รู้สึกเหมือนตัวเองไม่สมควรมีเพื่อนมั้ยครับ ??

สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้อยากมาเล่าเรื่องความรักเล็กๆของตัวเอง ที่เริ่มต้นตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย และไม่เคยคิดเลยว่ามันจะยาวนานมาจนถึงตอนนี้ ตอนนั้นเราอยู่ม.5 เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้โดดเด่นอะไ

คือคุณพ่อวัยใกล้60 เริ่มมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป เรื่องทั้งคำพูดคำจา การกระทำ ดูหนักขึ้นทุกอย่างเลย ไม่รู้ว่าผมถูกสปอยจนถึงมัธยมปลายหรือปล่าวพอขึ้นมหาลัยที่เกรดไม่ค่อยดี (เกรดต่ำกว่า B บางตัว)เจอคำแบบนี

ทำไมผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตมีแต่คนไม่จริงใจ ทำตัวเหมือนมาจีบทิ้งจีบขว้าง พอเราคิดจะจริงจังกับใครสักคนก็หายไป บางคนช่วงแรกๆก็มาแบบสม่ำเสมอ หลังๆก็เงียบหายไปแต่พอกลับมาก็บอกเราว่ายังรอเราอยู่ แล้วอย่างนี

เราไม่ได้เป็นคนดีมากหรอก แต่เราก็มีความจริงใจมากพอสมควร แต่ทำไมเราหาเพื่อนยากจัง..?

1.กลัวว่าโดนหลอกอีก 2.กลัวเจอคนไม่จริงใจ

เรามาเกรินเรื่องกันเลยนะครับ...ผมในช่วงมัธยมปลายผมชอบคนๆนึง แล้วผมได้คุยกับเขาในช่วงเวลานึงที่นานพอสมควร เขาเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเขาน่าทะนุถนอมมากขนาดไหน จนกระทั้งผมได้ขึ้นมหาลัยมันมีเหตุทำให้เ

คือผมคิดว่า ผมเป็นคนที่ชอบทำอะไรคนเดียว แต่ก็ไม่ได้เครียด ไม่ได้เบื่ออะไร จิตก็ไม่ตก ไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย บางครั้งก็พูดคนเดียวก็มี จนเพื่อนสมัยมัธยม กลัวว่าผมจะเป็นโรคซึมเศร้า คือผมอยากรุ้ว่ามันต่า

วันนี้รู้สึกคิดถึงเพื่อนคนนึงซึ้งเป็นเพื่อนตั่งแต่สมัยมัธยมปลายตั้งแต่ตอนเช้าอยากคุยอยากเจอซึ่งผมไม่ได้เจอกันนานมากเป็นปีๆพอดึกมาเพื่อนอีกคนโทรบอกว่ามันเสียแล้วใจสั่นเลยจะร้องไห้ซึ้งวันนี้ยังคิดถึงมัน

รู้สึกว่าตัวเองเสี่ยงเป็นซึมเศร้าระยะแรกค่ะ เกรินก่อนว่าตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยมโดนแกล้งโดนบูลลี่มาโดยตลอดทำให้เสียความมั่นใจมากๆแต่พอโตขึ้นก็เริ่มโดนน้อยลงแต่ว่าเริ่มคิดมาก กดดันตัวเองมากๆ คนรอบตัวเรา

เราอยู่มัธยมปลายมีเพื่อนเป็นกลุ่มใหญ่ จะเรียกว่าเพื่อนสนิทก็ไม่เชิง เป็นแค่เพื่อนเที่ยวมากกว่า มีที่สนิทกันจริงๆอยู่ไม่กี่คน เรามีแฟนคบกันมาสักพัก พอปิด เราไปค่ายติวไม่ได้ติดต่อกับแฟนเราเลย พอเกิดระยะ