สวัสดีครับ ผมเป็นนักเรียนของโรงเรียนแห่งหนึ่งครับ คงไม่ต้องบอกนะครับว่าโรงเรียนไหน เพราะโรงเรียนทุกแห่งก็ขึ้นชื่อเรื่องการใช้งานนักเรียนอย่างหนักหน่วงในแต่ละสไตล์ต่างกันออกไป แต่เข้ามาแล้วจะทำอย่างไรล่ะครับ ผมก็ต้องทนยอมรับ ตอนนี้ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยครับ หนักมาก จนต้องหนีมาตั้งกระทู้พันทิบก่อนล่ะครับ
เริ่มเรื่อง เรื่องเล่าจากสาธิตฯ ของเพื่อนของผม
เพื่อนของผมเป็นนักเรียนวมว.ของสาธิตฯแห่งหนึ่งครับ สมมุติให้เพื่อนของผมชื่อ A แล้วกันครับ A บอกว่าตอนแรกๆที่โรงเรียนจัดตั้งวมว. นักเรียนวมว.รุ่นแรกแบ่งแยกกับห้องอื่นอย่างชัดเจน ไม่ทำกิจกรรม ไม่สนใจห้องอื่น ห้องอื่นก็ไม่ชอบวมว.เพราะมาแย่งรุ่น ภายหลังเริ่มเข้ากันได้มากขึ้น วมว.รุ่นหลังๆก็ทำงานหนักขึ้น โรงเรียนของ A มีการนำรุ่นน้องเข้าห้องเชียร์แบบมหาวิทยาลัย มีการว้าก มีกีฬาสีหอ โรงเรียนของ A มีการนำนักเรียนเข้าสภานักเรียนทุกคนตอนม.5 ครับ
อาจารย์วมว.ของ A เคยเรียกนักเรียนจำนวน 30 คนไปพูดเรื่องเกรดตั้งแต่ 18.00 น. จนถึงตี 1 (หมายถึงรวมเวลา 30 คน) รวมประมาณสัก 7 ชั่วโมงได้
ผมก็เลยมานึกเรื่องราวของผมบ้าง ประสบการณ์ที่ผมเผชิญมา ตั้งแต่ตอนเข้ามา จนถึงตอนนี้ที่ผมเผชิญอยู่
โรงเรียนไปกลับ
โรงเรียนประจำจังหวัดในภาพของแต่ละคน ใหญ่ นักเรียนมากกว่า 1000 คน ใช่ครับมันเป็นเเบบนั้นแหละ ที่ทุกคนรู้จักก็ กีฬาสีครับ แต่ในที่นี่ ผมขอเรียกว่า กีฬาอวดได้อวดอี อวดรวย พี่ม.5 ควบคุมการซ้อมเชียร์ ซ้อมกีฬา แต่ก็ทำจริงจังมากครับ ราวกับว่าถ้าไม่ชนะ ก็จะเสียชีวิต ทีนี้ปัญหามันก็มาหาน้องม.ต้น ปิดเทอมเดือนตุลาไม่เป็นปิดเทอม ซ้อม 8 โมงยัน 16.00 น. หยุด 14 วันซ้อมสัก 10 วัน แต่ตอนนี้ที่ผมออกมาแล้ว โรงเรียนน่าจะห้ามปรามเรื่องการซ้อมมากแล้วล่ะครับ ตอนนี้น่าจะเหลือสัก 7 วันมากที่สุดครับ แต่นั่นแหละครับ ตอนเปิดภาคเรียนก็เอาอีกแล้ว เสาร์อาทิตย์ หลังเลิกเรียน ซ้อมจนเหนื่อย เสียเวลา น่ารำคาญมาก
โรงเรียนประจำที่ผมเรียนอยู่
ตอนนี้รุ่นของผมกำลังจัดทำค่ายหนึ่งให้กับน้องรุ่นที่กำลังจะเข้ามา เมื่อกล่าวถึงค่ายรับน้อง ก็ต้องมีสันทนาการ มีเต้น มีฐานอะไรที่เขาอ้างกันว่าเพิ่มความสามัคคีนั่นแหละครับ ผมอยากจะบอกสันทนาการทั้งหลายที่เคยเจอมา ทั้งมหาวิทยาลัยบางที่ ทั้งที่เคยเจอมาในค่ายต่างๆก็ดี ทั้งที่เห็นใน Youtube ก็ดี เห็นจริงๆก็ดี คำบอกกล่าวก็ดี มันไม่เห็นจะสนุกอย่างที่พวกเขาว่ากันเลย ผมกำลังกล่าวถึงในกรณีที่รุ่นพี่เต้นกันและยังไม่ได้ชวนรุ่นน้องไปเต้นด้วย การได้ดูท่ามัดหมี่ ท่าพริ้ว ท่าบานาน่า ท่ารถไฟ ตุ่มใส่น้ำ ไม่เห็นจะน่าตลกขบขันเลย ถ้าอยากจะตลกจริงๆก็ดูคลิปใน Youtube มีตั้งมากมาย แค่มาโชว์มัดหมี่แค่นี้ยังจะทำอีก ถ้าอยากสนุกก็เล่นเกมครับ HON LOL หรือ ROV มีเงินซื้อเกม steam ก็เล่นได้ สนุกกว่าการได้มาดูหรือเต้นมัดหมี่อีกครับ แล้วก็โรงเรียนประจำนี่ตัวแสบเลยครับ พอเห็นว่านักเรียนอยู่หอ ก็ชอบมีกิจกรรมกลางคืนเหลือเกิน บางคืนผมได้กลับหอเวลา 01.00 น. เพราะกิจกรรมเลิกเกือบ 22.00 น. และผมต้องเก็บงานที่เหลือต่อ แต่ของมันเยอะมากครับ นักเรียน 40 กว่าคนช่วยกันก็ช่วยได้ช้าครับ แม้แต่ตอนนี้ที่ผมปลีกมาตั้งกระทู้ เพื่อนของผมที่เป็นหัวหน้างานจัดค่ายให้น้องยังต้องคุยกับครูอยู่เลยครับ เรื่องการจัดบริหารท่าสันทนาการนี่แหละครับ ผมสงสารเพื่อนของผมมากครับ แล้วก็ละลายพฤติกรรมให้มีความกล้าด้วยการเต้นสันทนาการ ถ้าอยากให้กล้าหาญก็นู่นเลยครับ บ้านผีสิง บันจี้จัมพ์ หรือถ้าอยากให้กล้าจริงๆก็ควักช้างน้อยโชว์เลยครับ แค่นี้คงไม่น่าสะใจพอ แล้วก็แป้งเปียกน้ำก็เล่นทุกปีครับ เอาแป้งมาป้ายหน้า ทาตัว อ้างว่าเป็นการลงโทษ ผมเห็นว่าเปลืองเงิน ทำความสะอาดพื้นบริเวณที่แป้งร่วงลงอีก แล้วก็ไปสักการะรูปปั้น อย่างเช่น พระนเรศวร พ่อขุนรามคำแหง ไม่ใช่ทุกคนที่เคารพนับถือครับ เช่นผม ผมไม่ไหว้หรอกครับ ผมมองว่ารูปปั้นก็แค่ปูนครับอย่าไปถือสาอะไรมาก คนพวกนี้ชอบเตรียมงานอย่างหนักหน่วงเพื่อสิ่งที่ ไม่รู้สิ ผมก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร สอบก็มี งานก็เยอะ มาว้ากน้องอีกครับ น่าตลกดีครับ ต้องรกสมองด้วยเพลง ท่าเต้น
ถ้ามีอะไรจะมาเพิ่มเติมนะครับ พิมพ์ครั้งแรก วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ.2560 เวลาประมาณ 23.00 น.
เบื่อโรงเรียนครับ วันๆมีแต่กิจกรรม
เริ่มเรื่อง เรื่องเล่าจากสาธิตฯ ของเพื่อนของผม
เพื่อนของผมเป็นนักเรียนวมว.ของสาธิตฯแห่งหนึ่งครับ สมมุติให้เพื่อนของผมชื่อ A แล้วกันครับ A บอกว่าตอนแรกๆที่โรงเรียนจัดตั้งวมว. นักเรียนวมว.รุ่นแรกแบ่งแยกกับห้องอื่นอย่างชัดเจน ไม่ทำกิจกรรม ไม่สนใจห้องอื่น ห้องอื่นก็ไม่ชอบวมว.เพราะมาแย่งรุ่น ภายหลังเริ่มเข้ากันได้มากขึ้น วมว.รุ่นหลังๆก็ทำงานหนักขึ้น โรงเรียนของ A มีการนำรุ่นน้องเข้าห้องเชียร์แบบมหาวิทยาลัย มีการว้าก มีกีฬาสีหอ โรงเรียนของ A มีการนำนักเรียนเข้าสภานักเรียนทุกคนตอนม.5 ครับ
อาจารย์วมว.ของ A เคยเรียกนักเรียนจำนวน 30 คนไปพูดเรื่องเกรดตั้งแต่ 18.00 น. จนถึงตี 1 (หมายถึงรวมเวลา 30 คน) รวมประมาณสัก 7 ชั่วโมงได้
ผมก็เลยมานึกเรื่องราวของผมบ้าง ประสบการณ์ที่ผมเผชิญมา ตั้งแต่ตอนเข้ามา จนถึงตอนนี้ที่ผมเผชิญอยู่
โรงเรียนไปกลับ
โรงเรียนประจำจังหวัดในภาพของแต่ละคน ใหญ่ นักเรียนมากกว่า 1000 คน ใช่ครับมันเป็นเเบบนั้นแหละ ที่ทุกคนรู้จักก็ กีฬาสีครับ แต่ในที่นี่ ผมขอเรียกว่า กีฬาอวดได้อวดอี อวดรวย พี่ม.5 ควบคุมการซ้อมเชียร์ ซ้อมกีฬา แต่ก็ทำจริงจังมากครับ ราวกับว่าถ้าไม่ชนะ ก็จะเสียชีวิต ทีนี้ปัญหามันก็มาหาน้องม.ต้น ปิดเทอมเดือนตุลาไม่เป็นปิดเทอม ซ้อม 8 โมงยัน 16.00 น. หยุด 14 วันซ้อมสัก 10 วัน แต่ตอนนี้ที่ผมออกมาแล้ว โรงเรียนน่าจะห้ามปรามเรื่องการซ้อมมากแล้วล่ะครับ ตอนนี้น่าจะเหลือสัก 7 วันมากที่สุดครับ แต่นั่นแหละครับ ตอนเปิดภาคเรียนก็เอาอีกแล้ว เสาร์อาทิตย์ หลังเลิกเรียน ซ้อมจนเหนื่อย เสียเวลา น่ารำคาญมาก
โรงเรียนประจำที่ผมเรียนอยู่
ตอนนี้รุ่นของผมกำลังจัดทำค่ายหนึ่งให้กับน้องรุ่นที่กำลังจะเข้ามา เมื่อกล่าวถึงค่ายรับน้อง ก็ต้องมีสันทนาการ มีเต้น มีฐานอะไรที่เขาอ้างกันว่าเพิ่มความสามัคคีนั่นแหละครับ ผมอยากจะบอกสันทนาการทั้งหลายที่เคยเจอมา ทั้งมหาวิทยาลัยบางที่ ทั้งที่เคยเจอมาในค่ายต่างๆก็ดี ทั้งที่เห็นใน Youtube ก็ดี เห็นจริงๆก็ดี คำบอกกล่าวก็ดี มันไม่เห็นจะสนุกอย่างที่พวกเขาว่ากันเลย ผมกำลังกล่าวถึงในกรณีที่รุ่นพี่เต้นกันและยังไม่ได้ชวนรุ่นน้องไปเต้นด้วย การได้ดูท่ามัดหมี่ ท่าพริ้ว ท่าบานาน่า ท่ารถไฟ ตุ่มใส่น้ำ ไม่เห็นจะน่าตลกขบขันเลย ถ้าอยากจะตลกจริงๆก็ดูคลิปใน Youtube มีตั้งมากมาย แค่มาโชว์มัดหมี่แค่นี้ยังจะทำอีก ถ้าอยากสนุกก็เล่นเกมครับ HON LOL หรือ ROV มีเงินซื้อเกม steam ก็เล่นได้ สนุกกว่าการได้มาดูหรือเต้นมัดหมี่อีกครับ แล้วก็โรงเรียนประจำนี่ตัวแสบเลยครับ พอเห็นว่านักเรียนอยู่หอ ก็ชอบมีกิจกรรมกลางคืนเหลือเกิน บางคืนผมได้กลับหอเวลา 01.00 น. เพราะกิจกรรมเลิกเกือบ 22.00 น. และผมต้องเก็บงานที่เหลือต่อ แต่ของมันเยอะมากครับ นักเรียน 40 กว่าคนช่วยกันก็ช่วยได้ช้าครับ แม้แต่ตอนนี้ที่ผมปลีกมาตั้งกระทู้ เพื่อนของผมที่เป็นหัวหน้างานจัดค่ายให้น้องยังต้องคุยกับครูอยู่เลยครับ เรื่องการจัดบริหารท่าสันทนาการนี่แหละครับ ผมสงสารเพื่อนของผมมากครับ แล้วก็ละลายพฤติกรรมให้มีความกล้าด้วยการเต้นสันทนาการ ถ้าอยากให้กล้าหาญก็นู่นเลยครับ บ้านผีสิง บันจี้จัมพ์ หรือถ้าอยากให้กล้าจริงๆก็ควักช้างน้อยโชว์เลยครับ แค่นี้คงไม่น่าสะใจพอ แล้วก็แป้งเปียกน้ำก็เล่นทุกปีครับ เอาแป้งมาป้ายหน้า ทาตัว อ้างว่าเป็นการลงโทษ ผมเห็นว่าเปลืองเงิน ทำความสะอาดพื้นบริเวณที่แป้งร่วงลงอีก แล้วก็ไปสักการะรูปปั้น อย่างเช่น พระนเรศวร พ่อขุนรามคำแหง ไม่ใช่ทุกคนที่เคารพนับถือครับ เช่นผม ผมไม่ไหว้หรอกครับ ผมมองว่ารูปปั้นก็แค่ปูนครับอย่าไปถือสาอะไรมาก คนพวกนี้ชอบเตรียมงานอย่างหนักหน่วงเพื่อสิ่งที่ ไม่รู้สิ ผมก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร สอบก็มี งานก็เยอะ มาว้ากน้องอีกครับ น่าตลกดีครับ ต้องรกสมองด้วยเพลง ท่าเต้น
ถ้ามีอะไรจะมาเพิ่มเติมนะครับ พิมพ์ครั้งแรก วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ.2560 เวลาประมาณ 23.00 น.