เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงจากตัวของเราเอง...
มันเป็นเรื่องที่เราไม่คิดว่าวันนั้นจะมาถึง แล้วอะไรมันจะเปลี่ยนกันได้ขนาดนี้..
ครอบครัวของเรามีกันอยู่4คน พ่อ แม่ พี่สาว แล้วก็เรา
เริ่มจากช่วงตอนป.4-6ที่รร.ประถมเอกชนแห่งหนึ่ง(ขอไม่เอ่ยนาม)ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราไม่ค่อยจะสนใจกับเกรดสักเท่าไหร่ แล้วเราเป็นเด็กสายกิจกรรมชอบวาดรูปมาก มีแข่งที่ไหน เราไปที่นั่นหมด เวลาเรียนครูก็จะขอตัวไปซ้อมแข่ง(ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเรียน) สร้างชื่อเสียงให้รร.ในด้านศิลปะมาก ได้ถ้วย โน่นนี้นั่นพอเกรดออกเราก็ได้3.5ตลอดซึ่งพ่อกับแม่เราก็ยังเฉยๆกับเกรดเรา
พอช่วงเทศกาลสอบเข้าม.1 เราไปสอบที่รร.ประจำจังหวัดซึ่งเป็นรร.รัฐ(ขอไม่เอ่ยนาม)แล้วเราสอบเข้าไม่ได้ แต่เพื่อนสนิทเราแล้วเพื่อนในห้องมีที่เรียนหมด ตอนนั้นร้องไห้หนักมาก ร้องยันเช้า จนในที่สุดต้องไปเข้ารร.เอกชนแห่งหนึ่ง(ขอไม่เอ่ยนาม) ซึ่งมีระดับชั้นถึงแค่ม.ต้นเท่านั้น เราเลยตัดสินใจว่าจะทำเกรดดีๆเพื่อจะได้กลับไปสอบเข้าม.ปลายที่นั่นอีกครั้ง แล้วแม่เราก็นึกๆดูว่าเมื่อก่อนตอนป.4-6เราสร้างชื่อเสียงให้รร.แต่กลับไม่มีเวลาเรียน เลยให้เราเลิกวาดรูป เลิกแข่ง เลิกเข้าอีเวนท์ที่เกี่ยวกับวาดโดยตรง แล้วลองมีเวลาเรียนให้เยอะขึ้น เรามาอยู่ม.1ที่นี้ ก็มีคนที่เหมือนเราทั้งนั้น สอบเข้าไม่ได้ที่ที่เราใฝ่ฝัน พอตอนสอบแบ่งระดับห้อง เราได้อยู่ห้องที่ดีที่สุดได้เจอเพื่อนใหม่ที่เค้ามีจุดมุ่งหมายเหมือนเราพอเราเรียนวิชาศิลปะครูก็เห็นแววจะเอาเราไปแข่งแต่เราก็ปฏิเสธหมด ชีวิตม.ต้นที่นี้สนุกมากแล้วเราพบว่าตัวเองใฝ่ฝันอยากเข้าสถาปัตจนถึงวันสอบเกรดตอนม.1 เทอม1เราได้3.69เทอมสองน่าจะ3.87
ซึ่งพ่อกับแม่แล้วก็พี่สาวเราก็ภูมิใจมาก บอกวิชาโน่นนี้นั่นได้เกรด4 จากที่ตอนประถมไม่เคยได้แบบนี้
ม.2 เทอม1เราได้3.78เทอม2 3.79
ก็ชมกันไปว่าบลาๆ เดิมๆ ติวิชาที่ไม่ควรลดจากเดิมบ้าง
ม.3เราได้3.88 อันดับ4ของชั้น
รอบนี้ดีใจกันยกใหญ่ เราก็ภูมิใจที่เราพอทำเกรดที่จะยื่นสอบเข้าได้สูงๆไว้ก่อน เริ่มทำพอร์ต เริ่มอ่านหนังสือทบทวน3ปีที่ผ่านมา เพื่อจะสอบเข้าต่อม.ปลาย
เราเริ่มรู้สึกดีมากๆเกรดมันทำให้ทุกคนดีใจไปด้วยแล้วเราเราก็ภูมิใจมากๆ
จนกระทั่งวันหนึ่ง แม่เราอยากให้เราไปสอบเข้าสายวิทย์รร.ชื่อดังข้างๆจังหวัดเรา เลยไปสอบดูกับเพื่อนอีกคนที่ชวน แล้วไปตรวจผลที่คอมรร.(ซึ่งเป็นช่วงเสนองาน+กิจกรรมหลังสอบ มีเวลาว่างเป็นอาทิตย์ ถ้าคนไหนว่างไม่ได้ช่วยงานก้เตร็ดเตร่ได้หรือจะช่วยคนอื่นก็ได้ แล้วต้องมารร.ด้วยเพราะเค้าบังคับTvTตอนนั้นสนุกมาก) แล้วปรากฎว่าเราสอบได้ ตอนนั้นกระโดดเตะขาโต๊ะเจ็บมาก55 เพื่อนเราที่สอบสายวิทย์ด้วยกัน(ตรวจแล้วสอบไม่ติด)มันก็กระจายข่าว จนถึงหูครูกับเพื่อน เพื่อนในห้องก็แบบเฮ้ยดีอ่ะ มีที่เรียนเป็นคนแรกตอนนั้นดีใจมากๆ ครูก็บอกให้ปรบมือให้เรา ความรู้สึกตอนนั้นแบบในที่สุดก็มีวันนี้ แล้วก็ตัดสินใจจะไม่สอบที่รร.ประจำจังหวัด แล้วก็บอกเพื่อนที่ชวนว่าลองสอบสายศิลป์ดูสิเพื่อนก็บอกว่าเดี๋ยวลองสอบดู(สอบติดแล้วมันก้ดีใจ55 ได้ที่เรียนกันอยู่2คน)แล้วตอนแม่มารับก็บอกว่าสอบติด แม่ก็ดีใจมากๆบอกว่าไปเรียนเลย ตอนนั้นเราก็ร้องไห้แล้วก็พูดทั้งน้ำตาว่า จากที่เราสอบเข้าที่รร.ประจำจังหวัดไม่ได้แล้วในตอนนั้นเกือบไม่มีที่เรียน จนสอบได้เข้ารร.ดีๆมีชื่อเสียง แม่ก็บอกว่าเพราะลูกพยายามทุกอย่าง เลิกทำสิ่งที่ไม่จำเป็น แล้วตั้งใจเรียน อะไรแบบนี้
กลับถึงบ้านก็บอกทุกคนในบ้านบอกปู่บอกย่า ทุกคนก็ดีใจ...
จนมอบตัวทำธุระเสร็จหมด ก็มาเริ่มเรียนsummer ม.4 ที่รร.ชื่อดังหลังจากปิดเทอมใหญ่ที่รร.เก่า(ก่อนรร.เก่าจะปิดเทอมก็บ๊ายบายจากเพื่อน แบบ..ทุกคนก็ร้องไห้ไม่อยากแยกจากกัน วินาทีนั้นเศร้ามากทุกคนในห้องเราสนิทกันหมด แล้วก็ให้ของปัจฉิม) จากนั้นก็ได้เพื่อนสนิทเป็นนร.ใหม่แล้วเก่งมาก(บอกก่อนนางได้เกรด4)0[]0"!?
อยากจะบอกว่าที่รร.ชื่อดังแห่งนี่มีระดับชั้นม.1-6
บรรยากาศที่นี้ตึงเครียดมาก แถมยังไม่พอเรียนเป็นภาษาอังกฤษอีกในวิชา คณิต เคมี ชีวะอีก ฟิสิกส์!?!?!?!?!? ไอ้เราก็ฟังภาษาอังกฤษได้งูๆปลาๆมาก เพื่อนในห้องส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กเก่าปนเด็กใหม่(แต่ส่วนใหญ่เด็กเก่าเยอะ) มีตอนให้ยืนขึ้นแนะนำตัวแล้วบอกคณะหรืออาชีพที่อยากเป็นอยากเข้า โอ้โหหหห ทางแพทย์80% วิศวะ16% สถาปัต2% อื่นๆ2%ตอนนั้นเราก็คิดในใจว่าแบบเหมือนมาอยู่ให้เกรดกับRankคนพวกนี้ขึ้น แบบเพื่อนในห้องเรามันเก่งอ่ะToT แต่ก็มีที่เราน่าภูมิใจอยู่อย่าง1 ถ้าวิชาไหนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องวาด(ที่นี่ม.ปลายไม่มีวิชาศิลปะ)เพื่อนนี้มาไม่ขาดสาย พอเสร็จงานจบงาน เพื่อนนี้แยกไปคนละทาง คือแบบ..เราก็คิดไปว่ามันไม่เหมือนรร.เก่าแล้ว มันมาอยู่สังคมใหม่ เจอคนหลายประเภท ก็บอกตัวเองได้ในระดับหนึ่ง แล้วเรียนแบบท้อมาก คือในหัวเราคิดว่ากลัวเกรดตกมาก คนในห้องนี้แบบแข่งขันกันมากๆ มีแต่คนได้โอลิมปิกโน่นนี้นั้น บางคนก็หวงความรู้ บางคนคุยด้วยก็เลี่ยงที่จะคุยอ้อมๆ (ยกเว้นเพื่อนสนิทเราละกัน)
การเก็บคะแนนของที่นี่ (รร.เก่าเราเก็บ สอบ 30% เก็บคะแนนในห้อง 70% แค่นี้ก็ไม่เหมือนแล้ว...😰)
สอบ70%
เก็บคะแนนในห้อง30%
วันสอบปลายภาคเราเห็นข้อสอบแล้วแบบ ยากมาก โฮ้ยยยอะไรว่ะ คือเป็นคนหยาบขึ้นมาปรียาย
วันเกรดออกเทอมแรกได้แค่ 3.1 ได้ซึ่งแม่ก็ด่าเราว่า
"เรียนพิเศษ ทำไมได้วิชาคณิต(2.5)ชีวะ(2.0) เคมี(2.0) น้อยดูสิวิชาที่ไม่น่าจะได้ต่ำอย่างสังคม ภาษาไทย"
เราก็ได้แต่นิ่งเงียบ น้ำตาเราเริ่มคลอเบ้า
เราก้คิดในใจว่า "แม่มันไม่เหมือนรร.เก่านะ แล้วมันก้ยากด้วย..."
เราคิดว่าแม่เรายึดติดกับเกรดรร.เก่า ไม่งั้นคงไม่ว่าหรอก เราเครียดมากแม่เริ่มเปรียบเทียบกับเพื่อนในห้อง ว่าแบบเขาไม่เรียนทำไมเขาทำได้ดีกว่า คือ...เรารู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต เรารู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่เหมือนรร.เก่าแล้ว แล้วการจะให้ได้เกรดเดิมเหมือนรร.เก่าเรามันก็ยากมากๆด้วย เราก็ยิ่งเครียดช่วงหลังจากรู้ผลสอบเราก็ร้องไห้ถี่ขึ้นเวลาก่อนนอน เราเริ่มทำอะไรไม่ถูก มันมืดไปหมด เหมือนเริ่มเป็นโรคซึมเศร้า ไปรร.เราก็ไม่อยากพูดกับใครเลย ใครถามเกรดเรา เรารู้สึกโกธรมากอารมณ์แปรปรวนมาก เวลาเรียนก็รู้สึกเกลียดวิชาที่ได้น้อย เวลาเพื่อนในห้องพูดอวดลอยๆว่าแบบ"ได้เกรด4โน่นนี้นั้น/ได้3.8/ได้3.6เอง/" รู้สึกอยากออกห่างมาก เราเริ่มตั้งเกรดในใจว่าจะต้องได้3.5ให้ได้ ผลปรากฎคือเทอมสองเราได้3.46 ตอนนั้นยิ่งเฟลไปใหญ่(อีก0.04เอง)แม่ก็บอกว่าไม่เป็นไรทำดีที่สุดแล้ว แต่ยังไงเราก็ไม่พอใจอยู่ดี ยังไงแม่ก็อยากได้เกรดที่เยอะๆกว่านี้แน่ๆ เรารู้สึกแย่ๆมากๆ เมื่อตอนประถมยังเมินเฉยกับเกรดเราแต่นี้แบบ..มัธยมปลายเกรดเราน้อยก็เปรียบเทียบ วิชานั้นไม่ดี เรียนตั้งหลายที่ ตอนนี้เราเครียดมากๆ เพราะที่นี้ก็สอนเร็ว แล้วส่วนใหญ่ครูก็ชอบบอกว่า พวกเราไปเรียนข้างนอกมาแล้ว ก็คงรู้ล่วงหน้ามาแล้ว แล้วก็สอนสอนสอน คือ...เราก็พยายามทำความเข้าใจ เราก็คิดว่ามันจะออกตามหนังสือบ้าง แต่นี้แบบเล่นไม่ออกคล้ายๆ ออกแบบยากไปเลย(ถ้าเป็นคนเก่งคงกล้วยๆ ถ้าเป็นคนธรรมดาอย่างเรา มันหินมากๆ)
มารอบนี้เราเรียนsummer ม.5 ไม่ทันไป1อาทิตย์ซึ่งซวยซ้ำซ้อนมากเพราะเราติดไปค่ายของสถาปัต แล้วกลับมาเรียนอีกทีก็ยิ่งไม่เข้าใจใหญ่ ทั้งๆที่กะไว้ว่าจะเริ่มม.5ใหม่ รอบนี้ยิ่งซวยเข้าไปอีก ฟิสิกส์เขาก็เรื่อง Equilibrium ไปตั้งครึ่งเล่ม(ไอ้เรามาเรียนก็ทบทวนหน้าแรกไม่ทันอีก) ชีวะก็จบเรื่อง การหายใจระดับเซลล์,การสังเคราะห์ด้วยแสง,เนื้อเยื้อและการลำเลียงพืช(งงหนักมากไม่คิดว่ามันจะเยอะแยะอะไรนักหนาขนาดนี้)ด้วย(คาดว่า) คณิตเพิ่มครูก็สอนเรื่องฟังก์ชั่นตรีโกสอนวิธีคิดเร็วๆไปแล้ว เพื่อนก็ไม่ค่อยจะบอกอะไร ครูก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ถาม(แต่คณิตพื้นโอคอยู่) แล้วก้หาจากตาราง เขียนกราฟจบภายในsummer!!? แต่เคมีเราพอได้อยู่(เพราะเรียนมาหน่อยๆแล้ว) ที่เราเล่ามานี้..จนตอนนี้ก้ยังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก็มี
แล้วตอนนนี้เราก็ใกล้เปิดเทอมตอนม.5ล่ะ เทอมแรกเราก็อยากให้เกรดสูงกว่าตอนม.4 เราคิดว่าเราพอใจกับเกรด3กว่าๆของเรานะแต่แบบ..แม่เราอยากให้เราเกรดดีกว่านี้อีก มันทำให้เรารู้สึกว่า"กูต้องเกรดสูงๆเหมือนเมื่อก่อนๆ" เชื่อดิพอทำเกรดสูงเราว่าเหตุการณ์ตอนม.ต้นมันต้องมาแน่ๆใครๆก็ดีใจ แต่นี้อะไรเกรดตก แล้วแม่ชอบถามแม่เพื่อนเรา(ไม่ใช่คนที่ชวนไปสอบด้วยกันนะ เพื่อนสายวิทย์ด้วยกันแต่อยู่คนละห้อง)ว่าได้เท่าไหร่ เขาได้3.50เป้ะ แม่เราก็เลี่ยงๆแล้วก็บอกว่า"ได้3.46มันก็ทำดีที่สุดล่ะ"แต่ที่ไหนได้ กลับมาบ้านก็ยังมาติเราอยู่ เราก็น้อยใจดิ รู้สึกแย่ด้วยบอกคนอื่นว่าลูกเราทำดีที่สุด แล้วก็บอกเราว่าแม่ไม่ได้เปรียบเทียบ(แต่เล่นถามเพื่อนที่เราพอคุ้นเคย แล้วก้ดูๆไม่กล้าบอกเกรดเราให้แม่เพื่อนรู้) ก็เล่นถามซะขนาดนี้ไม่เรียกว่าเปรียบเทียบแล้วเรียกว่าอะไร? โครตเฟลอ่ะ กำลังใจก็เริ่มไม่มี เราไม่เคยเครียดอะไรกับเกรดขนาดนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้อะไรๆก็เปลี่ยน ไม่ค่อยสนุกเหมือนที่ผ่านๆมา เราก็รู้ว่าช่วงม.ปลายมันเป็นอะไรที่กดดันมาก ต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยตั้งแต่เนินๆ เราอยากระบายมานานมากๆ เคยพูดกับพี่สาวแต่พี่ก็ติดเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพก้ไม่ค่อยว่างจะตอบ คุยกับพ่อ ก็พอที่จะให้กำลังใจได้บ้าง เราเลยต้องอัดมันไว้ในใจทำให้เราไม่สบายใจเอามากๆ เราทนไว้1ปีกว่าๆ(หรือตอนช่วงม.4) แล้วคิดว่ามันจะดีขึ้น แต่ก็มาเครียดตอนเรียนsummer ม.5 ไม่ทันคนอื่นเค้า ตอนนี้เครียดแบบเก็บกดมาก
ขอระบายเรื่องการเรียน+เรื่องเกรด
มันเป็นเรื่องที่เราไม่คิดว่าวันนั้นจะมาถึง แล้วอะไรมันจะเปลี่ยนกันได้ขนาดนี้..
ครอบครัวของเรามีกันอยู่4คน พ่อ แม่ พี่สาว แล้วก็เรา
เริ่มจากช่วงตอนป.4-6ที่รร.ประถมเอกชนแห่งหนึ่ง(ขอไม่เอ่ยนาม)ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราไม่ค่อยจะสนใจกับเกรดสักเท่าไหร่ แล้วเราเป็นเด็กสายกิจกรรมชอบวาดรูปมาก มีแข่งที่ไหน เราไปที่นั่นหมด เวลาเรียนครูก็จะขอตัวไปซ้อมแข่ง(ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเรียน) สร้างชื่อเสียงให้รร.ในด้านศิลปะมาก ได้ถ้วย โน่นนี้นั่นพอเกรดออกเราก็ได้3.5ตลอดซึ่งพ่อกับแม่เราก็ยังเฉยๆกับเกรดเรา
พอช่วงเทศกาลสอบเข้าม.1 เราไปสอบที่รร.ประจำจังหวัดซึ่งเป็นรร.รัฐ(ขอไม่เอ่ยนาม)แล้วเราสอบเข้าไม่ได้ แต่เพื่อนสนิทเราแล้วเพื่อนในห้องมีที่เรียนหมด ตอนนั้นร้องไห้หนักมาก ร้องยันเช้า จนในที่สุดต้องไปเข้ารร.เอกชนแห่งหนึ่ง(ขอไม่เอ่ยนาม) ซึ่งมีระดับชั้นถึงแค่ม.ต้นเท่านั้น เราเลยตัดสินใจว่าจะทำเกรดดีๆเพื่อจะได้กลับไปสอบเข้าม.ปลายที่นั่นอีกครั้ง แล้วแม่เราก็นึกๆดูว่าเมื่อก่อนตอนป.4-6เราสร้างชื่อเสียงให้รร.แต่กลับไม่มีเวลาเรียน เลยให้เราเลิกวาดรูป เลิกแข่ง เลิกเข้าอีเวนท์ที่เกี่ยวกับวาดโดยตรง แล้วลองมีเวลาเรียนให้เยอะขึ้น เรามาอยู่ม.1ที่นี้ ก็มีคนที่เหมือนเราทั้งนั้น สอบเข้าไม่ได้ที่ที่เราใฝ่ฝัน พอตอนสอบแบ่งระดับห้อง เราได้อยู่ห้องที่ดีที่สุดได้เจอเพื่อนใหม่ที่เค้ามีจุดมุ่งหมายเหมือนเราพอเราเรียนวิชาศิลปะครูก็เห็นแววจะเอาเราไปแข่งแต่เราก็ปฏิเสธหมด ชีวิตม.ต้นที่นี้สนุกมากแล้วเราพบว่าตัวเองใฝ่ฝันอยากเข้าสถาปัตจนถึงวันสอบเกรดตอนม.1 เทอม1เราได้3.69เทอมสองน่าจะ3.87
ซึ่งพ่อกับแม่แล้วก็พี่สาวเราก็ภูมิใจมาก บอกวิชาโน่นนี้นั่นได้เกรด4 จากที่ตอนประถมไม่เคยได้แบบนี้
ม.2 เทอม1เราได้3.78เทอม2 3.79
ก็ชมกันไปว่าบลาๆ เดิมๆ ติวิชาที่ไม่ควรลดจากเดิมบ้าง
ม.3เราได้3.88 อันดับ4ของชั้น
รอบนี้ดีใจกันยกใหญ่ เราก็ภูมิใจที่เราพอทำเกรดที่จะยื่นสอบเข้าได้สูงๆไว้ก่อน เริ่มทำพอร์ต เริ่มอ่านหนังสือทบทวน3ปีที่ผ่านมา เพื่อจะสอบเข้าต่อม.ปลาย
เราเริ่มรู้สึกดีมากๆเกรดมันทำให้ทุกคนดีใจไปด้วยแล้วเราเราก็ภูมิใจมากๆ
จนกระทั่งวันหนึ่ง แม่เราอยากให้เราไปสอบเข้าสายวิทย์รร.ชื่อดังข้างๆจังหวัดเรา เลยไปสอบดูกับเพื่อนอีกคนที่ชวน แล้วไปตรวจผลที่คอมรร.(ซึ่งเป็นช่วงเสนองาน+กิจกรรมหลังสอบ มีเวลาว่างเป็นอาทิตย์ ถ้าคนไหนว่างไม่ได้ช่วยงานก้เตร็ดเตร่ได้หรือจะช่วยคนอื่นก็ได้ แล้วต้องมารร.ด้วยเพราะเค้าบังคับTvTตอนนั้นสนุกมาก) แล้วปรากฎว่าเราสอบได้ ตอนนั้นกระโดดเตะขาโต๊ะเจ็บมาก55 เพื่อนเราที่สอบสายวิทย์ด้วยกัน(ตรวจแล้วสอบไม่ติด)มันก็กระจายข่าว จนถึงหูครูกับเพื่อน เพื่อนในห้องก็แบบเฮ้ยดีอ่ะ มีที่เรียนเป็นคนแรกตอนนั้นดีใจมากๆ ครูก็บอกให้ปรบมือให้เรา ความรู้สึกตอนนั้นแบบในที่สุดก็มีวันนี้ แล้วก็ตัดสินใจจะไม่สอบที่รร.ประจำจังหวัด แล้วก็บอกเพื่อนที่ชวนว่าลองสอบสายศิลป์ดูสิเพื่อนก็บอกว่าเดี๋ยวลองสอบดู(สอบติดแล้วมันก้ดีใจ55 ได้ที่เรียนกันอยู่2คน)แล้วตอนแม่มารับก็บอกว่าสอบติด แม่ก็ดีใจมากๆบอกว่าไปเรียนเลย ตอนนั้นเราก็ร้องไห้แล้วก็พูดทั้งน้ำตาว่า จากที่เราสอบเข้าที่รร.ประจำจังหวัดไม่ได้แล้วในตอนนั้นเกือบไม่มีที่เรียน จนสอบได้เข้ารร.ดีๆมีชื่อเสียง แม่ก็บอกว่าเพราะลูกพยายามทุกอย่าง เลิกทำสิ่งที่ไม่จำเป็น แล้วตั้งใจเรียน อะไรแบบนี้
กลับถึงบ้านก็บอกทุกคนในบ้านบอกปู่บอกย่า ทุกคนก็ดีใจ...
จนมอบตัวทำธุระเสร็จหมด ก็มาเริ่มเรียนsummer ม.4 ที่รร.ชื่อดังหลังจากปิดเทอมใหญ่ที่รร.เก่า(ก่อนรร.เก่าจะปิดเทอมก็บ๊ายบายจากเพื่อน แบบ..ทุกคนก็ร้องไห้ไม่อยากแยกจากกัน วินาทีนั้นเศร้ามากทุกคนในห้องเราสนิทกันหมด แล้วก็ให้ของปัจฉิม) จากนั้นก็ได้เพื่อนสนิทเป็นนร.ใหม่แล้วเก่งมาก(บอกก่อนนางได้เกรด4)0[]0"!?
อยากจะบอกว่าที่รร.ชื่อดังแห่งนี่มีระดับชั้นม.1-6
บรรยากาศที่นี้ตึงเครียดมาก แถมยังไม่พอเรียนเป็นภาษาอังกฤษอีกในวิชา คณิต เคมี ชีวะอีก ฟิสิกส์!?!?!?!?!? ไอ้เราก็ฟังภาษาอังกฤษได้งูๆปลาๆมาก เพื่อนในห้องส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กเก่าปนเด็กใหม่(แต่ส่วนใหญ่เด็กเก่าเยอะ) มีตอนให้ยืนขึ้นแนะนำตัวแล้วบอกคณะหรืออาชีพที่อยากเป็นอยากเข้า โอ้โหหหห ทางแพทย์80% วิศวะ16% สถาปัต2% อื่นๆ2%ตอนนั้นเราก็คิดในใจว่าแบบเหมือนมาอยู่ให้เกรดกับRankคนพวกนี้ขึ้น แบบเพื่อนในห้องเรามันเก่งอ่ะToT แต่ก็มีที่เราน่าภูมิใจอยู่อย่าง1 ถ้าวิชาไหนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องวาด(ที่นี่ม.ปลายไม่มีวิชาศิลปะ)เพื่อนนี้มาไม่ขาดสาย พอเสร็จงานจบงาน เพื่อนนี้แยกไปคนละทาง คือแบบ..เราก็คิดไปว่ามันไม่เหมือนรร.เก่าแล้ว มันมาอยู่สังคมใหม่ เจอคนหลายประเภท ก็บอกตัวเองได้ในระดับหนึ่ง แล้วเรียนแบบท้อมาก คือในหัวเราคิดว่ากลัวเกรดตกมาก คนในห้องนี้แบบแข่งขันกันมากๆ มีแต่คนได้โอลิมปิกโน่นนี้นั้น บางคนก็หวงความรู้ บางคนคุยด้วยก็เลี่ยงที่จะคุยอ้อมๆ (ยกเว้นเพื่อนสนิทเราละกัน)
การเก็บคะแนนของที่นี่ (รร.เก่าเราเก็บ สอบ 30% เก็บคะแนนในห้อง 70% แค่นี้ก็ไม่เหมือนแล้ว...😰)
สอบ70%
เก็บคะแนนในห้อง30%
วันสอบปลายภาคเราเห็นข้อสอบแล้วแบบ ยากมาก โฮ้ยยยอะไรว่ะ คือเป็นคนหยาบขึ้นมาปรียาย
วันเกรดออกเทอมแรกได้แค่ 3.1 ได้ซึ่งแม่ก็ด่าเราว่า
"เรียนพิเศษ ทำไมได้วิชาคณิต(2.5)ชีวะ(2.0) เคมี(2.0) น้อยดูสิวิชาที่ไม่น่าจะได้ต่ำอย่างสังคม ภาษาไทย"
เราก็ได้แต่นิ่งเงียบ น้ำตาเราเริ่มคลอเบ้า
เราก้คิดในใจว่า "แม่มันไม่เหมือนรร.เก่านะ แล้วมันก้ยากด้วย..."
เราคิดว่าแม่เรายึดติดกับเกรดรร.เก่า ไม่งั้นคงไม่ว่าหรอก เราเครียดมากแม่เริ่มเปรียบเทียบกับเพื่อนในห้อง ว่าแบบเขาไม่เรียนทำไมเขาทำได้ดีกว่า คือ...เรารู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต เรารู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่เหมือนรร.เก่าแล้ว แล้วการจะให้ได้เกรดเดิมเหมือนรร.เก่าเรามันก็ยากมากๆด้วย เราก็ยิ่งเครียดช่วงหลังจากรู้ผลสอบเราก็ร้องไห้ถี่ขึ้นเวลาก่อนนอน เราเริ่มทำอะไรไม่ถูก มันมืดไปหมด เหมือนเริ่มเป็นโรคซึมเศร้า ไปรร.เราก็ไม่อยากพูดกับใครเลย ใครถามเกรดเรา เรารู้สึกโกธรมากอารมณ์แปรปรวนมาก เวลาเรียนก็รู้สึกเกลียดวิชาที่ได้น้อย เวลาเพื่อนในห้องพูดอวดลอยๆว่าแบบ"ได้เกรด4โน่นนี้นั้น/ได้3.8/ได้3.6เอง/" รู้สึกอยากออกห่างมาก เราเริ่มตั้งเกรดในใจว่าจะต้องได้3.5ให้ได้ ผลปรากฎคือเทอมสองเราได้3.46 ตอนนั้นยิ่งเฟลไปใหญ่(อีก0.04เอง)แม่ก็บอกว่าไม่เป็นไรทำดีที่สุดแล้ว แต่ยังไงเราก็ไม่พอใจอยู่ดี ยังไงแม่ก็อยากได้เกรดที่เยอะๆกว่านี้แน่ๆ เรารู้สึกแย่ๆมากๆ เมื่อตอนประถมยังเมินเฉยกับเกรดเราแต่นี้แบบ..มัธยมปลายเกรดเราน้อยก็เปรียบเทียบ วิชานั้นไม่ดี เรียนตั้งหลายที่ ตอนนี้เราเครียดมากๆ เพราะที่นี้ก็สอนเร็ว แล้วส่วนใหญ่ครูก็ชอบบอกว่า พวกเราไปเรียนข้างนอกมาแล้ว ก็คงรู้ล่วงหน้ามาแล้ว แล้วก็สอนสอนสอน คือ...เราก็พยายามทำความเข้าใจ เราก็คิดว่ามันจะออกตามหนังสือบ้าง แต่นี้แบบเล่นไม่ออกคล้ายๆ ออกแบบยากไปเลย(ถ้าเป็นคนเก่งคงกล้วยๆ ถ้าเป็นคนธรรมดาอย่างเรา มันหินมากๆ)
มารอบนี้เราเรียนsummer ม.5 ไม่ทันไป1อาทิตย์ซึ่งซวยซ้ำซ้อนมากเพราะเราติดไปค่ายของสถาปัต แล้วกลับมาเรียนอีกทีก็ยิ่งไม่เข้าใจใหญ่ ทั้งๆที่กะไว้ว่าจะเริ่มม.5ใหม่ รอบนี้ยิ่งซวยเข้าไปอีก ฟิสิกส์เขาก็เรื่อง Equilibrium ไปตั้งครึ่งเล่ม(ไอ้เรามาเรียนก็ทบทวนหน้าแรกไม่ทันอีก) ชีวะก็จบเรื่อง การหายใจระดับเซลล์,การสังเคราะห์ด้วยแสง,เนื้อเยื้อและการลำเลียงพืช(งงหนักมากไม่คิดว่ามันจะเยอะแยะอะไรนักหนาขนาดนี้)ด้วย(คาดว่า) คณิตเพิ่มครูก็สอนเรื่องฟังก์ชั่นตรีโกสอนวิธีคิดเร็วๆไปแล้ว เพื่อนก็ไม่ค่อยจะบอกอะไร ครูก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ถาม(แต่คณิตพื้นโอคอยู่) แล้วก้หาจากตาราง เขียนกราฟจบภายในsummer!!? แต่เคมีเราพอได้อยู่(เพราะเรียนมาหน่อยๆแล้ว) ที่เราเล่ามานี้..จนตอนนี้ก้ยังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก็มี
แล้วตอนนนี้เราก็ใกล้เปิดเทอมตอนม.5ล่ะ เทอมแรกเราก็อยากให้เกรดสูงกว่าตอนม.4 เราคิดว่าเราพอใจกับเกรด3กว่าๆของเรานะแต่แบบ..แม่เราอยากให้เราเกรดดีกว่านี้อีก มันทำให้เรารู้สึกว่า"กูต้องเกรดสูงๆเหมือนเมื่อก่อนๆ" เชื่อดิพอทำเกรดสูงเราว่าเหตุการณ์ตอนม.ต้นมันต้องมาแน่ๆใครๆก็ดีใจ แต่นี้อะไรเกรดตก แล้วแม่ชอบถามแม่เพื่อนเรา(ไม่ใช่คนที่ชวนไปสอบด้วยกันนะ เพื่อนสายวิทย์ด้วยกันแต่อยู่คนละห้อง)ว่าได้เท่าไหร่ เขาได้3.50เป้ะ แม่เราก็เลี่ยงๆแล้วก็บอกว่า"ได้3.46มันก็ทำดีที่สุดล่ะ"แต่ที่ไหนได้ กลับมาบ้านก็ยังมาติเราอยู่ เราก็น้อยใจดิ รู้สึกแย่ด้วยบอกคนอื่นว่าลูกเราทำดีที่สุด แล้วก็บอกเราว่าแม่ไม่ได้เปรียบเทียบ(แต่เล่นถามเพื่อนที่เราพอคุ้นเคย แล้วก้ดูๆไม่กล้าบอกเกรดเราให้แม่เพื่อนรู้) ก็เล่นถามซะขนาดนี้ไม่เรียกว่าเปรียบเทียบแล้วเรียกว่าอะไร? โครตเฟลอ่ะ กำลังใจก็เริ่มไม่มี เราไม่เคยเครียดอะไรกับเกรดขนาดนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้อะไรๆก็เปลี่ยน ไม่ค่อยสนุกเหมือนที่ผ่านๆมา เราก็รู้ว่าช่วงม.ปลายมันเป็นอะไรที่กดดันมาก ต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยตั้งแต่เนินๆ เราอยากระบายมานานมากๆ เคยพูดกับพี่สาวแต่พี่ก็ติดเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพก้ไม่ค่อยว่างจะตอบ คุยกับพ่อ ก็พอที่จะให้กำลังใจได้บ้าง เราเลยต้องอัดมันไว้ในใจทำให้เราไม่สบายใจเอามากๆ เราทนไว้1ปีกว่าๆ(หรือตอนช่วงม.4) แล้วคิดว่ามันจะดีขึ้น แต่ก็มาเครียดตอนเรียนsummer ม.5 ไม่ทันคนอื่นเค้า ตอนนี้เครียดแบบเก็บกดมาก