สวัสดีค่ะ ขอเล่าก่อนนะคะว่าครอบครัวเรามีกันอยู่สี่คน พ่อ, แม่, พี่ชาย และเราเป็นน้องสาวค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะเวลาที่พ่อแม่เราทะเลาะกันขอพูดเลยว่าส่วนมาก90%ไม่ใช่เรื่องครอบครัวแต่เป็นเรื่องงานธุรกิจส่วนตัวค่ะ ซึ่งบางครั้งก็ทะเลาะกันแปปเดียวและเลิก บางครั้งก็หนักจนถึงขั้นพ่อทำร้ายของรอบข้าง(ถ้าไม่มีของก็จะทำร้ายตัวเองค่ะ)เพราะความเครียดจากงานจนบางทีพูดว่าอยากตายอ่ะค่ะฮือ คือพ่อเป็นคนที่ยึดมั่นในความคิดของตัวเองมาก เวลาแม่พยายามอธิบายเรื่องงานให้ปรับเปลี่ยนดูไหม พ่อก็จะแบบเห้ยงานเรามันโอเคแล้ว แต่ที่จริงมันไม่ใช่ค่ะเราก็รู้ แล้วแม่ก็เลยเงียบไป(ซึ่งถ้าเป็นเคสอย่างนี้จะหยุดตรงนี้ค่ะ ไม่มีต่อ) แต่ถ้าแม่ไม่ไหวจริงๆ แบบพ่อตะคอกเพราะไม่พอใจ แม่ก็จะระเบิดต่อเลยค่ะ เหมือนเราอยู่โรงพยาบาลบ้าแล้วมาเจอคนบ้าสองคนกำลังจะทำลายล้างโรงบาลอ่ะ ซึ่งพี่เราไม่ได้อยู่บ้านค่า พี่เรียนอยู่เมืองนอกก็รอดตัวไป แต่เรานี่คะเครียดสุดๆ เบื่อด้วยค่ะทำไงดี
ถ้าถามว่าทำไมไม่เลี่ยงออกมาล่ะ? มันปล่อยไม่ได้จริงๆค่ะคือพ่อจะทำร้ายตัวเองเราทนเห็นไม่ได้อะ ล่าสุดต้องเข้าไปล็อคตัวเลยค่ะ และพูดโน้มน้าว ชักออกมาทุกอย่างทั้งพี่ชายทั้งตัวเราเอง ประมาณว่า 'ทะเลาะกันงี้ไม่คิดถึงพี่กับหนูบ้างหรอ?' พูดซ้ำๆจนพ่อหยุดค่ะ ส่วนแม่ก็เป็นบ้าไปแล้ว~ สุดท่ายไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำค่ะ
ตอนนี้แม่ก็กำลังคิดอยู่ค่ะว่าจะแยกกันอยู่เลยดีมั้ย(ที่คิดอย่างนี้เพราะพ่อเอาแต่หลบหน้าแม่ไม่อยากเจอค่ะ เช่นเวลาเปิดประตูมาเจอกันก็จะปิดประตูออกไปดลยค่ะ) แต่แน่นอนว่าไม่ได้ เพราะคุณยายป่วยอยู่ ถ้ามารู้เรื่องอย่างนี้คงไม่โอเคแน่ๆ และเนื่องด้วยพี่ชายที่ยังไม่กลับมา ถ้ารู้เรื่องก็คงจะเครียดตามชัวร์ค่ะ ซึ่งเท่าที่เราสังเกตุการณ์เวลาที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน เป็นเพราะความเข้าใจผิดล้วนๆเลยค่ะ และความไม่ยอมกันของพ่อด้วยค่ะ
ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะว่าควรแก้ปัญหา(แค่บังหน้าไปก่อนก็ได้ค่ะ..)ยังไงดี ขอบคุณค่า
พ่อแม่ทะเลาะกัน ทำอย่างไรดี?
เข้าเรื่องเลยนะคะเวลาที่พ่อแม่เราทะเลาะกันขอพูดเลยว่าส่วนมาก90%ไม่ใช่เรื่องครอบครัวแต่เป็นเรื่องงานธุรกิจส่วนตัวค่ะ ซึ่งบางครั้งก็ทะเลาะกันแปปเดียวและเลิก บางครั้งก็หนักจนถึงขั้นพ่อทำร้ายของรอบข้าง(ถ้าไม่มีของก็จะทำร้ายตัวเองค่ะ)เพราะความเครียดจากงานจนบางทีพูดว่าอยากตายอ่ะค่ะฮือ คือพ่อเป็นคนที่ยึดมั่นในความคิดของตัวเองมาก เวลาแม่พยายามอธิบายเรื่องงานให้ปรับเปลี่ยนดูไหม พ่อก็จะแบบเห้ยงานเรามันโอเคแล้ว แต่ที่จริงมันไม่ใช่ค่ะเราก็รู้ แล้วแม่ก็เลยเงียบไป(ซึ่งถ้าเป็นเคสอย่างนี้จะหยุดตรงนี้ค่ะ ไม่มีต่อ) แต่ถ้าแม่ไม่ไหวจริงๆ แบบพ่อตะคอกเพราะไม่พอใจ แม่ก็จะระเบิดต่อเลยค่ะ เหมือนเราอยู่โรงพยาบาลบ้าแล้วมาเจอคนบ้าสองคนกำลังจะทำลายล้างโรงบาลอ่ะ ซึ่งพี่เราไม่ได้อยู่บ้านค่า พี่เรียนอยู่เมืองนอกก็รอดตัวไป แต่เรานี่คะเครียดสุดๆ เบื่อด้วยค่ะทำไงดี
ถ้าถามว่าทำไมไม่เลี่ยงออกมาล่ะ? มันปล่อยไม่ได้จริงๆค่ะคือพ่อจะทำร้ายตัวเองเราทนเห็นไม่ได้อะ ล่าสุดต้องเข้าไปล็อคตัวเลยค่ะ และพูดโน้มน้าว ชักออกมาทุกอย่างทั้งพี่ชายทั้งตัวเราเอง ประมาณว่า 'ทะเลาะกันงี้ไม่คิดถึงพี่กับหนูบ้างหรอ?' พูดซ้ำๆจนพ่อหยุดค่ะ ส่วนแม่ก็เป็นบ้าไปแล้ว~ สุดท่ายไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำค่ะ
ตอนนี้แม่ก็กำลังคิดอยู่ค่ะว่าจะแยกกันอยู่เลยดีมั้ย(ที่คิดอย่างนี้เพราะพ่อเอาแต่หลบหน้าแม่ไม่อยากเจอค่ะ เช่นเวลาเปิดประตูมาเจอกันก็จะปิดประตูออกไปดลยค่ะ) แต่แน่นอนว่าไม่ได้ เพราะคุณยายป่วยอยู่ ถ้ามารู้เรื่องอย่างนี้คงไม่โอเคแน่ๆ และเนื่องด้วยพี่ชายที่ยังไม่กลับมา ถ้ารู้เรื่องก็คงจะเครียดตามชัวร์ค่ะ ซึ่งเท่าที่เราสังเกตุการณ์เวลาที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน เป็นเพราะความเข้าใจผิดล้วนๆเลยค่ะ และความไม่ยอมกันของพ่อด้วยค่ะ
ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะว่าควรแก้ปัญหา(แค่บังหน้าไปก่อนก็ได้ค่ะ..)ยังไงดี ขอบคุณค่า