เริ่มเลยนะ เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง ทำกิจวัตรประจำวันทุกวันแบบปกติธรรมดา ใช้ชีวิตแบบธรรมดาไม่น่าตื่นเต้นอะไร ตอนนี้เรายังเรียนอยู่ก็เรียนไปเรื่อยๆ ก็เหนื่อยนะ
เรื่องของเรามันเริ่มมานานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่เรารู้ว่าเราลืมไปแล้วว่าความสุขเป็นไง แต่อย่างน้อยเราก็ยังจำได้ว่าเราเคยมีความสุขกับอะไร เราบอกใครไม่ได้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้เราไม่สบายใจ เราอยากทำอะไร เราใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ แบบที่ต้องทำ
เรานึกขอบคุณมหาลัย ขอบคุณการเช็คชื่อ ขอบคุณการสอบ อย่างน้อยมันก็ทำให้เราต้องออกมาข้างนอก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการออกไปแสดงละครว่าเป็นคนอื่นก็ตาม หลอกไปนานๆก็เริ่มเชื่อเหมือนกันนะ แต่ก็เหนื่อยใจ
ที่เรายังอยู่ต่อไปได้ เพราะเรายังเชื่อว่าพรุ่งนี้มันต้องดีกว่า มันต้องเปลี่ยน มันต้องต่าง แต่วันแบบนั้นจะมาหาเราวันไหนยังไม่เจอเลย แต่เรารู้นะว่าเราต้องผ่านมันไปได้ แล้วมันจะผ่านไปแน่นอน
ที่ตั้งกระทู้นี้ก็แค่อยากเล่าให้ฟัง เผื่อมีคนที่เหมือนเราอ่านเจอจะได้รู้ว่า มีเราเป็นเพื่อน นะ ดูเหงา ดูโดดเดี่ยว เดียวดายเนอะ แต่เราก็มีเพื่อนเยอะอยู่นะ
เราอยากเล่าเรื่องความเศร้าของเราให้ฟัง
เรื่องของเรามันเริ่มมานานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่เรารู้ว่าเราลืมไปแล้วว่าความสุขเป็นไง แต่อย่างน้อยเราก็ยังจำได้ว่าเราเคยมีความสุขกับอะไร เราบอกใครไม่ได้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้เราไม่สบายใจ เราอยากทำอะไร เราใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ แบบที่ต้องทำ
เรานึกขอบคุณมหาลัย ขอบคุณการเช็คชื่อ ขอบคุณการสอบ อย่างน้อยมันก็ทำให้เราต้องออกมาข้างนอก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการออกไปแสดงละครว่าเป็นคนอื่นก็ตาม หลอกไปนานๆก็เริ่มเชื่อเหมือนกันนะ แต่ก็เหนื่อยใจ
ที่เรายังอยู่ต่อไปได้ เพราะเรายังเชื่อว่าพรุ่งนี้มันต้องดีกว่า มันต้องเปลี่ยน มันต้องต่าง แต่วันแบบนั้นจะมาหาเราวันไหนยังไม่เจอเลย แต่เรารู้นะว่าเราต้องผ่านมันไปได้ แล้วมันจะผ่านไปแน่นอน
ที่ตั้งกระทู้นี้ก็แค่อยากเล่าให้ฟัง เผื่อมีคนที่เหมือนเราอ่านเจอจะได้รู้ว่า มีเราเป็นเพื่อน นะ ดูเหงา ดูโดดเดี่ยว เดียวดายเนอะ แต่เราก็มีเพื่อนเยอะอยู่นะ