เรื่องมีอยู่ว่า ผมไปแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง เธอรู้จักกันเมื่อตอนม.1 หรือ ม.2 เนี่ยแหละ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร เลยชวนเธอคุยตามประสาคนเฟรนลี่อ่ะนะ ไปๆมาๆดันคุยถูกคอเลยก็มาเป็นเพื่อนกัน ตอนนั้นเรื่องของผมกับเธอค่อนข้างจะดังอยู่
เพราะเพื่อนของผมกับเพื่อนของเธอจับผมให้เป็นคู่จิ้นของเธอ ซึ่งเธอคนนั้นก็ไม่ได้ว่าหรือรังเกียจอะไร ออกจะสนุกด้วยซ้ำ(เล่นบทแฟนสาวซะสมจริงเลย^^) ผมเองก็ไม่ว่าอะไร เพราะพวกเรารู้ว่าแค่เล่นๆกัน จนวันเวลาผ่านไป ความรู้สึกบางอย่างในหัวใจผมมันก่อตัวขึ้นช้าๆจนผมได้เลยว่า ผมรักเธอไปแล้ว.... แต่นั่นเป็นอะไรที่แย่มากสำหรับผม...
รู้ใช่มั้ย? การก้าวข้ามคำว่า"เพื่อน"และยิ่งเป็น"เพื่อนสนิท"อีก โอกาสที่จะกลายเป็น"แฟน"มีน้อยมาก อาจจะไม่ถึง 50% ด้วยซ้ำ ผมจึงเก็บความรู้สึกนั้นอีกครั้ง... เพราะผมกลัว... กลัวมันจะซ้ำรอยเดิม... ผมไม่อยากให้เป็นเหมือนกับรักครั้งแรกของผม... ผมไม่อยากเสียเพื่อนที่ดี่ที่สุดไปเพราะคำว่า"รัก" มันทรมานมากที่ผมไม่สามารถบอกความรู้สึกที่มีต่อเธอ ผมจึงได้แต่ทำหน้าที่"เพื่อนสนิท"ต่อไป ผมจึงตัดใจจากเธอไป แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็หยุดคิดเรื่องของเธอไม่ได้ ตลอดเวลา 3 ปีที่ผมอยู่กับเธอมันสำคัญเกินกว่าจะลืมมันลง... ผมจึงไปเรียนที่อื่น ที่ๆไม่ใช่โรงเรียนเดียวกัน และก่อนที่ผมจะก้าวเท้าออกจากโรงเรียน ผมหันไปมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหน้านั้นผมไม่ได้คุยหรือเจอหน้าเธอเลย ผมคิดว่า มันจะดีถ้าผมจากไปอย่างเงียบๆ... มันคงจะดีถ้าเธอไปเจอคนที่ดีและเหมาะสมกว่าผม....
.
.
.
ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับ?...
ผม...ควรตัดใจจากผู้หญิงคนหนึ่ง มันดีแล้วใช่มั้ยครับ??
เพราะเพื่อนของผมกับเพื่อนของเธอจับผมให้เป็นคู่จิ้นของเธอ ซึ่งเธอคนนั้นก็ไม่ได้ว่าหรือรังเกียจอะไร ออกจะสนุกด้วยซ้ำ(เล่นบทแฟนสาวซะสมจริงเลย^^) ผมเองก็ไม่ว่าอะไร เพราะพวกเรารู้ว่าแค่เล่นๆกัน จนวันเวลาผ่านไป ความรู้สึกบางอย่างในหัวใจผมมันก่อตัวขึ้นช้าๆจนผมได้เลยว่า ผมรักเธอไปแล้ว.... แต่นั่นเป็นอะไรที่แย่มากสำหรับผม...
รู้ใช่มั้ย? การก้าวข้ามคำว่า"เพื่อน"และยิ่งเป็น"เพื่อนสนิท"อีก โอกาสที่จะกลายเป็น"แฟน"มีน้อยมาก อาจจะไม่ถึง 50% ด้วยซ้ำ ผมจึงเก็บความรู้สึกนั้นอีกครั้ง... เพราะผมกลัว... กลัวมันจะซ้ำรอยเดิม... ผมไม่อยากให้เป็นเหมือนกับรักครั้งแรกของผม... ผมไม่อยากเสียเพื่อนที่ดี่ที่สุดไปเพราะคำว่า"รัก" มันทรมานมากที่ผมไม่สามารถบอกความรู้สึกที่มีต่อเธอ ผมจึงได้แต่ทำหน้าที่"เพื่อนสนิท"ต่อไป ผมจึงตัดใจจากเธอไป แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็หยุดคิดเรื่องของเธอไม่ได้ ตลอดเวลา 3 ปีที่ผมอยู่กับเธอมันสำคัญเกินกว่าจะลืมมันลง... ผมจึงไปเรียนที่อื่น ที่ๆไม่ใช่โรงเรียนเดียวกัน และก่อนที่ผมจะก้าวเท้าออกจากโรงเรียน ผมหันไปมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหน้านั้นผมไม่ได้คุยหรือเจอหน้าเธอเลย ผมคิดว่า มันจะดีถ้าผมจากไปอย่างเงียบๆ... มันคงจะดีถ้าเธอไปเจอคนที่ดีและเหมาะสมกว่าผม....
.
.
.
ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับ?...