ชีวิตที่ มีความรักแต่กินไม่ได้ กับ ไม่มีความรักแต่พอมีกิน อยากได้คำปรึกษาค่ะ

คือขอขึ้นประวัติของเราก่อนเลยนะคะ (ขอใช้ชื่อ เอ) ตอนเด็กๆ เอก็ต้องไปทำงานกับครอบครัว ได้วันละยี่สิบ สามสิบ บาทก็ดีใจแล้ว จนเรียนมาถึงม.3 แม่เอบอกให้เอ ไม่ต้องเรียนต่อ ออกไปหางานทำเลยดีกว่า แต่เอไม่ยอม อยากที่จะเรียนต่อ จนได้ไปทำงานกับอา แค่วันเสาร์-อาทิตย์ และได้เรียนต่อปวช. ซึ่งเอ ต้องส่งตัวเองเรียน จนจบปวช.3 อยากเรียนต่อนะคะ แต่ติดแฟนค่ะ เลยชวนแฟนไปทำงานกะเอ แรกๆก็ดีค่ะ แต่ค่าใช่จ่ายมันเริ่มเยอะขึ้นๆ จนมาอยุ่วันหนึ่ง เราทะเลาะกันหนักมาก จนสุดท้ายต่างคนต่างลาออกค่ะ เพราะทำตัวไม่ดี ไม่อยากให้คนแถวนั้นมอง ซึ่งเราออกมาเงินเก็บก็แทบไม่มี แต่ด้วยความผูกผันหรือความรัก ก็ทำให้เออภัยให้กับแฟน ถึงแม้แฟนจะเคยทำร้ายร่างกายเอ ตอนนี้ก็ออกงานกันมาได้สามเดือนแล้วค่ะ มีแต่เอที่ออกไปหางาน แต่ก็ไม่มีที่ไหนเขารับสักที เพราะเอไม่มีประสบการณ์ เคยทำงานระบบครอบครัวมา แต่แฟนเอเขาไม่เอาอะไรเลยค่ะ วันๆนอน ออกไปหาเพื่อน จนเงินแทบจะไม่มีแล้ว ติดตัวไม่ถึงพัน เครียดก็เครียด แฟนเราถามว่าดีไหม ในความรุ้สึกเราก็ดีค่ะ แต่เสียเรื่องขี้เกียจไม่ยอมหางานทำ

คืออยากถามว่า ระหว่าง ความรักดีไม่มีเงิน กับ ไม่มีความรักหาเงินเอง แบบไหนมันจะดีกว่ากันคะ

ปล. อาจจะพิมพ์สับสนไปบ้าง ขออภัยค่ะ พิมในโทรศัพท์ค่ะ