วันนี้ 14 พฤษภาคม 2017
ผมไม่เคยเขียนอะไรเกี่ยวกับบันทึกแบบนี้ ณ ตอนนี้ผมอายุ 28 ปี สิ่งที่ทำให้ผมบันทึก... ความอ่อนล้า จิดใจที่ค่อยๆเหมือนกับจะระเหยไปอย่างช้าๆ ชีวิตในทุกวันมันเหมือนจะไม่มีอะไร ดำเนินชีวิตเป็นปกติทุกวันมีชีวิตที่ดีในทุกเรื่อง งาน การเงิน ครอบครัว เพื่อน แต่ที่ไม่ปกติมีแค่เรื่องเดียว "ความรัก"
ทำไมนะเหรอ.. ตอนนี้ผมเริ่มมองเรื่องคู่ชีวิตเป็นสำคัญ ไม่ได้รีบ แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาให้ดูใจกัน เนื่องจากผมเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ก็เริ่มอายุเยอะขึ้นสิ่งที่พ่อแม่ มักพูดเสมอ หาลูกสะใภ้ได้แล้ว ตัวลูกเองก็เริ่มมีอายุ พ่อแม่ก็ไม่รู้จะอยู่อีกนานแค่ไหนถึงพ่อแม่ผมจะเป็นคนตลกก็เถอะ แต่ลึกๆสิ่งที่เค้าห่วงคือไม่อยากให้ผมต้องอยู่คนเดียวมากกว่า อันนี้ผมเข้าใจชีวิตความรัก ที่ไม่ปกตินะเหรอ อืม จีบใครก็ไม่ติดมั้ง 55+ ฟังเหมือนแบบ เห้ย
อ่อนวะ จีบกี่คนๆก็ไม่ติด ผมเคยมีแฟนแต่ก็เลิกรากันไปตอนนั้นคบมา 8 ปี เหตุผลที่เลิกเพราะความไม่เข้าใจและความไม่เอาใจใส่กัน มานั่งคิดย้อนตอนนั้นเราก็ผิดทั้งคู่ แต่เพราะด้วยอะไรหลายๆ อย่าง อารม การงาน เงิน ความเหนื่อยล้าจึงทำให้ต้องจบความรักกันไป
ณ ตอนนี้ ผมโสดมาสองปีจะเข้าปีที่ 3 ละ หลายอย่างตอนนี้เริ่มลงตัวทุกๆอย่างดำเนินไปด้วยดีไม่ว่าจะเป็น การงาน การเงิน หรือสิ่งที่อยากทำ มีบริษัทของตัวเอง ถึงจะรายได้ไม่เยอะแต่มันก็ความสุขดี แต่มีความสุขแล้วทำไมถึงมาเขียนเรื่องแบบนี้ พอหลายๆอย่างมันเริ่มมีความสุข ทำให้นึกถึงอนาคต เลยเกิดคำถามขึ้นใจว่า"สิ่งที่เราทำมาทั้งหมดเพื่ออะไรละ?" เพื่อเติมเต็มความฝันของเราเหรอ ใช่อันนั้นคือคำตอบแต่ถึงจะมีเพื่อนมากมายแต่ก็แยกย้ายกันไปในทางของตัวเองทำงานมีครอบครัว ยิ่งตัวเราสูงขึ้นยิ่งขึ้นยิ่งโดดเดียว มองกลับไปก็แทบไม่มีใครแล้ว ทำให้รู้สึกว่าทำไมมันเหงาขนาดนี้นะ ทางในฝันของเรา
เกิดคำถามขึ้นอีกว่า "มันเป็นความสุขของชีวิตจริงๆเหรอ?" พอมานั่งคิดหลายเรื่อง คิดถึงตอนที่พ่อกับเลี้ยงเรามาก็ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีมากและก็ไม่ได้แย่มาก แต่พ่อกับแม่ก็ทำงานโรงงานทำโอเหนื่อยทุกวัน แต่ชีวิตครอบครัวก็มีความสุขดีทำให้ผมคิดว่าต้องมีครอบครัว
ก็เลยเริ่มจีบสาว หาคนที่เข้ากับเรามาอยู่ข้างๆเราไปด้วยกันกับเรา ณ ตอนนี้ ผมมองที่ความเข้าใจ นิสัยใจคอกันมากกว่า เพราะจากประสบการที่ผ่านมาเรื่องพวกนี้เป็นสิ่งสำคัญ ในการคยกันต่อๆไป คุยกันมาสองถึงสามคนคุยเปนคนๆไปนะครับไม่ได้พร้อมกันเดี้ยวหาว่าเผื่อเลือกไม่ๆ ลองคุยดู เออ โอเครทุกคนนิสัย โอเครเลยแต่มันไปจบที่ว่าพอเราบอกชอบเค้า ก็เฟล กันหมด แต่ถามว่าทั้งหมดทั้งมวลเสียใจไหมไม่แต่ความเฟลอะเนอะ เหมือนจะดีแต่ก็อดไรประมานนั้น 55+ ผมไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่บอกได้เลยผมเป้นผุ้ชายที่ใจแมนมากๆ คนนึง ทุกคนบอกว่าผมดีหมด โอเครดีหมดแต่ไม่เลือกเพราะ ดันไปชอบคู่แข่งมากกว่า ซึ่งผมก็แมนพอ ถ้าคุณเลือกเค้า ผมก็ถอยผมทำดีที่สุดแล้ว ก่อนจะจบกันผมจะพูดกับคนที่ผมจีบเสมอ "ให้ใช้หัวใจเลือกเถอะ ทางไหนสบายใจดีกับใจแกที่สุดก็ไปทางนั้น" ทุกคนที่จีบก็จบลงด้วยดีทุกคน
แต่ทำไมจิตใจที่เวลาใช้ความรักทุกครั้งพอผ่านมา ทุกคนก็จบลงด้วยดี แต่มันกลับอ่อนล้าขึ้นเรื่อยๆ นะตอนนี้เหมือนมันจะค่อยกินเข้าไปที่ละส่วนอย่างช้าๆ ขนาดเพื่อนหาหญิงมาให้คุยแนะนำให้ แต่ผมขอบายหมดเลยไม่ใช่ไม่เปิดใจนะ แต่เหมือนใจมันกำลังจะพังรู้สึกแบบนั้นจริงๆ พยายามจะหาคำสอนสิ่งสอนใจอ่านฟังนู่นี่นั้นให้ใจมันปลง ได้ความคิดดีๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเท่าไร
#แค่อยากระบายครับ ใครมีประสบการณ์มาแชร์กันได้นะครับ
แค่อยากระบายเรื่องราวความรัก แนะนำหรือมาแชร์กันได้นะครับ
ผมไม่เคยเขียนอะไรเกี่ยวกับบันทึกแบบนี้ ณ ตอนนี้ผมอายุ 28 ปี สิ่งที่ทำให้ผมบันทึก... ความอ่อนล้า จิดใจที่ค่อยๆเหมือนกับจะระเหยไปอย่างช้าๆ ชีวิตในทุกวันมันเหมือนจะไม่มีอะไร ดำเนินชีวิตเป็นปกติทุกวันมีชีวิตที่ดีในทุกเรื่อง งาน การเงิน ครอบครัว เพื่อน แต่ที่ไม่ปกติมีแค่เรื่องเดียว "ความรัก"
ทำไมนะเหรอ.. ตอนนี้ผมเริ่มมองเรื่องคู่ชีวิตเป็นสำคัญ ไม่ได้รีบ แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาให้ดูใจกัน เนื่องจากผมเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ก็เริ่มอายุเยอะขึ้นสิ่งที่พ่อแม่ มักพูดเสมอ หาลูกสะใภ้ได้แล้ว ตัวลูกเองก็เริ่มมีอายุ พ่อแม่ก็ไม่รู้จะอยู่อีกนานแค่ไหนถึงพ่อแม่ผมจะเป็นคนตลกก็เถอะ แต่ลึกๆสิ่งที่เค้าห่วงคือไม่อยากให้ผมต้องอยู่คนเดียวมากกว่า อันนี้ผมเข้าใจชีวิตความรัก ที่ไม่ปกตินะเหรอ อืม จีบใครก็ไม่ติดมั้ง 55+ ฟังเหมือนแบบ เห้ย
ณ ตอนนี้ ผมโสดมาสองปีจะเข้าปีที่ 3 ละ หลายอย่างตอนนี้เริ่มลงตัวทุกๆอย่างดำเนินไปด้วยดีไม่ว่าจะเป็น การงาน การเงิน หรือสิ่งที่อยากทำ มีบริษัทของตัวเอง ถึงจะรายได้ไม่เยอะแต่มันก็ความสุขดี แต่มีความสุขแล้วทำไมถึงมาเขียนเรื่องแบบนี้ พอหลายๆอย่างมันเริ่มมีความสุข ทำให้นึกถึงอนาคต เลยเกิดคำถามขึ้นใจว่า"สิ่งที่เราทำมาทั้งหมดเพื่ออะไรละ?" เพื่อเติมเต็มความฝันของเราเหรอ ใช่อันนั้นคือคำตอบแต่ถึงจะมีเพื่อนมากมายแต่ก็แยกย้ายกันไปในทางของตัวเองทำงานมีครอบครัว ยิ่งตัวเราสูงขึ้นยิ่งขึ้นยิ่งโดดเดียว มองกลับไปก็แทบไม่มีใครแล้ว ทำให้รู้สึกว่าทำไมมันเหงาขนาดนี้นะ ทางในฝันของเรา
เกิดคำถามขึ้นอีกว่า "มันเป็นความสุขของชีวิตจริงๆเหรอ?" พอมานั่งคิดหลายเรื่อง คิดถึงตอนที่พ่อกับเลี้ยงเรามาก็ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีมากและก็ไม่ได้แย่มาก แต่พ่อกับแม่ก็ทำงานโรงงานทำโอเหนื่อยทุกวัน แต่ชีวิตครอบครัวก็มีความสุขดีทำให้ผมคิดว่าต้องมีครอบครัว
ก็เลยเริ่มจีบสาว หาคนที่เข้ากับเรามาอยู่ข้างๆเราไปด้วยกันกับเรา ณ ตอนนี้ ผมมองที่ความเข้าใจ นิสัยใจคอกันมากกว่า เพราะจากประสบการที่ผ่านมาเรื่องพวกนี้เป็นสิ่งสำคัญ ในการคยกันต่อๆไป คุยกันมาสองถึงสามคนคุยเปนคนๆไปนะครับไม่ได้พร้อมกันเดี้ยวหาว่าเผื่อเลือกไม่ๆ ลองคุยดู เออ โอเครทุกคนนิสัย โอเครเลยแต่มันไปจบที่ว่าพอเราบอกชอบเค้า ก็เฟล กันหมด แต่ถามว่าทั้งหมดทั้งมวลเสียใจไหมไม่แต่ความเฟลอะเนอะ เหมือนจะดีแต่ก็อดไรประมานนั้น 55+ ผมไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่บอกได้เลยผมเป้นผุ้ชายที่ใจแมนมากๆ คนนึง ทุกคนบอกว่าผมดีหมด โอเครดีหมดแต่ไม่เลือกเพราะ ดันไปชอบคู่แข่งมากกว่า ซึ่งผมก็แมนพอ ถ้าคุณเลือกเค้า ผมก็ถอยผมทำดีที่สุดแล้ว ก่อนจะจบกันผมจะพูดกับคนที่ผมจีบเสมอ "ให้ใช้หัวใจเลือกเถอะ ทางไหนสบายใจดีกับใจแกที่สุดก็ไปทางนั้น" ทุกคนที่จีบก็จบลงด้วยดีทุกคน
แต่ทำไมจิตใจที่เวลาใช้ความรักทุกครั้งพอผ่านมา ทุกคนก็จบลงด้วยดี แต่มันกลับอ่อนล้าขึ้นเรื่อยๆ นะตอนนี้เหมือนมันจะค่อยกินเข้าไปที่ละส่วนอย่างช้าๆ ขนาดเพื่อนหาหญิงมาให้คุยแนะนำให้ แต่ผมขอบายหมดเลยไม่ใช่ไม่เปิดใจนะ แต่เหมือนใจมันกำลังจะพังรู้สึกแบบนั้นจริงๆ พยายามจะหาคำสอนสิ่งสอนใจอ่านฟังนู่นี่นั้นให้ใจมันปลง ได้ความคิดดีๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเท่าไร
#แค่อยากระบายครับ ใครมีประสบการณ์มาแชร์กันได้นะครับ