ลูกไม้สีหวาน ในวันที่เมฆสีเทา

บทที่ ๑: ภรรยาผู้เย่อหยิ่ง นางสุชาดายืนเหม่อมองแผ่นหลังของมฆมาณพที่กำลังเดินออกจากบ้าน แสงอรุณยังแผ่ไม่ทั่วท้องฟ้า แต่สามีของนางกลับออกจากบ้านไปเสียแล้ว ด้วยมือที่ถือจอบและพร้า นางถอนหายใจยาว ริมฝีปา

ยามเรือแล่นแผ่วไหวไปกลางห้วง ลมทะเลพรมทวงความหอมหวาน คลื่นระริกกระซิบร่ำทุกถิ่นธาร ราวเรียกขานนักเดินทางให้วางใจ ผืนอันดามันงดงามดั่งภาพวาด เขาหินผาสลักสาดเส้นสายใหญ่ ฟ้าประดับเมฆบางพริ้วพร่างไพร จัน

บอสพาชิม in Tohoku : HAGI จิตวิญญาณแห่งFukushima และรสชาติแห่งผืนดิน (Iwaki, Japan) การเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่การไปทานอาหาร แต่มันคือ การจาริกแสวงบุญของนักชิม ผมยอมดั้นด้นมายังเมืองเล็กๆ อย่า

สายหมอกยามเช้าคลุมทุ่งข้าวร้างกลิ่นดินเปียกจากฝนเมื่อคืน ลอยปะทะลมหายใจฉันเงาโค้งของต้นตาลเก่ากวัดแกว่งบนพื้นดินเหมือนมือใครกำลังโบกลาโลกที่ไม่มีใครอยู่ ฉันเดินผ่านทางเก่าที่เคยเต็มไปด้วยเสียงเด็กบัดน

0 ปลายวรรษา .. ลมล่องเมฆฟ่องฟ้า เมื่อแววตาอ่อนน้อย .. เจ้าคล้อยเผย นฤมิตวับวามเพรียกจำเลย เข้าก่ายเกยปฏิพัทธ์เต็มอัตรา 0 ลมเอย .. ฝากพรมผ่าน .. เอาหวานหอม เข้าเห่กล่อมฤดีเดียว .. ให้เหลียวหา อาจเอื้อม

🌤️ “ท้องฟ้ากับชีวิต” 🌈 บางวัน…ท้องฟ้าก็ใสจนอยากถ่ายรูปเก็บไว้บางวัน…มันก็หม่นจนเราไม่อยากมองแต่ไม่ว่าท้องฟ้าจะเป็นแบบไหน มันก็ยังสวยในแบบของมันเสมอ — เหมือนกับชีวิตของเ

ไหมเมฆเฉกสายถนิมสร้อย แพรลอยพลอยขาวราวมณีศิลป์ ท้องฟ้าดูเฉื่อยชาเหมือนชาชิน ทวิชชาถวิลถิ่นบินรุดเร้า ฟ้าเฟื่องเหลืองรุกอุกกาสี สิ้นสำเนียงเสียงวลีสงัดเหงา สรรพสิ่งนิ่งงันมีเพียงเงา ตระมื่นเทาเ