สวัสดีคะฉันขอใช้ชื่อนามปากกาว่าพิมนะคะ
ย้อนไปเมื่อ3ปีก่อนคือว่าพิมไปสอบเข้า รร ในตัวจังหวัดไม่ได้ถามว่าเสียใจไหมเสียใจมากๆสิคะแต่จะทำไงได้ส่วนแม่ก็ดีใจมากๆเพราะอยากให้ลูกเรียนใกล้บ้านและนี้ละคะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่อง ก่อนอื่นขอเล่าก่อนเลยนะคะว่า รร นี้ครูรู้จักแม่พิมซะส่วนใหญ่ทำไมอะหรอก็เพราะว่าพี่ของพิมดื้อมากโดนเรียกผู้ปกครองบ่อยสุดๆ555 เอาละเข้าเรื่องเลยละกันไป รร วันแรกรู้สึกเหงามากเพราะไม่มีเพื่อนเลยสักคน แถมวันที่2ก็ดันใส่ชุดผิดมา รร นี้มันอะไรกันวะเนี้ย แต่ก็ได้เจอกับใครไม่รู้ยิ้มให้เราเราก็ทำหน้างงๆก็เลยไปลองถามเพื่อนๆก็บอกว่าเขาเป็นครูสอนอยู่ม.ของเรานี้ละเราก็อ่อ ครูคนนี้นิสัยดีมากๆตอนแรกไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ครูเขาชอบมองละยิ้มๆให้แต่เราก็งงๆทุกครั้งเวลาเรานั้งอยู่ศาลาครูเขาจะชอบเดินมาคุยด้วย แต่ลางมุมเขาก็ชอบดุทั้งๆที่มันก็เรื่องแค่เล็กน้อยแค่หยุดเรียนต้องเขียนใบลาอย่างละเอียดเรื่องเล็กน้อยๆแต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานวันครูก็เริ่มเขามาใกล้ตัวเวลาเราไปกินข้าวครูจะชอบแอบมองไม่ก็จะเดินมาคุยด้วยพอเลื่อนชั้นขึ้นม2เราสนิทกันโครตสนิทจนจะเป็นเพื่อนกันอาจเป็นเพราะเราไม่มีชุมนุมอยู่ก็เลยไปอยู่ชุมนุมกัดกระจกทุกๆกลางวันแทบทุกวันเราจะแปลงฟันพร้อมกันตลอดบางทีไปนั้งอ่านหนังสืออยู่ห้องครูครูรู้ใจเราทุกอย่างเราก็พอรู้บ้างเพราะบางทีครูก็พูดมาเองครูเคยเอาหน้าเข้ามาใกล้มากจองจนเราต้องหลบหน้าเองครูเคยถามด้วยว่าปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วครูเคยรอเรากลับบ้านเพราะว่าวันนั้นมีกิจกรรมเลิกเย็นเราเห็นครูก็เลยถามทำไมยังไม่กลับบ้านอีกละคะครูบอกว่ารอคนเตี้ยแถวนี้-///-ครูเคยขอมาเที่ยวที่บ้านนะแต่เราก็บอกไม่ต้องมาหลอกมันรู้สึกดีมากเวลามีครูอยู่ด้วยมีคนคอยบอกการบ้านเวลาทำไม่ได้มีครูฟังเราพูดได้ตลอดเวลาทุกช่วงเวลามันสำคัญสำหรับเรามากๆแต่แล้วทำไมถึงวันที่จะจบจากที่นั้นครูกลับทำเฉยชากับเราเรานั้งครูก็ไม่เคยเดินมาหาบางทีเห็นเราก็รีบเดินพูดน้อยจนกระทั้งวันสุดท้ายมาถึงก็คือวันจบนั้นละเรารีบไปหาครูกะเพื่อนไปถึงก็ขอครูถ่ายรูปแต่เรายังไม่ทันคุยอะไรกันเลย
ครูประจำชั้นก็ดันเรียนเราบอกครูว่าให้รอเราก่อนเดียวจะมาพอมาถึงเราเห็นครูขับรถออกไปแล้ว คืองงมากครูเป็นอะไรจากนั้นเราก็ไม่เคยกลับไปรรนั้นเลยเพื่อนชวนก็ไม่ไปเราพยายามส่งข้อความหาครูแต่ครูก็ได้แต่อ่านไม่เคยตอยเลยจนกระทั้งเพื่อนเจอเราละมันบอกว่าเออมีครู...เขาถามหาด้วยว่าเป็นไงบ้างไม่เห็นมา รร บ้างเลยพอเพื่อนมาเล่าให้ฟังเราก็เลยกลับไปครูนี้ท่าทางดีใจมากสิ่งแรกที่ครูถามเรามีแฟนหรือยัง
แล้วตั้งแต่ครั้งนั้นเราก็ยังไม่เคยเจอไม่เคยคุยกันอีกเลยจนกระทั้งหลายปีผ่านไปเราก็ยอมรับเลยเราคิดถึงครูมากเราโตมากขึ้นแต่ไม่เคยลืมวันเวลาเหล่านั้นจนกระทั้งวันนึงที่ รร มีงานเลี้ยงรุ่นเราได้เจอครูเขาอีกครั้งแต่ครูกลับไม่พูดอะไรครูได้แค่ยิ้มให้เราครูเย็นชาเหมือนกับคนไม่เคยคุยกันไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไรข้อความครูก็แค่อ่านตามเคยครูคงจะลืมเราแล้วจริงๆละเวทเปลี่ยนคนเราก็เปลี่ยนT_T
เข้ามาอ่านประสบการณ์เรื่องราวต่างๆครั้งหนึ่งในชีวิต
ย้อนไปเมื่อ3ปีก่อนคือว่าพิมไปสอบเข้า รร ในตัวจังหวัดไม่ได้ถามว่าเสียใจไหมเสียใจมากๆสิคะแต่จะทำไงได้ส่วนแม่ก็ดีใจมากๆเพราะอยากให้ลูกเรียนใกล้บ้านและนี้ละคะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่อง ก่อนอื่นขอเล่าก่อนเลยนะคะว่า รร นี้ครูรู้จักแม่พิมซะส่วนใหญ่ทำไมอะหรอก็เพราะว่าพี่ของพิมดื้อมากโดนเรียกผู้ปกครองบ่อยสุดๆ555 เอาละเข้าเรื่องเลยละกันไป รร วันแรกรู้สึกเหงามากเพราะไม่มีเพื่อนเลยสักคน แถมวันที่2ก็ดันใส่ชุดผิดมา รร นี้มันอะไรกันวะเนี้ย แต่ก็ได้เจอกับใครไม่รู้ยิ้มให้เราเราก็ทำหน้างงๆก็เลยไปลองถามเพื่อนๆก็บอกว่าเขาเป็นครูสอนอยู่ม.ของเรานี้ละเราก็อ่อ ครูคนนี้นิสัยดีมากๆตอนแรกไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ครูเขาชอบมองละยิ้มๆให้แต่เราก็งงๆทุกครั้งเวลาเรานั้งอยู่ศาลาครูเขาจะชอบเดินมาคุยด้วย แต่ลางมุมเขาก็ชอบดุทั้งๆที่มันก็เรื่องแค่เล็กน้อยแค่หยุดเรียนต้องเขียนใบลาอย่างละเอียดเรื่องเล็กน้อยๆแต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานวันครูก็เริ่มเขามาใกล้ตัวเวลาเราไปกินข้าวครูจะชอบแอบมองไม่ก็จะเดินมาคุยด้วยพอเลื่อนชั้นขึ้นม2เราสนิทกันโครตสนิทจนจะเป็นเพื่อนกันอาจเป็นเพราะเราไม่มีชุมนุมอยู่ก็เลยไปอยู่ชุมนุมกัดกระจกทุกๆกลางวันแทบทุกวันเราจะแปลงฟันพร้อมกันตลอดบางทีไปนั้งอ่านหนังสืออยู่ห้องครูครูรู้ใจเราทุกอย่างเราก็พอรู้บ้างเพราะบางทีครูก็พูดมาเองครูเคยเอาหน้าเข้ามาใกล้มากจองจนเราต้องหลบหน้าเองครูเคยถามด้วยว่าปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วครูเคยรอเรากลับบ้านเพราะว่าวันนั้นมีกิจกรรมเลิกเย็นเราเห็นครูก็เลยถามทำไมยังไม่กลับบ้านอีกละคะครูบอกว่ารอคนเตี้ยแถวนี้-///-ครูเคยขอมาเที่ยวที่บ้านนะแต่เราก็บอกไม่ต้องมาหลอกมันรู้สึกดีมากเวลามีครูอยู่ด้วยมีคนคอยบอกการบ้านเวลาทำไม่ได้มีครูฟังเราพูดได้ตลอดเวลาทุกช่วงเวลามันสำคัญสำหรับเรามากๆแต่แล้วทำไมถึงวันที่จะจบจากที่นั้นครูกลับทำเฉยชากับเราเรานั้งครูก็ไม่เคยเดินมาหาบางทีเห็นเราก็รีบเดินพูดน้อยจนกระทั้งวันสุดท้ายมาถึงก็คือวันจบนั้นละเรารีบไปหาครูกะเพื่อนไปถึงก็ขอครูถ่ายรูปแต่เรายังไม่ทันคุยอะไรกันเลย
ครูประจำชั้นก็ดันเรียนเราบอกครูว่าให้รอเราก่อนเดียวจะมาพอมาถึงเราเห็นครูขับรถออกไปแล้ว คืองงมากครูเป็นอะไรจากนั้นเราก็ไม่เคยกลับไปรรนั้นเลยเพื่อนชวนก็ไม่ไปเราพยายามส่งข้อความหาครูแต่ครูก็ได้แต่อ่านไม่เคยตอยเลยจนกระทั้งเพื่อนเจอเราละมันบอกว่าเออมีครู...เขาถามหาด้วยว่าเป็นไงบ้างไม่เห็นมา รร บ้างเลยพอเพื่อนมาเล่าให้ฟังเราก็เลยกลับไปครูนี้ท่าทางดีใจมากสิ่งแรกที่ครูถามเรามีแฟนหรือยัง
แล้วตั้งแต่ครั้งนั้นเราก็ยังไม่เคยเจอไม่เคยคุยกันอีกเลยจนกระทั้งหลายปีผ่านไปเราก็ยอมรับเลยเราคิดถึงครูมากเราโตมากขึ้นแต่ไม่เคยลืมวันเวลาเหล่านั้นจนกระทั้งวันนึงที่ รร มีงานเลี้ยงรุ่นเราได้เจอครูเขาอีกครั้งแต่ครูกลับไม่พูดอะไรครูได้แค่ยิ้มให้เราครูเย็นชาเหมือนกับคนไม่เคยคุยกันไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไรข้อความครูก็แค่อ่านตามเคยครูคงจะลืมเราแล้วจริงๆละเวทเปลี่ยนคนเราก็เปลี่ยนT_T