เรื่องสั้น
อนิจจา........ความรัก
เพทาย
เขานอนอยู่บนเตียงที่นอนหนา อากาศเย็นสบาย จากเครื่องปรับอากาศที่ส่งเสียงครางแผ่วเบา
เขานอนลืมตามองเพดานที่ไม่สูงนัก แต่ภาพที่เขาเห็นไม่ใช่โคมไฟดวงกลมแสงสลึมสลือดวงนั้น
เขาเห็นใบหน้าของเธอ ซึ่งเมื่อเจ็ดปีที่แล้วเขาหลงใหลใฝ่ฝันเสียจนไม่เป็นอันทำงาน
เขาพยายามทุกวิถีทางที่จะได้เธอมาไว้ในอ้อมแขน และเขาทำสำเร็จ เธอยอมแต่งงานกับเขา
ความรักของเขาและเธอดำเนินไปด้วยดีในสองปีแรก
เขายังจำภาพของเธอที่ต้อนรับเขา ในยามที่กลับจากทำงานตอนค่ำได้ดี
เขาเป็นคนทำงานกลางคืน วันไหนที่ไม่เข้าเวรดึก ก็จะกลับมาถึงบ้านตอนเย็นย่ำ
เธอจะทำอาหารอร่อยไว้คอยกินมื้อเย็นพร้อมกัน
เธอจะชักชวนให้เขาชิมนั่นชิมนี่ ช่วยตักอาหารใส่จานให้เขา หรือบางทีก็ยื่นใส่ปากเขาเลย
ด้วยความเพน้าพะนอเอาอกเอาใจอย่างที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้
...................................................................
แต่พอสามสี่ปีต่อมา เขาต้องรับเวรดึกมากขึ้น กลับบ้านดึกขึ้นทุกที
เธอก็ยังเตรียมอาหารเย็นไว้ให้เขา แต่เธอเองต้องกินก่อน เพราะรอไม่ไหว
ตัวเขาเองก็ต้องขยักท้อง เหลือที่ว่างไว้กลับมากินข้าวบ้านด้วยความเห็นใจภรรยา
เพราะเธอต้องมานั่งดูเขากิน และชวนพูดคุยหรือซักถามเรื่องต่างต่างด้วยทุกครั้ง
เมื่อเวลาล่วงไปอีกหลายปี เวลากลับบ้านของเขาก็เลื่อนเป็นดึกขึ้นทุกที
เขากลับมาถึงบ้าน เธอก็นอนหลับสนิทไปแล้ว
ข้อสำคัญก็คือไม่มีอาหารเหลืออยู่ในตู้เลยจนเขาต้องออกไปหาอาหารจากร้านรถเข็นในซอยมาระงับความหิว
และเป็นเหตุให้ในเวลาต่อมา เขาต้องกินอาหารเย็นหรือค่ำ ให้อิ่มมาก่อนจะเข้าบ้าน
เมื่อขึ้นเตียงหัวถึงหมอนก็หลับครอกไปเลย
.............................................................................
เขาเบนสายตาจากโคมไฟบนเพดาน เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาเบาเดินเข้ามาใกล้
สาวน้อยนางหนึ่งแต่งกายด้วยกางเกงกีฬาขายาว สวมเสื้อเชิ้ตสีตามวัน ประคองถาดเครื่องดื่ม และซองขนมกรุบกรอบ เข้ามาวางลงบนโต๊ะเตี้ยเตี้ยข้างเตียง
และพนมมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม พร้อมกับยิ้มแย้มน่ารักขณะที่เอ่ยทักว่า
“ เดือนนี้ป๋าหายไปนานนะคะ “
เขายิ้มรับและตอบว่า
“ งานยุ่งเหลือเกินจ้ะ เลิกดึกแทบทุกวัน เลยไม่ได้แวะมา แค่ชั่วโมงสองชั่วโมง ร้านก็ปิดแล้ว “
“ งั้นวันนี้อยู่ถึงสี่ชั่วโมงเลยนะคะ ป๋าคะ “
...............................................................................
...............................................................................
เขาไขกุญแจเข้าบ้านที่เขาอยู่กับเธอมาเป็นเวลาถึงเจ็ดปี เมื่อนาฬิกาข้อมือบอกเวลาตีหนึ่ง
###########
อนิจจาความรัก ๓๐ เม.ย.๖๐
อนิจจา........ความรัก
เพทาย
เขานอนอยู่บนเตียงที่นอนหนา อากาศเย็นสบาย จากเครื่องปรับอากาศที่ส่งเสียงครางแผ่วเบา
เขานอนลืมตามองเพดานที่ไม่สูงนัก แต่ภาพที่เขาเห็นไม่ใช่โคมไฟดวงกลมแสงสลึมสลือดวงนั้น
เขาเห็นใบหน้าของเธอ ซึ่งเมื่อเจ็ดปีที่แล้วเขาหลงใหลใฝ่ฝันเสียจนไม่เป็นอันทำงาน
เขาพยายามทุกวิถีทางที่จะได้เธอมาไว้ในอ้อมแขน และเขาทำสำเร็จ เธอยอมแต่งงานกับเขา
ความรักของเขาและเธอดำเนินไปด้วยดีในสองปีแรก
เขายังจำภาพของเธอที่ต้อนรับเขา ในยามที่กลับจากทำงานตอนค่ำได้ดี
เขาเป็นคนทำงานกลางคืน วันไหนที่ไม่เข้าเวรดึก ก็จะกลับมาถึงบ้านตอนเย็นย่ำ
เธอจะทำอาหารอร่อยไว้คอยกินมื้อเย็นพร้อมกัน
เธอจะชักชวนให้เขาชิมนั่นชิมนี่ ช่วยตักอาหารใส่จานให้เขา หรือบางทีก็ยื่นใส่ปากเขาเลย
ด้วยความเพน้าพะนอเอาอกเอาใจอย่างที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้
...................................................................
แต่พอสามสี่ปีต่อมา เขาต้องรับเวรดึกมากขึ้น กลับบ้านดึกขึ้นทุกที
เธอก็ยังเตรียมอาหารเย็นไว้ให้เขา แต่เธอเองต้องกินก่อน เพราะรอไม่ไหว
ตัวเขาเองก็ต้องขยักท้อง เหลือที่ว่างไว้กลับมากินข้าวบ้านด้วยความเห็นใจภรรยา
เพราะเธอต้องมานั่งดูเขากิน และชวนพูดคุยหรือซักถามเรื่องต่างต่างด้วยทุกครั้ง
เมื่อเวลาล่วงไปอีกหลายปี เวลากลับบ้านของเขาก็เลื่อนเป็นดึกขึ้นทุกที
เขากลับมาถึงบ้าน เธอก็นอนหลับสนิทไปแล้ว
ข้อสำคัญก็คือไม่มีอาหารเหลืออยู่ในตู้เลยจนเขาต้องออกไปหาอาหารจากร้านรถเข็นในซอยมาระงับความหิว
และเป็นเหตุให้ในเวลาต่อมา เขาต้องกินอาหารเย็นหรือค่ำ ให้อิ่มมาก่อนจะเข้าบ้าน
เมื่อขึ้นเตียงหัวถึงหมอนก็หลับครอกไปเลย
.............................................................................
เขาเบนสายตาจากโคมไฟบนเพดาน เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาเบาเดินเข้ามาใกล้
สาวน้อยนางหนึ่งแต่งกายด้วยกางเกงกีฬาขายาว สวมเสื้อเชิ้ตสีตามวัน ประคองถาดเครื่องดื่ม และซองขนมกรุบกรอบ เข้ามาวางลงบนโต๊ะเตี้ยเตี้ยข้างเตียง
และพนมมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม พร้อมกับยิ้มแย้มน่ารักขณะที่เอ่ยทักว่า
“ เดือนนี้ป๋าหายไปนานนะคะ “
เขายิ้มรับและตอบว่า
“ งานยุ่งเหลือเกินจ้ะ เลิกดึกแทบทุกวัน เลยไม่ได้แวะมา แค่ชั่วโมงสองชั่วโมง ร้านก็ปิดแล้ว “
“ งั้นวันนี้อยู่ถึงสี่ชั่วโมงเลยนะคะ ป๋าคะ “
...............................................................................
...............................................................................
เขาไขกุญแจเข้าบ้านที่เขาอยู่กับเธอมาเป็นเวลาถึงเจ็ดปี เมื่อนาฬิกาข้อมือบอกเวลาตีหนึ่ง
###########