ทำไมผู้ใหญ่ชอบมองว่าเรียนดนตรีมันไม่มีอนาคตอะครับ

ผมชอบดนตรีมาตั้งแต่ม.ต้นละครับ ชอบฟังเพลง ชอบแต่งเพลง
ช่วงนั้นยังเด็กยังไม่คิดถึงอนาคตว่าตัวเองอยากเป็นไร
มารู้ตัวอีกทีว่าอยากเรียนเป็นนักดนตรี ตอนม.4 ผมจึงบอกพ่อกับแม่ว่าผมจะเรียนดนตรี
พ่อกับแม่ส่ายหน้าทันที บอกว่าเรียนไปจบแล้วทำอะไร อาชีพนี้มันไม่ยั่งยืน ผมก็ได้แต่ทำหน้าตาจ๊อยๆออกมา
แต่แล้วความฝันผมยังไงก็ต้องไปต่อ ผมไม่ยอม ผมชอบผมรักที่จะอยู่กับดนตรีและเสียงเพลงของผม
ผมก็เริ่มซ้อม และก็ซ้อม และก็ซ้อมๆๆ ไปเรื่อยๆ ถามรุ่นพี่ ตามไปเป็น back stage ให้เขาถือของให้เขา เรียกง่ายๆเบ๊อะครับ555
ม.4-5 ผ่านไป มาถึงม.6 พ่อกับแม่ผมได้มาถามกับผมอีกทีว่าจะเรียนอะไร ผมยังไม่ทันพูด พ่อก็เอ่ยมาว่า ตำรวจ แม่ก็บอกวิศวะ และ บลาๆๆๆ
ผมก็ข่มใจพูดมันออกไปว่าผมจะเรียนดนตรีครับ ผมชอบผมรัก ต่อให้ผมสอบตำรวจติดไป ผมก็ไม่มีกระจิตกระใจเรียนอะครับ
พ่อแม่ผมโกดผมงอลผม อยู่สักพักใหญ่ๆ .....เรา skip ไปตอนจบม.6เลย ผมสอบติดวิทยาลัยชื่อดังย่านเมืองกรุงที่นึง
ซึ่งต้องบอกเลยว่าติดรอบแรกด้วยนะเก่งปะ ถุ้ย.... คือผมไม่คิดว่ามันจะติดด้วยซ้ำเพราะคนมาสอบเกือบ200กว่าคน
ซึ่งรอบแรกทางมหาวิทยาลัยเปิดรับแค่39คนแค่นั้นเอง ผมคิดในใจไว้แล้วว่าไม่ได้แน่ๆ แต่สุดท้ายผมก็สอบติดจนได้ทำให้พ่อแม่ผมเห็นว่า
ผมมีความตั้งใจแค่ไหน หลังจากผมสอบติดพ่อกับแม่ผมก็ไม่พูดเรื่องนี้อีกเลยครับ เราต้องทำให้เขาเห็นเขาถึงจะเชื่อใจเรา
สุดท้ายนี้.....อยากจะฝากน้องๆที่จะเรียนดนตรีต่อว่า อย่าท้อไปเลย ท้อได้แต่ห้ามถอย เราต้องเดินต่อไปเรื่อยๆในวันข้างหน้า
ปล.ผมศิษย์เก่ารัตนาธิเบศร์