ความตายไม่ได้น่ากลัว.. แต่สิ่งที่น่ากลัวคือ การที่ต้องตายไปอย่างโดดเดี่ยว

แชร์ประสบการณ์ใช้ชีวิตตัวคนเดียวค่ะ.. จริงๆก็มีแฟนนะแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน นานๆมาเจอกันที เดือนละครั้ง สองครั้งแล้วแต่จะลงตัว แต่ส่วนใหญ่ก็จะใช้ชีวิตคนเดียว เลิกงานกลับห้อง

แต่มีวันนึงรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ ปวดที่คอ ลามลงมาที่ไหล่ ก็คิดๆว่าคงจะคอเคล็ดเพราะนอนผิดท่า ก็ปล่อยเฉยไป.. จนถึงเวลาเข้านอน พอนอนหงายซักพักเริ่มปวดลามลงมาที่หลัง ใต้ราวนม ปวดเหมือนมีมีดแทงอยู่ตรงนี้ ซักพักเริ่มหายใจไม่ออก ขยับตัวไม่ได้ จะพลิกตัวก็ไม่มีแรงเพราะปวดมาก ทำได้แค่นอนนิ่งๆ พยายามหายใจช้าๆให้เป็นจังหวะ เพราะแค่หายใจเข้าออกก็จะปวดมาก
ในหัวคิดอยู่อย่างเดียว ถ้าตายตอนนี้จะเป็นยังไง ถ้าไม่มีคนรู้ล่ะ ไม่กล้าข่มตานอนให้หลับ กลัวว่าหลับไปแล้วร่างกายจะหยุดหายใจ (คือด้วยสภาวะอารมณ์ในตอนนั้น ที่กลัวเพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้ว ก็ทำให้คิดไปสารพัด)  ซักพักเริ่มกลับมาหายใจปกติ ตั้งสติได้ก็ลุกขึ้นมานั่ง แต่อาการปวดยังมีเหมือนเดิมไม่ลดลงซักนิด เลยหาวิธีที่จะทำให้นอนหลับได้แบบไม่ปวด คือนอนคว่ำจนเช้า พอเช้าก็แวะซื้อยาก่อนไปทำงาน ผ่านไปประมาณ2-3วันก็หาย

แต่จากเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที.. ไม่ได้กลัวว่าจะต้องตายหรอกนะ แต่สิ่งที่กลัวคือ ฉันไม่อยากตายไปอย่างโดดเดี่ยวแบบนี้ (อย่างน้อยถ้าป่วย หรือจะต้องตายขึ้นมา ขอให้ได้มีคนที่เรารักอยู่ข้างๆ ฉันคงจะตายตาหลับกว่านี้)

ปล. ความตายไม่ได้น่ากลัว แต่เรื่องที่น่ากลัวคือ ต้องตายไปอย่างโดดเดี่ยว