คือ ท้าวความก่อนเลยว่า จขกท.เป็นคนเงียบๆอายๆ ไม่กล้าคุย เข้ากับคนได้ยาก หรือเรียกง่ายๆว่าเย็นชา แต่พอรู้จักกับจขกท.ก็จะรู้เลยว่าเป็นคนกวนตีน ตลก ชอบทำตัวเปิ่นๆ รักเพื่อนมาก คือสนิทกับพวกนี้มาสองปีกว่า เราก็คิดว่าต่อให้ปัญหาจะเป็นยังไงเพื่อนก็จะอยู่ข้างเรา คอยให้กำลังใจกับเราเสมอ แต่จขกท.ก็ได้รู้ความจริงบางอย่าง
วันนั้นเป็นช่วงกีฬาสี ห้องของเราอยู่สีฟ้า กลุ่มพวกเราจะคอยไปตามเชียร์เพื่อนที่แข่งในกีฬาต่างๆแต่จะไปดูบ่อยที่สุดคงเป็นกีฬาบาสเกตบอล เพราะมีเพื่อนในกลุ่มของเราลงแข่งด้วยจึงต้องตามไปเชียร์ ซึ่งพวกเราได้แข่งเป็นคู่แรกกับสีเขียว ซึ่งสีเขียวกับสีฟ้ามีเรื่องบาดหมางมากในปีก่อนเหตุเพราะสีเขียวชอบล้มเองตลอดจนทำให้สีฟ้าฟลาวและแพ้ไปในที่สุด ทั้งๆที่สีฟ้าอุตส่าต์ฝ่าฝันทั้งสีแดง สีเหลือง เพื่อเข้ามาในรอบชิงชนะเลิศ ต้องลำบากที่แข่งกับสีที่มีแต่ตัวเต็ง ต้องโดนโกงมาแล้วตั้งหลายรอบ แต่ก็พยายามสู้มาโดยตลอด ผิดกับสีเขียวที่ไม่มีความรับผิดชอบเลย แต่กลับเข้ามาในรอบชิงได้อย่างมีเส้นสาย มันทำให้เสียความรู้สึก แต่ตอนนั้นก็พยายามปล่อยๆค่อยมาลองกันใหม่ในปีหน้าหวังว่ากรรมการคงไม่โกงอีก แต่พอมาถึงวันนั้นจริงๆ ก็เหมือนกับสวรรค์กลั่นแกล้งที่ต้องมาพบกันอีกครั้ง และปีนี้ก็เป็นเหมือนปีก่อนอย่างเคย คือ สีเขียวทำ ฟลาวแล้วแกล้งล้มเอง แกล้งเตะขาตัวเอง สีเขียวเลยได้ยิงจุดโทษไปเรื่อยๆจนชนะสีเราไป 16-5 ตอนนั้นพวกเรา(จำนวนหนึ่ง)โกรธมาก เพราะสีของเราต่างได้รับบาดเจ็บทุกคน แต่กรรมการบอกว่าสีเราทำตัวเอง ทั้งๆที่สีอื่นก็ประท้วงบอกว่าสีเขียวเป็นคนทำ แต่กรรมการก็ปล่อยให้สีเราแพ้ตั้งแต่รอบแรก เรากับเพื่อนเกย์คนหนึ่งโมโหมากเพื่อนเกย์จึงไปโพสต์ในเฟสแต่ถ้าอ่านผ่านๆแบบไม่ถามพวกเราจริงๆก็คงไม่รู้ว่าด่าใคร เราก็ไปแสดงความคิดเห็นในเฟส แล้วก็มีเพื่อนคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องว่าด่าใคร เราก็บอกว่าด่าคนที่แข่งกีฬาพวกหนึ่ง แล้วนางก็มาถามอีกว่าใคร พวกเราพยายามเงียบ แต่อีกคนก็ไม่รู้เรื่องอะไรว่าอย่าให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังโดนด่านางก็มาแสดงความคิดเห็นแบบเจาะจงว่าด่าใคร สีไหน กีฬาอะไร หลังจากนั้นไม่นานอีกฝ่ายที่มาเห็นเฟสเพื่อนเราก็แคปไปด่าว่าสีฟ้าแพ้แล้วพาล ตัวเองทำฟลาวยังมาโทษคนอื่น แล้วก็เขียนชื่อเราบอกว่าคนนี้เป็นคน
ชอบแย่งผัวชาวบ้านอย่าเข้าใกล้(คือแฟนนางเป็นเพื่อนสนิทเรา เลยสนิทกันมากนางคงหมั่นไส้เพราะมีครั้งหนึ่งที่เราต้องการความช่วยเหลือ เพื่อนสนิทเราบอกจะมาช่วย แต่พอทำงานได้สักพักนางก็โทรมาตามบอกว่าทำไมไม่มาตามนัด เพื่อนเลยบอกว่าช่วยงานเราอยู่ นางก็ถามว่าเลือกเราหรือเลือกนาง ถ้าเลือกเราก็เลิกกับนาง เพื่อนเราเลยบอกว่าเลือกเรา นางก็กรี๊ดและวางสายไป) ตอนนั้นเรายอมรับว่าขาดสติสุดๆเลยไปโพสต์บอกแน่จริงก็แท็กมาเลยสิ อย่าทำมาเป็นนักเลงคีย์บอร์ด (เพราะเวลาเจอกันจริงๆนางจะเคารพเราไม่กล้าว่าเพราะเราเป็นรุ่นพี่ แต่พออยู่ในเฟสนางก็โจมตีด่าเราตลอด) หลังจากนั้นเราก็เงียบไป สักพักเพื่อนก็โทรมาหาว่าเกิดปัญหาแล้ว พวกสีเขียวที่ชนะสีเราก็มากดไลค์โพสต์เราทุกคนบางคนก็กดรูปโกรธมา เพื่อนในกลุ่มต่างก็รุมว่าเราว่าขาดสติ ทำไมไม่คิดให้ดี ทำแบบนี้มันทำให้ตัวเองดูเสื่อมมาก เราก็นิ่ง เพื่อนก็บอกว่าให้เราไปขอโทษเขา บอกว่าเราเป็นคนผิด แล้วก็ให้เฟสพวกนั้นให้เราไปขอโทษ เราก็ตามไปขอโทษทีละคน และขอโทษน้องที่ด่าเราเป็นคนสุดท้าย นางก็บอกว่า หนูเข้าใจค่ะว่าพี่
หนูไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ หนูเข้าใจว่าพี่
มากก็เลยต้องทำแบบนี้ หลังจากนั้นเราก็ไม่ติดต่อกับนางอีกเลย แต่พอผ่านเหตุการณ์นั้นมาเราก็รู้สึกได้เลยว่าเพื่อนเริ่มรังเกียจเราแล้ว จนเหตุการณ์ที่ความเป็นเพื่อนต้องขาดสะบั้นนั้นก็คือ
เพื่อนนัดเรามาทำงานวันเสาร์สิบโมงเลทไม่เกินสิบนาที เราก็มาถึงก่อนเพื่อนนั่งรอเพื่อนอยู่กับพ่อและน้องจนเวลาผ่านไปเกือบๆชั่วโมงหนึ่ง เราก็โทรตามเพื่อน บางคนก็ยังไม่ตื่น บางคนก็ทำอาหารยังไม่อาบน้ำ บางคนก็ไม่มีรถมา เราก็นั่งรอจนจะถึงเวลาที่ครอบครัวเราต้องไปงานรับปริญญาพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง พี่แกก็อาศัยอยู่กับน้อง ย่า ป้า ลุง ไม่ค่อยมีญาติครอบครัวเราใหญ่เลยต้องไปงานนี้ให้ได้ เพื่อไปให้กำลังใจพี่เขา พ่ออารมณ์เสียมากบอกพวกนั้นไม่มีความรับผิดชอบเลยพากลับบ้านไปเตรียมกระเป๋า พอถึงเที่ยงครึ่งเพื่อนก็โทรมาถามว่าอยู่ไหน มากันครบทุกคนแล้ว เราก็บอกว่ามาต่างจังหวัด เพื่อนก็บอกว่าทำงี้ได้ไง งานต้องมาก่อนครอบครัวเสมอ ทำไมเป็นคนอย่างนี้นัดมาทำงานกี่ครั้งก็ไม่ว่างตลอด เพื่อนเขารอตั้งแต่เที่ยงยี่สิบห้า มาทำให้เพื่อนเสียเวลาได้ไง ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกครูเสียศักดิ์ศรีความเป็นครูหมด เราก็ถามว่าแกทำไมมาช้าล่ะ นางก็บอกว่าพาแม่ไปรักษาสิวแล้วก็บอกว่าอย่าเปลี่ยนเรื่อง เราเป็นคนผิด ไม่น่าคบเป็นเพื่อนเลย เราร้องไห้หนักมาก น้องเราเลยปลอมเฟสขึ้นมาเพื่อที่จะเคลียร์กับเพื่อนให้เรา แต่เพื่อนก็คิดว่าเราเป็นคนด่าพวกนั้น เลยรุมด่าๆและก็ด่า หลังจากนั้นเราก็เริ่มห่างจากพวกนั้นมาเรื่อยๆ จนเหมือนจะเริ่มดีกันแต่สุดท้ายพวกนั้นก็ลบเราออกจากลุ่มแชทเฟส ไลน์ เวลาเราคุยด้วยก็ห่างๆเรา จนในที่สุดหนึ่งในพวกนั้นก็เดินมาบอกเราว่า อย่ามาเป็นเพื่อนกันอีกเลยดีกว่า เราเสียใจมาก เราไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครเป็นเพื่อนง่ายๆ เราคิดว่าพวกนั้นจะจริงใจกับเราแต่เปล่าเลยเขาแค่หวังในผลประโยชน์ของเราพอหมดประโยชน์ก็ทิ้งเราไปอย่างไม่ใยดี
*น้องเขาด่าเราแรงมากจนขาดสติ
ใครเคยทะเลาะกับเพื่อนจนต้องออกจากกลุ่มบ้างไหม
วันนั้นเป็นช่วงกีฬาสี ห้องของเราอยู่สีฟ้า กลุ่มพวกเราจะคอยไปตามเชียร์เพื่อนที่แข่งในกีฬาต่างๆแต่จะไปดูบ่อยที่สุดคงเป็นกีฬาบาสเกตบอล เพราะมีเพื่อนในกลุ่มของเราลงแข่งด้วยจึงต้องตามไปเชียร์ ซึ่งพวกเราได้แข่งเป็นคู่แรกกับสีเขียว ซึ่งสีเขียวกับสีฟ้ามีเรื่องบาดหมางมากในปีก่อนเหตุเพราะสีเขียวชอบล้มเองตลอดจนทำให้สีฟ้าฟลาวและแพ้ไปในที่สุด ทั้งๆที่สีฟ้าอุตส่าต์ฝ่าฝันทั้งสีแดง สีเหลือง เพื่อเข้ามาในรอบชิงชนะเลิศ ต้องลำบากที่แข่งกับสีที่มีแต่ตัวเต็ง ต้องโดนโกงมาแล้วตั้งหลายรอบ แต่ก็พยายามสู้มาโดยตลอด ผิดกับสีเขียวที่ไม่มีความรับผิดชอบเลย แต่กลับเข้ามาในรอบชิงได้อย่างมีเส้นสาย มันทำให้เสียความรู้สึก แต่ตอนนั้นก็พยายามปล่อยๆค่อยมาลองกันใหม่ในปีหน้าหวังว่ากรรมการคงไม่โกงอีก แต่พอมาถึงวันนั้นจริงๆ ก็เหมือนกับสวรรค์กลั่นแกล้งที่ต้องมาพบกันอีกครั้ง และปีนี้ก็เป็นเหมือนปีก่อนอย่างเคย คือ สีเขียวทำ ฟลาวแล้วแกล้งล้มเอง แกล้งเตะขาตัวเอง สีเขียวเลยได้ยิงจุดโทษไปเรื่อยๆจนชนะสีเราไป 16-5 ตอนนั้นพวกเรา(จำนวนหนึ่ง)โกรธมาก เพราะสีของเราต่างได้รับบาดเจ็บทุกคน แต่กรรมการบอกว่าสีเราทำตัวเอง ทั้งๆที่สีอื่นก็ประท้วงบอกว่าสีเขียวเป็นคนทำ แต่กรรมการก็ปล่อยให้สีเราแพ้ตั้งแต่รอบแรก เรากับเพื่อนเกย์คนหนึ่งโมโหมากเพื่อนเกย์จึงไปโพสต์ในเฟสแต่ถ้าอ่านผ่านๆแบบไม่ถามพวกเราจริงๆก็คงไม่รู้ว่าด่าใคร เราก็ไปแสดงความคิดเห็นในเฟส แล้วก็มีเพื่อนคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องว่าด่าใคร เราก็บอกว่าด่าคนที่แข่งกีฬาพวกหนึ่ง แล้วนางก็มาถามอีกว่าใคร พวกเราพยายามเงียบ แต่อีกคนก็ไม่รู้เรื่องอะไรว่าอย่าให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังโดนด่านางก็มาแสดงความคิดเห็นแบบเจาะจงว่าด่าใคร สีไหน กีฬาอะไร หลังจากนั้นไม่นานอีกฝ่ายที่มาเห็นเฟสเพื่อนเราก็แคปไปด่าว่าสีฟ้าแพ้แล้วพาล ตัวเองทำฟลาวยังมาโทษคนอื่น แล้วก็เขียนชื่อเราบอกว่าคนนี้เป็นคน
เพื่อนนัดเรามาทำงานวันเสาร์สิบโมงเลทไม่เกินสิบนาที เราก็มาถึงก่อนเพื่อนนั่งรอเพื่อนอยู่กับพ่อและน้องจนเวลาผ่านไปเกือบๆชั่วโมงหนึ่ง เราก็โทรตามเพื่อน บางคนก็ยังไม่ตื่น บางคนก็ทำอาหารยังไม่อาบน้ำ บางคนก็ไม่มีรถมา เราก็นั่งรอจนจะถึงเวลาที่ครอบครัวเราต้องไปงานรับปริญญาพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง พี่แกก็อาศัยอยู่กับน้อง ย่า ป้า ลุง ไม่ค่อยมีญาติครอบครัวเราใหญ่เลยต้องไปงานนี้ให้ได้ เพื่อไปให้กำลังใจพี่เขา พ่ออารมณ์เสียมากบอกพวกนั้นไม่มีความรับผิดชอบเลยพากลับบ้านไปเตรียมกระเป๋า พอถึงเที่ยงครึ่งเพื่อนก็โทรมาถามว่าอยู่ไหน มากันครบทุกคนแล้ว เราก็บอกว่ามาต่างจังหวัด เพื่อนก็บอกว่าทำงี้ได้ไง งานต้องมาก่อนครอบครัวเสมอ ทำไมเป็นคนอย่างนี้นัดมาทำงานกี่ครั้งก็ไม่ว่างตลอด เพื่อนเขารอตั้งแต่เที่ยงยี่สิบห้า มาทำให้เพื่อนเสียเวลาได้ไง ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกครูเสียศักดิ์ศรีความเป็นครูหมด เราก็ถามว่าแกทำไมมาช้าล่ะ นางก็บอกว่าพาแม่ไปรักษาสิวแล้วก็บอกว่าอย่าเปลี่ยนเรื่อง เราเป็นคนผิด ไม่น่าคบเป็นเพื่อนเลย เราร้องไห้หนักมาก น้องเราเลยปลอมเฟสขึ้นมาเพื่อที่จะเคลียร์กับเพื่อนให้เรา แต่เพื่อนก็คิดว่าเราเป็นคนด่าพวกนั้น เลยรุมด่าๆและก็ด่า หลังจากนั้นเราก็เริ่มห่างจากพวกนั้นมาเรื่อยๆ จนเหมือนจะเริ่มดีกันแต่สุดท้ายพวกนั้นก็ลบเราออกจากลุ่มแชทเฟส ไลน์ เวลาเราคุยด้วยก็ห่างๆเรา จนในที่สุดหนึ่งในพวกนั้นก็เดินมาบอกเราว่า อย่ามาเป็นเพื่อนกันอีกเลยดีกว่า เราเสียใจมาก เราไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครเป็นเพื่อนง่ายๆ เราคิดว่าพวกนั้นจะจริงใจกับเราแต่เปล่าเลยเขาแค่หวังในผลประโยชน์ของเราพอหมดประโยชน์ก็ทิ้งเราไปอย่างไม่ใยดี
*น้องเขาด่าเราแรงมากจนขาดสติ