เราทะเลาะกับญาติๆเราทำไงดี? เราไม่รู้เรื่องนี้เราผิดหรือป่าว หรือเราเข้าใจผิดเอง
เรื่องของเรื่องคือเราอยู่กับยายสองคน แล้วยายไม่สบายเดินไม่ไหว เราต้องคอยดูแลยาย เราจะดรอปเรียนหนึ่งปี เพราะไม่มีใครอยู่กกับยาย ดูแลยาย
เพราะพ่อแม่เราต้องทำงานต่างประเทศเลยให้เราอยู่ดูแลยาย
แต่เราก็ไม่ได้บอกพ่อแม่นะว่า ดรอปเรียนมาดูยาย พ่อแม่เราก็ส่งเงินมาให้ ยายเราเป็นหลังพ่อแม่เราบินไปทำงาน
เราพูดจริงนะๆว่าเราเหนื่อยมากกกกกกก เราต้องมากวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้าล้างจาน (ที่เรากับยายไม่ได้กิน)
ซักผ้าให้ยาย(ผ้าที่คนอื่นเอาไปใช้) แล้วก็กายภาพให้ยาย ทำกับข้าวให้ยายกิน(เพราะไม่มีใครหามาให้ยาย)
อ่านหนังสือ ล้างห้องน้ำ แล้วมีพี่เรามาช่วยดูยาย เขาทำงานแล้ว เขาต้องมานอนดูยายผลัดกับเรา
เราเหนื่อยตรงที่ว่าเราทำทุกอย่างไม่ว่าจะอะไรในบ้าน ห้องนอนเรารก เขาก็ด่าเราสกปรก เราทำนู่นทำนี่เขาหาว่าเราไม่ทำอะไร
จนเราท้อไม่อยากจะทำแล้ว แล้วเราก็รู้สึกเสียสุภาพจิตด้วย คือเราเครียดมาก เรียนก็ไม่ได้เรียนต้องมาดูยาย ที่คนอื่นไม่มาดู
เราอยากเที่ยว อยากเล่น แต่เราก็ไปไม่ได้เพราะเป็นห่วงยายเรา
ญาติๆเราก็ไม่มีใครมาดู ไม่ว่าจะเป็นน้าชาย น้าสาว ลูกพี่ลูกน้องที่ยายเราเลี้ยงแบบตามใจสุดๆ เรามีน้าสองคน เรียกว่าน้าเอ กับน้าบี
น้าเอเป็นผู้ชายบ้านเขาอยู่ใกล้ๆบ้านยายเรา เราไม่ชอบอาคนนี้มากๆๆ ทั้งน้าทั้งลูกของเขา เราเกลียดมาก มันติดยา
มันด่าแม่เรา มันขโมยเงินยาย มันหาว่าเราขโมยไป เรื่องเงินเราไม่เคยเดือดร้อนเลย เพราะตอนเรียนเรารับจ้างทำงานให้เพื่อนเล็กๆน้อยๆ
ติวบ้าง วาดรูปบ้าง เงินที่แม่ให้ไปเรียนก็เหลือ เราจะซื้ออะไรเราจะคิดทุกอย่าง ว่าจำเป็นไหม
เงินเราจะซื้อพวกต้นไม้มาปลูก อ่านหนังสือ เสื้อผ้าตามตลาด แบรนเนมก็ตอนลดราคา ทุกวันนี้ยังใช้ไอโฟนสี่เอสอยู่เลย เราจะขโมยเงินยายเราทำไม
มันชอบแอบขึ้นห้องเรามาเอาของๆเราไปใช้ แล้วเสียบ้าง หายบ้าง เราเลยเกลียดมัน พ่อมันน้าเอก็ไม่เคยมาดูยายเราเลย เวลามีปัญหาก็มาหายายเรา
น้อเอเคยขโมยเงินยายเลย ขโมยกุมารทองตาเรา
น้าเอว่าเราหาว่าเราสกปรกทั้งๆที่เราต้องล้างห้องน้ำที่ลูกมันเข้าแล้วไม่ราด กวาดถูบ้านที่พวกมันใส่รองเท้าเข้ามาย่ำในบ้าน จานที่ลูกมันกินแล้วเราต้องมาล้าง เราทำให้ยายเรา เราไม่ได้ทำให้พวกมัน
พ่อเรารู้ว่าบ้านนั้นใช้เรายังกับทาส พ่อจะเอาเราไปอยู่กับย่าแต่เราไม่ไปเราอยากดูแลยาย ยายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก วันที่ยายเราช็อกเราสงสารยายมาก เราเป็นคนพายายไปโรงพยาบาล เราทิ้งแกไม่ลง ถ้าเราทิ้งทุกคนก็จะว่ายายเราบ้าง เล่าความเครียดให้เขาฟัง ขอเงินเขาบ้าง
วันนั้นเราไม่ได้สอบ เราโมโหน้าเอมาก เราบอกว้าเราจะไปสอบ แต่มันไม่มาดูยายเราเลย เราเลยด่าไปว่า
จะให้เราไม่มีอนาคตเรียนไม่จบแบบลูกน้าเอหรอ เราว่าน้าเอต่อหน้าคนเยอะๆ
เพราะเรารู้ว่าถ้าเราด่าน้าเอตัวต่อตัวเราโดนตบแน่ (กลัวพ่อแม่รู้แล้วส่งเราไปอยู่กับย่า) เขาอายร้องไห้เลย
น้าบีรู้เรื่องแล้วมาว่าเรา เราก็ทำเป็นหูทวนลมสิรอไรล่ะ
เขาบอกให้เราทิ้งยายแล้วไปสอบ เราทำไมได้อ่ะ ยายเรา เราก็รัก
คนทั้งคนใครจะทิ้งให้อยู่คนเดียวลง เราโมโหมากที่ได้ยินคำนี้ เขาให้ลุกเขามานอนเฝ้า ยายเรามีสติอยู่ คุยได้พูดได้ แต่เดินไม่ค่อยได้
พอมีคนมาถามใครดูยายเราเขาบอกลูกสาวเขา เรานี่แบบ กล้าพูดเนอะ กล้ามาก เวลาลูกสาวเขาไปเที่ยวดึกๆกลับเช้านะเราก็เป็นคนเฝ้า
แล้ววันนั้นยายเราร้องไห้แล้วน้าบีมาเห็น เขาพูดว่าถ้าไม่มีคนดูแม่ก็ต้องอยู่คนเดียว
ถ้าไม่มีคนพาเข้าห้องน้ำ ก็อึมันบนเตียงนี่แหละ เดี๋ยวเขาทำเอง เขาไม่อยากง้อใครแล้ว
เรานี่งงเลย แต่ตอนได้ยินเสียใจมากเลยนะ พาลไม่คุยกับใครในบ้านเลยโมโหมากกกกก พูดเหมือนเราไม่ทำอะไรอ่ะ คือเราทำทุกอย่างเลย ผ้าปูที่นอนของลูกสาวน้าบีเราก็ต้องซัก เราคิดมาตลอดว่าเราไม่ใช่หลานเขาหรอ เขาเห็นเหมือนเราเป็นทาสอ่ะ เราควรทำไงดี ควรคุยกับพวกมันไหม หรือไม่ต้องคุย หรือเราควรไปอยู่กับย่าเรา แต่เราทิ้งยายไม่ลงจริงๆ
ความรู้สึกเราที่ได้ยินน้าบีพูดอย่างนั้นเรารู้สึกน้อยใจ เสียใจมากๆอ่ะ
ยายเราเขาเริ่มขี้น้อยใจ เริ่มดราม่าควีน บ้างครั้งเราก็ว่าแกว่า
"จะไปแคร์คนที่มันไม่สนยายทำไม สนคนที่ดูแลสิ เหนื่อยนะ แต่ถ้ายายมีความสุขหนูก็หายเหนื่อย แต่ยายร้องไห้แบบนี้เหนื่อยใจนะ"
แม่เราส่งเงินมาให้เราก็หาของกินดีมาให้ยายกิน เราอยากให้ยายเราหายไวๆ
ทะเลาะกับญาติๆ ควรทำไงดี
เรื่องของเรื่องคือเราอยู่กับยายสองคน แล้วยายไม่สบายเดินไม่ไหว เราต้องคอยดูแลยาย เราจะดรอปเรียนหนึ่งปี เพราะไม่มีใครอยู่กกับยาย ดูแลยาย
เพราะพ่อแม่เราต้องทำงานต่างประเทศเลยให้เราอยู่ดูแลยาย
แต่เราก็ไม่ได้บอกพ่อแม่นะว่า ดรอปเรียนมาดูยาย พ่อแม่เราก็ส่งเงินมาให้ ยายเราเป็นหลังพ่อแม่เราบินไปทำงาน
เราพูดจริงนะๆว่าเราเหนื่อยมากกกกกกก เราต้องมากวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้าล้างจาน (ที่เรากับยายไม่ได้กิน)
ซักผ้าให้ยาย(ผ้าที่คนอื่นเอาไปใช้) แล้วก็กายภาพให้ยาย ทำกับข้าวให้ยายกิน(เพราะไม่มีใครหามาให้ยาย)
อ่านหนังสือ ล้างห้องน้ำ แล้วมีพี่เรามาช่วยดูยาย เขาทำงานแล้ว เขาต้องมานอนดูยายผลัดกับเรา
เราเหนื่อยตรงที่ว่าเราทำทุกอย่างไม่ว่าจะอะไรในบ้าน ห้องนอนเรารก เขาก็ด่าเราสกปรก เราทำนู่นทำนี่เขาหาว่าเราไม่ทำอะไร
จนเราท้อไม่อยากจะทำแล้ว แล้วเราก็รู้สึกเสียสุภาพจิตด้วย คือเราเครียดมาก เรียนก็ไม่ได้เรียนต้องมาดูยาย ที่คนอื่นไม่มาดู
เราอยากเที่ยว อยากเล่น แต่เราก็ไปไม่ได้เพราะเป็นห่วงยายเรา
ญาติๆเราก็ไม่มีใครมาดู ไม่ว่าจะเป็นน้าชาย น้าสาว ลูกพี่ลูกน้องที่ยายเราเลี้ยงแบบตามใจสุดๆ เรามีน้าสองคน เรียกว่าน้าเอ กับน้าบี
น้าเอเป็นผู้ชายบ้านเขาอยู่ใกล้ๆบ้านยายเรา เราไม่ชอบอาคนนี้มากๆๆ ทั้งน้าทั้งลูกของเขา เราเกลียดมาก มันติดยา
มันด่าแม่เรา มันขโมยเงินยาย มันหาว่าเราขโมยไป เรื่องเงินเราไม่เคยเดือดร้อนเลย เพราะตอนเรียนเรารับจ้างทำงานให้เพื่อนเล็กๆน้อยๆ
ติวบ้าง วาดรูปบ้าง เงินที่แม่ให้ไปเรียนก็เหลือ เราจะซื้ออะไรเราจะคิดทุกอย่าง ว่าจำเป็นไหม
เงินเราจะซื้อพวกต้นไม้มาปลูก อ่านหนังสือ เสื้อผ้าตามตลาด แบรนเนมก็ตอนลดราคา ทุกวันนี้ยังใช้ไอโฟนสี่เอสอยู่เลย เราจะขโมยเงินยายเราทำไม
มันชอบแอบขึ้นห้องเรามาเอาของๆเราไปใช้ แล้วเสียบ้าง หายบ้าง เราเลยเกลียดมัน พ่อมันน้าเอก็ไม่เคยมาดูยายเราเลย เวลามีปัญหาก็มาหายายเรา
น้อเอเคยขโมยเงินยายเลย ขโมยกุมารทองตาเรา
น้าเอว่าเราหาว่าเราสกปรกทั้งๆที่เราต้องล้างห้องน้ำที่ลูกมันเข้าแล้วไม่ราด กวาดถูบ้านที่พวกมันใส่รองเท้าเข้ามาย่ำในบ้าน จานที่ลูกมันกินแล้วเราต้องมาล้าง เราทำให้ยายเรา เราไม่ได้ทำให้พวกมัน
พ่อเรารู้ว่าบ้านนั้นใช้เรายังกับทาส พ่อจะเอาเราไปอยู่กับย่าแต่เราไม่ไปเราอยากดูแลยาย ยายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก วันที่ยายเราช็อกเราสงสารยายมาก เราเป็นคนพายายไปโรงพยาบาล เราทิ้งแกไม่ลง ถ้าเราทิ้งทุกคนก็จะว่ายายเราบ้าง เล่าความเครียดให้เขาฟัง ขอเงินเขาบ้าง
วันนั้นเราไม่ได้สอบ เราโมโหน้าเอมาก เราบอกว้าเราจะไปสอบ แต่มันไม่มาดูยายเราเลย เราเลยด่าไปว่า
จะให้เราไม่มีอนาคตเรียนไม่จบแบบลูกน้าเอหรอ เราว่าน้าเอต่อหน้าคนเยอะๆ
เพราะเรารู้ว่าถ้าเราด่าน้าเอตัวต่อตัวเราโดนตบแน่ (กลัวพ่อแม่รู้แล้วส่งเราไปอยู่กับย่า) เขาอายร้องไห้เลย
เขาบอกให้เราทิ้งยายแล้วไปสอบ เราทำไมได้อ่ะ ยายเรา เราก็รัก
คนทั้งคนใครจะทิ้งให้อยู่คนเดียวลง เราโมโหมากที่ได้ยินคำนี้ เขาให้ลุกเขามานอนเฝ้า ยายเรามีสติอยู่ คุยได้พูดได้ แต่เดินไม่ค่อยได้
พอมีคนมาถามใครดูยายเราเขาบอกลูกสาวเขา เรานี่แบบ กล้าพูดเนอะ กล้ามาก เวลาลูกสาวเขาไปเที่ยวดึกๆกลับเช้านะเราก็เป็นคนเฝ้า
แล้ววันนั้นยายเราร้องไห้แล้วน้าบีมาเห็น เขาพูดว่าถ้าไม่มีคนดูแม่ก็ต้องอยู่คนเดียว
ถ้าไม่มีคนพาเข้าห้องน้ำ ก็อึมันบนเตียงนี่แหละ เดี๋ยวเขาทำเอง เขาไม่อยากง้อใครแล้ว
ยายเราเขาเริ่มขี้น้อยใจ เริ่มดราม่าควีน บ้างครั้งเราก็ว่าแกว่า
"จะไปแคร์คนที่มันไม่สนยายทำไม สนคนที่ดูแลสิ เหนื่อยนะ แต่ถ้ายายมีความสุขหนูก็หายเหนื่อย แต่ยายร้องไห้แบบนี้เหนื่อยใจนะ"
แม่เราส่งเงินมาให้เราก็หาของกินดีมาให้ยายกิน เราอยากให้ยายเราหายไวๆ