พอโตขึ้นมันก็จะโดดเดี่ยวแบบนี้ใช่มั้ย

เพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ พอเจออีกที เขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแล้ว

ครอบครัวที่อยู่ห่างกัน พอไม่ได้คุยกันนาน ๆ มันก็ไม่รู้จะคุยอะไร
ไม่เห็นเขาเข้าใจเลยว่าเราทำงานอะไร เจอใคร สำคัญยังไง
พูดไปก็พูดกันคนละเรื่อง เหมือนอยู่คนละโลก

คนรักที่ดูเหมือนจะสนิทที่สุด แต่ต่างคนต่างยุ่ง
จนวันหนึ่งเราก็ไม่สามารถอธิบายความทุกข์ให้เขาเข้าใจได้อย่างเคย


เข้าใจดีว่าคนเราเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ แม้แต่ตัวเราเองก็เปลี่ยนไปด้วย
แต่เวลาที่เศร้า ต้องการใครที่จะเข้าใจเราทุกๆอย่าง มองไปกลับไม่มีใครที่ยืนอยู่ในจุดเดียวกันกับเราเลย

ทุกคนงอกงาม แต่ไปกันคนละทิศทาง...
การเติบโตเป็นเรื่องโดดเดี่ยวจริงหรือ ? เราจะต้องเผชิญกับความรู้สึกแบบนี้ไปเรื่อยๆใช่มั้ย

หรืออาจเป็นแค่เราคนเดียวที่จัดการความสัมพันธ์ไม่ได้นะ