ยอมรับไม่อายเลยเป็นซึมเศร้า ทำไงดีให้วิญาณเข้าร่าง

ไม่อยากทำงานเก่าที่บ้านหยวนๆทำที่อยากทำ
ต้องแลพ่อมแม่ป้าสองคนไม่สบายอัลไชเมอร
อันนีไม่หยวน แต่เราอยู่กะเค่าแล้ว หดหู่ เฉา เหงา
พอเค้านอนกันหมดเราเหมือนอยู่คนเดีบวในโลก
อายุก็สี่สิบ มันจะมี ความผีน ความหวามหวัวอะไรได้อีกเหรอ
คนกตัญญูย่อมได้ดี สิบปี เราได้อะไร นอกจากคความเครียด กินแต่ยาหมอติดยานอนหลับ ชีวิตเหงามาก ไปคุยกะญาตินานๆทีเด้าดีนะ
ไปทุกวันเค้าก็มีโลกของเขา