ตัว “ตน”
ผมชื่อเล่นว่า มาร์ค เป็นโรคที่ตัวเองคอยถามหาว่า เป็นอะไรว่ะ ทำไมถึง มีอาการ กลัว กับสิ่งรอบตัว กลัวคำพูดคน กลัวการใช้ชีวิตของตัวเอง หรือเราเองมีอดีตที่ทำให้เป็นแบบนี้ ผมจะเล้าประวัติของผม ให้ฟังแบบย่อๆละกัน ผมเกิดเมื่อวันที่ 4 ก.ค. 33
พอจำความได้ ผมอยู่ในครอบครัวทหาร ค่ายสรุสีห์ พล.ร.9 เท่าที่จำได้ ผมเป็นเด็กที่ ใช้ง่าย แอบเกเลนิดๆ แต่ไม่เป็นคนที่ขี้ขโมย การเรียนก็ไม่ถึงกับแย่ อยู่ในเกณดี ผมก็ใช้ชีวิตในวัยเด็กแบบปกติครับ แม่ของผมเป็น แม่ที่ใครหลายๆคน แอบอิฉา แต่เชื่อมั้ย ว่าผมและพี่อีก 2 คน คอยทำร้ายท่ายแบบ ที่ใครหลายๆคนรู้ และจะเกลียดผมเลยทีเดียว แต่แม่ไปเคยบ่น แกตามใจ ผมและพี่ๆเสมอมา แต่ไม่ทันไร พ่อของผม ก็ฆ่าตัวตาย ด้วยปัญหาหนี้สิน ตอนนั้นผม อายุ 13 ปี เข้าวัยรุ่นเลยล่ะ ผมคิดว่า เหตุการ์ณนั้นเป็น “จุดเปลี่ยน” สำหรับชีวิตผม ผมกายเป็น วัยรุ่นที่เอาแต่ใจ คอยแอบอิฉา เพื่อนๆที่มีครอบครัวที่มีความสุข เช่น เวลาไปเที่ยวบ้านเพื่อน ผมจะมีความสุข ถ้าพ่อแม่เพื่อน รักผม จึงเป็นสาเหตุให้ผมหนีออกจากบ้าน ไม่นานผมก็หันมาคบกับแก๊ง เพื่อนๆ ที่เกเล จึงทำให้ผมมีความสุขในจุดนั้นมาก คอยทำร้าย คนรอบกายที่คิดว่า พวกเค้าเป็นศัตรู ไม่นานนัก ผมเริ่มที่จะคิดถึงบ้าน แล้วหันหลังให้กับคำว่า “นักเลงข้างถนน” แล้วตัดสินใจ สมัครทหารเกณ์ เพื่อ จบกับชีวิตเกเล ในตอนนั้น ผมคิดแล้วว่า เอาเถอะ ยังไง วิณญาณพ่อคงต้องดีใจ เมื่อเราใส่เครื่องแบบ “ทหาร” และผมก็เข้าไปเป็น ทหารเกณ์ ในหน่วยเดียวกับที่พ่อของผม เคยรับราชการอยู่ ผมอายุ 17 ปี ย่างเข้า 18 ปี ถือว่าอายุน้อยที่สุดในรุ่นผลัด 1/51 หรือน้อยที่สุดในหน่วยเลยก็ว่าได้ ผมได้รับความรู้ และได้รับอุดมการ์ณ ในการเป็นทหาร อย่างภาคภูมิ ด้วยความรักและทางบ้านขัดสน ผมจึงร้องขออยู่ต่อ โดยไม่รังเล จาก 2 ปี ปลด ผมจึงร้องขออยู่ต่ออีกปี รวมแล้วเป็น 3 ปี ผมได้ไปช่วยราชการ เหตุการณ์ชุมนุมเสื้อแดงและสลายการชุมนุมในปี 2551-2553 และในสนามชายแดน ตอนเหตุการ์ณ เมื่อ ปี 2554 ประเทศเมียนม่าหรือพม่า ได้ทำการพักดันชนกลุ่มน้อย กระเหลี่ยง โดนพม่าโจมตีอย่างโหดร้าย มีการฆ่าและปล้นและเผาวัด ในเขตุติดต่อ ชายแดนไทย ด่านพระเจดีสามองค์
ผมได้รับมอบหมาย ปิดแนวเขตุ ชายแดน ตรงนั้นเรียกว่า เขตุ6000ไร่ ผมได้รู้จักยาเสพติดที่นั่น และเมื่อจบภารกิจ ผมก็ปลดประจำการ ไม่จบแค่นั้น แต่ผมลืมบอกไปว่า ในการเป็นทหารในครั้งนั้น ผมได้เจอกับ ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอได้เป็นคนเปลี่ยนชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ เธอเป็นนักศึกษาในตอนนั้น เธอเรียนครู เหมาะกันดีนะ ทหารกับคุณครู ชีวิตเฮบปี้ มีความสุข แต่ผมยังไฟแรง ยังกระหายสงคราม อยากเป็นทหาร ทหารอะไรก็ได้ ในปีเดียวกันที่ผมปลดนั้น ผมได้เข้าร่วมกองกำลังทหารพราน ผมได้มารู้จัก กรมทหารพรานที่ 11 ผมได้เป็นหัวหน้าตอนกองร้อย แต่ผมเลือกที่จะเป็นทหารและโกหกคนที่ผมรัก เพราะผมติดมันเข้าแล้ว เจ้ายาเสพติด จึงทำให้ผมเป็นคน โมโหร้าย คิดที่จะโทษตัวเอง กลายเป็นคนโกหก สันดานเลว เห็นแก่ตัว ไม่นาน ผมก็เกิดอาการทางจิต ในระหว่างปฎิบัติหน้าที่ สามจังหวัดชายแดนใต้ เป็นอาการที่ผมไม่เคยเป็น ในตอนนั้นผมคิดว่า ผมเป็นอะไร ทำไมใครๆก็คิดที่จะทำร้าย ผมจึงตัดสินใจลาออก ในตอนนั้น แม่และแฟนผม ยังไม่รู้ แต่อาการผมผิดปกติมาก ใจร้อน ไม่มีเหตุผม กลัวสังคม เคลียดไม่มีสาเหตุ ไม่นานผมก็อาการดีขึ้น มีประกาศสอบคัดเลือก นนส.ร้อย.CAT-904 หลักสูตรเร่งรัด 6 เดือน ผมจึงสมัครไปแข็งขัน ให้ตายผมสอบได้ และได้อันดับดีด้วย รับ 500 อัตรา ผมได้อันดับ ร้อยกว่าๆจากผู้เข้าสอบ 4หมื่นกว่า ถือว่าดีในเกณทีเดียว ผมได้เข้าไปเรียน นักเรียนนานสิบ ของ ศร.โรงเรียนนักเรียนนายสิบ ของประเทศไทย ผมเรียนได้ร่างกายรับไหวกับบทลงโทษต่างๆ และการเรียนดี ผมได้รับเลือก ให้เป็นผู้นำนักเรียน หัวหน้านักเรียนนั่นเอง ในตอนนั้นอาการทางจิตต่างๆ ก็ไม่ปรากฏให้เห็น ปกติดีทุกประการ ออกคำสั่งได้แม้นยำ ใช้ความเป็นผู้นำอย่างสุดความสามารถ นนส.ชื่อย่อนี้ไม่วันลืม ไม่นานมีคำสั่งยุบ ยุบโดยไม่มีสาเหตุ แล้วอนาคตผมล่ะ แล้วแม่กับแฟนผมจะคิดอย่างไง มีเงื่อนไขก่อนยุบ ให้ทำสัญญาใหม่ หรือ ยกเลิกสัญญานักเรียนแล้วกลับบ้าน ผมเลือกเองที่จะยกเลิกสัญญา เพราะคิดว่ามันไม่ยุติธรรม ผมไม่เคยผิดเงื่อนไข ผมทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถ แล้วทำไมกองทัพถึงทอดทิ้งเรา ผมกลับด้วยความคิดที่ว่า ทำไมกองทัพหรือหน่วยงานต้นสังกัด ทำร้ายอนาคตผม ผมมีโอกาส ที่ทำให้พ่อแม่ลูกเมียสบายแล้ว ทำไมและทำไม หลังจากผมยกเลิกสัญญา นนส แล้ว ไม่นานก็มีการเปิดรับสมัคร ตำรวจ นั่นไง โอกาสมาอีกแล้ว และผมก็ทำได้ ผมสอบได้อีกแล้ว แต่รู้มั้ย ว่าเงินที่แม่เก็บนั้นหมดแล้ว และผมจำทำอย่างไร ขอหยิบยืมใครก็ไม่ได้ พี่ป้าน้าอาก็ไม่ช่วย รู้มั้ยผมอยากจะตายเมื่อพ่อมากๆเลย ผมเล่นยา และเล่นยา จนเสียสติ กินเหล้า นอนข้างทาง หนี้ออกจากบ้าน จนผมไม่รู้ตัวว่าผมเป็นใคร ทำอะไรอยู่ มีผู้หญิงคนสองคน ที่ผมโกหกเธอมาตลอด เค้าให้อภัยผมและให้โอกาสผม และผมได้แต่งงานกับเธอ และมีลูกด้วยกัน ผมเลิกยาเสพติด แล้วสร้างชีวิตครอบครัว แต่ไม่จบเพียงเท่านี้ ปัจจุบัน บ้านผมกำลังโดนยึด ผมประสบอุบัติเหตุรถชน แม่หาเช้ากินค่ำ ผมลาออกจากทหารพราน และกำลังตกงาน แต่ผมไม่ยอมกลับไม่ยุ่งกับมันเด็ดขาด ยาเสพติดมันทำร้ายผม ตั้งแต่ต้น ผมคิดว่าเรื่องราวของผมไม่กี่หน้ากระดาษ จะทำให้ น้องๆหลายคน คิดได้ ครับ
เรื่อง ตัว "ตน" เรื่องจริงยิ่งกว่าละคร
ผมชื่อเล่นว่า มาร์ค เป็นโรคที่ตัวเองคอยถามหาว่า เป็นอะไรว่ะ ทำไมถึง มีอาการ กลัว กับสิ่งรอบตัว กลัวคำพูดคน กลัวการใช้ชีวิตของตัวเอง หรือเราเองมีอดีตที่ทำให้เป็นแบบนี้ ผมจะเล้าประวัติของผม ให้ฟังแบบย่อๆละกัน ผมเกิดเมื่อวันที่ 4 ก.ค. 33
พอจำความได้ ผมอยู่ในครอบครัวทหาร ค่ายสรุสีห์ พล.ร.9 เท่าที่จำได้ ผมเป็นเด็กที่ ใช้ง่าย แอบเกเลนิดๆ แต่ไม่เป็นคนที่ขี้ขโมย การเรียนก็ไม่ถึงกับแย่ อยู่ในเกณดี ผมก็ใช้ชีวิตในวัยเด็กแบบปกติครับ แม่ของผมเป็น แม่ที่ใครหลายๆคน แอบอิฉา แต่เชื่อมั้ย ว่าผมและพี่อีก 2 คน คอยทำร้ายท่ายแบบ ที่ใครหลายๆคนรู้ และจะเกลียดผมเลยทีเดียว แต่แม่ไปเคยบ่น แกตามใจ ผมและพี่ๆเสมอมา แต่ไม่ทันไร พ่อของผม ก็ฆ่าตัวตาย ด้วยปัญหาหนี้สิน ตอนนั้นผม อายุ 13 ปี เข้าวัยรุ่นเลยล่ะ ผมคิดว่า เหตุการ์ณนั้นเป็น “จุดเปลี่ยน” สำหรับชีวิตผม ผมกายเป็น วัยรุ่นที่เอาแต่ใจ คอยแอบอิฉา เพื่อนๆที่มีครอบครัวที่มีความสุข เช่น เวลาไปเที่ยวบ้านเพื่อน ผมจะมีความสุข ถ้าพ่อแม่เพื่อน รักผม จึงเป็นสาเหตุให้ผมหนีออกจากบ้าน ไม่นานผมก็หันมาคบกับแก๊ง เพื่อนๆ ที่เกเล จึงทำให้ผมมีความสุขในจุดนั้นมาก คอยทำร้าย คนรอบกายที่คิดว่า พวกเค้าเป็นศัตรู ไม่นานนัก ผมเริ่มที่จะคิดถึงบ้าน แล้วหันหลังให้กับคำว่า “นักเลงข้างถนน” แล้วตัดสินใจ สมัครทหารเกณ์ เพื่อ จบกับชีวิตเกเล ในตอนนั้น ผมคิดแล้วว่า เอาเถอะ ยังไง วิณญาณพ่อคงต้องดีใจ เมื่อเราใส่เครื่องแบบ “ทหาร” และผมก็เข้าไปเป็น ทหารเกณ์ ในหน่วยเดียวกับที่พ่อของผม เคยรับราชการอยู่ ผมอายุ 17 ปี ย่างเข้า 18 ปี ถือว่าอายุน้อยที่สุดในรุ่นผลัด 1/51 หรือน้อยที่สุดในหน่วยเลยก็ว่าได้ ผมได้รับความรู้ และได้รับอุดมการ์ณ ในการเป็นทหาร อย่างภาคภูมิ ด้วยความรักและทางบ้านขัดสน ผมจึงร้องขออยู่ต่อ โดยไม่รังเล จาก 2 ปี ปลด ผมจึงร้องขออยู่ต่ออีกปี รวมแล้วเป็น 3 ปี ผมได้ไปช่วยราชการ เหตุการณ์ชุมนุมเสื้อแดงและสลายการชุมนุมในปี 2551-2553 และในสนามชายแดน ตอนเหตุการ์ณ เมื่อ ปี 2554 ประเทศเมียนม่าหรือพม่า ได้ทำการพักดันชนกลุ่มน้อย กระเหลี่ยง โดนพม่าโจมตีอย่างโหดร้าย มีการฆ่าและปล้นและเผาวัด ในเขตุติดต่อ ชายแดนไทย ด่านพระเจดีสามองค์
ผมได้รับมอบหมาย ปิดแนวเขตุ ชายแดน ตรงนั้นเรียกว่า เขตุ6000ไร่ ผมได้รู้จักยาเสพติดที่นั่น และเมื่อจบภารกิจ ผมก็ปลดประจำการ ไม่จบแค่นั้น แต่ผมลืมบอกไปว่า ในการเป็นทหารในครั้งนั้น ผมได้เจอกับ ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอได้เป็นคนเปลี่ยนชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ เธอเป็นนักศึกษาในตอนนั้น เธอเรียนครู เหมาะกันดีนะ ทหารกับคุณครู ชีวิตเฮบปี้ มีความสุข แต่ผมยังไฟแรง ยังกระหายสงคราม อยากเป็นทหาร ทหารอะไรก็ได้ ในปีเดียวกันที่ผมปลดนั้น ผมได้เข้าร่วมกองกำลังทหารพราน ผมได้มารู้จัก กรมทหารพรานที่ 11 ผมได้เป็นหัวหน้าตอนกองร้อย แต่ผมเลือกที่จะเป็นทหารและโกหกคนที่ผมรัก เพราะผมติดมันเข้าแล้ว เจ้ายาเสพติด จึงทำให้ผมเป็นคน โมโหร้าย คิดที่จะโทษตัวเอง กลายเป็นคนโกหก สันดานเลว เห็นแก่ตัว ไม่นาน ผมก็เกิดอาการทางจิต ในระหว่างปฎิบัติหน้าที่ สามจังหวัดชายแดนใต้ เป็นอาการที่ผมไม่เคยเป็น ในตอนนั้นผมคิดว่า ผมเป็นอะไร ทำไมใครๆก็คิดที่จะทำร้าย ผมจึงตัดสินใจลาออก ในตอนนั้น แม่และแฟนผม ยังไม่รู้ แต่อาการผมผิดปกติมาก ใจร้อน ไม่มีเหตุผม กลัวสังคม เคลียดไม่มีสาเหตุ ไม่นานผมก็อาการดีขึ้น มีประกาศสอบคัดเลือก นนส.ร้อย.CAT-904 หลักสูตรเร่งรัด 6 เดือน ผมจึงสมัครไปแข็งขัน ให้ตายผมสอบได้ และได้อันดับดีด้วย รับ 500 อัตรา ผมได้อันดับ ร้อยกว่าๆจากผู้เข้าสอบ 4หมื่นกว่า ถือว่าดีในเกณทีเดียว ผมได้เข้าไปเรียน นักเรียนนานสิบ ของ ศร.โรงเรียนนักเรียนนายสิบ ของประเทศไทย ผมเรียนได้ร่างกายรับไหวกับบทลงโทษต่างๆ และการเรียนดี ผมได้รับเลือก ให้เป็นผู้นำนักเรียน หัวหน้านักเรียนนั่นเอง ในตอนนั้นอาการทางจิตต่างๆ ก็ไม่ปรากฏให้เห็น ปกติดีทุกประการ ออกคำสั่งได้แม้นยำ ใช้ความเป็นผู้นำอย่างสุดความสามารถ นนส.ชื่อย่อนี้ไม่วันลืม ไม่นานมีคำสั่งยุบ ยุบโดยไม่มีสาเหตุ แล้วอนาคตผมล่ะ แล้วแม่กับแฟนผมจะคิดอย่างไง มีเงื่อนไขก่อนยุบ ให้ทำสัญญาใหม่ หรือ ยกเลิกสัญญานักเรียนแล้วกลับบ้าน ผมเลือกเองที่จะยกเลิกสัญญา เพราะคิดว่ามันไม่ยุติธรรม ผมไม่เคยผิดเงื่อนไข ผมทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถ แล้วทำไมกองทัพถึงทอดทิ้งเรา ผมกลับด้วยความคิดที่ว่า ทำไมกองทัพหรือหน่วยงานต้นสังกัด ทำร้ายอนาคตผม ผมมีโอกาส ที่ทำให้พ่อแม่ลูกเมียสบายแล้ว ทำไมและทำไม หลังจากผมยกเลิกสัญญา นนส แล้ว ไม่นานก็มีการเปิดรับสมัคร ตำรวจ นั่นไง โอกาสมาอีกแล้ว และผมก็ทำได้ ผมสอบได้อีกแล้ว แต่รู้มั้ย ว่าเงินที่แม่เก็บนั้นหมดแล้ว และผมจำทำอย่างไร ขอหยิบยืมใครก็ไม่ได้ พี่ป้าน้าอาก็ไม่ช่วย รู้มั้ยผมอยากจะตายเมื่อพ่อมากๆเลย ผมเล่นยา และเล่นยา จนเสียสติ กินเหล้า นอนข้างทาง หนี้ออกจากบ้าน จนผมไม่รู้ตัวว่าผมเป็นใคร ทำอะไรอยู่ มีผู้หญิงคนสองคน ที่ผมโกหกเธอมาตลอด เค้าให้อภัยผมและให้โอกาสผม และผมได้แต่งงานกับเธอ และมีลูกด้วยกัน ผมเลิกยาเสพติด แล้วสร้างชีวิตครอบครัว แต่ไม่จบเพียงเท่านี้ ปัจจุบัน บ้านผมกำลังโดนยึด ผมประสบอุบัติเหตุรถชน แม่หาเช้ากินค่ำ ผมลาออกจากทหารพราน และกำลังตกงาน แต่ผมไม่ยอมกลับไม่ยุ่งกับมันเด็ดขาด ยาเสพติดมันทำร้ายผม ตั้งแต่ต้น ผมคิดว่าเรื่องราวของผมไม่กี่หน้ากระดาษ จะทำให้ น้องๆหลายคน คิดได้ ครับ