ร้านเหล้าเจ้าที่แรงแถวอมตะนคร
อมตะนคร เป็น นิคมอุตสาหกรรม ขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ในจ.ชลบุรี ซึ่งละแวกรอบๆนิคมฯนั้น ก็จะเต็มไปด้วยชุมชนขนาดใหญ่ ทั้งร้านอาหาร ผับบาร์ หอพัก เรียกได้ว่ามีความเจริญเป็นอย่างมาก
วันหนึ่ง พี่สาว(ลูกพี่ลูกน้อง แต่สนิทกันมาก)ได้โทรมาหา บอกเราว่าเจ๊ไปเซ้งร้านเหล้ามาร้านนึง ทางเข้านิคมฯเลย ให้มาช่วยหน่อย ตอนแรกเราก็ทักท้วงไปว่าทำไมไม่ปรึกษาก่อน แต่พี่สาวบอกว่าราคามันถูกมาก กลัวคนอื่นเอา เลยต้องรีบวางมัดจำและเพิ่งได้โทรบอกเรา ซึ่งพอเรารู้ราคา(ที่ถูกจนน่าแปลกใจ)ก็เลยไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากมาย เย็นนั้นพี่สาวมารับเราไปดูร้าน จะได้วางแผนตกแต่งเพิ่มเติม
เมื่อไปถึง ร้านเป็นร้านหัวมุมถนน ทำเลดีมาก มีลานจอดรถ เป็นร้านเปิด ไม่มีผนัง ไม่มีประตู (คล้ายๆร้านหมูกระทะ) แต่เราก็เริ่มแปลกใจ เพราะทั้งลำโพง มิกเซอร์ โปรเจคเตอร์ ตั้งอยู่ข้างเวที ไม่ได้เก็บในห้องสต๊อค (ไม่กลัวหายหรอ) รวมถึงอุปกรณ์ในครัวต่างๆยังอยู่ครบ เรียกได้ว่าเดินเข้ามาตัวเปล่าก็เปิดต่อได้เลย ในตู้เย็นยังมีน้ำอัดลมและโซดาแช่อยู่เลย แต่ด้วยราคาเซ้งที่ถูกมาก และเราคำนวนแล้วว่าของที่ได้มาก็เกินราคาค่าเซ้งไปเยอะ เลยตกลงเซ็นสัญญา จากนั้นก็วางแผนรีโนเวทร้านกันทันที
พวกเราพี่น้องรีโนเวทร้านกันเองซะเป็นส่วนใหญ่เพื่อประหยัดต้นทุน จะมีก็แค่จ้างคนงานชาวเวียดนามมาเป็นลูกมือและเดินไฟฟ้าเพิ่มเท่านั้น ในช่วงที่เรายังรีโนเวทร้านนั้น ก็มีลุงคนนึงแกเมาและเดินผ่าน จู่ๆแกก็พูดขึ้นว่า "คิดยังไงมาเอาร้านนี้ เจ้าที่แรง อยู่กันไม่ได้หรอก กี่เจ้าต่อกี่เจ้าก็หนีเตลิดเปิดเปิงทั้งนั้น" พวกเราก็ยังไม่คิดอะไร แกคงเมาพูดไปเรื่อยเปื่อย จากนั้นก็เริ่มเลยจ้า
ครั้งที่1 ปกติเราจะชอบทำงานตอนกลางคืน เพราะไม่ร้อนและเงียบดี คืนนี้ก็เช่นกัน เรากำลังทาสีผนังครัวด้านนอกอยู่ จังหวะที่เรากำลังก้มลงกลิ้งลูกกลิ้งในถาดสี พอเงยหน้ามาจะทาสีต่อ ก็เห็นเป็นผู้ชายอายุประมาณ 50-60 ตัวใหญ่ ตัดผมเกรียนเหมือนทหาร กำลังชะโงกหน้ามามองเราจากในส่วนครัว ซึ่งอยู่ห่างจากตรงที่เราทาสีไม่เกิน2เมตร ใกล้มาก เราไม่มีทางตาฝาด เราเลยรีบชวนพี่สาวกลับบ้านทันที
ครั้งที่2 ตอนนั้นทำร้านเสร็จแล้ว เพิ่งเปิดใหม่ๆ ตอนนั้นเวลาประมาณทุ่มนึง ยังไม่มีลูกค้า พี่สาวออกไปซื้อของ เรากำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว จังหวะที่เดินออกมาจากครัว เราก็เห็นผู้ชายคนเดิม นั่งอยู่บนโซฟา แต่ครั้งนี้แกยิ้ม นั่งไขว่ห้าง เอนหลังอย่างสบายใจ เราเลยกลับเข้าไปอยู่ในครัว รอจนมีลูกค้าเข้าแล้วจึงออกมา
ครั้งที่3 ตอนนั้นมีลูกน้องคนนึง วันนั้นมันพูดว่า ทำไมพี่เจอตลอดเลย หนูไม่เห็นเจอ สักพักน้องมันก็เข้าไปล้างจานในครัว แล้วจู่ๆก็เดินออกมาแบบเพนกวิน คือเดินเหมือนขาแข็ง ไม่งอเข่า ทำตาโตๆ เราก็ล้อว่า หัดเป็นนกเพนกวินหรอ แต่ดูๆตามันเหมือนตกใจ หน้าเหวอๆ ปากก็สั่นๆ เราก็พามานั่งพักแล้วจึงถามว่าเป็นอะไร มันบอกว่ามันล้างจานเสร็จกำลังจะลุกเดินออกมา มันเห็นเป็นหลังผู้ชายตัวใหญ่ๆ อยูในผนัง มันบอกเหมือนเค้าจะเดินทะลุผนัง แต่หยุดนิ่งๆตรงที่กำลังจะทะลุผนัง แล้วค่อยทะลุหายไป วันนั้นก็เลยไม่มีใครกล้าเดินเข้าครัวคนเดียว ต้องมีคนเข้าไปด้วย
ครั้งที่ 4 ร้านเราจะมีห้องน้ำอยู่ด้านหลังแยกออกจากตัวร้าน ต้องเดินอ้อมข้างร้านไป พี่สาวเราจะเดินไปห้องน้ำ ก็เจอลุงคนหนึ่งยืนอยู่ เหมือนแกเดินเล่นดูโน่นนี่นั่น ด้วยความที่พี่สาวเราเป็นคนอัธยาศัยดีก็สวัสดีทักทาย ลุงก็หันมายิ้มอย่างเป็นมิตร พอพี่สาวเราออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอลุงแล้ว เลยเดินกลับพอดีเจอเด็กรับรถ ก็เลยถาม เด็กบอกว่า ลุงแกเป็นเจ้าของที่ดิน อยู่บ้านหลังข้างๆนี่แหละ พี่สาวเราเลยบอกให้พาไปแนะนำให้รู้จักหน่อย อยากไปสวัสดี แล้วก็ฝากเนื้อฝากตัว เพราะเพิ่งมาเปิดใหม่ บางทีอาจเสียงดังหนวกหูลุงรึเปล่า เด็กรับรถบอกว่า ไม่ได้หรอก ลุงเสียไปหลายปีแล้ว คนที่มาเซ็นหนังสือสัญญาก็คือลูกของลุงคนนี้ พี่สาวเราตกใจรีบวิ่งกลับมาบอกเราที่ร้านทันที หลังจากนั้นแกก็ไม่เข้าห้องน้ำคนเดียวอีกเลย
ครั้งที่ 5 ครั้งนี้โหดสุด ร้านเราจะมีลูกค้าประจำคนนึง เป็นน้องๆรู้จักๆกันมาก่อน ชื่ออุ๋ง แทบทุกวันอุ๋งเลิกงานออกกะมาก็จะแวะมาดื่มที่ร้านเรา บางทีดื่มติดลมดึกมาก เราก็จะกลับก่อน แล้วให้อุ๋งช่วยปิดไฟเก็บร้านให้วันนี้ก็เช่นเคย อุ๋งมาดื่มกับรุ่นน้องอีกคน เราก็ขอกลับก่อน แล้วให้อุ๋งปิดไฟปิดร้านให้เหมือนทุกครั้ง พอวันรุ่งขึ้น เรามาจัดเตรียมร้านตอน16.00น. กลับเห็นโต๊ะที่อุ๋งนั่งเมื่อคืนยังไม่ได้เก็บ ก็ยังไม่ได้คิดอะไรคิดว่าน้องคงเมามากเลยลืม เพราะไฟก็ปิดปกติ แต่ก็แอบเอะใจว่า ทั้งโซดา น้ำ น้ำอัดลม ยังอยู่ในตู้แช่เท่าเดิม ขวดที่เปิดแล้วบนโต๊ะก็ยังไม่มีรอยกิน จนหัวค่ำ อุ๋งมากวักมือเรียกเราหน้าร้าน โดยที่ไม่ลงจากรถมอเตอร์ไซค์ เราเห็นแปลกๆก็เลยเดินไปหา อุ๋งมาขอโทษที่ไม่ได้เก็บร้านให้ เพราะอุ๋งเจอผี!!!
อุ๋งบอกว่าพอพวกพี่ไปได้ไม่ถึง 10นาที อุ๋งก็ให้รุ่นน้องไปตักน้ำแข็งที่หลังบาร์ รุ่นน้องหายไปแป๊บนึงก็วิ่งหน้าตื่นมาบอกเจอผีป้าหน้าขาว อุ๋งมันไม่เชื่อมันก็แซวว่าหลอน ดูดเนื้อเยอะก็แบบนี้ มาใช้ผีเป็นข้ออ้างจะได้ไม่ต้องคอยตักน้ำแข็ง รุ่นน้องมันก็ยืนยันมามันไม่ได้เมา มันเจอจริงๆ และชวนให้รีบกลับบ้าน อุ๋งไม่เชื่อเลยจะไปตักเอง อุ๋งบอกว่าตอนกำลังก้มลงตักน้ำแข็ง รู้สึกแปลกๆเหมือนใครอยู่ข้างๆเลยเงยหน้าขึ้นมาดู เจอเป็นผู้หญิงแก่ ผมสั้น ผมขาวทั้งหัว ตัวเล็กๆ หน้าขาวแบบงิ้วเลย มายืนอยู่ข้างๆ มันเลยตกใจวิ่งหนี รุ่นน้องมันก็วิ่งตาม หนีจนมาถึงหอพักก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ร้าน มันเพิ่งเข้าไปเอามอเตอร์ไซค์ตอนเที่ยงเอง เจอเด็กรับรถ มันเก็บกุญแจไว้ให้แล้วก็เข็นรถไปไว้ข้างร้าน เด็กรับรถมันก็บอกไม่ต้องห่วง มันปิดไปปิดพัดลมในร้านให้หมดแล้ว หลังจากนั้นอุ๋งก็ไม่มาที่ร้านเราอีกเลย จะแค่ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านแล้วยิ้มทักทายเท่านั้น
เราสงสัยในตัวเด็กรับรถมาก (เป็นลานจอดรถส่วนกลาง เด็กรับรถเป็นคนของเจ้าของที่) เราเลยเรียกมันมาถามแล้วเค้นความจริง (เด็กรับรถคนนี้คือคนที่เราจ้างมาเป็นลูกมือตอนรีโนเวทร้าน) เราเค้นจนมันยอมบอก ว่าที่นี่เจ้าที่แรง แต่เค้าไม่ทำอะไรใครหรอก มันเห็นบ่อยจนชินแล้ว มี3ท่าน คือ คุณลุงเจ้าของที่ ที่พี่สาวเราเจอ ป้าหน้าขาวที่อุ๋งเจอ ส่วนอีกคนเป็นคุณน้าตัวใหญ่ (ที่เราเจอ แต่เราไม่เคยเล่าให้มันฟัง) ชอบมานั่งสูบบุหรี่ในร้านตอนดึกๆประจำ
ร้านนี้มันไม่เคยเห็นใครอยู่ได้เกิน 2 เดือน มีพี่กะเจ๊นี่แหละ อยู่นานสุดละ มันบอกจำได้มั้ย ตอนพวกพี่มาดูร้านครั้งแรก พวกเครื่องเสียงเครื่องครัว ไม่ต้องเก็บในห้อง ไม่ต้องล๊อค เพราะไม่มีใครกล้าขโมย เคยมีคนงานต่างด้าวมาขโมยเครื่องเสียง ไปกันยังไปถึงที่พักเลย ต้องเอามาคืน โจรบอกเจอป้าหน้าขาวมาตามเอาของคืนทุกเสาไฟฟ้าเลย ไม่ไหวต้องเอามาคืนแล้วขอขมากลางดึกกันเลย
ตอนนั้นเรากับพี่สาวตัดสินใจทำร้านต่อ เพราะรายได้ค่อนข้างดี อีกอย่างพวกเราคิดว่าเรามาขออาศัยทำมาหากิน ไม่ได้ทำผิดทำชั่วอะไร ก็ขออนุญาตเจ้าที่เจ้าทางกันไม่เคยขาดตกบกพร่อง ทั้งเราและพี่สาวก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แปลกๆอีกเลย จะมีแต่ลูกค้าบางคนบอกเจอลุงแก่ๆหน้าห้องน้ำ มาบอกเราว่าเปิดเพลงเสียงดังลุงไม่หนวกหูหรอ (ลูกค้านึกว่าเป็นคน) เรากับพี่สาวก็ได้แต่ยิ้มและบอกลูกค้าว่า ก็ไม่เห็นแกเคยบ่นอะไรนะ สงสัยจะชอบฟังเพลง 5555
ปัจจุบันร้านนี้เซ้งไปแล้ว เพราะดูแล กันไม่ไหว พักผ่อนน้อย ร่างกายทรุดโทรมมาก เลยตัดสินใจเลิกทำครับ
*จบ*
ร้านเหล้าเจ้าที่แรงแถวอมตะนคร
อมตะนคร เป็น นิคมอุตสาหกรรม ขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ในจ.ชลบุรี ซึ่งละแวกรอบๆนิคมฯนั้น ก็จะเต็มไปด้วยชุมชนขนาดใหญ่ ทั้งร้านอาหาร ผับบาร์ หอพัก เรียกได้ว่ามีความเจริญเป็นอย่างมาก
วันหนึ่ง พี่สาว(ลูกพี่ลูกน้อง แต่สนิทกันมาก)ได้โทรมาหา บอกเราว่าเจ๊ไปเซ้งร้านเหล้ามาร้านนึง ทางเข้านิคมฯเลย ให้มาช่วยหน่อย ตอนแรกเราก็ทักท้วงไปว่าทำไมไม่ปรึกษาก่อน แต่พี่สาวบอกว่าราคามันถูกมาก กลัวคนอื่นเอา เลยต้องรีบวางมัดจำและเพิ่งได้โทรบอกเรา ซึ่งพอเรารู้ราคา(ที่ถูกจนน่าแปลกใจ)ก็เลยไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากมาย เย็นนั้นพี่สาวมารับเราไปดูร้าน จะได้วางแผนตกแต่งเพิ่มเติม
เมื่อไปถึง ร้านเป็นร้านหัวมุมถนน ทำเลดีมาก มีลานจอดรถ เป็นร้านเปิด ไม่มีผนัง ไม่มีประตู (คล้ายๆร้านหมูกระทะ) แต่เราก็เริ่มแปลกใจ เพราะทั้งลำโพง มิกเซอร์ โปรเจคเตอร์ ตั้งอยู่ข้างเวที ไม่ได้เก็บในห้องสต๊อค (ไม่กลัวหายหรอ) รวมถึงอุปกรณ์ในครัวต่างๆยังอยู่ครบ เรียกได้ว่าเดินเข้ามาตัวเปล่าก็เปิดต่อได้เลย ในตู้เย็นยังมีน้ำอัดลมและโซดาแช่อยู่เลย แต่ด้วยราคาเซ้งที่ถูกมาก และเราคำนวนแล้วว่าของที่ได้มาก็เกินราคาค่าเซ้งไปเยอะ เลยตกลงเซ็นสัญญา จากนั้นก็วางแผนรีโนเวทร้านกันทันที
พวกเราพี่น้องรีโนเวทร้านกันเองซะเป็นส่วนใหญ่เพื่อประหยัดต้นทุน จะมีก็แค่จ้างคนงานชาวเวียดนามมาเป็นลูกมือและเดินไฟฟ้าเพิ่มเท่านั้น ในช่วงที่เรายังรีโนเวทร้านนั้น ก็มีลุงคนนึงแกเมาและเดินผ่าน จู่ๆแกก็พูดขึ้นว่า "คิดยังไงมาเอาร้านนี้ เจ้าที่แรง อยู่กันไม่ได้หรอก กี่เจ้าต่อกี่เจ้าก็หนีเตลิดเปิดเปิงทั้งนั้น" พวกเราก็ยังไม่คิดอะไร แกคงเมาพูดไปเรื่อยเปื่อย จากนั้นก็เริ่มเลยจ้า
ครั้งที่1 ปกติเราจะชอบทำงานตอนกลางคืน เพราะไม่ร้อนและเงียบดี คืนนี้ก็เช่นกัน เรากำลังทาสีผนังครัวด้านนอกอยู่ จังหวะที่เรากำลังก้มลงกลิ้งลูกกลิ้งในถาดสี พอเงยหน้ามาจะทาสีต่อ ก็เห็นเป็นผู้ชายอายุประมาณ 50-60 ตัวใหญ่ ตัดผมเกรียนเหมือนทหาร กำลังชะโงกหน้ามามองเราจากในส่วนครัว ซึ่งอยู่ห่างจากตรงที่เราทาสีไม่เกิน2เมตร ใกล้มาก เราไม่มีทางตาฝาด เราเลยรีบชวนพี่สาวกลับบ้านทันที
ครั้งที่2 ตอนนั้นทำร้านเสร็จแล้ว เพิ่งเปิดใหม่ๆ ตอนนั้นเวลาประมาณทุ่มนึง ยังไม่มีลูกค้า พี่สาวออกไปซื้อของ เรากำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว จังหวะที่เดินออกมาจากครัว เราก็เห็นผู้ชายคนเดิม นั่งอยู่บนโซฟา แต่ครั้งนี้แกยิ้ม นั่งไขว่ห้าง เอนหลังอย่างสบายใจ เราเลยกลับเข้าไปอยู่ในครัว รอจนมีลูกค้าเข้าแล้วจึงออกมา
ครั้งที่3 ตอนนั้นมีลูกน้องคนนึง วันนั้นมันพูดว่า ทำไมพี่เจอตลอดเลย หนูไม่เห็นเจอ สักพักน้องมันก็เข้าไปล้างจานในครัว แล้วจู่ๆก็เดินออกมาแบบเพนกวิน คือเดินเหมือนขาแข็ง ไม่งอเข่า ทำตาโตๆ เราก็ล้อว่า หัดเป็นนกเพนกวินหรอ แต่ดูๆตามันเหมือนตกใจ หน้าเหวอๆ ปากก็สั่นๆ เราก็พามานั่งพักแล้วจึงถามว่าเป็นอะไร มันบอกว่ามันล้างจานเสร็จกำลังจะลุกเดินออกมา มันเห็นเป็นหลังผู้ชายตัวใหญ่ๆ อยูในผนัง มันบอกเหมือนเค้าจะเดินทะลุผนัง แต่หยุดนิ่งๆตรงที่กำลังจะทะลุผนัง แล้วค่อยทะลุหายไป วันนั้นก็เลยไม่มีใครกล้าเดินเข้าครัวคนเดียว ต้องมีคนเข้าไปด้วย
ครั้งที่ 4 ร้านเราจะมีห้องน้ำอยู่ด้านหลังแยกออกจากตัวร้าน ต้องเดินอ้อมข้างร้านไป พี่สาวเราจะเดินไปห้องน้ำ ก็เจอลุงคนหนึ่งยืนอยู่ เหมือนแกเดินเล่นดูโน่นนี่นั่น ด้วยความที่พี่สาวเราเป็นคนอัธยาศัยดีก็สวัสดีทักทาย ลุงก็หันมายิ้มอย่างเป็นมิตร พอพี่สาวเราออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอลุงแล้ว เลยเดินกลับพอดีเจอเด็กรับรถ ก็เลยถาม เด็กบอกว่า ลุงแกเป็นเจ้าของที่ดิน อยู่บ้านหลังข้างๆนี่แหละ พี่สาวเราเลยบอกให้พาไปแนะนำให้รู้จักหน่อย อยากไปสวัสดี แล้วก็ฝากเนื้อฝากตัว เพราะเพิ่งมาเปิดใหม่ บางทีอาจเสียงดังหนวกหูลุงรึเปล่า เด็กรับรถบอกว่า ไม่ได้หรอก ลุงเสียไปหลายปีแล้ว คนที่มาเซ็นหนังสือสัญญาก็คือลูกของลุงคนนี้ พี่สาวเราตกใจรีบวิ่งกลับมาบอกเราที่ร้านทันที หลังจากนั้นแกก็ไม่เข้าห้องน้ำคนเดียวอีกเลย
ครั้งที่ 5 ครั้งนี้โหดสุด ร้านเราจะมีลูกค้าประจำคนนึง เป็นน้องๆรู้จักๆกันมาก่อน ชื่ออุ๋ง แทบทุกวันอุ๋งเลิกงานออกกะมาก็จะแวะมาดื่มที่ร้านเรา บางทีดื่มติดลมดึกมาก เราก็จะกลับก่อน แล้วให้อุ๋งช่วยปิดไฟเก็บร้านให้วันนี้ก็เช่นเคย อุ๋งมาดื่มกับรุ่นน้องอีกคน เราก็ขอกลับก่อน แล้วให้อุ๋งปิดไฟปิดร้านให้เหมือนทุกครั้ง พอวันรุ่งขึ้น เรามาจัดเตรียมร้านตอน16.00น. กลับเห็นโต๊ะที่อุ๋งนั่งเมื่อคืนยังไม่ได้เก็บ ก็ยังไม่ได้คิดอะไรคิดว่าน้องคงเมามากเลยลืม เพราะไฟก็ปิดปกติ แต่ก็แอบเอะใจว่า ทั้งโซดา น้ำ น้ำอัดลม ยังอยู่ในตู้แช่เท่าเดิม ขวดที่เปิดแล้วบนโต๊ะก็ยังไม่มีรอยกิน จนหัวค่ำ อุ๋งมากวักมือเรียกเราหน้าร้าน โดยที่ไม่ลงจากรถมอเตอร์ไซค์ เราเห็นแปลกๆก็เลยเดินไปหา อุ๋งมาขอโทษที่ไม่ได้เก็บร้านให้ เพราะอุ๋งเจอผี!!!
อุ๋งบอกว่าพอพวกพี่ไปได้ไม่ถึง 10นาที อุ๋งก็ให้รุ่นน้องไปตักน้ำแข็งที่หลังบาร์ รุ่นน้องหายไปแป๊บนึงก็วิ่งหน้าตื่นมาบอกเจอผีป้าหน้าขาว อุ๋งมันไม่เชื่อมันก็แซวว่าหลอน ดูดเนื้อเยอะก็แบบนี้ มาใช้ผีเป็นข้ออ้างจะได้ไม่ต้องคอยตักน้ำแข็ง รุ่นน้องมันก็ยืนยันมามันไม่ได้เมา มันเจอจริงๆ และชวนให้รีบกลับบ้าน อุ๋งไม่เชื่อเลยจะไปตักเอง อุ๋งบอกว่าตอนกำลังก้มลงตักน้ำแข็ง รู้สึกแปลกๆเหมือนใครอยู่ข้างๆเลยเงยหน้าขึ้นมาดู เจอเป็นผู้หญิงแก่ ผมสั้น ผมขาวทั้งหัว ตัวเล็กๆ หน้าขาวแบบงิ้วเลย มายืนอยู่ข้างๆ มันเลยตกใจวิ่งหนี รุ่นน้องมันก็วิ่งตาม หนีจนมาถึงหอพักก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ร้าน มันเพิ่งเข้าไปเอามอเตอร์ไซค์ตอนเที่ยงเอง เจอเด็กรับรถ มันเก็บกุญแจไว้ให้แล้วก็เข็นรถไปไว้ข้างร้าน เด็กรับรถมันก็บอกไม่ต้องห่วง มันปิดไปปิดพัดลมในร้านให้หมดแล้ว หลังจากนั้นอุ๋งก็ไม่มาที่ร้านเราอีกเลย จะแค่ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านแล้วยิ้มทักทายเท่านั้น
เราสงสัยในตัวเด็กรับรถมาก (เป็นลานจอดรถส่วนกลาง เด็กรับรถเป็นคนของเจ้าของที่) เราเลยเรียกมันมาถามแล้วเค้นความจริง (เด็กรับรถคนนี้คือคนที่เราจ้างมาเป็นลูกมือตอนรีโนเวทร้าน) เราเค้นจนมันยอมบอก ว่าที่นี่เจ้าที่แรง แต่เค้าไม่ทำอะไรใครหรอก มันเห็นบ่อยจนชินแล้ว มี3ท่าน คือ คุณลุงเจ้าของที่ ที่พี่สาวเราเจอ ป้าหน้าขาวที่อุ๋งเจอ ส่วนอีกคนเป็นคุณน้าตัวใหญ่ (ที่เราเจอ แต่เราไม่เคยเล่าให้มันฟัง) ชอบมานั่งสูบบุหรี่ในร้านตอนดึกๆประจำ
ร้านนี้มันไม่เคยเห็นใครอยู่ได้เกิน 2 เดือน มีพี่กะเจ๊นี่แหละ อยู่นานสุดละ มันบอกจำได้มั้ย ตอนพวกพี่มาดูร้านครั้งแรก พวกเครื่องเสียงเครื่องครัว ไม่ต้องเก็บในห้อง ไม่ต้องล๊อค เพราะไม่มีใครกล้าขโมย เคยมีคนงานต่างด้าวมาขโมยเครื่องเสียง ไปกันยังไปถึงที่พักเลย ต้องเอามาคืน โจรบอกเจอป้าหน้าขาวมาตามเอาของคืนทุกเสาไฟฟ้าเลย ไม่ไหวต้องเอามาคืนแล้วขอขมากลางดึกกันเลย
ตอนนั้นเรากับพี่สาวตัดสินใจทำร้านต่อ เพราะรายได้ค่อนข้างดี อีกอย่างพวกเราคิดว่าเรามาขออาศัยทำมาหากิน ไม่ได้ทำผิดทำชั่วอะไร ก็ขออนุญาตเจ้าที่เจ้าทางกันไม่เคยขาดตกบกพร่อง ทั้งเราและพี่สาวก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แปลกๆอีกเลย จะมีแต่ลูกค้าบางคนบอกเจอลุงแก่ๆหน้าห้องน้ำ มาบอกเราว่าเปิดเพลงเสียงดังลุงไม่หนวกหูหรอ (ลูกค้านึกว่าเป็นคน) เรากับพี่สาวก็ได้แต่ยิ้มและบอกลูกค้าว่า ก็ไม่เห็นแกเคยบ่นอะไรนะ สงสัยจะชอบฟังเพลง 5555
ปัจจุบันร้านนี้เซ้งไปแล้ว เพราะดูแล กันไม่ไหว พักผ่อนน้อย ร่างกายทรุดโทรมมาก เลยตัดสินใจเลิกทำครับ
*จบ*