เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผู้ชายเข้ามาวนเวียนบ้าง มีทั้งไทย ทั้งเทศ (แต่เราไม่ใช่สาย ฝ นะคะ เห็นฝรั่งหัวทองผิวขาว แล้วรู้สึกกลัว 5555 ) ส่วนใหญ่ต่างประเทศที่เข้ามาจะเป็นโซนๆ เอเชียค่ะ สิงคโปร์ มาเล เกาหลี ญี่ปุ่น ฮ่องกง แต่บางรายก็เป็นเอเชียนที่ไปเรียนจบยุโรป อเมริกา อะไรแถบๆนั้นค่ะ ว่าง่ายๆเราจะต้องตาต้องใจกับตี๋อินเตอร์มากเลยค่ะ
คนไทยก็มีเข้ามาบ้างประปราย แต่...ไม่มีใครถูกใจเลย เรามักถูกจริตกับหนุ่มตี๋อินเตอร์เหล่านั้นมากกว่า แล้วด้วยอุปนิสัยเรา เราไม่ค่อย needy หรือ เกาะแฟนมาก เราเป็นคนมีกิจกรรมส่วนตัวค่อนข้างเยอะ กีฬา การงานของเราก็แทบรัดตัวอยู่แล้ว เราก็เลยไม่ได้อยากได้แฟน(แต่ยังอยากได้นะคะ) ที่อยู่ใกล้เรา หรือ เกาะติดเราแจ คือถ้าให้มีแฟนอยู่ในที่ทำงานเดียวกันนี่ ตัดไปได้เลยค่ะ ไม่อยากจะต้องมาเจอหน้ากันทุกวัน อยากมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง
แล้ว ไม่รู้เป็นอะไร เรารู้สึกว่าการมี long distance relationship หรือความสัมพันธ์แบบทางไกล มันเป็นอะไรที่ท้าทายมากๆ เป็นการพิสูจน์จิตใจของเราทั้งคู่ได้ และโดยส่วนตัวเราเป็นคนรักเดียวใจเดียวค่ะ ถ้าได้commit กับใครแล้ว ยากมากที่เราจะไปชายตาแลคนอื่น
แต่ทว่า หนุ่มที่วนเวียนเข้ามา ที่อยู่ใน สเปค ของเรา ในบรรทัดฐานแบบที่เราชอบ ....พอเราได้ทำความรู้จักมักจี่กัน หนุ่มเหล่านั้น ก็ชื่นชอบเรานะคะ คือทั้งคู่ชอบกัน แต่...พอเค้ากลับไปประเทศเค้าแล้ว กลับไม่มีใครสานต่ออย่างจริงๆจังๆเลย เราก็เข้าใจนะว่า ด้วยระยะทาง แล้วหลายๆคนน่ะแหละ พอมีแฟน ก็อยากได้คนที่อยู่ใกล้กัน เพื่อนๆหลายคนก็ถามเรานะคะว่า ทำไมแกไม่เอาคนใกล้ๆตัว คนที่อยู่ในไทยเหมือนกัน หรือไม่ก็คนไทย แต่อยากจะบอกว่า ยังไม่มีแบบที่เราอยากได้เลย หนุ่มไทยในช่วงเกือบๆปีที่ผ่านเข้ามาก็4-5คน ไม่มีเลยค่ะที่สเปคเรา และไม่คลิกด้วยค่ะ พอคุยๆมันก็เจื่อนๆ แล้วก็เลิกคุยกันไปเลย
ไม่เหมือน ตี๋ๆอินเตอร์ที่หลังๆเราอินๆ มา3-4คน คือคลิกทุกคน แต่อย่างที่บอก พอต่างคนต่างกลับประเทศตัวเอง ด้วยระยะทางน่ะค่ะทำเราห่างกัน ทั้งๆที่เรายินดีจะสานสัมพันธ์ แต่พอเราเห็นทางนู่นเงียบๆเราก็จะไม่ตื้อค่ะ ทั้งๆที่ใจอยากบอกว่า ชั้นพร้อมสำหรับความสัมพันธ์ระยะไกล หากแค่เธอบอกว่าจะลองดู เราก็พร้อมจะเสี่ยงไปด้วยค่ะ
นี่เราก็ไม่รู้เราจะแก้นิสัยตรงนี้ของตัวเองยังไงดีนะคะ พอเปิดใจลองคุย หรือ เดท กับหนุ่มไทย มันไม่เวิร์คสำหรับเราเลยในช่วงที่ผ่านๆ ใครมีข้อแนะนำบ้างไหมคะ
นี่เราเป็นโรคจิตรึเปล่าคะ รักชอบแต่คนที่อยู่ไกลตัว
คนไทยก็มีเข้ามาบ้างประปราย แต่...ไม่มีใครถูกใจเลย เรามักถูกจริตกับหนุ่มตี๋อินเตอร์เหล่านั้นมากกว่า แล้วด้วยอุปนิสัยเรา เราไม่ค่อย needy หรือ เกาะแฟนมาก เราเป็นคนมีกิจกรรมส่วนตัวค่อนข้างเยอะ กีฬา การงานของเราก็แทบรัดตัวอยู่แล้ว เราก็เลยไม่ได้อยากได้แฟน(แต่ยังอยากได้นะคะ) ที่อยู่ใกล้เรา หรือ เกาะติดเราแจ คือถ้าให้มีแฟนอยู่ในที่ทำงานเดียวกันนี่ ตัดไปได้เลยค่ะ ไม่อยากจะต้องมาเจอหน้ากันทุกวัน อยากมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง
แล้ว ไม่รู้เป็นอะไร เรารู้สึกว่าการมี long distance relationship หรือความสัมพันธ์แบบทางไกล มันเป็นอะไรที่ท้าทายมากๆ เป็นการพิสูจน์จิตใจของเราทั้งคู่ได้ และโดยส่วนตัวเราเป็นคนรักเดียวใจเดียวค่ะ ถ้าได้commit กับใครแล้ว ยากมากที่เราจะไปชายตาแลคนอื่น
แต่ทว่า หนุ่มที่วนเวียนเข้ามา ที่อยู่ใน สเปค ของเรา ในบรรทัดฐานแบบที่เราชอบ ....พอเราได้ทำความรู้จักมักจี่กัน หนุ่มเหล่านั้น ก็ชื่นชอบเรานะคะ คือทั้งคู่ชอบกัน แต่...พอเค้ากลับไปประเทศเค้าแล้ว กลับไม่มีใครสานต่ออย่างจริงๆจังๆเลย เราก็เข้าใจนะว่า ด้วยระยะทาง แล้วหลายๆคนน่ะแหละ พอมีแฟน ก็อยากได้คนที่อยู่ใกล้กัน เพื่อนๆหลายคนก็ถามเรานะคะว่า ทำไมแกไม่เอาคนใกล้ๆตัว คนที่อยู่ในไทยเหมือนกัน หรือไม่ก็คนไทย แต่อยากจะบอกว่า ยังไม่มีแบบที่เราอยากได้เลย หนุ่มไทยในช่วงเกือบๆปีที่ผ่านเข้ามาก็4-5คน ไม่มีเลยค่ะที่สเปคเรา และไม่คลิกด้วยค่ะ พอคุยๆมันก็เจื่อนๆ แล้วก็เลิกคุยกันไปเลย
ไม่เหมือน ตี๋ๆอินเตอร์ที่หลังๆเราอินๆ มา3-4คน คือคลิกทุกคน แต่อย่างที่บอก พอต่างคนต่างกลับประเทศตัวเอง ด้วยระยะทางน่ะค่ะทำเราห่างกัน ทั้งๆที่เรายินดีจะสานสัมพันธ์ แต่พอเราเห็นทางนู่นเงียบๆเราก็จะไม่ตื้อค่ะ ทั้งๆที่ใจอยากบอกว่า ชั้นพร้อมสำหรับความสัมพันธ์ระยะไกล หากแค่เธอบอกว่าจะลองดู เราก็พร้อมจะเสี่ยงไปด้วยค่ะ
นี่เราก็ไม่รู้เราจะแก้นิสัยตรงนี้ของตัวเองยังไงดีนะคะ พอเปิดใจลองคุย หรือ เดท กับหนุ่มไทย มันไม่เวิร์คสำหรับเราเลยในช่วงที่ผ่านๆ ใครมีข้อแนะนำบ้างไหมคะ