สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่า ดิฉันอายุ 16 ปี บางคนอาจจะคิดว่า ปิดเทอมแล้ว กระทู้เด็กๆ แบบนี้คงเรียกร้องความสนใจ แต่สำหรับฉัน ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่อยากเรียกร้องความสนใจ ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมาปลอบ ฉันแค่ต้องการที่ระบาย ...
ฉันคิดมาตลอกว่า เกิดมาทำไม? เกิดมาแล้วไม่เคยทำประโยชน์อะไรเลย เคยทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจบ้างมั้ย? ฉันรู้สึกโกรธตัวเอง ที่เกิดมาแล้วไร้ค่าขนาดนี้ เวลาที่ฉันอยู่คนเดียว ฉันชอบหาวิธีทำร้ายตัวเอง อย่างที่บอกค่ะว่าฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่มันเหมือนน้อยใจตัวเองค่ะ และฉันเคยกรีดข้อมือตัวเอง แต่มันก็มีความคิดเข้ามาให้หัวแว้ปนึงว่า ถ้าเราตายไป เราจะทำให้พ่อแม่เสียใจอีกน่ะสิ ขนาดตอนมีชีวิต ก็เป็นภาระให้เหนื่อยแล้ว ตอยจะตายยัลมาทำให้ท่านเสียใจอีก ฉันก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป ที่ตะฆ่าตัวตาย
จนแล้วจนรอด ก็มีเรื่องที่ทำให้ฉันต้องดรอปเรียนไป 1 ปี ฉันจากเดิม เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ออกไปเที่ยวไหน เข้ากับคนอื่นได้ยาก ก็ใช้ชีวิตอยู่แต่กับพ่อแม่ นั่งกินนอนกิน จนความคิดอยากตาย มันกลับมาอีกครั้ง กลายเป็นว่า ตอนนี้เรากลายเป็นคนขี้กลัว กลัวโลกภายนอก กลัวผู้คน
แต่เหมือนอะไรสักอย่างเล่นตลกกับชีวิตฉัน ฉันต้องไปเข้าเรียนที่ใหม่ ที่กว้างใหญ่ และมีสังคมใหม่ๆ ซึ่งฉันไม่ต้องการ ฉันไม่อยากมีสังคม ฉันไม่อยากมีเพื่อน ถึงแม้ว่าฉันจะเหงามากๆ ฉันกลัวไปหมด มันเครียดค่ะ ฉันไม่อยากออกไปไหน ฉันกลัว ถ้าฉันตานได้ ก็อยากจะตายสะตอนนี้เลย แต่..
พ่อแม่ล่ะ? เราไม่เคยตอบแทนอะไรท่านเลย ฉันเครียดมากค่ะ ฉันไม่อยากไผ ฉันกลัว กลัวจริงๆ
อยากตาย แต่กลัวพ่อแม่เสียใจ TT
ฉันคิดมาตลอกว่า เกิดมาทำไม? เกิดมาแล้วไม่เคยทำประโยชน์อะไรเลย เคยทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจบ้างมั้ย? ฉันรู้สึกโกรธตัวเอง ที่เกิดมาแล้วไร้ค่าขนาดนี้ เวลาที่ฉันอยู่คนเดียว ฉันชอบหาวิธีทำร้ายตัวเอง อย่างที่บอกค่ะว่าฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่มันเหมือนน้อยใจตัวเองค่ะ และฉันเคยกรีดข้อมือตัวเอง แต่มันก็มีความคิดเข้ามาให้หัวแว้ปนึงว่า ถ้าเราตายไป เราจะทำให้พ่อแม่เสียใจอีกน่ะสิ ขนาดตอนมีชีวิต ก็เป็นภาระให้เหนื่อยแล้ว ตอยจะตายยัลมาทำให้ท่านเสียใจอีก ฉันก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป ที่ตะฆ่าตัวตาย
จนแล้วจนรอด ก็มีเรื่องที่ทำให้ฉันต้องดรอปเรียนไป 1 ปี ฉันจากเดิม เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ออกไปเที่ยวไหน เข้ากับคนอื่นได้ยาก ก็ใช้ชีวิตอยู่แต่กับพ่อแม่ นั่งกินนอนกิน จนความคิดอยากตาย มันกลับมาอีกครั้ง กลายเป็นว่า ตอนนี้เรากลายเป็นคนขี้กลัว กลัวโลกภายนอก กลัวผู้คน
แต่เหมือนอะไรสักอย่างเล่นตลกกับชีวิตฉัน ฉันต้องไปเข้าเรียนที่ใหม่ ที่กว้างใหญ่ และมีสังคมใหม่ๆ ซึ่งฉันไม่ต้องการ ฉันไม่อยากมีสังคม ฉันไม่อยากมีเพื่อน ถึงแม้ว่าฉันจะเหงามากๆ ฉันกลัวไปหมด มันเครียดค่ะ ฉันไม่อยากออกไปไหน ฉันกลัว ถ้าฉันตานได้ ก็อยากจะตายสะตอนนี้เลย แต่..
พ่อแม่ล่ะ? เราไม่เคยตอบแทนอะไรท่านเลย ฉันเครียดมากค่ะ ฉันไม่อยากไผ ฉันกลัว กลัวจริงๆ