สวัสดีท่านผู้อ่านค่ะ..
เราเป็นเด็กผู้หญิงอาร์ตๆคนหนึ่งที่ใฝ่ฝันจะเป็นแอนิเมเตอร์ค่ะ แต่เราไม่เข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับตรรกะของผู้ใหญ่ การบังคับให้เรียนในสิ่งที่เขาต้องการแต่มันไม่ใช่ทางของเรา และการขีดเส้นอนาคตให้ไปตามทางของอาชีพที่รายได้ดี
ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมสังคมไทยไม่เปิดกว้างกับอาชีพด้านการใช้ความคิดสร้างสรรค์หรือพวกความบันเทิง ทั้งๆที่คนไทยเองก็มีฝีมือไม่ได้ด้อยไปกว่าใครเลย จะเห็นได้ด้วยว่าเด็กไทยส่วนใหญ่สมัยนี้ชอบการวาดรูปมากและวาดเก่งๆกันเสียด้วย(หรือจะเถียง?) แต่ทว่าพวกเรากลับถูกมองข้ามความสามารถ(ในหลายๆครอบครัว) จึงทำให้ความสามารถเหล่านั้นเหมือนถูกทิ้งอย่างน่าเสียดาย
เรา(และเชื่อว่าอีกหลายๆคน)อยากให้สังคมไทยยอมรับและเข้าใจว่าอาชีพศิลปิน นักเขียนการ์ตูน นักเขียนนิยาย แอนิเมเตอร์ ฯลฯ เป็นอีกอาชีพที่สุจริตและมีเกียรติไม่ต่างจากการรับราชการหรืออาชีพอื่นๆเลย
อย่าดูถูกอาชีพหรือความฝันของคนอื่น อย่าดูถูกว่าเป็นอาชีพจนๆรายได้ต่ำ อย่าดูถูกว่าเป็นนักเขียนใส้แห้ง นักวาดกากๆ โลกนี้ไม่ได้ต้องการแค่อาชีพหมอ ตำรวจ นักบัญชี หรืออาชีพที่รายได้ดีๆ เป็นศิลปินก็รวยได้เถอะ ถ้าหากสังคมนั้นยอมรับและให้ความสำคัญ(เหมือนกับประเทศอื่นๆที่เขาพัฒนาแล้วน่ะค่ะ)
อ้อ แล้วก็อีกเรื่อง เรื่องเกรดเรื่องคะแนนสอบหรือเรื่องการแย่งชิงดีชิงเด่นกันเข้าโรงเรียนดังๆเพื่อให้มีหน้ามีตาในสังคมน่ะค่ะ อันนี้คือเพื่ออะไร? ไม่เข้าใจอีกละว่าทำไมการจะเข้ามหา'ลัย คนไทยถึงจริงจังกับเรื่องเกรดเฉลี่ยกับคะแนนสอบมาก รู้ทั้งรู้ว่าครูแต่ละคนเขาให้คะแนนโดยมีเกณฑ์ที่ต่างกัน บางคนก็ให้ตามความพิศวาส บางคนอาจถูกหักคะแนนเพราะความหมั่นใส้ (อันนี้มันก็แล้วแต่วิจารณญาน์เนอะ)
เราหวังว่าสักวันสังคมไทยจะเปิดกว้างกับความฝันมากกว่านี้
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ..
เด็กศิลป์ในสังคมไทย อนาคตที่ใฝ่ฝัน VS อนาคตที่ถูกขีดเส้น
เราเป็นเด็กผู้หญิงอาร์ตๆคนหนึ่งที่ใฝ่ฝันจะเป็นแอนิเมเตอร์ค่ะ แต่เราไม่เข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับตรรกะของผู้ใหญ่ การบังคับให้เรียนในสิ่งที่เขาต้องการแต่มันไม่ใช่ทางของเรา และการขีดเส้นอนาคตให้ไปตามทางของอาชีพที่รายได้ดี
ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมสังคมไทยไม่เปิดกว้างกับอาชีพด้านการใช้ความคิดสร้างสรรค์หรือพวกความบันเทิง ทั้งๆที่คนไทยเองก็มีฝีมือไม่ได้ด้อยไปกว่าใครเลย จะเห็นได้ด้วยว่าเด็กไทยส่วนใหญ่สมัยนี้ชอบการวาดรูปมากและวาดเก่งๆกันเสียด้วย(หรือจะเถียง?) แต่ทว่าพวกเรากลับถูกมองข้ามความสามารถ(ในหลายๆครอบครัว) จึงทำให้ความสามารถเหล่านั้นเหมือนถูกทิ้งอย่างน่าเสียดาย
เรา(และเชื่อว่าอีกหลายๆคน)อยากให้สังคมไทยยอมรับและเข้าใจว่าอาชีพศิลปิน นักเขียนการ์ตูน นักเขียนนิยาย แอนิเมเตอร์ ฯลฯ เป็นอีกอาชีพที่สุจริตและมีเกียรติไม่ต่างจากการรับราชการหรืออาชีพอื่นๆเลย
อย่าดูถูกอาชีพหรือความฝันของคนอื่น อย่าดูถูกว่าเป็นอาชีพจนๆรายได้ต่ำ อย่าดูถูกว่าเป็นนักเขียนใส้แห้ง นักวาดกากๆ โลกนี้ไม่ได้ต้องการแค่อาชีพหมอ ตำรวจ นักบัญชี หรืออาชีพที่รายได้ดีๆ เป็นศิลปินก็รวยได้เถอะ ถ้าหากสังคมนั้นยอมรับและให้ความสำคัญ(เหมือนกับประเทศอื่นๆที่เขาพัฒนาแล้วน่ะค่ะ)
อ้อ แล้วก็อีกเรื่อง เรื่องเกรดเรื่องคะแนนสอบหรือเรื่องการแย่งชิงดีชิงเด่นกันเข้าโรงเรียนดังๆเพื่อให้มีหน้ามีตาในสังคมน่ะค่ะ อันนี้คือเพื่ออะไร? ไม่เข้าใจอีกละว่าทำไมการจะเข้ามหา'ลัย คนไทยถึงจริงจังกับเรื่องเกรดเฉลี่ยกับคะแนนสอบมาก รู้ทั้งรู้ว่าครูแต่ละคนเขาให้คะแนนโดยมีเกณฑ์ที่ต่างกัน บางคนก็ให้ตามความพิศวาส บางคนอาจถูกหักคะแนนเพราะความหมั่นใส้ (อันนี้มันก็แล้วแต่วิจารณญาน์เนอะ)
เราหวังว่าสักวันสังคมไทยจะเปิดกว้างกับความฝันมากกว่านี้
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ..