ตอนแรกก็คิดนะว่า เมื่อก่อนแม่ก็เอาใจเรา เดี้ยวนี่เราโตเข้ามหาลัย พี่ๆเค้าทำงานกันแม่ก็ต้องเอาใจพี่ให้หายเหนื่อยหน่อย
แต่จากที่เรารู้สึกมันไม่ใช่อย่างงั้นอะ555 หรืออาจเพราะเราเป็นครอบครัวจีนก็ไม่ทราบ
เราต้องคอยซื้อข้าว กับข้าว มาเวปให้พี่ๆ กินเสร็จก็ต้องล้างจาน จานไม่ล้างก็โดนว่าตลอด อาจมีบ้างที่พี่ล้างให้ แต่ล้างแค่ของตัวเอง ของคนอื่นให้เราล้างหมด พอทีนี่อ่างล้างจานสกปรกมาโทษเรา คือ???
ซักผ้า ตากผ้า เก็บผ้า เก็บจาน ซื้ออาหาร ทุกอย่างเราทำหมด แม่ไม่ทำ พี่ไม่ทำ เราทำคนเดียวเลยจ้าาา
แล้วอย่ามาพูดว่า เค้าทำในตอนที่เราไม่อยู่ หึหึ ไม่เลย เราทำคนเดียว
บางทีเราเหนื่อย เราแบบไม่ไหวจริงๆ บอกให้พี่ทำ มันก็ไม่ทำ แถมโดนแม่ด่า ใช้คำว่าด่า ไม่ใช่ว่าด้วยนะ
พอทีนี่เราบอกแม่ แล้วทำไมไม่ให้พี่ทำบ้าง แม่ก็จะบอกมาเหมือนเดิมทุกๆครั้ง พี่ก็ช่วยแกเรื่องคอมไง(พี่เก่งคอม) เอิ่ม อยากบอกว่าเราทำ10 มันทำ1อะถ้าจะเทียบกันแบบนี่
แล้วทุกคนคงจะบอกว่า เป็นพี่ๆน้องๆก็ต้องรัก ดูแลกันสิ เรื่องแค่นี่จะคิดมากทำไม คือ เราก็ไม่อยากคิดมากไรนะ แต่คือ ตั้งแต่เราขึ้นมัธยม มีพี่ที่แม่คอยดูแล แบบ ถาม เป็นห่วง กินโน้นไหม อยากได้นี่ไหม จนเข้ามหาลัยเหมือนมันเริ่มจะหนักมากขึ้น จนแบบ มีแค่พี่ชายที่แม่ถามว่า อยากกินไรเดี้ยวแม่ทำให้ อยากได้ไรเดี้ยวแม่ซื้อให้ และมันก็เหมือนเราเป็นแค่ตัวแถมที่โชคดีได้ผลจากการกระทำของแม่ที่มีต่อพี่ แม่ทำกับข้าวให้พี่ แต่เราอารมณ์แบบหน้าด้านไปกิน ทำให้เราต้องล้างจานเพื่อลดความหน้าด้าน (ความรู้สึกเราทุกวันนี่นี้แบบนี่เลย) ส่วนพี่ทำไร ก็ทำโปรแกรมโน้นนี่ของตัวเองไป
มันอาจเป็นความรู้สึกที่ไม่ควรจะเกิดนะ แต่คือ จากสถานการณ์ที่เราเจอมาในแต่ละวัน มันความรู้สึกใช่เลยอะ
เป็นลูกคนเล็ก แต่แม่เอาใจแต่พี่ชาย
แต่จากที่เรารู้สึกมันไม่ใช่อย่างงั้นอะ555 หรืออาจเพราะเราเป็นครอบครัวจีนก็ไม่ทราบ
เราต้องคอยซื้อข้าว กับข้าว มาเวปให้พี่ๆ กินเสร็จก็ต้องล้างจาน จานไม่ล้างก็โดนว่าตลอด อาจมีบ้างที่พี่ล้างให้ แต่ล้างแค่ของตัวเอง ของคนอื่นให้เราล้างหมด พอทีนี่อ่างล้างจานสกปรกมาโทษเรา คือ???
ซักผ้า ตากผ้า เก็บผ้า เก็บจาน ซื้ออาหาร ทุกอย่างเราทำหมด แม่ไม่ทำ พี่ไม่ทำ เราทำคนเดียวเลยจ้าาา
แล้วอย่ามาพูดว่า เค้าทำในตอนที่เราไม่อยู่ หึหึ ไม่เลย เราทำคนเดียว
บางทีเราเหนื่อย เราแบบไม่ไหวจริงๆ บอกให้พี่ทำ มันก็ไม่ทำ แถมโดนแม่ด่า ใช้คำว่าด่า ไม่ใช่ว่าด้วยนะ
พอทีนี่เราบอกแม่ แล้วทำไมไม่ให้พี่ทำบ้าง แม่ก็จะบอกมาเหมือนเดิมทุกๆครั้ง พี่ก็ช่วยแกเรื่องคอมไง(พี่เก่งคอม) เอิ่ม อยากบอกว่าเราทำ10 มันทำ1อะถ้าจะเทียบกันแบบนี่
แล้วทุกคนคงจะบอกว่า เป็นพี่ๆน้องๆก็ต้องรัก ดูแลกันสิ เรื่องแค่นี่จะคิดมากทำไม คือ เราก็ไม่อยากคิดมากไรนะ แต่คือ ตั้งแต่เราขึ้นมัธยม มีพี่ที่แม่คอยดูแล แบบ ถาม เป็นห่วง กินโน้นไหม อยากได้นี่ไหม จนเข้ามหาลัยเหมือนมันเริ่มจะหนักมากขึ้น จนแบบ มีแค่พี่ชายที่แม่ถามว่า อยากกินไรเดี้ยวแม่ทำให้ อยากได้ไรเดี้ยวแม่ซื้อให้ และมันก็เหมือนเราเป็นแค่ตัวแถมที่โชคดีได้ผลจากการกระทำของแม่ที่มีต่อพี่ แม่ทำกับข้าวให้พี่ แต่เราอารมณ์แบบหน้าด้านไปกิน ทำให้เราต้องล้างจานเพื่อลดความหน้าด้าน (ความรู้สึกเราทุกวันนี่นี้แบบนี่เลย) ส่วนพี่ทำไร ก็ทำโปรแกรมโน้นนี่ของตัวเองไป
มันอาจเป็นความรู้สึกที่ไม่ควรจะเกิดนะ แต่คือ จากสถานการณ์ที่เราเจอมาในแต่ละวัน มันความรู้สึกใช่เลยอะ