เราอยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่พี่น้องเสียตอนเราอายุ 16
เราทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบป.โท เรามีลูกพี่ลูกน้อง แต่ไม่ได้เจอกันเท่าไหร่ ไม่ค่อยได้คุย ไม่ได้พึ่งพา เพราะเค้าเองก็มีปัญหาของเค้า
บางครั้งเหนื่อยและท้อ แต่ไม่รู้จะพึ่งใคร อยากมีอ้อมกอดที่อบอุ่นเหมือนคนอื่น...แต่เราพยายามถีบตัวเอง เพื่อไม่ใครมาดูถูกพ่อแม่เรา..
และเราก็ทำสำเร็จ จนเรามีความรัก รู้สึกอบอุ่น แต่ด้วยนิสัยเราที่ไม่ชอบพูด ไม่ชอบระบาย บอกความรู้สึกกับใครไม่เป็น
และภายนอกทุกคนมองว่าเราเข้มแข็ง แต่ลึกๆเราอ่อนแอ เราโหยหาความรักความอบอุ่น...เราเลยคาดหวังกับความรักกับทุกคนที่เข้ามาในชีวิต
จนสุดท้ายเราก็ถูกทิ้งมาโดยตลอด เรามีข้อเสียอย่างเดียวไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไรเลย แม้แต่ตอนโกรธตอนไม่พอใจ ตอนอ่อนแอตอนร้องไห้ไม่เคยให้เห็น จับได้แฟนมีคนอื่นเราก็ให้อภัย และไม่มีการทะเลาะกันเลย ให้มันผ่านไป แต่ความรักก็ลงเอยแบบนี้ทุกครั้ง
เราผิดหวัง สิ้นหวัง ทุกครั้งที่ความรักจบลง และคิดว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า และเราก็เลือกใช้วิธีฆ่าตัวตายทุกครั้ง
แต่เราไม่ได้ฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องให้เค้ากลับมา แต่เราเคว้งคว้างอ้างว้าง และหดหู่มาก ไม่มีใครเคียงข้าง
สุดท้ายพ่อแม่เราก็ยังไม่อยากให้เราไปอยู่ด้วย...เราก็รอดตายทุกครั้ง ส่วนเพื่อนเราเคยมีเพื่อนเยอะมาก เราให้ได้ทุกอย่างกับเพื่อน เต็มที่กับเพื่อน ไม่ว่าเพื่อนให้ช่วยอะไรเราช่วยทุกอย่าง เราเป็นคนพูดจาตรงจริงใจกับเพื่อน แต่สุดท้ายมันกลับทำร้ายเรา เพื่อนๆหาว่าที่เราไปช่วยเค้า เพราะเราดูถูกพวกเค้า...
ส่วนเพื่อนกินไม่ต้องเป็นห่วง...พอเราหมดตัว เพื่อนทิ้ง เพื่อนเหยีบย่ำ และเราก็กลายเป็นคนอยู่ไปวันๆเพราะ ชีวิตความรัก การงาน การเงิน พังไม่เป็นท่า...
ไม่พยายามอะไรอีกต่อไป...ทำงานหาเงินใช้หนี้สิน ทำแต่งาน ไม่มีสังคม ไม่สนใจคนที่เดินเข้ามาในชีวิต เพราะเรากลายเป็นคนกลัวความรัก ใช้ชีวิตคนเดียว
กินข้าว เดินห้าง ดูหนัง ไปเที่ยวคนเดียว เป็นแบบนี้มาเป็นเวลา 6 ปี จนตอนนี้เราอายุ 30 แล้ว
เรามานั่งย้อน ว่าจะใช้ชีวิตเรื่อยแบบนี้แบบไม่มีจุดหมายจริงๆหรอ...เพราะเราไม่รู้จะทำเพื่อใคร ทุกคนก็มักจะบอกก็ทำเพื่อตัวเองไง แต่ความสุขเพื่อตัวเองของเราคือการทำเพื่อคนอื่น...ตอนนี้เราลืมความหมายที่เรามีชีวิตไปแล้ว...เราอยากได้มันกลับมา อยากกลับมาเป็นคนเดิมที่มีแต่ความพยายาม คนที่วิ่งไปข้างหน้า เราจะทำอย่างไร ใครแนะนำได้บ้าง ลืมบอกไปหลังจาก6ปีที่ทุกอย่างในชีวิตพัง เราเปิดใจให้คนๆนึง เป็นคนที่เสมอต้นเสมอปลาย รู้สึกอบอุ่น เอาใจใส่กันและกัน เราคิดว่าเราเจอความสุขแล้ว สุดท้ายความลับไม่มีในโลก มารู้ว่าเค้าแต่งงานแล้วมีภรรยาแต่ยังไม่มีลูก ที่เค้าอยู่กับเราได้ทุกวัน เพราะภรรยาเค้าทำงานต่างเมือง2-3เดือนกลับมาครั้ง และมันก็สร้างแผลลึกให้เราเพิ่มขึ้น จนตอนนี้เราแทบจะมีเรี่ยวแรงทำอะไร ชีวิตขาดเค้าไม่ได้ แต่เราไม่อาจยอมรับและเดินเค้าไปทำร้ายครอบครัวคนอื่น เป็นฝ่ายถอยออกมา แต่เราไม่มีที่พึ่ง ไม่มีที่ระบาย ได้แต่นอนร้องไห้กอดตัวเอง กินยานอนหลับภาวนาให้มันผ่านความเจ็บปวดให้ได้ในแต่ละวัน แล้วเราควรอยู่เพื่อใคร ความอยากตายก็มักผุดมาในหัวมาตลอดเวลา...แต่เค้าเคยให้เราสัญญากับเค้าว่า ถ้าเค้าเป็นคนทำร้ายเราเหมือนที่ผ่านมา ให้เราสัญญากับเค้าว่าห้ามทำร้ายตัวเอง ให้มาทำร้ายเค้า แต่เราเป็นคนรักษาสัญญานะ ชีวิตนี้ฟ้าคงกำหนดให้เราอยู่คนเดียวคั้งแต่แรกอยู่แล้ว...
ใครเคยใช้ชีวิตแบบไม่รู้ชีวิตจะอยู่เพื่อใครบ้าง
เราทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบป.โท เรามีลูกพี่ลูกน้อง แต่ไม่ได้เจอกันเท่าไหร่ ไม่ค่อยได้คุย ไม่ได้พึ่งพา เพราะเค้าเองก็มีปัญหาของเค้า
บางครั้งเหนื่อยและท้อ แต่ไม่รู้จะพึ่งใคร อยากมีอ้อมกอดที่อบอุ่นเหมือนคนอื่น...แต่เราพยายามถีบตัวเอง เพื่อไม่ใครมาดูถูกพ่อแม่เรา..
และเราก็ทำสำเร็จ จนเรามีความรัก รู้สึกอบอุ่น แต่ด้วยนิสัยเราที่ไม่ชอบพูด ไม่ชอบระบาย บอกความรู้สึกกับใครไม่เป็น
และภายนอกทุกคนมองว่าเราเข้มแข็ง แต่ลึกๆเราอ่อนแอ เราโหยหาความรักความอบอุ่น...เราเลยคาดหวังกับความรักกับทุกคนที่เข้ามาในชีวิต
จนสุดท้ายเราก็ถูกทิ้งมาโดยตลอด เรามีข้อเสียอย่างเดียวไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไรเลย แม้แต่ตอนโกรธตอนไม่พอใจ ตอนอ่อนแอตอนร้องไห้ไม่เคยให้เห็น จับได้แฟนมีคนอื่นเราก็ให้อภัย และไม่มีการทะเลาะกันเลย ให้มันผ่านไป แต่ความรักก็ลงเอยแบบนี้ทุกครั้ง
เราผิดหวัง สิ้นหวัง ทุกครั้งที่ความรักจบลง และคิดว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า และเราก็เลือกใช้วิธีฆ่าตัวตายทุกครั้ง
แต่เราไม่ได้ฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องให้เค้ากลับมา แต่เราเคว้งคว้างอ้างว้าง และหดหู่มาก ไม่มีใครเคียงข้าง
สุดท้ายพ่อแม่เราก็ยังไม่อยากให้เราไปอยู่ด้วย...เราก็รอดตายทุกครั้ง ส่วนเพื่อนเราเคยมีเพื่อนเยอะมาก เราให้ได้ทุกอย่างกับเพื่อน เต็มที่กับเพื่อน ไม่ว่าเพื่อนให้ช่วยอะไรเราช่วยทุกอย่าง เราเป็นคนพูดจาตรงจริงใจกับเพื่อน แต่สุดท้ายมันกลับทำร้ายเรา เพื่อนๆหาว่าที่เราไปช่วยเค้า เพราะเราดูถูกพวกเค้า...
ส่วนเพื่อนกินไม่ต้องเป็นห่วง...พอเราหมดตัว เพื่อนทิ้ง เพื่อนเหยีบย่ำ และเราก็กลายเป็นคนอยู่ไปวันๆเพราะ ชีวิตความรัก การงาน การเงิน พังไม่เป็นท่า...
ไม่พยายามอะไรอีกต่อไป...ทำงานหาเงินใช้หนี้สิน ทำแต่งาน ไม่มีสังคม ไม่สนใจคนที่เดินเข้ามาในชีวิต เพราะเรากลายเป็นคนกลัวความรัก ใช้ชีวิตคนเดียว
กินข้าว เดินห้าง ดูหนัง ไปเที่ยวคนเดียว เป็นแบบนี้มาเป็นเวลา 6 ปี จนตอนนี้เราอายุ 30 แล้ว
เรามานั่งย้อน ว่าจะใช้ชีวิตเรื่อยแบบนี้แบบไม่มีจุดหมายจริงๆหรอ...เพราะเราไม่รู้จะทำเพื่อใคร ทุกคนก็มักจะบอกก็ทำเพื่อตัวเองไง แต่ความสุขเพื่อตัวเองของเราคือการทำเพื่อคนอื่น...ตอนนี้เราลืมความหมายที่เรามีชีวิตไปแล้ว...เราอยากได้มันกลับมา อยากกลับมาเป็นคนเดิมที่มีแต่ความพยายาม คนที่วิ่งไปข้างหน้า เราจะทำอย่างไร ใครแนะนำได้บ้าง ลืมบอกไปหลังจาก6ปีที่ทุกอย่างในชีวิตพัง เราเปิดใจให้คนๆนึง เป็นคนที่เสมอต้นเสมอปลาย รู้สึกอบอุ่น เอาใจใส่กันและกัน เราคิดว่าเราเจอความสุขแล้ว สุดท้ายความลับไม่มีในโลก มารู้ว่าเค้าแต่งงานแล้วมีภรรยาแต่ยังไม่มีลูก ที่เค้าอยู่กับเราได้ทุกวัน เพราะภรรยาเค้าทำงานต่างเมือง2-3เดือนกลับมาครั้ง และมันก็สร้างแผลลึกให้เราเพิ่มขึ้น จนตอนนี้เราแทบจะมีเรี่ยวแรงทำอะไร ชีวิตขาดเค้าไม่ได้ แต่เราไม่อาจยอมรับและเดินเค้าไปทำร้ายครอบครัวคนอื่น เป็นฝ่ายถอยออกมา แต่เราไม่มีที่พึ่ง ไม่มีที่ระบาย ได้แต่นอนร้องไห้กอดตัวเอง กินยานอนหลับภาวนาให้มันผ่านความเจ็บปวดให้ได้ในแต่ละวัน แล้วเราควรอยู่เพื่อใคร ความอยากตายก็มักผุดมาในหัวมาตลอดเวลา...แต่เค้าเคยให้เราสัญญากับเค้าว่า ถ้าเค้าเป็นคนทำร้ายเราเหมือนที่ผ่านมา ให้เราสัญญากับเค้าว่าห้ามทำร้ายตัวเอง ให้มาทำร้ายเค้า แต่เราเป็นคนรักษาสัญญานะ ชีวิตนี้ฟ้าคงกำหนดให้เราอยู่คนเดียวคั้งแต่แรกอยู่แล้ว...