หวัดดีคับ จขกท เขียนเรื่องนี้มาเพื่อความบันเทิงนะครับ ไม่ได้มีเจตนาล้อเลียนสิ่งใด ผู้มีอายุน้อยกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ
เริ่ม!!
.
.
.
.
เรื่องราวเกิดขึ้นในช่วงยุคที่เทคโนโลยีกำลังเริ่มพัฒนา และเริ่มเรียกโปรแกรมต่างๆว่า "แอปพลิเคชัน" มักเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจสำหรับผู้คนในโลกสังคมออนไลน์ แต่สำหรับผม เด็กบ้านนอกคนนี้ ยังไม่ค่อยรู้จักเกี่ยวกับอุปกรณ์สื่อสารที่เรียกว่า มือถือ สักเท่าไหร่ หรูสุดก็ MP3 คู่ใจ อะนะ หวัดดีคับ ผมชื่อ กร เป็นเด็กบ้านนอกที่ใฝ่ฝันอยากจะเข้าไปใช้ชีวิตเมืองกรุงสักครั้ง หลังจากที่เห็นเมืองกรุง สื่ออิเล็กทรอนิกส์ ร้านค้าต่างๆมากมาย ผ่านทางทีวีรุ่นเก่ามือสอง เลยทำให้ผมตั้งใจอยากจะไปรับบรรยากาศใหม่บ้าง ติดอยู่ตรงที่ว่า ครอบครัวผมไม่ค่อยมีทุนทรัพย์พอที่จะส่งผมเรียนต่อระดับปริญญาตรี มากสุดก็แค่ ส่งผมเรียนจบแค่ ม.6 ตั้งแต่ตอนนั้นผมเลยตั้งใจหางานรับจ้างระแวกชุมชนเพื่อเก็บเงินไปเรียนต่อ+กับเงินบางส่วนที่เก็บออมไว้+เงินบางส่วนจากครอบครัวผม จนปัจจุบันนี้ผมพอมีเงินมากพอที่จะเข้าเมืองกรุงรวมทั้งหางานใหม่เพื่อจะเข้าเรียนระดับปริญญาตรีด้วย ผมต้องใช้ชีวิตคนเดียว มันเป็นประสบการร์ที่มีค่าและท้าทายมาก โชคดีที่มีน้าอยู่เมืองกรุงด้วย ไม่งั้นเรื่องที่พักอาศัยคงจะลำบากแน่สำหรับคนบ้านนอกสำหรับผม สมัยนี้ของถูกบ้าง เลยไม่ค่อยมีปัญหากับการใช้จ่าย แต่ก็ต้องวางแผนบริหารการใช้จ่ายเอง น้าผมได้ให้ของขวัญพิเศษสำหรับผมมากๆในการตอนรับเข้าเมืองกรุง นั่นก็คือ โทรศัพท์มือถือที่มีหน้าจอสามารถสัมผัสได้โดยนิ้วมือเรา มันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นมากสำหรับผม เพราะผมไม่เคยเห็นมาก่อน แรกๆก็ศึกษาวิธีใช้ ข้อมูล ระบบต่างๆภายในมือถือ จนผมเริ่มใช้คล่องแล้ว ห้องพักที่น้าให้อยู่เป็นหอพักเก่าๆนิดหน่อยเป็นหอxxxรวม มี 2 ชั้น อยู่ภายในซอย เพราะอาจจะอยู่ในซอยด้วย+เก่า ด้วยเลยไม่ค่อยมีใครอยู่ แต่เห็นว่ามันถูกดี แต่น้าบอกว่าไม่ต้องจ่ายค่าห้อง จ่ายแค่ค่าไฟกับน้ำก็พอ (ใจดีไปอีก) ห้องทั้งหมดมีอยู่ 8 ห้อง ชั้นละ 4 ห้อง ตั้งแต่ ห้อง 101- 108 ผมเลือกห้อง 105 เพราะ ชั้นล่างเต็ม ส่วน 104 มีคนอยู่ อีกอย่าง 105 ใกล้บันไดดี วันรุ่งขึ้นหลังจากจัดของเสร็จ น้าก็แนะนำงานบริการเสริฟอาหารให้ซึ่งอยู่หางจากหอพักไป 1 กิโล เนื่องจากเป็นซอยเปลี่ยวพอมีไฟบ้าง อีกอย่างมันเป็นซอยสำหรับทางเท้ากับมอไซ แต่เนื่องจากน้าผมไม่มีรถมอไซเพราะน้าจะขึ้น 2 แถว หน้าปากซอยตลอกเวลาไปไหนมาไหน ผมเลยจำเป็นต้องเดินไปที่ทำงานเอง จนกระทั้งผมเริ่มสนิทกับพนักงานในร้าน เเล้วมีคนหนึ่งแนะนำแอปพลิเคชันมาให้ลองเล่น มันชื่อว่า BeeTalk เขาบอกว่ามันเป็นแชทหาเพื่อน หาคนคุยไรงี้ ช่วงนี้เราก็เหงาๆด้วยสิ ผมก็เลยให้พนักงานที่ร้านสอน จนใช้เป็น หลังจากกลับงานก็เกือบเที่ยงคืนมาถึงห้องด้วยความที่ว่าอยากจะลองเล่นสักหน่อย เลยกดเปิดดูรอบๆ เผื่อจะมีห้องไหนเล่นบ้าง จะได้คุยสนิทไว้ อุ้ยๆผู้หญิงสวยซะด้วย โปรไฟล์ก็ดีอยู่นะ เหมือนจะอยู่ใกล้ๆนี้ด้วย 70 ม. นี่เอง ลองแอดทักไปดีกว่า จากนั้นเธอก็รับแอด
(ช่องสนทนา)
กร : ดีคับ ^^
เธอ : สวัสดีค่ะ
กร : ชื่ออะไรหรอคับ
เธอ : กี้ค่ะ
กร : กี้อยู่แถวไหนคับ
กี้ : ใกล้ๆนี้แหละคะ
กร : (อันแหนะ มีการอ้อมค้อม น่าจะอยู่ห้องไหนสักห้องนี่แหละน้า) อ่อ..คับ ^^"
กร : ผมกรนะ กี้อายุเท่าไหร่แล้วอะคับ
กี้ : กี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันคะ ที่ห้องไม่มีปฏิธินใหม่มานานแล้ว
กร : โอเคคับ ไม่เป็นไรคับ (สงสัยอยู่ห้องแถวนี้แหละ ขี้อายชัวร์ อยากเจอหน้าจริงๆจัง ><)
กร : ผมอยากเห็นหน้ากี้จริงๆจัง ลงมาเจอหน่อยมั้ยคับ กี้ก็อยู่แถวๆนี้เอง ไม่ต้องกลัวอายหรอกคับ อยากจะสนิทๆกันไว้นะคับ อิอิ ^^
กี้ : เดียวกี้ไปหากรที่ห้องดีกว่าค่ะ
กร : จะดีหรอคับ (ผู้หญิงจะมาหาถึงห้องเลยนะเนี่ย ><)
กี้ : ถ้ากรอนุญาต กี้ก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ
กร : โอเคครับ ห้อง 105 นะคับ หอxxxรวมนะคับ(นานๆทีจะมีผู้หญิงสวยๆมาหานะเนี่ยยย จะน่ารักแบบในรูปมั้ยน้าา ตื่นเต้น)
ในระหว่างนั้นผมก็ค้นหาคนที่อยู่แถวๆนั้นใหม่อีกหลายๆรอบ เผื่อจะมีคนมานั่งคุยสังสรรค์ที่ห้อง ตอนนั้นเอง รูปโปรไฟล์และระยะทางของกี้ก็ขึ้นพร้อมกับตอนที่ผมรีปุ่มค้นหาบุคคลรอบๆ ประมาณว่า ผมกดรี 1 ครั้ง ระยะทางของกี้ จาก 70 ก็กลายเป็น 60 ผมก็กดรีไปเรื่อยๆ 50.. 40 ... 30 ...20..10..5..2 จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้อง ก็อกๆ (กี้คงจะมาแล้วมั้ง อิอิ เขินจัง ) พอผมเปิดประตู กลับไม่มีใครอยู่ตรงหน้า ผมก็คิดในใจว่า "คงหูฟาด คงคิดไปเอง" แต่อีกใจนึงก็คิดว่า "เมื่อกี้ก็ได้ยินชัดนะ" จากนั้นผมก็ปิดประตู แล้วกลับมานั่งที่เตียง ผมนั่งรอกี้อยู่ครึ่ง ชม. เลยทักไปหากี้
(ช่องสนทนา)
กร : กี้คับ ตอนนี้อยู่ไหนคับ ผมรอกี้อยู่นะ ^^"
...
กี้ : กี้มาถึงนานแล้วนิค่ะ
กร : อ่าว หรอคับ ห้อง 105 หอxxxรวมนะคับ
...
กี้ : ค่ะ
....
กร : กี้ถ่ายรูปส่งมาหน่อยได้มั้ยคับว่ายุตรงไหน เผื่อผิดหอ
...
กี้ : ได้ค่ะ
หลังจากกี้ส่งรูปมา มันทำให้ผมสติหลุด ร่างกายของผมเริ่มรู้สึกเย็นยะเยือกมากขึ้น ผมไม่สามารถขยับไปไหนได้ มีเพียงเเค่ลูกตาที่กรอกไปมา เพราะรูปที่กี้ส่งมา มันเป็นรูปที่ผมเองนั่งหันข้างอยู่บนเองกำลังพิมพ์ข้อความอยู่ ผมค่อยๆกรอกตาไปด้านข้าง จากนั้นเส้นผมสีดำยาวค่อยๆมาข้างๆใกล้ๆลำตัว แล้วมีเสียงกระสิบข้างๆหู
"พี่อยากรู้จักหนูหรอคะ"
---THE END---
Who are you? (คนในห้อง)
เริ่ม!!
.
.
.
.
เรื่องราวเกิดขึ้นในช่วงยุคที่เทคโนโลยีกำลังเริ่มพัฒนา และเริ่มเรียกโปรแกรมต่างๆว่า "แอปพลิเคชัน" มักเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจสำหรับผู้คนในโลกสังคมออนไลน์ แต่สำหรับผม เด็กบ้านนอกคนนี้ ยังไม่ค่อยรู้จักเกี่ยวกับอุปกรณ์สื่อสารที่เรียกว่า มือถือ สักเท่าไหร่ หรูสุดก็ MP3 คู่ใจ อะนะ หวัดดีคับ ผมชื่อ กร เป็นเด็กบ้านนอกที่ใฝ่ฝันอยากจะเข้าไปใช้ชีวิตเมืองกรุงสักครั้ง หลังจากที่เห็นเมืองกรุง สื่ออิเล็กทรอนิกส์ ร้านค้าต่างๆมากมาย ผ่านทางทีวีรุ่นเก่ามือสอง เลยทำให้ผมตั้งใจอยากจะไปรับบรรยากาศใหม่บ้าง ติดอยู่ตรงที่ว่า ครอบครัวผมไม่ค่อยมีทุนทรัพย์พอที่จะส่งผมเรียนต่อระดับปริญญาตรี มากสุดก็แค่ ส่งผมเรียนจบแค่ ม.6 ตั้งแต่ตอนนั้นผมเลยตั้งใจหางานรับจ้างระแวกชุมชนเพื่อเก็บเงินไปเรียนต่อ+กับเงินบางส่วนที่เก็บออมไว้+เงินบางส่วนจากครอบครัวผม จนปัจจุบันนี้ผมพอมีเงินมากพอที่จะเข้าเมืองกรุงรวมทั้งหางานใหม่เพื่อจะเข้าเรียนระดับปริญญาตรีด้วย ผมต้องใช้ชีวิตคนเดียว มันเป็นประสบการร์ที่มีค่าและท้าทายมาก โชคดีที่มีน้าอยู่เมืองกรุงด้วย ไม่งั้นเรื่องที่พักอาศัยคงจะลำบากแน่สำหรับคนบ้านนอกสำหรับผม สมัยนี้ของถูกบ้าง เลยไม่ค่อยมีปัญหากับการใช้จ่าย แต่ก็ต้องวางแผนบริหารการใช้จ่ายเอง น้าผมได้ให้ของขวัญพิเศษสำหรับผมมากๆในการตอนรับเข้าเมืองกรุง นั่นก็คือ โทรศัพท์มือถือที่มีหน้าจอสามารถสัมผัสได้โดยนิ้วมือเรา มันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นมากสำหรับผม เพราะผมไม่เคยเห็นมาก่อน แรกๆก็ศึกษาวิธีใช้ ข้อมูล ระบบต่างๆภายในมือถือ จนผมเริ่มใช้คล่องแล้ว ห้องพักที่น้าให้อยู่เป็นหอพักเก่าๆนิดหน่อยเป็นหอxxxรวม มี 2 ชั้น อยู่ภายในซอย เพราะอาจจะอยู่ในซอยด้วย+เก่า ด้วยเลยไม่ค่อยมีใครอยู่ แต่เห็นว่ามันถูกดี แต่น้าบอกว่าไม่ต้องจ่ายค่าห้อง จ่ายแค่ค่าไฟกับน้ำก็พอ (ใจดีไปอีก) ห้องทั้งหมดมีอยู่ 8 ห้อง ชั้นละ 4 ห้อง ตั้งแต่ ห้อง 101- 108 ผมเลือกห้อง 105 เพราะ ชั้นล่างเต็ม ส่วน 104 มีคนอยู่ อีกอย่าง 105 ใกล้บันไดดี วันรุ่งขึ้นหลังจากจัดของเสร็จ น้าก็แนะนำงานบริการเสริฟอาหารให้ซึ่งอยู่หางจากหอพักไป 1 กิโล เนื่องจากเป็นซอยเปลี่ยวพอมีไฟบ้าง อีกอย่างมันเป็นซอยสำหรับทางเท้ากับมอไซ แต่เนื่องจากน้าผมไม่มีรถมอไซเพราะน้าจะขึ้น 2 แถว หน้าปากซอยตลอกเวลาไปไหนมาไหน ผมเลยจำเป็นต้องเดินไปที่ทำงานเอง จนกระทั้งผมเริ่มสนิทกับพนักงานในร้าน เเล้วมีคนหนึ่งแนะนำแอปพลิเคชันมาให้ลองเล่น มันชื่อว่า BeeTalk เขาบอกว่ามันเป็นแชทหาเพื่อน หาคนคุยไรงี้ ช่วงนี้เราก็เหงาๆด้วยสิ ผมก็เลยให้พนักงานที่ร้านสอน จนใช้เป็น หลังจากกลับงานก็เกือบเที่ยงคืนมาถึงห้องด้วยความที่ว่าอยากจะลองเล่นสักหน่อย เลยกดเปิดดูรอบๆ เผื่อจะมีห้องไหนเล่นบ้าง จะได้คุยสนิทไว้ อุ้ยๆผู้หญิงสวยซะด้วย โปรไฟล์ก็ดีอยู่นะ เหมือนจะอยู่ใกล้ๆนี้ด้วย 70 ม. นี่เอง ลองแอดทักไปดีกว่า จากนั้นเธอก็รับแอด
(ช่องสนทนา)
กร : ดีคับ ^^
เธอ : สวัสดีค่ะ
กร : ชื่ออะไรหรอคับ
เธอ : กี้ค่ะ
กร : กี้อยู่แถวไหนคับ
กี้ : ใกล้ๆนี้แหละคะ
กร : (อันแหนะ มีการอ้อมค้อม น่าจะอยู่ห้องไหนสักห้องนี่แหละน้า) อ่อ..คับ ^^"
กร : ผมกรนะ กี้อายุเท่าไหร่แล้วอะคับ
กี้ : กี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันคะ ที่ห้องไม่มีปฏิธินใหม่มานานแล้ว
กร : โอเคคับ ไม่เป็นไรคับ (สงสัยอยู่ห้องแถวนี้แหละ ขี้อายชัวร์ อยากเจอหน้าจริงๆจัง ><)
กร : ผมอยากเห็นหน้ากี้จริงๆจัง ลงมาเจอหน่อยมั้ยคับ กี้ก็อยู่แถวๆนี้เอง ไม่ต้องกลัวอายหรอกคับ อยากจะสนิทๆกันไว้นะคับ อิอิ ^^
กี้ : เดียวกี้ไปหากรที่ห้องดีกว่าค่ะ
กร : จะดีหรอคับ (ผู้หญิงจะมาหาถึงห้องเลยนะเนี่ย ><)
กี้ : ถ้ากรอนุญาต กี้ก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ
กร : โอเคครับ ห้อง 105 นะคับ หอxxxรวมนะคับ(นานๆทีจะมีผู้หญิงสวยๆมาหานะเนี่ยยย จะน่ารักแบบในรูปมั้ยน้าา ตื่นเต้น)
ในระหว่างนั้นผมก็ค้นหาคนที่อยู่แถวๆนั้นใหม่อีกหลายๆรอบ เผื่อจะมีคนมานั่งคุยสังสรรค์ที่ห้อง ตอนนั้นเอง รูปโปรไฟล์และระยะทางของกี้ก็ขึ้นพร้อมกับตอนที่ผมรีปุ่มค้นหาบุคคลรอบๆ ประมาณว่า ผมกดรี 1 ครั้ง ระยะทางของกี้ จาก 70 ก็กลายเป็น 60 ผมก็กดรีไปเรื่อยๆ 50.. 40 ... 30 ...20..10..5..2 จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้อง ก็อกๆ (กี้คงจะมาแล้วมั้ง อิอิ เขินจัง ) พอผมเปิดประตู กลับไม่มีใครอยู่ตรงหน้า ผมก็คิดในใจว่า "คงหูฟาด คงคิดไปเอง" แต่อีกใจนึงก็คิดว่า "เมื่อกี้ก็ได้ยินชัดนะ" จากนั้นผมก็ปิดประตู แล้วกลับมานั่งที่เตียง ผมนั่งรอกี้อยู่ครึ่ง ชม. เลยทักไปหากี้
(ช่องสนทนา)
กร : กี้คับ ตอนนี้อยู่ไหนคับ ผมรอกี้อยู่นะ ^^"
...
กี้ : กี้มาถึงนานแล้วนิค่ะ
กร : อ่าว หรอคับ ห้อง 105 หอxxxรวมนะคับ
...
กี้ : ค่ะ
....
กร : กี้ถ่ายรูปส่งมาหน่อยได้มั้ยคับว่ายุตรงไหน เผื่อผิดหอ
...
กี้ : ได้ค่ะ
หลังจากกี้ส่งรูปมา มันทำให้ผมสติหลุด ร่างกายของผมเริ่มรู้สึกเย็นยะเยือกมากขึ้น ผมไม่สามารถขยับไปไหนได้ มีเพียงเเค่ลูกตาที่กรอกไปมา เพราะรูปที่กี้ส่งมา มันเป็นรูปที่ผมเองนั่งหันข้างอยู่บนเองกำลังพิมพ์ข้อความอยู่ ผมค่อยๆกรอกตาไปด้านข้าง จากนั้นเส้นผมสีดำยาวค่อยๆมาข้างๆใกล้ๆลำตัว แล้วมีเสียงกระสิบข้างๆหู
"พี่อยากรู้จักหนูหรอคะ"
---THE END---