..ไม่รู้เป็นอะไร ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบพบเจอผู้คน อยากเก็บตัวเงียบๆอยู่แต่ในห้องโดยไม่ต้องออกไปพบเจอใคร ไม่รู้ว่ามันเรียกว่า โลกส่วนตัวสูงรึเปล่า เพราะก็เป็นคนที่เข้าสังคมได้ปกติ
จริงๆ เราเองก็ถูกสอนให้อยู่คนเดียวตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะอยู่กับพ่อ หรือบางครั้งได้อยู่กับแม่ เราก็เหมือนอยู่คนเดียวเหมือนเดิม พ่อและแม่ปล่อยให้เราอยู่บ้านคนเดียว นอนคนเดียว ไปไหนคนเดียว เที่ยวคนเดียว กินข้าวก็ยังกินคนเดียว จนผ่านนานไปก็มีแฟน พอคบกันได้สักพัก แฟนก็พาเราไปเจอครอบครัวเขา ยาย แม่ และน้อง พอเราเจอเราก็เหมือนคนปกตินะ หวัดดีผู้ใหญ่ เขาถามเราก็ตอบ
แต่เราไม่เคยพูดมีหางเสียง ง่ายๆคือพูดจาไม่เพราะแต่ให้เกียรติ ให้ความเคารพผู้ใหญ่
แต่พอเรามานั่งมองครอบครัวแฟน มันก็มีบ้างที่เราเผลออิจฉาครอบครัวที่ให้ความอบอุ่น กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา แล้วเราละเราไม่ใช่คนในครอบครัวเขา มันก็ต้องมีความรู้สึกแย่ๆเข้ามาบ้าง ไม่ใช่ว่าครอบครัวแฟนไม่สนใจนะ เขาก็ดี แต่พอเอาเข้าตรงๆแล้ว จริงๆเราไม่สมควรที่จะต้องอยู่กับใครเลย พอมาบ้านครอบครัวแฟน เราก็รู้สึกอยากเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง รู้ว่ามันเสียมารยาท แต่ความรู้สึกเรา เราก็ชอบแบบนี้อ้ะ เราอยากอยู่แต่ในห้องจริงๆ ไม่อยากเดินออกไปจากห้องเพื่อไปเห็นครอบครัวที่ให้ความอบอุ่นอย่างที่เราไม่เคยได้เลย ไม่ใช่ว่าเราไม่โอเคกับครอบครัวเขา แต่ก็นะเราชอบแบบนี้อ้ะ เราไม่ต้องการออกไปพบเจอใคร จริงๆเราเคยแบบไม่ออกจากห้องนอนตั้งเจ็ดวันเลยนะ ข้าวปลาไม่กินเราก็อยู่ได้ ขอแค่ได้อยู่คนเดียวไม่ต้องออกไปพบเจอใครเลย เหมือนเราเสพติดการอยู่คนเดียวอ้ะ เราเลยมานอนคิดว่าเราควรเลิกกับแฟนดีไหม เพราะเราไม่ชอบหรือไม่ต้องการพบเจอใครอีก ไม่ใช่ว่าเราไม่รัก เรารักแฟนมากนะ แต่เราไม่อยากที่จะต้องพบเจอใครอีกต่อไปเรื่อยๆ เราเลยคิดว่าเราเหมาะที่จะอยู่คนเดียวมากที่สุด ไม่ต้องแคร์ใคร จะไปไหนทำอะไรก็ไม่มีใครรับรู้ เราแค่ไม่อยากฝืนในสิ่งที่เราไม่ชอบอ้ะ เราเริ่มไม่รู้แล้วว่าแบบไหนมันถูกต้องที่สุด.
แอดไลน์มาหน่อยนะ คือตอนนี้เราแย่มาก เราต้องการคนที่มีเวลาว่างพร้อมที่จะให้เราปรึกษาอ้ะ
ไอดีไลน์เรานะ carboo2451
เสพติดการอยู่คนเดียว
จริงๆ เราเองก็ถูกสอนให้อยู่คนเดียวตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะอยู่กับพ่อ หรือบางครั้งได้อยู่กับแม่ เราก็เหมือนอยู่คนเดียวเหมือนเดิม พ่อและแม่ปล่อยให้เราอยู่บ้านคนเดียว นอนคนเดียว ไปไหนคนเดียว เที่ยวคนเดียว กินข้าวก็ยังกินคนเดียว จนผ่านนานไปก็มีแฟน พอคบกันได้สักพัก แฟนก็พาเราไปเจอครอบครัวเขา ยาย แม่ และน้อง พอเราเจอเราก็เหมือนคนปกตินะ หวัดดีผู้ใหญ่ เขาถามเราก็ตอบ
แต่เราไม่เคยพูดมีหางเสียง ง่ายๆคือพูดจาไม่เพราะแต่ให้เกียรติ ให้ความเคารพผู้ใหญ่
แต่พอเรามานั่งมองครอบครัวแฟน มันก็มีบ้างที่เราเผลออิจฉาครอบครัวที่ให้ความอบอุ่น กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา แล้วเราละเราไม่ใช่คนในครอบครัวเขา มันก็ต้องมีความรู้สึกแย่ๆเข้ามาบ้าง ไม่ใช่ว่าครอบครัวแฟนไม่สนใจนะ เขาก็ดี แต่พอเอาเข้าตรงๆแล้ว จริงๆเราไม่สมควรที่จะต้องอยู่กับใครเลย พอมาบ้านครอบครัวแฟน เราก็รู้สึกอยากเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง รู้ว่ามันเสียมารยาท แต่ความรู้สึกเรา เราก็ชอบแบบนี้อ้ะ เราอยากอยู่แต่ในห้องจริงๆ ไม่อยากเดินออกไปจากห้องเพื่อไปเห็นครอบครัวที่ให้ความอบอุ่นอย่างที่เราไม่เคยได้เลย ไม่ใช่ว่าเราไม่โอเคกับครอบครัวเขา แต่ก็นะเราชอบแบบนี้อ้ะ เราไม่ต้องการออกไปพบเจอใคร จริงๆเราเคยแบบไม่ออกจากห้องนอนตั้งเจ็ดวันเลยนะ ข้าวปลาไม่กินเราก็อยู่ได้ ขอแค่ได้อยู่คนเดียวไม่ต้องออกไปพบเจอใครเลย เหมือนเราเสพติดการอยู่คนเดียวอ้ะ เราเลยมานอนคิดว่าเราควรเลิกกับแฟนดีไหม เพราะเราไม่ชอบหรือไม่ต้องการพบเจอใครอีก ไม่ใช่ว่าเราไม่รัก เรารักแฟนมากนะ แต่เราไม่อยากที่จะต้องพบเจอใครอีกต่อไปเรื่อยๆ เราเลยคิดว่าเราเหมาะที่จะอยู่คนเดียวมากที่สุด ไม่ต้องแคร์ใคร จะไปไหนทำอะไรก็ไม่มีใครรับรู้ เราแค่ไม่อยากฝืนในสิ่งที่เราไม่ชอบอ้ะ เราเริ่มไม่รู้แล้วว่าแบบไหนมันถูกต้องที่สุด.
แอดไลน์มาหน่อยนะ คือตอนนี้เราแย่มาก เราต้องการคนที่มีเวลาว่างพร้อมที่จะให้เราปรึกษาอ้ะ
ไอดีไลน์เรานะ carboo2451