ก็ตามชื่อเลยค่ะ อ่านแล้ว จะหาว่ามีความอดทนต่ำก็ได้นะคะ 55555
เรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนมาสักพักใหญ่ เราเรียนมหาลัย ส่วนแฟนทำงานค่ะ ใช้ชีวิตปกติของแต่ละคนถึงจะอยู่ด้วยกัน แต่ก็เหมือนไม่ได้อยู่
เราเป็นคนปากร้าย แล้วก็จู้จี้ ส่วนเขาเป็นคนเชื่อคนอื่นง่ายแต่คนใกล้ตัวไม่เคยเชื่อเลย เช้าเราไปเรียนเขาไปทำงานวันเราหยุดเรียนก็ไม่ตรงกัน เราเลิกเรียน5โมง6โมง เขาเลิกงาน6โมงถึงบ้านประมาณ1ทุ่มกว่า เราก็ออกไปทำการบ้านกับเพื่อนบ้างไม่ก็เล่นกับหมา 3 ตัว
ใน1วันเราไม่เคยโทรหากันถ้าไม่มีอะไร หรือต่อให้มีเรื่องจำเป็นก็พูดแค่เรื่องที่อยากพูดแล้วก็วางสาย คุยแต่ละครั้งไม่เคยถึง 1นาที
พอเรากับเขาเจอกันที่บ้าน ก็คุยกันนะ แต่ก็ไม่กี่ประโยค และทุกครั้งที่คุยกันก็จะต้องมีปัญหา เขาก็จะไม่ฟังเรา เราก็จะพูดออกมาตรงๆไม่เคยให้กำลังใจเขา
และทุกครั้งก็จะจบประโยคด้วยคำจากปากเขาว่า "เออไม่ต้องพูดหรอก ให้เค้าทำเถอะ หรือแล้วแต่ตัวเอง" แล้วก็จะเดินหนีไป ถ้าเราตามบ่นต่อก็จะยิ่งพูดไม่ดีใส่ เราเลยไม่ตาม แต่มันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ได้ และแย่ลงทุกวัน มันไม่ใช่แค่เรารักกันแล้วอยู่ด้วยกันได้ แต่คนเราอยู่ด้วยกันมันควรฟังกัน เขาไม่เคยเลย
ทุกครั้งที่เราพูดเรื่องนี้เขาก็จะพูด"ยังไงวะ อะไรอีก อีกแล้วหรอ รู้แล้ว" เราอยู่แล้วทุกวันนี้อึดอัดมาก แต่ เราเลิกกันได้ยาก เนื่องจากเขาติดเงินพ่อเราไว้เป็นค่าซ่อมรถที่เขาขับไปชน ข้าวของที่ช่วยกันออกเงินหารกัน และที่สำคัญมากคือ น้องหมา 3 ตัวที่เลี้ยงด้วยกัน
เราควรทำไงคะ เรามีความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะเลือกทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่างจะทนต่อมันก็แสนอึดอัดเราร้องไห้บ่อยมากเพราะเขาทำเสียความรู้สึก
แต่จะเลิกกันก็มีข้อผูกมัดเยอะเหลือเกิน
ปล.1 หมา3ตัว เราอยากเลี้ยงเอง แต่บ้านเราเขาไม่ให้เลี้ยง ส่วนบ้านแฟนก็ไม่มีพื้นที่ และเราจะไม่ขายหมาหรือให้คนอื่นเด็ดขาด
ปล.2 เรารู้ว่าเราสร้างปัญหาให้ชีวิต แต่เราอยากได้ความคิดหาทางออกไม่ใช่คำตอกย้ำ
ปล.3 เอาไว้เป็นอุทาหรณ์สอนคนการมีความรักเป็นสิ่งที่ดี แต่การสร้างอะไรด้วยกันทั้งๆที่ยังไม่แน่นอนเป็นสิ่งที่ไม่ควรอย่างยิ่ง เป็นไปได้แนะนำให้ผลัดกันซื้อ จะได้แบ่งของกันง่ายๆตอนเลิก และไม่ควรทำให้สิ่งมีชีวิตได้รับผลกระทบจากความสัมพันธ์ที่ไม่มั่นคง ทางที่ดีอย่าคิดเลี้ยงอะไรด้วยกันเลยค่ะ
เมื่อการอยู่ร่วมกันมันทำให้อึดอัด
เรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนมาสักพักใหญ่ เราเรียนมหาลัย ส่วนแฟนทำงานค่ะ ใช้ชีวิตปกติของแต่ละคนถึงจะอยู่ด้วยกัน แต่ก็เหมือนไม่ได้อยู่
เราเป็นคนปากร้าย แล้วก็จู้จี้ ส่วนเขาเป็นคนเชื่อคนอื่นง่ายแต่คนใกล้ตัวไม่เคยเชื่อเลย เช้าเราไปเรียนเขาไปทำงานวันเราหยุดเรียนก็ไม่ตรงกัน เราเลิกเรียน5โมง6โมง เขาเลิกงาน6โมงถึงบ้านประมาณ1ทุ่มกว่า เราก็ออกไปทำการบ้านกับเพื่อนบ้างไม่ก็เล่นกับหมา 3 ตัว
ใน1วันเราไม่เคยโทรหากันถ้าไม่มีอะไร หรือต่อให้มีเรื่องจำเป็นก็พูดแค่เรื่องที่อยากพูดแล้วก็วางสาย คุยแต่ละครั้งไม่เคยถึง 1นาที
พอเรากับเขาเจอกันที่บ้าน ก็คุยกันนะ แต่ก็ไม่กี่ประโยค และทุกครั้งที่คุยกันก็จะต้องมีปัญหา เขาก็จะไม่ฟังเรา เราก็จะพูดออกมาตรงๆไม่เคยให้กำลังใจเขา
และทุกครั้งก็จะจบประโยคด้วยคำจากปากเขาว่า "เออไม่ต้องพูดหรอก ให้เค้าทำเถอะ หรือแล้วแต่ตัวเอง" แล้วก็จะเดินหนีไป ถ้าเราตามบ่นต่อก็จะยิ่งพูดไม่ดีใส่ เราเลยไม่ตาม แต่มันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ได้ และแย่ลงทุกวัน มันไม่ใช่แค่เรารักกันแล้วอยู่ด้วยกันได้ แต่คนเราอยู่ด้วยกันมันควรฟังกัน เขาไม่เคยเลย
ทุกครั้งที่เราพูดเรื่องนี้เขาก็จะพูด"ยังไงวะ อะไรอีก อีกแล้วหรอ รู้แล้ว" เราอยู่แล้วทุกวันนี้อึดอัดมาก แต่ เราเลิกกันได้ยาก เนื่องจากเขาติดเงินพ่อเราไว้เป็นค่าซ่อมรถที่เขาขับไปชน ข้าวของที่ช่วยกันออกเงินหารกัน และที่สำคัญมากคือ น้องหมา 3 ตัวที่เลี้ยงด้วยกัน
เราควรทำไงคะ เรามีความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะเลือกทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่างจะทนต่อมันก็แสนอึดอัดเราร้องไห้บ่อยมากเพราะเขาทำเสียความรู้สึก
แต่จะเลิกกันก็มีข้อผูกมัดเยอะเหลือเกิน
ปล.1 หมา3ตัว เราอยากเลี้ยงเอง แต่บ้านเราเขาไม่ให้เลี้ยง ส่วนบ้านแฟนก็ไม่มีพื้นที่ และเราจะไม่ขายหมาหรือให้คนอื่นเด็ดขาด
ปล.2 เรารู้ว่าเราสร้างปัญหาให้ชีวิต แต่เราอยากได้ความคิดหาทางออกไม่ใช่คำตอกย้ำ
ปล.3 เอาไว้เป็นอุทาหรณ์สอนคนการมีความรักเป็นสิ่งที่ดี แต่การสร้างอะไรด้วยกันทั้งๆที่ยังไม่แน่นอนเป็นสิ่งที่ไม่ควรอย่างยิ่ง เป็นไปได้แนะนำให้ผลัดกันซื้อ จะได้แบ่งของกันง่ายๆตอนเลิก และไม่ควรทำให้สิ่งมีชีวิตได้รับผลกระทบจากความสัมพันธ์ที่ไม่มั่นคง ทางที่ดีอย่าคิดเลี้ยงอะไรด้วยกันเลยค่ะ