****ก่อนอื่น ขอบอกก่อนว่าอ้างอิงมาจากเรื่องจริงเพียงเล็กน้อยเเท่านั้นไม่มีเจตนาจะทำให้ใครเสื่อมเสียแต่อย่างใด โปรดใช้วิจราณฌานในการอ่านค่ะ****
เราชื่อโมเมนะ เป็นเด็กต่างจังหวัด😅 บ้านเราอยู่แถวๆชุมพร แต่ช่วงปิดเทอม เรามาหาแม่ที่หัวหิน ตอนแรกๆที่มาหน่ะหรอ ก็เฉยๆอ่ะ ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะวันๆเอาแต่ช่วยแม่เลี้ยงน้องชายสุดแสบ(ต่างพ่อ)สองคน เล่นเอาซะเหนื่อยเลย เลยไม่ค่อยได้สนใจสิ่งแวดล้อมรอบๆเท่าไร เราเป็นเด็กเรียนไม่ค่อยเก่ง แต่ถ้าเทียบกับเด็กแถวบ้านที่ต่างจังหวัดของเราแล้ว เราอยู่ในขั้นฉลาดเลยทีเดียวเพราะเด็กส่วนใหญ่ไม่ได้ตั้งใจเรียน ช่วงปิดเทอมเราคิดไว้ว่าอยากจะเรียนพิเศษแต่ก็ไม่ค่อยกล้าไม่อยากเจอเพื่อนร่วมคลาสเรียน กลัวเข้าก่ะคนอื่นไม่ได้ จริงๆเราเป็นคนเฟรนลี่นะ เป็นมิตร แต่กับคนที่ไม่รู้จักหรือไม่สนิท เราไม่กล้าที่จะคุยด้วยเลย เราก็เลยโทรไปหายายปรึกษายายว่าควรทำไงดี เราอยากเรียนพิเศษ แต่ไม่กล้า ยายบอกเราว่าเดี๋ยวยายลองคุยกับแม่ให้ สักพักเวลาผ่านไปเรื่อยๆจนใกล้จะเปิดเทอมเข้ามาทุกทีๆ เหลืออีกประมาณ2-3อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมอยู่แล้ว เราตัดใจแล้ว เราคิดว่าปิดเทอมนี้เราคงไม่ได้เรียนพิเศษหรอก คงต้องรอปิดเทอมหน้า แต่แล้วแม่เราก็บอกว่า แม่มีที่เรียนให้แล้วนะ อยู่หน้าหมู่บ้านนี่เอง สมัครให้แล้วด้วยคลอสภาษาอังกฤษตัวต่อตัว สมัครไปแค่1อาทิตย์ก่อน แต่ถ้ายังไงเดี๋ยวสมัครเรียนต่อได้ เราดีในมาก และวันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันแรกที่เราเข้าเรียน เริ่มเรียนตอน4โมงเย็นถึง6โมงเย็น
วันรุ่งขึ้น.....
ฉัน: แม่คะแม่จะขับรถไปส่งหนูที่โรงเรียนใช่มั้ยคะ
แม่: ไม่ แม่ไม่ว่าง เมไปเองได้ไม่ใช่หรอลูก โรงเรียนอยู่แค่หน้าหมู่บ้านเองนะ
ฉัน: ค่ะ ไปยังไงอ่ะคะ แม่ให้ขับรถออกไปได้หรอ
แม่: ไม่ แกขับรถยังไม่คล่องเลยแถมอีกอย่างแกชอบขับไวด้วย
ฉัน: อ้าว แล้วให้หนูไปไงอ่ะคะ
แม่: ปั่นจักรยานไปค่ะลูก
ฉัน: ห้ะ...เอิ่ม.. กะ.. กะก็ได้ค่ะแม่
((คิดในใจ: เอาวะ ถือเป็นการลดหุ่น เห้อออ))
แล้วฉันก็ปั่นจักรยานขันเก่าๆออกไปเรียน
เมื่อถึงที่เรียน ติวเตอร์ออกมาต้อนรับฉันเขาทำหน้าเหมือรแปลกใจแล้วถามว่า
ติวเตอร์: หนูปั่นจักรยานมาหรอลูก?
ฉัน: เอิ่ม... ค่ะ
เรื่องราวจะเป็นยังไง โปรดติดตามEp.2ค่ะ
หลงรักติวเตอร์ (ep. 1)
เราชื่อโมเมนะ เป็นเด็กต่างจังหวัด😅 บ้านเราอยู่แถวๆชุมพร แต่ช่วงปิดเทอม เรามาหาแม่ที่หัวหิน ตอนแรกๆที่มาหน่ะหรอ ก็เฉยๆอ่ะ ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะวันๆเอาแต่ช่วยแม่เลี้ยงน้องชายสุดแสบ(ต่างพ่อ)สองคน เล่นเอาซะเหนื่อยเลย เลยไม่ค่อยได้สนใจสิ่งแวดล้อมรอบๆเท่าไร เราเป็นเด็กเรียนไม่ค่อยเก่ง แต่ถ้าเทียบกับเด็กแถวบ้านที่ต่างจังหวัดของเราแล้ว เราอยู่ในขั้นฉลาดเลยทีเดียวเพราะเด็กส่วนใหญ่ไม่ได้ตั้งใจเรียน ช่วงปิดเทอมเราคิดไว้ว่าอยากจะเรียนพิเศษแต่ก็ไม่ค่อยกล้าไม่อยากเจอเพื่อนร่วมคลาสเรียน กลัวเข้าก่ะคนอื่นไม่ได้ จริงๆเราเป็นคนเฟรนลี่นะ เป็นมิตร แต่กับคนที่ไม่รู้จักหรือไม่สนิท เราไม่กล้าที่จะคุยด้วยเลย เราก็เลยโทรไปหายายปรึกษายายว่าควรทำไงดี เราอยากเรียนพิเศษ แต่ไม่กล้า ยายบอกเราว่าเดี๋ยวยายลองคุยกับแม่ให้ สักพักเวลาผ่านไปเรื่อยๆจนใกล้จะเปิดเทอมเข้ามาทุกทีๆ เหลืออีกประมาณ2-3อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมอยู่แล้ว เราตัดใจแล้ว เราคิดว่าปิดเทอมนี้เราคงไม่ได้เรียนพิเศษหรอก คงต้องรอปิดเทอมหน้า แต่แล้วแม่เราก็บอกว่า แม่มีที่เรียนให้แล้วนะ อยู่หน้าหมู่บ้านนี่เอง สมัครให้แล้วด้วยคลอสภาษาอังกฤษตัวต่อตัว สมัครไปแค่1อาทิตย์ก่อน แต่ถ้ายังไงเดี๋ยวสมัครเรียนต่อได้ เราดีในมาก และวันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันแรกที่เราเข้าเรียน เริ่มเรียนตอน4โมงเย็นถึง6โมงเย็น
วันรุ่งขึ้น.....
ฉัน: แม่คะแม่จะขับรถไปส่งหนูที่โรงเรียนใช่มั้ยคะ
แม่: ไม่ แม่ไม่ว่าง เมไปเองได้ไม่ใช่หรอลูก โรงเรียนอยู่แค่หน้าหมู่บ้านเองนะ
ฉัน: ค่ะ ไปยังไงอ่ะคะ แม่ให้ขับรถออกไปได้หรอ
แม่: ไม่ แกขับรถยังไม่คล่องเลยแถมอีกอย่างแกชอบขับไวด้วย
ฉัน: อ้าว แล้วให้หนูไปไงอ่ะคะ
แม่: ปั่นจักรยานไปค่ะลูก
ฉัน: ห้ะ...เอิ่ม.. กะ.. กะก็ได้ค่ะแม่
((คิดในใจ: เอาวะ ถือเป็นการลดหุ่น เห้อออ))
แล้วฉันก็ปั่นจักรยานขันเก่าๆออกไปเรียน
เมื่อถึงที่เรียน ติวเตอร์ออกมาต้อนรับฉันเขาทำหน้าเหมือรแปลกใจแล้วถามว่า
ติวเตอร์: หนูปั่นจักรยานมาหรอลูก?
ฉัน: เอิ่ม... ค่ะ
เรื่องราวจะเป็นยังไง โปรดติดตามEp.2ค่ะ