ผมเลิกกับแฟน 1 ปีคับ เพราะผมมีเรื่อง ผญ.อื่น มาเกี่ยวข้อง จนทำให้ผมเลิกกับแฟน ตลอดเวลา 1 ปี ผมไม่เคยตามง้อ ขอโทษเธอเลย  แต่ผมยังติดต่อส่องดูความเคลื่อนไหว ตาม  line facebook  หรือทุกๆช่องทางที่ผมดูได้  ผมรักเธอมาก แต่ผมตอนนี้ยังติดศักดิ์ศรีบ้าบอ ของผม กลัวแพ้ กลัวโดนหัวเราะว่าไปไม่รอดแล้วมาตามง้อ เธอ ผมกับผู้หญิงอื่น แค่เพื่อนกันคับ  แต่แฟนผมจะเข้าใจ ตลอดเวลาว่าผมใช้ชีวิตกับคนใหม่อย่างมีความสุข  แต่ผมก็ปล่อยเวลาผ่านไปเรื่อยๆจน 1 ปี ผมเก็บความทรมานไม่ไหว การงานถึงจะดี ทุกอย่างน่าจะไปได้ดี สุดท้ายก็ไม่รอด เพราะใจผม ไม่มีความสุข ผมทำให้แฟนผมทุกข์ใจ เจ็บปวด ทิ้งเขาทรมาน ผมคิดถึงภาพตอ
นอยู่ด้วยกัน น้ำตาผมไหลทุกข์วัน  จนที่สุดผมทำใจไม้ได้ ทำงานต่อไปไม่ไหว ตอนนี้ลาออกจากงาน  เพื่อจะมาขอโทษเธอ ครอบครัวเธอ แต่ทุกอย่างสายไป เธอให้ผมเลิกหยุดบ้าบอ มาหาเธอได้แล้ว เธอทำใจได้แล้ว  ตอนนี้ วันที่ 17 พ.ค 60 ผมยังคิด ทรมาน ทำอารัยไม่ถูกไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง  ขนาดครอบครัวผมยังบอก ทำใจ รับบาป รับกรรม  เขาไม่กลับมาแล้ว แต่ใจผมยังเชื่อว่าจะมีวัน แต่ผมไม่รู้จะไปทางไหน สู้หรือถอย  

ทรมานคับ ช่วยแนะนำผมได้ไหม ผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟังคับ สิ่งที่ผมทำกับแฟน... ต่อคับกับความเลวผม>>>>

  ผมคบกับแฟนมา 8 ปี  8 ปีที่มีทั้งสุขและทุกข์ ตั้งแต่ มหาลัย จน ถึงทำงาน  ชีวิต 8 ปีไม่เคยห่างกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยตลอดเวลา   เลวครั้งที่ 1 สันดานผู้ชายไม่รู้จักพอ ผมเคยมีปัญหากับแฟนเรื่องผู้หญิงตั้งแต่ เรียนมหาลัย ปี 2 ตอนนั้นเธอก็จะเลิก แต่เธอก็ให้โอกาสผม จนผมกลับเธอเรียนจบ มหาลัยผมก็ใช้ชีวิตกับเธอ ด้วยความรักเพราะผมรักเธอมาก และผมก็เชื่อเธอรักผมมาก  ทั้งครอบครัว เพื่อนพี่ สนิดผมต่างก็ผูกพัน รักแฟนผมมาก โดยเฉพาะครอบครัวผม รักมาก รักมากกว่าผมอีก###  ผมกับแฟนได้ ตัดสินใจจะใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไป จึงขอหมั่น แฟน  ปี 2558 ผมกับแฟนต่างคนก็ต่างงาน ต่างที่  ผมทำงานบริษัทเอกชน แฟนทำงานราชการ  ช่วงปี 58 ผมตัดสินใจย้ายไปทำงานใกล้ๆกับแฟนผม และได้ใช้ชีวิตด้วยกัน พักด้วยกันอยู่ด้วยกัน  ทุกๆวันก็มีความสุขจนหลานๆคน อิฉ า  ชีวิตก็มีเรื่องทุกข์ใจ ร้อนใจบ้าง เริ่มทะเลาะกัน และสิ่งที่ทำให้ผมแย่ ละลายใจคือ ผมยังหางานจัดงานแต่ง ไม่ได้ผมเป็นชายที่แย่ ผมคิดแต่เอาเธอมารับทุกข์กับผม แต่แฟนผมก็ดีเขาเข้าใจ แต่ผมเองที่แย่ที่คิดจะไม่สู้ จนมีช่องว่าง ช่วงที่ผมมีปัญหากัน ผมเริ่มมีผู้หญิงเข้ามา จนปัญหาให้ทะเลาะกันใหญ่มาก จนถึงขั่นเลิก  ถอนหมั้น  ช่วงเวลาที่เลิกลา ที่บ้านทางผู้ใหญ่อยากให้เรา 2 คนคุยกัน ปรับความเข้าใจ แต่ผมก็ไม่ทำผมทิ้งเวลามาเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่มีใคร ผู้หญิงคนที่ทำให้ผมต้องเลิกกับแฟน  นั่น เรา 2 คนคบกันแบบเพื่อน เพราะนิสัยคนแบบ ชีวิตคนละขั่ว แต่แฟนผมจะเห็นผมไปไหนมาไหนกันคิดว่าคบกันรักกัน จนมีปัญหาเคยทะเลาะกัน สิ่งที่ผมไม่ตามง้อเพราะผมละอาย กลัวแพ้  กลัวเพื้อนแฟนหัวเลาะดูถูกผม ผมคิดว่าผมจะทำใจได้ ★★★แต่แล้วผมก็ทำไม่ได้  จนวันนี้ผมยอมทุกๆอย่างให้ผมกราบขอโทษทุกๆคน หรือจะให้ทำอารัยที่จะพิสูจน์ว่าผมรักมากเท่าชีวิต  ผมรู้ภึงค่าของแฟนคนที่รัก ผมอยากแก้ไขดูแล เพื่อทดแทนช่วงเวลาที่ทำขาดไป

//แต่วันที่ผมสำนึกรู้สึกผิด  มันเป็นวันที่สายไป  ผมตามง้อเธอไปที่บ้าน ผมก็ไม่เจอหน้าเธอ ผมโทรไป ได้แค่เธอไปครั้งแร
ก ผมเธอรู้เป็นผมก็บล๊อค ผมเปลี่ยนเบอร์ 10 เบอร์  เบอร์บริษัททุกโต๊ะ เธอบล๊อคผมหมด line facebook   บล๊อค เธอจนโทรมาบอกพี่ที่บ้าน ให้ผมเลิกตามเธอได้แล้ว เธอบอกทำใจได้ เธอจะเริ่มชีวิตใหม่   ผมพยายามจะลืม จะเริ่มต้นใหม่นะ แต่ผมเริ่ม ลืมไม่ได้ และไม่มีวันลืมได้ ทุกวันนี้ผมกลับมาบ้าน ก็ได้แม่ครอบครัว ที่เตือนสติ ให้คิด  แต่ผมลืมไม่ได้ ผมอยากเดินหน้าขอพิสูจน์  แต่คนส่วนใหญ่บอกไม่มีวัน  ผมยอมรับผมเลว ผมชั่ว ผม ผมยอมยืนให้คนด่าท้อผมได้

   ที่ผมอยากเขียนอยากเล่าเพราะมืดมน หนทาง
บางครั้งคิดไม่อยากอยู่ ท้อแท้ หมดทุกอย่าง ไม่รู้จะทำเพื่อใคร เพราะทุกๆภาพที่เห็นในวันนี้ช่วงนี้คือ อดีต แฟน ที่ผมรักมาก และผมทำผิดมาก

*ใครที่มีแฟนขอให้รักกันให้มากนะคับดูแลดีๆอย่าทำแบบผม*
>>>>ต่อครับ>>>
     วันนี้ผมเริ่มหมดทางเดิน ทุกต่างแนะนำให้ผมทำใจ ตั้งต้นชีวิตใหม่ ข้อนี้ผมทำไม่ได้คับ  มีเฮียที่ผมนับถือบอกให้ผมสู้ สู้ทดสอบเพื่อสิ่งที่รัก เฮียบอก ว่าผมรู้จักเขาดีที่สุด คนอื่นเพื่อนเขาที่ไม่ชอบหน้าเรา ตัดออกไป  วันนี้ผมจึงเขียนจดหมายส่งให้แฟน  แต่ผมไม่รู้เขาจะเปิดอ่านหรือไม่ แต่เป็นวิธีเดียวที่ผมจะความในใจผมได้
   ผมไม่รู้มีใครบ้างเป็นแบบผม  หรือเลวแแบบผม แล้วทำใจได้อย่างไร ทำไมผมถึงทำใจยอมรับไม่ไดั สู้ก็สู้แบบไม่มีความหมาย ถอยทำใจ ก็เหมือนกับตายทั้งเป็น

ผมทิ้งงาน ทิ้งกิจการที่ทำ กลับต่างจังหวัด เพื่อมาง้อขอโทษเธอและครอบครัว ผมก็ทำ ยังดีที่ครอบครัวเธอยังให้อภัยผม แต่ตัวแฟนผมเขารำคาญที่ผมไปตามชีวิตเขา  
      ทำผิดผมยอมรับ ผมสึมนึก ผมอยากขอแค่โอกาส หรือขอแค่เธอเปิดให้แค่เพื่อนยังดี
------------------------------------------
ช่วงลำบากของชีวิต ระหว่างผมกับแฟน (ช่วงที่ทำให้ผมคิดแล้วน้ำตาไหลตลอดเวลา)
  ผมกับแฟน สมัยเรียนเรามี มอไซต์ขับไปเรียน ใช้ชีวิตด้วยกันในหอพัก วันหยุด เสาร์อาทิตย์ผมจะกลับบ้าน จะกลับตลอดแฟนผมจะกลับมากลับผมด้วย แฟนเขาเป็นเข้ากับครอบครัว เขาขยัน เขาทำกับข้าว หากลับข้าวให้พ่อแม่ผม ทำทุกอย่างที่ผมทำ ทำไปนา ไปดำนา เกี่ยวข้าว ฝนจะตก แดดจะแรง เธอก็ทำกับผม ยอมลำบากกับผม ทำทุกๆอย่างที่ผมทำ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ลำบากมาด้วยกันตลอด นั่งมอไซต์ตากแดด ตากฝน กลับบ้านผม 40 กม.เธอยังทนจนชีวิตเรา 2 คนดีขึ้น ครอบครัวเราทั้ง 2 ต่างมีความสุข ที่เห็นเรา 2 คนรักกัน ผมเคยสัญญาเคยฝันจะทำหลายๆอย่างเพื่อเธอ แต่ผมทำไม่ขนาดได้ ขนาดแค่เรื่องแต่งงานผมยังทำไม่ได้  ทั้งๆที่เธอมอบทั้งกายและใจให้ผม ผมยังทำลายมันลง ตอนช่วงที่ผมมีปัญหา กับเธอมันไม่ใช่แค่เรื่องผู้หญิง ที่มีส่วนแต่ที่สำคัญตอนนั้น ผมทนงตัวอย่างมีชีวิต กับเพื่อนกินเที่ยว ยังไม่รู้ค่าของชีวิ
ตคู่ พ่อแม่เตือนไม่ฟัง แม่ผมร้องเสียใจ ช่วงนั่นประมาณเดือน เม.ษ 2559 ผมเริ่มบ้า ไม่มีใครเตือนผมฟัง แม่พ่อพี่ ญาติๆบอกผมไปตามง้อ ขอโทษแฟน แต่ผมไ ม่ทำ  ☆☆☆ ที่ร้ายไปกว่านั่นผมใส่ร้ายแฟนผมใ ห้ผิด ว่าเธอมีแฟนใหม่ ให้ครอบครัวเชื่อผม ทุกคนเชื่อผม ยกเว้นแม่ กับพี่สาวอีกคน เพราะเขาเชื่อผมผิด แต่ตัวความผมเป็นลูก ก็ไม่พูดอารัย และแม่ผม ก็ไม่คุยกับผมจริงๆ จนที่สุดแล้ว ประมาณเดือน ส.ค  2559 ผมได้กลับมายอมรับความจริงกับครอบครัว ว่าผมเป็นผิดทุกๆอย่าง ทุกๆคนในครอบครัวได้แต่รู้สึกผิด ที่เข้าใจแฟนผมแบบนั่น ต่างคนต่างพูดเป็นเสียงเดียว ต่อไป ****จะได้รับกรรม***และบอกให้ผมเลิกนิสัยเลวๆนี้เสียที หยุดบ้ากับศักดิ์บ้าบอของ  แม่แทบไม่อยากนอนบ้านไม่อยากเจอผม  ต่างคนต่างเบื่อในความเลวผม ทุกอย่างยิ่งตอกย้ำความเลวผม  ผมกลับมาทำงานเพื่อหวังว่าจะเดินไปข้าง สู้ด้วยใจเข้มแข็ง พอผมกลับมา อยู่ในห้อง4 เหลี่ยมยิ่งทำให้ผมคิดมาก ผมได้คนที่แฟนผมคิดว่า เป็น แฟนใหม่ผม คอยช่วยถึงพอหยุดคิดไปวันๆ แต่ทุกๆวันหลังเลิกงาน ผมจะไปเดินตลาด ที่เคยไปเดินกะแฟน หวังว่าจะเจอเธอ ผมไปทุกที่ แต่ผมไม่เคยเจอเธอเลย ผมเคยตามไปเพื่อหวังง้อ เธอวันที่ 12 สิงหาคม 2559 ผมไปรอเธอ ที่ท่ารถเธอจะกลับบ้าน เธอให้เพื่อชายมาส่ง ผมได้เจอเธอ เจอตัว ครั้งแรกและตครั้งสุดท้ายจะวันเลิกถึงวันนี้ ผมเจอเธอผอมมาก ผมอยากจับมือเธอ แต่เธอบอกผมไม่มีสิทธิ์เธอเดินหนีไป น้ำตาไหลตัวผมสั่นทรมาน  ผมยืนมองเธอไกลๆสุดท้ายวันนั้น เธอยังไม่ได้กลับบ้านต่างจังหวัด รถไม่มา เธอจึงโทรให้ชายคนนั่นมารับกลับ ใจผมแทบขาด

หลังจากความทรมานวันนั้น ผมยังพยายามติดต่อเธอ แต่เธอก็บล๊อคผม ผมพยายามทำใจว่าจะลืมเธอให้ได้ เพราะผมเจ็บ สภาพร่างกายเริ่มหมดแรง เพราะผมคิด กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่ต่างจากคนติดยา ที่บ้านกลัวผมคิดสั้น กลัวหาทางออกด้วยเหล้า แต่ผมไม่ดื่ม ยังดี แต่คิดมากจริงๆๆ  พี่เพื่อนครอบครัว ต่างให้กำลังใจผม ให้ตัดเลิกคิด ผมพยายามจนดีขึ้น  แต่ก็ไม่มีวันลืมเธอได้นะ  จนผมเริ่มทำใจได้บ้าง คิดจะทำงาน อีกไม่กี่เดือนจะกลับบ้านเริ่มต้นชีวิตใหม่  ...>>>
แต่แล้วโชคชะตากรรมก็ตามผมอีก......
\\\\\
\\\\\\  ช่วงเดือน เม.ษ 2560  ความรู้ต่างๆความเจ็บกลับวิ่งเขาหาตัวผม ทุกๆอย่างตอกย้ความผิดผมที่ทำต่อแฟน ผมกลับคิดหนัก เป็นหนักกว่าครั่งก่อนๆที่รู้ จนผมทนไม่ไหวกับความเจ็บ ผมได้ปรึกษาเพื่อนคนหนึ่ง เขารู้ผมและแฟน ให้ช่วยถามให้ทีว่ารู้สึกยังไงกับผม แต่ผมไม่ได้คำตอบ ได้แต่เพื่อนบอกให้ผมสู้เพื่อคนที่รักเลิกนิสัยเลวๆพิสูจน์ อย่าได้แต่พูด ถามเพื่อร่วมงาน ว่าถ้าเป็นผมจะสู้มั้ย เขาบอกสู้ ผมจึงเลือกออกมาพิสูจน์ตัวเอง  แต่ผลคือ เจ็บมากกว่าเดิม สภาพผมหนักกว่าช่วงผ่านมามากๆ จนทำงานต่อไม่ไหว ขอหัวหน้าลาออก ทุกๆคนเข้าใจ เพราะเห็นสะภาพตัวผมแย่มากๆเหมือนคนใกล้ตาย จนพี่หัวหน้าบอกไม่อยากให้ผมขับรถกลับต่างจังหวัดเอง>>>
หลังกลับมาถึงบ้านตัวผม มุ่งหน้าตั้งใจเพื่อไปขอโทษครอบครัวแฟน เพราะตลอดเวลา 1 ปี ผมไม่เคยเสนอไป ไม่เคยเลย  ในวันที่ผมไป เดือน พ.ค. 60  ช่วงวันที่ผ่านมา ผมไปพร้อมกับพี่ชายสนิดผมคนหนึ่ง ผมไปถึงบ้านแฟน ประมาณ 19.00 น. ไม่คิดไม่ฝันวันนั่น ฝนตกแรงมากลมแรง โชคชะตาผม เหมือนไปเข้าข้างผมเลย ผมไปถึงบ้านแฟน เค้าปิดประตูบ้านเรียบร้อย แต่วันนั่นข้างมี ###ลุง### ของแฟนยังไม่ขึ้นบ้าน ผมเลยลงไปหา พร้อมตากฝน รับลมจนผมหนาวจับสั่น แต่ผมต้องทน  วันนั่น ผมได้เจอแฟนด้วยนะ  ₩₩₩₩ เพราะเธอส่องไฟผ่านกระจกบ้านเธอมาดูผม  ผมเห็นเธอผ่านๆ แต่เธอไม่ได้มาคุยกับผม เธออยู่ในบ้าน  ผมได้คุยกับที่บ้านแฟน คือ ปู่ ท่านลงมาคุยกับผม  ตัวผมก็ได้แต่กราบขอโทษสิ่งที่ทำผิดไป ท่านก็บอกให้อภัย แต่แฟนผมเขาก็ไม่ยอมมาพบหน้ากับผม

วันนั้นผมรู้สึกดีมาก  แต่.....ไม่เกิน ชั่วโมง แฟนผมได้ลง โพสข้อความเชิงด่าผม ห้ามผมไปข้องเกี่ยวกับชีวิตเธออีก  ตอนนั้น ช่วงเวลา ประมาณ 22.00 น. ตัวผมสั่นทรมานยิ่งรู้ว่าเธอคงไม่กลับมา
>>>และเเล้วยังมีสิ่งที่เลวร้ายกว่านั่นอีก  คือผมมาถึงบ้าน เธอได้โทรบอกที่บ้าน ห้ามผมไปหาเธออีก เธอไม่มีวันกลับมา เธอเข้มแข็งแล้ว

ผมอยากร้อง ตัวผมสั่น ผมได้แต่เก็บความรู้ไว้ เพราะกลัวแม่คิดมาก ผมได้แต่บอกว่าผมจะทำใจยอมรับ เข้มแข็ง เริ่มต้นใหม่ แต่ผมคงทำไม่ได้ ไม่มีวันทำได้ เพราะรักมาก เป็นรักแรกผมทีผมรักกว่าชีวิตผม ผมผิดผมยอมรับกรรม ความทรมาน และผมก็พยายามบอกตัวเองจะสู้ต่อไป ผมถามหลายๆคน คู่กันคงไม่แคลวกันมีจริงมั้ย ทุกวันนี้ผมพยายาม หาจุดสงบนิ่งให้ตัวเอง แต่ผมยังไม่เจอ
ผม.