ทุกคนมีความรักค่ะอันนี้เรื่องปกติ : หนูเคยมีความรักครั้งแรกตอนนั้นอายุ 10 กว่าขวบได้แอบชอบเพื่อนของพี่ห่างกันประมาณ 4-5 ปีได้ พวกเราสนิทกันมาก คือ เขาเลี้ยงและดูแลปกป้องเรามาแต่เด็กเล็กๆเลยก็ว่าได้ จนเมื่อโตขึ้นจน 12-13 ตอนนั้น คือ มีอาการมือเย็นเยือก ตกใจ หัวใจเต้นรุนแรงเหมือนจะทะลุออกมา (หนูเป็นคนเก็บอาการเก่งค่ะ) และตอนนั้นก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกับสิ่งที่เป็น ... จนสมหวังและดีได้หลายปีแต่ก็มีบางอย่างที่ซ้อนเงื้อนง้ำหลายอย่าง ซึ่ง มันเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตหนูเลย "เขามีใคร ... และมีลูกในที่สุด" พี่เรา น้องเรา ทุกคนรู้ เราไม่รู้คนเดียว .. จนน้องแอบมาบอก!! หลังจากผู้หญิงคนนั้นท้องได้ 2 เดือน เรานิ่ง (คุณน่าจะเข้าใจอาการหนูนะ ^^) และหนูไปหาพี่ทุกคนทันทีหลังรู้ข่าวแฟนตัวเอง! จนตอนนั้นหนู 15-16 ได้ (ความรักสมัยก่อนกับสมัยนี้แตกต่างกันเยอะมาก!!) สมัยก่อนมีอะไรดีๆกว่านี้เยอะค่ะ "อ้ะถึงจนหนูไปหาพี่ .. เริ่มบทสนทนา"
เรา : ทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนแรกวะ!!
พี่ : (ทุกคนงงนับสิบกว่าชีวิต) อะไร ??
เรา : พี่เขามีลูกแล้วหรอ .. (เสียงเบาน้ำตาคลอ)
พี่ : ทำไงอ้ะ พี่ไม่รู้จะทำไง ใครจะกล้าบอก พี่ก็ไม่กล้า ไม่รู้จะบอกยังไง (น่าตาทุกคนอาลัยเราสุดๆ)
เรา : แล้วทำไมมันไม่มาบอกหนู และปล่อยให้กูมารู้เองหรอ!! (เสียงแข็ง)
พี่ : ที่มันไม่กล้าบอก __ เพราะมันกลัว __ เสียใจไง!! มันคิดนะเว้ย มันคิดเยอะนะ พี่ว่ามันก็ทำถูกแล้วอ้ะ
เรา : ดีหรอ นี่ดีหรอ กูคนนะ!! เพื่อนรักพวกนิ (ร้องไห้ทั้งน้ำตา)
พี่ : #มันพลาด!!! เห็นไหมดูดิ่ ถ้าบอก ก็เป็นแบบนี้ ก็เพราะ__ เป็นแบบเนี้ยมันเลยไม่กล้าบอก "มันก็เสียใจนะเว้ย!!" ตอนพี่คุยกับมันอ้ะ มันก็ไม่กล้าบอกพวกพี่เหมือนกัน มันบอกว่าไม่ต้องบอก__ นะ และใครบอกเรื่องนี้เนี้ย!! โธ้โว้ย ...
ละ!! (มือขยี้หัวกันแทบทุกคน!)
เรา : (เงียบ)
พี่ : ไอ้__ บอกไช่ไหม
พี่ : ตัดใจซะ __ พี่รู้ว่ามันยากมาก พี่ช่วยอะไรไม่ได้เลย (สถานะการณ์หดหู่และเศร้ามาก)
เรา : มันเลยหายไปไช่ไหม .. หุบๆโพล่ๆ #หนูไม่ไหวแล้ว #หนูเหนื่อยมาก ><'
พี่ : มันไม่ไช่หรอก__
เรา : และมันเพราะอะไรวะ!! กูคิดถึงมันแทบตาย กูทนขนาดไหน จนจะเป็นบ้าแล้ว และไหนจะเรื่อง
ๆนี่อีก!!
พี่ : เพราะเรื่องนี้มันเลยไม่กล้ามาให้ __ เห็นไง เพราะแบบนี้ไง__ [[และสัญลักษณ์นี้ __ มันคือชื่อหนูค่ะลืมบอกไม่อยากใส่ชื่อตัวเองลงไป 555]]
หนูจะบอกว่าพี่เขาหล่อมากค่ะ หล่อสุดๆคนหนึ่งเลย ไปไหนมาไหนทีเป็นที่จับตามองมาก ผู้หญิงพากันอิจฉาตาร้อนผ่าวๆ และที่สำคัญ (พี่เขาเป็นคนเจ้าชู้มาก .. กระดิกนิ้วควงหญิงไม่ซ้ำหน้าเลยทีเดียวเชียว!! แต่เขาไม่เคยทำให้หนูเห็นนะ "มั้งนะ" 555) หนูไม่เคยจู้จี้เขา ไม่เคยทำให้เขาลำคาญเลยแม้แต่น้อย และแม้ว่าเขาจะไปทำอะไรกับใครสุดท้ายเขาก็มาจบที่หนู (ทำใจยากนะแบบนี้) "พี่เขาให้หนูทุกอย่างทั้งๆที่ไม่ได้ร้องขอ หรือสิ่งที่หนูขออยากได้ให้ซื้อให้ คือซื้อให้ และให้เกียรติ์หนูมากค่ะ หลายครั้งเวลาเขาไม่มีหนูก็ควักให้ คือ แบบเอาเท่าไหร่บอกมีให้ตลอด ไปเที่ยวกับเพื่อน ไปเลี้ยงหญิง หรืออะไรก็ตามเราก็ไม่เคยว่าเพราะรักเท่าไหร่มันก็ให้ได้ถูกไหม เพราะเวลาเขามีเขาให้เราหมดตัวเลยนะ อยากใช้อะไรก็จะมาขอแล้วแต่เขา และหลายปีที่คบกันเราไม่เคยมีอะไรกันเลยแม้นิดเดียว คิดถึงก็กอดกันจนหายคิดถึง และหอมแก้มฟอดเดียว จบ! บอกรักกันไม่ถึง 5 ครั้งเลย" หลังจากที่คบกันได้ประมาณ 4-5 ปีไม่รวมที่เรารู้จักกันมาอีก 10 กว่าปีเลย และในช่วงเวลาหนึ่งจนตอนนั้นเราแย่มากโทรม ป่วย ผอมมาก จนพี่เขารู้ตัวรีบมาหาเราที่บ้าน เคาะห้องเราก็ไม่เปิดจนงั้ดห้องเข้ามา เขาตกใจมาก กับสิ่งที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้ (บทสนทนาเริ่มต้นขึ้น)
แฟน : เคาะตั้งนานทำไมไม่เปิดประตู
เรา : มาทำไม
แฟน : มาหานี่ไง .. เดี๋ยวจะไปแล้ว
เรา : ไปเหอะ!
แฟน : มาคุยกันก่อน
เรา : ไม่มีอะไรจะคุย
แฟน : เป็นอะไร
เรา : (คิดในใจแกล้งไม่รู้ใช่ไหม .. คงไม่บอกสินะ!)
แฟน : คิดถึงเลยมาหา
เรา : กลับไปเถอะ! ไม่อยากเห็นหน้า
แฟน : โอเคถ้าไม่อยากคุย .. วันหลังพี่จะมาหาใหม่นะ
คือตอนนั้นเราทรุดแรงมาก!! โฮออกมาแบบสุดๆ หลังจากพี่เขาค่อยปิดประตูออกไปหลังจากที่เราไร่เขา มันเจ็บปวดมาก มากจนชีวิตนี้กูไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว คือ รู้เลยว่าที่มันมาเนี้ยพวกพี่กูชัวๆ พอนานไปจำเป็นต้องพบกันอีก (งานรวมญาติ) เจอกันอีกและอาจเป็นครั้งสุดท้าย และนี่คือ "การทะเลาะที่แรงที่สุดของเราทั้งคู่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลย" และบทสนทนาเริ่มขึ้นอีกครั้ง ...
แฟน : เป็นไรยังไม่บอกพี่เลยนะ
เรา : ไปไกลๆ จบแล้ว (เราเดินหนี)
แฟน : จบอะไร งง ไหนมาคุยกันก่อนดิ้!!
เรา : น่าจะรู้นะ ไม่ต้องแกล้ง ไปเก็บใครไว้ละ ไปดูแลเขาเหอะ!!
แฟน : (เงียบ!)
เรา : (เดินหนี)
แฟน : พี่ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ๆๆๆ (คือขอโทษไม่หยุด!)
เรา : พอ!! รำคาญไม่อยากฟัง
แฟน : พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ
เรา : (ตบหน้าไปหนึ่งที!) เลิกพูดได้ไหม! มันไม่มีประโยชน์แล้วอ้ะ (คือมันรำคาญ .. เข้าใจหนูกันไช่ไหม)
แฟน : พี่ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ๆๆๆ (คือขอโทษไม่หยุด!)
เรา : เมื่อเราจบตรงนี้แล้ว .. ไปให้พ้น!! และไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกต่อไป!!
แฟน : (เขารู้สึกผิดมากแหละ .. จะร้องไห้ทั้งคู่)
เรา : (ดินหนีไปทันที!!) และ ณ วินาทีนั้นเขาก็หายไปทันทีกับผู้หญิงคนหนึ่งของเขา .. ที่ให้ไปอยู่ที่อื่นก่อนจนกว่าจะจบงานรวมญาติจากทางเรา!!
แม้มันจะทำใจยากมากแค่ไหนก็ตาม แต่จำไว้นะว่า "ความผูกพัน ,,. มันหน้ากลัวกว่าความรักเยอะมาก!" ณ วันหนึ่งเรื่องบานปลายความทุกอย่างแตก ครอบครัวเรารู้ถึงทุกอย่าง โดยจากพี่ๆของเราในที่สุด หลังจากที่เราแปลกและเปลี่ยนไป ไม่ร่าเริง ไม่เล่นเหมือนทุกที เราทุกทรมาณมาก มากจนไม่อยากอยู่อีก มากจนคิดว่าตัวเองจะอยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีเขา และบทสนทนาคนในครอบครัวเราเริ่มขึ้น
แม่ : (เดินมากอด และลูบหัว) บอกว่า "เขาไม่ไช่ชีวิตของเรา .. หนูต้องเจอคนที่ดีอีกนะลูกสู้ๆนะลูกนะ" (ใช้เวลาปลอบอยู่หลายวัน)
เรา : (ร้องไห้หนักมาก ร้องแม้งทกวันพูดง่ายๆ) "___"
ป้า : (เข้ามาลูบหัว และตบไหล่เรา) "ตัดใจนะลูก .. ยังมีคนที่ดีๆกว่านี้อีกนะ" หนูต้องเจอคนอีกเยอะนะ ฯลฯ (และคนอื่นมากมาย ทุกคนทำใจยอมรับ แต่ที่ทำใจยากที่สุด คือ ตัวหนู!!)
ณ ช่วงเวลานั้นเราโชคดีที่มีน้องเยอะ น้องดูแลเราดีมาก ปลอมเราทุกอย่าง มันดูแลเราสุดๆ ต้องขอบคุณมันและพี่ๆของหนูที่คอยอยู่เป็นเพื่อนตลอดเวลา ไม่ให้อยู่คนเดียวเลย และแนะนำผู้ชายให้มากมาย แต่เราไม่เอาและเริ่มดีขึ้นเป็นลำดับ จนตอนนั้นเราอายุได้ 18 ปี ทำใจอยู่เป็นปีๆ กว่าจะดีขึ้น ...
และ ณ ปัจจุบันมีคนเข้ามาหาเรามากมายไม่ว่า ผู้ชาย ผู้หญิง ทอม เบี้ยน แต่เราก็เฉยๆ ไม่ว่าคนที่เข้ามาจะหน้าตาดีเพียงใด ฐานะมั่นคง หรือการศึกษาดียังไง เราก็ไม่เคยเลือกพวกเขาเลย เราหน้าตาไม่ขี้เหล่นะ คือ ไปไหนมาไหนทีแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังต้องมองถึงขนาดตาไม่กระพริบเลย 555 จนตอนนี้จะ 22 ปีแล้วยังไมเคยมีแฟนเลย ตั้งแต่เกิดมาก็มีแค่คนเดียวรักครั้งแรกตอนนั้นที่เลวร้ายที่สุด! หรือว่าหนูมีปัญหาอะไรไหม และก็ไม่เคยคิดอยากจะมีด้วยค่ะ หลายคนมองว่า "หนูเป็นเบี้ยน" หนูสงสัยตัวเองมากทั้งๆที่ : การศึกษา ความสามารถ สังคม ของหนูต่างพาใครต่อใครหลงใหลในตัวหนู ... แต่ทำไมหนูถึงไม่มีแฟน หรือพบคนถูกใจสักที หรืออาจเป็นเพราะเรื่องในอดีตคะ หนูขอบคุณมากๆนะคะสำหรับคำตอบและสิ่งที่ชี้แนะต่างๆให้แก่หนู Thank u.
"หนูมีปัญหาหรือเปล่าคะ" ช่วยชี้แนะแนวทางหนูทีค่ะ
เรา : ทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนแรกวะ!!
พี่ : (ทุกคนงงนับสิบกว่าชีวิต) อะไร ??
เรา : พี่เขามีลูกแล้วหรอ .. (เสียงเบาน้ำตาคลอ)
พี่ : ทำไงอ้ะ พี่ไม่รู้จะทำไง ใครจะกล้าบอก พี่ก็ไม่กล้า ไม่รู้จะบอกยังไง (น่าตาทุกคนอาลัยเราสุดๆ)
เรา : แล้วทำไมมันไม่มาบอกหนู และปล่อยให้กูมารู้เองหรอ!! (เสียงแข็ง)
พี่ : ที่มันไม่กล้าบอก __ เพราะมันกลัว __ เสียใจไง!! มันคิดนะเว้ย มันคิดเยอะนะ พี่ว่ามันก็ทำถูกแล้วอ้ะ
เรา : ดีหรอ นี่ดีหรอ กูคนนะ!! เพื่อนรักพวกนิ (ร้องไห้ทั้งน้ำตา)
พี่ : #มันพลาด!!! เห็นไหมดูดิ่ ถ้าบอก ก็เป็นแบบนี้ ก็เพราะ__ เป็นแบบเนี้ยมันเลยไม่กล้าบอก "มันก็เสียใจนะเว้ย!!" ตอนพี่คุยกับมันอ้ะ มันก็ไม่กล้าบอกพวกพี่เหมือนกัน มันบอกว่าไม่ต้องบอก__ นะ และใครบอกเรื่องนี้เนี้ย!! โธ้โว้ย ...
เรา : (เงียบ)
พี่ : ไอ้__ บอกไช่ไหม
พี่ : ตัดใจซะ __ พี่รู้ว่ามันยากมาก พี่ช่วยอะไรไม่ได้เลย (สถานะการณ์หดหู่และเศร้ามาก)
เรา : มันเลยหายไปไช่ไหม .. หุบๆโพล่ๆ #หนูไม่ไหวแล้ว #หนูเหนื่อยมาก ><'
พี่ : มันไม่ไช่หรอก__
เรา : และมันเพราะอะไรวะ!! กูคิดถึงมันแทบตาย กูทนขนาดไหน จนจะเป็นบ้าแล้ว และไหนจะเรื่อง
พี่ : เพราะเรื่องนี้มันเลยไม่กล้ามาให้ __ เห็นไง เพราะแบบนี้ไง__ [[และสัญลักษณ์นี้ __ มันคือชื่อหนูค่ะลืมบอกไม่อยากใส่ชื่อตัวเองลงไป 555]]
หนูจะบอกว่าพี่เขาหล่อมากค่ะ หล่อสุดๆคนหนึ่งเลย ไปไหนมาไหนทีเป็นที่จับตามองมาก ผู้หญิงพากันอิจฉาตาร้อนผ่าวๆ และที่สำคัญ (พี่เขาเป็นคนเจ้าชู้มาก .. กระดิกนิ้วควงหญิงไม่ซ้ำหน้าเลยทีเดียวเชียว!! แต่เขาไม่เคยทำให้หนูเห็นนะ "มั้งนะ" 555) หนูไม่เคยจู้จี้เขา ไม่เคยทำให้เขาลำคาญเลยแม้แต่น้อย และแม้ว่าเขาจะไปทำอะไรกับใครสุดท้ายเขาก็มาจบที่หนู (ทำใจยากนะแบบนี้) "พี่เขาให้หนูทุกอย่างทั้งๆที่ไม่ได้ร้องขอ หรือสิ่งที่หนูขออยากได้ให้ซื้อให้ คือซื้อให้ และให้เกียรติ์หนูมากค่ะ หลายครั้งเวลาเขาไม่มีหนูก็ควักให้ คือ แบบเอาเท่าไหร่บอกมีให้ตลอด ไปเที่ยวกับเพื่อน ไปเลี้ยงหญิง หรืออะไรก็ตามเราก็ไม่เคยว่าเพราะรักเท่าไหร่มันก็ให้ได้ถูกไหม เพราะเวลาเขามีเขาให้เราหมดตัวเลยนะ อยากใช้อะไรก็จะมาขอแล้วแต่เขา และหลายปีที่คบกันเราไม่เคยมีอะไรกันเลยแม้นิดเดียว คิดถึงก็กอดกันจนหายคิดถึง และหอมแก้มฟอดเดียว จบ! บอกรักกันไม่ถึง 5 ครั้งเลย" หลังจากที่คบกันได้ประมาณ 4-5 ปีไม่รวมที่เรารู้จักกันมาอีก 10 กว่าปีเลย และในช่วงเวลาหนึ่งจนตอนนั้นเราแย่มากโทรม ป่วย ผอมมาก จนพี่เขารู้ตัวรีบมาหาเราที่บ้าน เคาะห้องเราก็ไม่เปิดจนงั้ดห้องเข้ามา เขาตกใจมาก กับสิ่งที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้ (บทสนทนาเริ่มต้นขึ้น)
แฟน : เคาะตั้งนานทำไมไม่เปิดประตู
เรา : มาทำไม
แฟน : มาหานี่ไง .. เดี๋ยวจะไปแล้ว
เรา : ไปเหอะ!
แฟน : มาคุยกันก่อน
เรา : ไม่มีอะไรจะคุย
แฟน : เป็นอะไร
เรา : (คิดในใจแกล้งไม่รู้ใช่ไหม .. คงไม่บอกสินะ!)
แฟน : คิดถึงเลยมาหา
เรา : กลับไปเถอะ! ไม่อยากเห็นหน้า
แฟน : โอเคถ้าไม่อยากคุย .. วันหลังพี่จะมาหาใหม่นะ
คือตอนนั้นเราทรุดแรงมาก!! โฮออกมาแบบสุดๆ หลังจากพี่เขาค่อยปิดประตูออกไปหลังจากที่เราไร่เขา มันเจ็บปวดมาก มากจนชีวิตนี้กูไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว คือ รู้เลยว่าที่มันมาเนี้ยพวกพี่กูชัวๆ พอนานไปจำเป็นต้องพบกันอีก (งานรวมญาติ) เจอกันอีกและอาจเป็นครั้งสุดท้าย และนี่คือ "การทะเลาะที่แรงที่สุดของเราทั้งคู่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลย" และบทสนทนาเริ่มขึ้นอีกครั้ง ...
แฟน : เป็นไรยังไม่บอกพี่เลยนะ
เรา : ไปไกลๆ จบแล้ว (เราเดินหนี)
แฟน : จบอะไร งง ไหนมาคุยกันก่อนดิ้!!
เรา : น่าจะรู้นะ ไม่ต้องแกล้ง ไปเก็บใครไว้ละ ไปดูแลเขาเหอะ!!
แฟน : (เงียบ!)
เรา : (เดินหนี)
แฟน : พี่ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ๆๆๆ (คือขอโทษไม่หยุด!)
เรา : พอ!! รำคาญไม่อยากฟัง
แฟน : พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ
เรา : (ตบหน้าไปหนึ่งที!) เลิกพูดได้ไหม! มันไม่มีประโยชน์แล้วอ้ะ (คือมันรำคาญ .. เข้าใจหนูกันไช่ไหม)
แฟน : พี่ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ๆๆๆ (คือขอโทษไม่หยุด!)
เรา : เมื่อเราจบตรงนี้แล้ว .. ไปให้พ้น!! และไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกต่อไป!!
แฟน : (เขารู้สึกผิดมากแหละ .. จะร้องไห้ทั้งคู่)
เรา : (ดินหนีไปทันที!!) และ ณ วินาทีนั้นเขาก็หายไปทันทีกับผู้หญิงคนหนึ่งของเขา .. ที่ให้ไปอยู่ที่อื่นก่อนจนกว่าจะจบงานรวมญาติจากทางเรา!!
แม้มันจะทำใจยากมากแค่ไหนก็ตาม แต่จำไว้นะว่า "ความผูกพัน ,,. มันหน้ากลัวกว่าความรักเยอะมาก!" ณ วันหนึ่งเรื่องบานปลายความทุกอย่างแตก ครอบครัวเรารู้ถึงทุกอย่าง โดยจากพี่ๆของเราในที่สุด หลังจากที่เราแปลกและเปลี่ยนไป ไม่ร่าเริง ไม่เล่นเหมือนทุกที เราทุกทรมาณมาก มากจนไม่อยากอยู่อีก มากจนคิดว่าตัวเองจะอยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีเขา และบทสนทนาคนในครอบครัวเราเริ่มขึ้น
แม่ : (เดินมากอด และลูบหัว) บอกว่า "เขาไม่ไช่ชีวิตของเรา .. หนูต้องเจอคนที่ดีอีกนะลูกสู้ๆนะลูกนะ" (ใช้เวลาปลอบอยู่หลายวัน)
เรา : (ร้องไห้หนักมาก ร้องแม้งทกวันพูดง่ายๆ) "___"
ป้า : (เข้ามาลูบหัว และตบไหล่เรา) "ตัดใจนะลูก .. ยังมีคนที่ดีๆกว่านี้อีกนะ" หนูต้องเจอคนอีกเยอะนะ ฯลฯ (และคนอื่นมากมาย ทุกคนทำใจยอมรับ แต่ที่ทำใจยากที่สุด คือ ตัวหนู!!)
ณ ช่วงเวลานั้นเราโชคดีที่มีน้องเยอะ น้องดูแลเราดีมาก ปลอมเราทุกอย่าง มันดูแลเราสุดๆ ต้องขอบคุณมันและพี่ๆของหนูที่คอยอยู่เป็นเพื่อนตลอดเวลา ไม่ให้อยู่คนเดียวเลย และแนะนำผู้ชายให้มากมาย แต่เราไม่เอาและเริ่มดีขึ้นเป็นลำดับ จนตอนนั้นเราอายุได้ 18 ปี ทำใจอยู่เป็นปีๆ กว่าจะดีขึ้น ...
และ ณ ปัจจุบันมีคนเข้ามาหาเรามากมายไม่ว่า ผู้ชาย ผู้หญิง ทอม เบี้ยน แต่เราก็เฉยๆ ไม่ว่าคนที่เข้ามาจะหน้าตาดีเพียงใด ฐานะมั่นคง หรือการศึกษาดียังไง เราก็ไม่เคยเลือกพวกเขาเลย เราหน้าตาไม่ขี้เหล่นะ คือ ไปไหนมาไหนทีแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังต้องมองถึงขนาดตาไม่กระพริบเลย 555 จนตอนนี้จะ 22 ปีแล้วยังไมเคยมีแฟนเลย ตั้งแต่เกิดมาก็มีแค่คนเดียวรักครั้งแรกตอนนั้นที่เลวร้ายที่สุด! หรือว่าหนูมีปัญหาอะไรไหม และก็ไม่เคยคิดอยากจะมีด้วยค่ะ หลายคนมองว่า "หนูเป็นเบี้ยน" หนูสงสัยตัวเองมากทั้งๆที่ : การศึกษา ความสามารถ สังคม ของหนูต่างพาใครต่อใครหลงใหลในตัวหนู ... แต่ทำไมหนูถึงไม่มีแฟน หรือพบคนถูกใจสักที หรืออาจเป็นเพราะเรื่องในอดีตคะ หนูขอบคุณมากๆนะคะสำหรับคำตอบและสิ่งที่ชี้แนะต่างๆให้แก่หนู Thank u.