ใครจำรักครั้งแรกได้บ้าง

เรื่องราวคือ ตอนนั้นเรียนอยู่มัธยมต้นได้พบผู้หญิงคนหนึ่ง เรียนเก่ง อยู่ห้อง1 ส่วนเราเด็กเรียนไม่เก่ง ครูให้อยู่ห้องท้ายๆ  อาจด้วยเพราะเราเป็นคนชอบผู้หญิงเรียบร้อย หน้าหวาน เลยทำให้ถูกสเปก แต่เราไม่กล้าคุย จะคุยก็แบบแซวเล็กๆ พอขำๆ ในทุกเช้าก่อนเข้าแถวหน้าเสาธง... ฝันอยากสร้างครอบครัว อยากครอบครอง แต่ด้วยความเป็นเด็กเรียนไม่เก่งก็จำทน ไม่กล้า เหมือนหมาเห็นเครื่องบินแอบชอบจนจบ ม.6 แต่ก็ไม่เคยลืมเธอแม้เราจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย หรือทำงานแล้วก็ยังจดจำตลอด จนวันหนึ่งหลังผ่านมา 20 ปี มีเพื่อนได้ส่งรูปมา เธอมีลูกและมีครอบครัวแล้ว ทำให้วัน เวลา และบรรยากาศในครั้งอดีตลอยมาอบอวนกลับมาอีกครั้ง อาการเหมือนหนังเรื่อง แฟนฉัน .... กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ที่สำคัญ ผู้หญิงที่เราแอบชอบเธอเล่าให้เพื่อนฟังว่า ก็รู้ตัวนะว่าเราแอบชอบ แต่ไม่เห็นเข้ามาคุยก็เลยไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไร เพียงแค่ได้ฟังแค่นี้ เหมือนโลกทั้งใบให้เธอคนเดียวเลยหล่ะ ที่อยากเล่าก็เพราะ เรารู้สึกว่าช่วงอายุ 13-14 ที่เป็นวัยแรกแย้มของคนรุ่นเก่า เวลารักใครเราจะเฝ้ารอ ถึงรู้ว่าอาจไม่สมหวัง ความรักเป็นสิ่งสวยงาม เป็นความฝันที่มีชีวิต จะไม่ฉาบฉวย ไม่ชิงสุกก่อนห่าม ที่สำคัญคือ รักที่เฝ้ารอ ... ขอโทษด้วยที่เขียนอยู่ขณะนี้ก็ยังตื่นเต้นหลังรับทราบข่าวและเห็นรูปผู้หญิงที่เราแอบรักในรักแรก เขารู้ตัวว่าเราแอบชอบ สุขไหนจะเท่า คนที่เราเฝ้ารอ เขารู้ความจริง เป็นความทรงจำที่มิอาจลืมเลือน
ขอบคุณครับ