ทุกคนคิดว่าอาการที่เราเป็นอยู่มีโอกาสเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยคะ?

สวัสดีค่ะทุกคน ตามหัวข้อเลยนะค่ะ เราจะเล่าคราวๆก่อนคือเราคิดว่าตัวเงอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ที่ทำให้คิดแบบนั้นก็เพราะเรามีปมในจิตใจเยอะ ชีวิตเราจะคอยโดนกดดันจากพ่อแม่ประจำเรื่องเรียนและอื่นๆค่ะ พ่อเราจะชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นที่มีผลการเรียนดี สอบนู้นนี้นั้นเก่ง แต่เพราะความกดดันนี้แหละค่ะทำให้เราเริ่มเป็นเด็กเงียบๆ เก็บตัว ไม่ออกไปเจอใคร เราเป็นแบบนี้เสมอค่ะ ตอนเด็กๆครอบครัวเราดูจะมีความสุขดีนะค่ะ แต่พอเราโตหน่อยสักป.1 เราเรียนร.รใกล้บ้านค่ะ แบบปั่นจักรยานไปก็ถึงภายในไม่กี่นาที ทุกๆครั้งที่ร.รมีประชุมผู้ปกครอง เราก็ดีใจที่จะมีพ่อแม่มาประชุมเหมือนเพื่อนๆคนอื่น แต่ทุกๆครั้งท่านก็ไม่เคยมาหรอกค่ะ ท่านบอกเรากับเราว่าไม่มีเวลา เราก็เข้าใจท่านนะค่ะ เราอยากมีพ่อแม่คอยมารับมาส่งที่ร.รบ้าง แต่ในความจริงไม่มีหรอกค่ะ ท่านจะพูดเหมือนเดิมซ้ำๆ เราเสียใจมากนะค่ะ ตอนเด็กๆพ่อแม่เราไม่มีเวลาให้เลยค่ะ เราเลยต้องอยู่คนเดียวที่บ้าน ถามว่าไม่มีพี่น้องหรอ? ตอบเลยค่ะว่ามี เรามีพี่สาวสองคน เราเป็นคนสุดท้อง พี่คนแรกตอนนี้อยู่มหาลัยปี2แล้วค่ะ ส่วนพี่คนที่สองอยู่5ค่ะ เรากำลังจะขึ้นม.3แล้วค่ะ เราอยู่บ้านคนเดียวก็เหงานะค่ะ แต่ปัจจุบันชินแล้วค่ะกับการถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว รอบๆบ้านเรามีสภาพแวดล้อมที่น่ากลัวนะค่ะ บ้านเราอยู่ใจกลางหมู่บ้านค่ะ ข้างบ้านเรามีเพื่อนบ้านที่เสพยาบ้าง วันดีคืนก็ลงแดงเพราะขาดยา ข้างบ้านอีกฝั่งมีแต่วัยรุ่น คนงาน(เค้ากำลังสร้างบ้านค่ะ) ดึกๆพวกวัยรุ่นก็จะพากันมานั่งกินเหล้ากันประมาณ5-10คน ส่วนหน้าบ้านเราก็มีคนเป็นโรคประสาทที่วันดีคืนดีก็ถือมีดออกมาไล่ฟันชาวบ้าน ทำร้ายแม่ตัวเอง ถ้าถามว่าตำรวจไม่มีหรอ? อยากบอกว่าตำรวจเลือกที่จะเมินเฉยกับจับเข้าคุก1คืนแล้วปล่อยตัว เราอยู่บ้านคนเดียวก็กลัวค่ะ ต้องคอยระวังตลอด แต่เราไม่เคยคิดยุ่งเกี่ยวกับเหล้าหรือสารเสพติดหรอกนะค่ะ เพราะญาติๆของเราก็เสียด้วยอะไรแบบนี้แหละค่ะ จนพอเราป.6เราก็ต้องสอบเข้าร.รมัธยม พ่อแม่เราเลยกดดันเราใหญ่เลยค่ะ ว่าต้องสอบให้ติด ถ้าไม่ติด.. บลาๆ บางคำพูดที่พ่อแม่ด่าเรามันกระทบจิตใจเรามากเลยค่ะ เราต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ ตอนนั้นไม่มีเหมือนในหนังหรอกนะค่ะที่พ่อแม่จะนั่งปลอบลูก เราต้องปลอบตัวเองทุกครั้งที่ร้องไห้ว่า"เราโตแล้ว เรื่องแค่นี่เอง" และเราก็ทำตามความคาดหวังของพ่อแม่ได้ค่ะ เราสอบติดร.รประจำจังหวัด ด้วยอันดับที่14 เราไม่คิดหรอกค่ะว่าจะได้ เราคิดว่าม.ต้นคงมีอะไรดีๆเข้ามา แต่เปล่าเลยค่ะ อย่างที่บอกว่าตอนเด็กๆเราชอบเก็บตัว แถมมีปมอีก ทำให้เราเข้ากันคนอื่นได้ยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะไม่มีเพื่อนเลยนะค่ะ มีเพื่อนค่ะ ในสายตาเพื่อนในสังคม เราจะแสดงตัวตนอีกนึงตัวตนขึ้นมา ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันเป็นบบนี้เมื่อไหร่ เวลาอยู่กับเพื่อนๆเราจะแสดงตัวตนเฮฮา ยิ้มเก่ง หัวเราะง่ายออกมา แต่พอเราอยู่คนเดียวเราจะมีความรู้สึกว่าอยากตลอดเวลา เหนื่อย ท้อ มองอะไรก็ไม่สดชื่น เราจะเหมือนต้นไม้ตายก็อัตโนมัติ มีหลายๆครั้งที่ใจเรารับกับความรู้สึกหดหู่นี้ไม่ไหว เราก็จะชอบทำร้ายตัวเองบ่อยๆ ทุกคนอาจจะคิดว่าเราแย่นะค่ะที่โง่ทำร้ายตัวเองแบบนี้ แต่เราหดหู่ใจมากเกินไป เราเศร้า ที่จริงยังมีอีกหลายต่อหลายปมที่เราไม่สามารถเล่าได้ เพราะมันร้ายแรงเกินไป เราเป็นอยู่แบบนี้10กว่าปีแล้ว เราเหนื่อยมากๆเลยค่ะ เวลาครอบครัวเราไปไหนท่านจะชอบลืมเราและทิ้งให้เราเฝ้าบ้าน เวลาเรากับพี่ไปล้านญาติทุกคนจะพูดคุยกับพี่เรากว่ามากกว่า เราพยายามเข้าหาทุกคนแล้วแต่ทุกคนกลับถอยห่างเรา หรือแม้กระทั้งพี่เราไปหาญาติแต่ทิ้งให้เราเฝ้าบ้านก็เหมือนกัน แล้วอีกอย่างเราเข้าม.ต้นแล้วก็ต้องใช้เงินมากขึ้น พ่อแม่เราเลยออกไปทำงานซึ่งทำคนละที่นะค่ะ แม่เราเริ่มตีตัวออกห่างจากพ่อเรา ชอบคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ เวลาพ่อขอดูแม่ก็จะด่าและดูโมโหมากๆ ทุกคนอาจจะคิดว่าคิดไปเองหรือเปล่า? ไม่หรอกค่ะเราเชื่อว่าเราไม่ได้คิดไปเองเราเคยเห็นข้อความจากในโทรศัพท์แม่ด้วย มันลงท้ายว่าครับและรูปประโยคมันดูสนิทชิดเชื่อเกินไป เราก็เคยถามนะค่ะว่า"แม่คุยกับใคร" ท่านก็บอกกับเราว่าแต่เพื่อน เราเหนื่อยมากจริงๆค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว และเรารู้สึกว่าช่วงนี้อาการมันก็แย่ลงทุกทีเลยด้วย บางทีญาติหรือพี่ถามอะไรมันก็ไม่เข้าหูเราเลย เราชอบเหม่อลอยบ่อยๆด้วย ตอนนี้ทุกอย่างมันแย่มากค่ะ ทั้งสภาพจิตใจเรา+กับร่างกายเราที่ไม่แข็งแรวอยู่แล้ว เราจะชอบหน้ามืดบ่อยๆ แรกๆเราก็คิดว่าคงลุกเร็วเลือดเลยไกลเวียนไม่ทัน แต่หลังๆเราหน้ามืดเหมือนจะเป็นลมล้มทับไปเลย และเราจะชอบที่หน้าอกบ่อยๆเหมือนมีอะไรบีบรัดจนหายใจไม่ออก เราเป็นเด็กอายุ14ที่เวลาเป็นอะไรหรือเจ็บปวดแค่ไหน เราจะยิ้มให้คนอื่นแล้วพูดว่าไม่เป็นไรเสมอ เราเป็นเด็กอายุ14ที่ใช้เวลาส่วนมากในการอยู่คนเดียว เราเป็นเด็กอายุ14ที่ชีวิตไม่เคยเจอกับคำว่าความสุขและอิสระเลย เราเป็นเด็กอายุ14ที่มีปมและความทุกข์มากกว่าเด็กอายุ14ในห้องเดียวกัน พ่อแม่ไม่เคยถามเราหรอกค่ะว่าเป็นอะไร? เหนื่อยมั้ย? แบบพ่อแม่คนอื่น เราคิดว่าท่านอาจจะไม่เก่งเรื่องเเสดงความรัก แต่สำหรับเราที่เจ็บปวดมาตลอด10กว่าปีก็อยากมีใครอยู่ข้างๆบ้าง เราอยากกอดและร้องไห้กับใครสักคนได้ ทุกคนคิดเห็นยังไงกับอาการเราคะ?