กระทู้นี้คือประสบการณ์จริงที่เกิดขึ้นในชีวิตเอ็น ปัญหาวุ่นๆในเรื่องความรัก ที่เกิดจากวัยเรียน อยากจะมาเล่าให้ทุกคนฟัง ใครชอบก็แชร์ใครมีประสบการณ์ที่คล้ายๆกับเอ็นก็สามารถแชร์ได้เลยนะคะ
ของแทนชื่อตัวเองว่า เรา นะคะ อ่ะเข้าเรื่องเลยนะ เราเป็น ผญ.ตัวเตี้ย ส่วนสูง 154 ซม. ผอมๆ ผิวออกสีเหลือง น่าตาก็น่ารักอยู่555
เรื่องที่เราจะมาเล่าในวันนี้เริ่มตั้งแต่รักครั้งแรกของเราเลยล้ะกัน รักครั้งแรกของเราเกิดขึ้นเมื่อตอน ป.1
ณ ที่โรงอาหารของ ร.ร เมื่อเพื่อนๆทานข้าวกันเสร็จก็ขึ้นไปอยู่บนห้องเรียน ทิ้งเราไว้คนเดียวเพราะเราเป็นคนกินข้าวช้าเพื่อนๆก็มันจะทิ้งเราไม่รอเรา ยิ่งถ้ากับข้าวเผ็ดเราจะยิ่งกินช้ามากขึ้น เพราะเรากินเผ็ดไม่ได้บังเอิญวันนั้นกับข้าวที่โรงอาหารเป็นหมูทอดกับแกงอะไรไม่รู้เราจำไม่ได้แต่รู้ว่ามันเผ็ด เป็นข้าวที่ใช้ถาดล้ะมีกับข้าวไว้สองช่อง เมื่อเรากินหมูทอดหมดแต่เรายังไม่อิ่มด้วยความหิวเราจึงตัดสินใจกินเเกงทั้งๆที่รู้ว่าตัวเราเองกินเผ็ดไม่ได้ เรากินไปคำแรกน้ำตาก็ไหลแล้วก็ยังจะฝืนกินต่อไป ขณะนั้นเองก็รุ่นพี่ ผช. คนนึงยกถาดข้าวของเขามานั่งข้างเราแล้วก็ถามน้องเป็นอะไรร้องไห้ทำไม ด้วยความเป็นเด็กของเรา เราเลยตอบไปว่าเราหิว แต่ว่ากับข้าวมันเผ็ดเกินเรากินเผ็ดไม่ได้เลยร้องไห้ออกมาด้วยความเผ็ด เเล้วพี่เขาก็ขำเราแล้วก็ถามเราว่าเอาหมูทอดของพี่ไปกินมั๊ย ? พอดีพี่อิ่มแล้ว เราก็ตอบไปว่ากินโดยไม่รังเรเลย555 แล้วพี่เขาก็ตักหมูของเขาให้เรา แล้วพี่เขาก็นั่งดูเรากินจนเสร็จ พอเรากินเสร็จพี่เขาก็อาสาเอาถาดข้าวไปเก็บให้เราก็ตอบตกลง พอพี่เขาเก็บถาดข้าวเสร็จเขากินเดินมาหาแล้วบอกว่า พี่ต้องไปเรียนล้ะนะไว้เจอกันใหม่นะ^^ เราก็ยิ้มล้ะก็บ๊ายบายพี่เขา นับตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่เคยเจอพี่เขาอีกเลย
เป็นไงคะสนุกรึป่าวยังมีต่อนะ...ยังมีต่ออีกเยอะเลยนะคะ...ถ้าอยากฟังเรื่องราวของเราอีกละก็...คอมเม้นมาสิคะ...หรือกดแชร์ก็ได้นะค่ะ ไว้ว่างๆจะมาเล่าให้ฟัง^^
ทำยังไงดีที่ไม่ต้องซ้ำใจ..T-T
ของแทนชื่อตัวเองว่า เรา นะคะ อ่ะเข้าเรื่องเลยนะ เราเป็น ผญ.ตัวเตี้ย ส่วนสูง 154 ซม. ผอมๆ ผิวออกสีเหลือง น่าตาก็น่ารักอยู่555
เรื่องที่เราจะมาเล่าในวันนี้เริ่มตั้งแต่รักครั้งแรกของเราเลยล้ะกัน รักครั้งแรกของเราเกิดขึ้นเมื่อตอน ป.1
ณ ที่โรงอาหารของ ร.ร เมื่อเพื่อนๆทานข้าวกันเสร็จก็ขึ้นไปอยู่บนห้องเรียน ทิ้งเราไว้คนเดียวเพราะเราเป็นคนกินข้าวช้าเพื่อนๆก็มันจะทิ้งเราไม่รอเรา ยิ่งถ้ากับข้าวเผ็ดเราจะยิ่งกินช้ามากขึ้น เพราะเรากินเผ็ดไม่ได้บังเอิญวันนั้นกับข้าวที่โรงอาหารเป็นหมูทอดกับแกงอะไรไม่รู้เราจำไม่ได้แต่รู้ว่ามันเผ็ด เป็นข้าวที่ใช้ถาดล้ะมีกับข้าวไว้สองช่อง เมื่อเรากินหมูทอดหมดแต่เรายังไม่อิ่มด้วยความหิวเราจึงตัดสินใจกินเเกงทั้งๆที่รู้ว่าตัวเราเองกินเผ็ดไม่ได้ เรากินไปคำแรกน้ำตาก็ไหลแล้วก็ยังจะฝืนกินต่อไป ขณะนั้นเองก็รุ่นพี่ ผช. คนนึงยกถาดข้าวของเขามานั่งข้างเราแล้วก็ถามน้องเป็นอะไรร้องไห้ทำไม ด้วยความเป็นเด็กของเรา เราเลยตอบไปว่าเราหิว แต่ว่ากับข้าวมันเผ็ดเกินเรากินเผ็ดไม่ได้เลยร้องไห้ออกมาด้วยความเผ็ด เเล้วพี่เขาก็ขำเราแล้วก็ถามเราว่าเอาหมูทอดของพี่ไปกินมั๊ย ? พอดีพี่อิ่มแล้ว เราก็ตอบไปว่ากินโดยไม่รังเรเลย555 แล้วพี่เขาก็ตักหมูของเขาให้เรา แล้วพี่เขาก็นั่งดูเรากินจนเสร็จ พอเรากินเสร็จพี่เขาก็อาสาเอาถาดข้าวไปเก็บให้เราก็ตอบตกลง พอพี่เขาเก็บถาดข้าวเสร็จเขากินเดินมาหาแล้วบอกว่า พี่ต้องไปเรียนล้ะนะไว้เจอกันใหม่นะ^^ เราก็ยิ้มล้ะก็บ๊ายบายพี่เขา นับตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่เคยเจอพี่เขาอีกเลย
เป็นไงคะสนุกรึป่าวยังมีต่อนะ...ยังมีต่ออีกเยอะเลยนะคะ...ถ้าอยากฟังเรื่องราวของเราอีกละก็...คอมเม้นมาสิคะ...หรือกดแชร์ก็ได้นะค่ะ ไว้ว่างๆจะมาเล่าให้ฟัง^^