ดิ้นรนหวังให้ชีวิตดีขึ้น

ผมลองเข้ามาแชร์เรื่องชีวิตครอบครัวผมให้ ชาวพันทิพฟัง เพื่อจะมีคำแนะนำดีๆให้ผมใช้ในชีวิตจริงผมได้บ้าง ผมไม่มีบ้าน ไม่มีที่ดิน ทรัพย์สินที่พ่อแม่สร้างมาก็แค่หาเช้ากินค่ำ  ไม่มีเหลือเก็บ ตัวผมเองดิ้นรนทำงานตั้งแต่เด็ก ทำงานกลางคืน ทำงานทั้งวันทั้งคืนก็เคยทำ ชีวิตคำว่าวัยรุ่น ไม่เคยมีเหมือนคนอื่น ทำงานจนร่างกายโทรมราวยังกับคนอายุ30  ผมทำงานมาตั้งแต่15  จนตอนนี้25 ผมรู้ว่าอายุยังน้อย แต่คำว่าไม่มีอะไรติดตัวมาเลย คนเราแค่มีต้นทุนชีวิต มีบ้าน มีรถ มีที่ดินเป็นตัวเองก็ดีไปกว่าครึ่ง ซึ่งต่างกันกับผมที่ไม่มีอะไรเลย มีแต่ร่างกาย กับความสามารถที่จะให้เลี้ยงตัวเองและครอบครัวให้พ้นไปวันๆ ผมจบแค่ ม.ต้น งานที่รองรับก็ไม่มี จะดิ้นรนเรียนต่อก็สงสารคนข้างหลังจึงเลือกที่จะทำงานใช้แรงงาน ตอนนี้น้องผมทั้งสามคนก็ไม่ได้เรียนทั้งหมดเพราะคิดเหมือนกันกับผม  น้องคนสุดท้องเรียนเก่ง แต่จะเก่งแค่ไหนความจนก็ตัดอนาคตตัวน้องผมไปเลย ถ้าผมจะส่งน้องเรียน  ผมยังเช่าบ้าน ผ่อนรถ(รถใช้ทำงาน). ไหนแม่กับยายที่ยังส่งเงินให้อีก ส่วนพ่อต้องแบ่งเงินในส่วนหนึ่งให้อีก เพราะพ่อกับแม่แยกทางกัน ซึ่งเป็นที่ของค่าใช้จ่ายเพิ่มาอีก ผมพยายามหารายได้พิเศษเพื่อจะเลี้ยงตัวเองและครอบครัวให้รอด แต่ งานก็หายากขึ้นทุกวัน ผมทำงานประจำเข้างาน5.00-18.00 น.
เวลาที่เหลือคือเวลาที่ผมจะหาเงินเพิ่ม ใครที่พอจะช่วยเหลือหาที่ทำงาน Parttime ให้ผมผมก็ขอบคุณครับ ผมอยู่ในเมืองนครศรีธรรมราช  ใครพอจะทราบที่รับงานParttime รบกวน ติดต่อผมด้วยนะครับ