ผู้ชายจะรักกันได้ไหม ครับ??

เคยได้เยินที่เค้าว่า ความรักในทวิตไม่มีจริง ความรักไม่ได้เกิดจากตัวอักษรไหม??
ผมเป็นคนนึง ที่ไม่เคยคิดจะเล่นทวิตเลย เพราะไม่รู้ทวิตมันจะมีสาระอะไร
วันนึงลองเล่นลองโหลดแอพมา ก็เลยลองเล่นดู Follow บ้าง Re twitter บ้างแล้วก็ dm กับใครเค้าไปเรื่อย วันนึงมาเจอคนนึงผมทักแชทเขาไปแล้วคุยกันเรื่อยๆเรื่องไสตเดี่ยวกัน เริ่มจากเพื่อน แลกไลน์กัน แชทไลน์ไปแบบปกติ แล้วมาโทรคุยกันเปิดกล้องคุยกัน เริมสนิทขึ้น ความไว้ใจก็เริ่มมากขึ้น ทำอะไรคุยกันก็บอกกันตลอด ถ้าเราถามว่าคุยกับใครเขาก็ต้อง Cap screen มาเพื่อให้ดู แต่วันนึงก็เริ่มงง?? นี้เราเป็นเพื่อนหรือเป็นอะไรกัน?? เพราะผมทั้งคู่เป็นผู้ชาย ทั้งคู่มีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอดเรียกว่าเสือเลยก็ได้ แล้วเราก็มาคุยกันว่าเราเป็นอะไรกัน แล้วตกลงจะลองคบกันเพราะคิดว่ามันแค่ในข้อความ แต่เรามีข้อตกลงกันไม่ว่าจะสถานะไหน เราจะไม่หายไปจากกัน จนมาวันนึงมาทะเลอะกันเพราะ pantip เรื่องความรักตัวหนังสือ มันคงไม่ใช่ความรักจริงๆ แล้วอีกเรื่องคือเรื่องที่บ้าน แล้วก็เพื่อนของแต่ละคน ที่คงจะตกใจมากถ้ารู้ เรื่องนี้ !!! จนทำให้เราตัดสินใจที่จะหยุด แล้วเป็นแค่เพื่อนกัน  มันเลยหยุดลงแค่นั้น

           จนวันนึงผมอยากรู้ว่าเค้าเป็นใครอยู่ที่ไหนตอนนี้ทำอะไร เลยเริ่มตามหา แล้วทักเค้าไปคุยกัน จนมีคำนึงขึ้นมาในแชทจากของเขา “กูจะไม่ยอมปล่อย กูจะไม่ยอมให้หายไปไหน” แล้วก็มีสายโทรเข้ามาแล้วเราก็คุยกันตกลงกันถึงความสัมพันธ์ แล้วหลังจากวันนั้นเราก็คุยกัน ยิ่งนับวันยิ่งคุยกันมากขึ้น ทำไรบ้าๆ ตลกๆ ให้กันเพื่อให้อีกคนยิ้มได้ แล้วก็เลยมาคุยกันว่าถ้าจะคบกันถ้าไม่เจอตัวจริงจะคบกันได้จริงหรอ จะรู้ได้ไงว่านั้นเป็นนิสัยจริงๆของแต่ละคน เลยตกลงที่จะมาเจอกัน ซึ่งผมอยู่กรุงเทพ เขาอยู่ต่างจังหวัด ก็ยากที่จะเจอกัน แต่ไม่คิดว่าเขาจะยอมมาหาเราทั้งที่มันไกลมาก แล้วเขาก็มากับเพื่อนเขาพยามที่จะให้เราไปเจอเขากับเพื่อนแต่ผมบอกตรงๆ ป๊อดจริงๆกลัวจะมีใครรู้ว่าคบกับผู้ชาย เขาเลยบอกเดี่ยวไปหาเองผมบอกได้งั้นเดี่ยวผมไปรับครึ่งทางให้เขานั่ง MRT มาแล้วผมจะไปรอตรงทางขึ้นแต่กว่าจะเจอกันนี่ยาก เพราะอีกคนก็รออยู่อีกฝั่ง อีกคนก็ขึ้นทางขึ้นอีกฝั่ง จนมาเจอกันแม้งเอ้ยโคตรตื่นเต้น พอเจอกันผมเลยชวนเค้าไปนู้นนี่เดินฆ่าเวลา จนเค้าบอกไปหอได้ยังหิวข้าว ร้อนมากอยากอาบน้ำ เออว่ะผมก็ลืมเลยมาเค้ามาไกล งั้นกลับหอกะได้เว้ย แต่กว่าจะถึงหอนี่สนุกขึ้นรถเมล์ก็ผิดสาย แต่มันไม่บ่น ไรเลยยิ้มแล้วก็คุยเรื่องนู้นนี่ไปเลย พอขึ้นรถเมล์ถึงสายดันมาหมดระยะอีกต้องเดิน อีก 2-3 กิโล แต่แม้งก็ไม่บ่นอะไรเลยจนมาถึงหอนี่แหละพีคเลย

          มันเริ่มบ่นแระบ่นเยอะด้วย หลังจากบ่นเสร็จผมเลยชวนไปหาไรกินกันแล้วพนักงานทั้งร้านก็มองแบบอยากรู้สงสัย แต่ผมกับเค้าเริ่มที่จะไม่สนใจสนแค่ขอแค่ให้ได้อยู่ใกล้ๆกัน ทำอะไรบ้าๆด้วยกันไม่ได้คิดจะมีอะไรกัน จนเช้าเราต้องแยกกันผมต้องกลับบ้านเค้าก็มีธุระกับเพื่อน ตอนแรกใจหายนะคิดว่ามันจะจบแค่นี้ แต่พอแยกกันมันดันกลายเป็นความคิดถึงต้องคุยกันมากขึ้น แล้วเค้าก็ต้องกลับต่างจังหวัดแต่ตอนนั้นผมถามว่าอยู่ต่อได้ไหมเดี่ยวผมจะกลับหอเค้าตอบว่าได้ทั้งๆที่  ต้องงกลับคนเดี่ยวเค้าก็ยอม แล้ววันนั้นเราก็นัดเจอกันอีกครั้งไปเที่ยวด้วยกันกินอะไรด้วยกันทำอะไรด้วยกัน  ก่อนที่จะห่างเราก็ทำเต็มที่และดีที่สุด จนต้องมาห่างกันโอ้ยทำใจยาก ๆ คิดในใจ ‘กับผู้หญิง กับแฟนเก่าเรายังไม่เคยเป็นแบบนี้เลย’

        มันทำให้ผมรู้นะว่าไม่เกี่ยวว่าเราเป็นเพศไหน แค่เราอยู่กับใครต่างหาก และทุกวันนี้เราก็ยังมีกันและกันมาตลอด ผมกับเค้าเลยคิดว่าเรื่องของผมกับเค้าน่าจะเป็นแรงฮึดให้ใครหลายๆคนได้ และความรักในทวิตก็อาจจะมีจริง ความรักอาจจะเกิดจากตัวอักษรก็ได้ แค่เราทำทุกวันให้ดีที่สุดก็พอแล้ว   ขอบคุณทวิตแล้วกับที่ทำให้ผมมาเจอคนดีดีคนนึงที่ยอมเป็นทุกอย่าง