เรื่องนี้เคยลงที่นี่หลายปีแล้วเหมือนกันค่ะ เกือบ 10 ปีแล้วมั้งคะ พิมพ์รวมเล่มก็ 7-8 ปีแล้ว กับสำนักพิมพ์พิมพ์คำ
เรื่องนี้มีเหตุการณ์ที่สะเทือนใจ ต้นฉบับที่ส่งให้ บก. ก็เลยลดความรุนแรงของบางฉากลง เหตุการณ์บางอย่างปรับเปลี่ยนให้คลุมเครือหน่อยๆ เพื่อไม่ให้ผู้อ่านหดหู่จนเกินไป
ขอมาลงที่นี่อีกรอบนะคะ นี่เป็นต้นฉบับดั้งเดิมที่ไม่ได้แก้เลยค่ะ
ระบำเงา
บทนำ
กลิ่นฉุนขื่นๆ เริ่มจากบางเบาแล้วรุนแรงขึ้นตามลำดับ หญิงสาวบนเตียงยังคงให้ความสนใจกับหนังสือเล่มบางในมือ ไม่รับรู้ถึงบรรยากาศรอบตัวที่หนาแน่นขึ้นทุกที ไฟดวงเล็กบนโต๊ะข้างๆ ไม่เคยให้ความสว่างเพียงพอที่จะอ่านอะไรได้นาน ปกติเธอจะอ่านหนังสือและทำงานบนโต๊ะในห้องนั่งเล่นเสมอ แต่คืนนี้พิเศษกว่าทุกวัน คืนนี้จำเป็นต้องอ่านหนังสือบนเตียงนอน
เสียงเปิดและปิดประตูในห้องข้างเคียงดังมาให้ได้ยิน ผนังห้องของบ้านเช่าเก่าแก่หลังนี้ช่างบางเสียจริงๆ ทุกครั้งที่เพื่อนร่วมบ้านเปิดปิดประตู หรือใครทำอะไรอยู่ในห้องของตัว ก็จะได้ยินกันหมด ใหม่ๆ ก็น่ารำคาญอยู่หรอก แต่เมื่ออยู่ด้วยกันมานานร่วมปี ตอนนี้จึงชินเสียแล้ว เสียงเหล่านั้นกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันในช่วงเวลาค่ำคืนแบบนี้เสมอ และแม้จะอยู่ในบ้านหลังเดียวกันมานานขนาดนั้น แต่พอเช้า ต่างคนต่างก็ออกจากบ้านไปกันคนละทิศละทาง และจะกลับกันมาก็เมื่อค่ำมืดหรือดึกไปเลย จึงแทบไม่ได้เห็นหน้ากัน และแทบไม่รู้จักกันเลย
ตัวหนังสือที่กำลังอ่านชักจะเลือนขึ้นทุกที พยายามกะพริบตาถี่ๆ ก็แล้ว เพ่งก็แล้ว แต่ดูเหมือนมันจะอ่านยากขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงเท่านั้น ที่อ่านๆ ไปก็จับใจความไม่ค่อยได้เสียอีก หายใจก็ลำบากขึ้นด้วย
จำต้องวางหนังสือไว้บนโต๊ะข้างเตียง เอื้อมมือปิดไฟที่โคม ดึงผ้าห่มขึ้นถึงหน้าอก แล้วหลับตา วางสองมือประสานกัน เงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าเดินไปเดินมาจากห้องข้างเคียง ความคุ้นเคยทำให้รู้ว่าเสียงต่อไปที่จะได้ยินคืออะไร อีกไม่นานก็จะมีเสียงน้ำไหลดังมาตามท่อน้ำที่เชื่อมต่อตลอดถึงกัน
แต่น่าแปลก นอนฟังอยู่นาน ก็ไม่ได้ยินเสียที รอบตัวมีแต่ความมืดและเสียงหึ่งของอะไรบางอย่าง เหมือนเสียงเครื่องทำความร้อน บ้านเก่าก็แบบนี้เอง เครื่องทำความร้อนจะมีเสียงดังให้ได้ยินเสมอ แรกๆ ที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ เสียงนั้นทำให้ไม่มีสมาธิพอที่จะอ่านหนังสือ ร่ำๆ จะหาที่อยู่ใหม่หลายครั้ง แต่พอนานๆ เข้าก็เริ่มชิน แถมห้องเช่าราคาถูกใกล้มหาวิทยาลัยขนาดนี้หายากเสียด้วย จึงจำใจต้องทนอยู่หลายเดือน ดีที่ทุกวันนี้ชินกับมันเสียจนแทบไม่ได้ยินอีก คืนนี้คงเป็นเพราะเงียบผิดปกติ จึงได้ยินชัดเจน
สงสัยขึ้นมาอีกว่าเมื่อไรเพื่อนห้องข้างๆจะอาบน้ำเสียที ใจอยากลืมตาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มึนงงเกินกว่าจะทำอะไรทั้งสิ้น ได้แต่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความมืดเพียงอย่างเดียว แม้ว่ามันจะน่าอึดอัด ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดำดิ่งลงสู่ห้วงเหวลึก และลึกลงเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก็ยังไม่อยากลืมตาอยู่ดี
กลิ่นขื่นๆและความหนาหนักของอากาศผ่านหลอดลมเข้าไปอัดแน่นอยู่ภายในทรวงอก ทุกครั้งที่หายใจเข้า เหมือนสูดเอากรวดทรายร้อนๆผ่านลำคอ ทำให้ปวดหนึบไปตลอดระยะที่มันผ่าน หายใจยากขึ้นทุกที
เงาอะไรบางอย่างวูบวาบให้เห็นเลือนราง แต่จะเห็นเงาได้อย่างไรในเมื่อมันมืดออกอย่างนี้ คงคิดไปเองมากกว่า
แต่จะเป็นความคิดหรือไม่ ตอนนี้ไม่สำคัญเสียแล้ว เพราะอะไรบางอย่างในส่วนลึกบอกว่าต้องวิ่งไล่ตามเงานั้นให้ทัน และตอนนี้ดูเหมือนมันลงต่ำไปเรื่อยๆ
ในความมุ่งมั่นที่จะติดตามเงาที่เห็น แม้เป็นความรู้สึกนึกคิดที่เลื่อนลอย แต่ก็ทำให้ไม่รู้ตัวไปชั่วขณะว่าตอนนี้หายใจแทบไม่ได้เสียแล้ว
ที่จริงก็ไม่อยากหายใจ เพราะทุกครั้งที่พยายามดิ้นรนสูดเอาอากาศเข้าไป จะสำลักจนแสบหน้าอกได้ทุกครั้ง ร่างทั้งร่างเกร็งจนขยับแขนขาไม่ได้อีก ศีรษะหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยหินก้อนใหญ่
เสียงหนักๆของอะไรบางอย่างดังมาให้ได้ยิน ตามด้วยเสียงห้าวๆเรียกชื่อ จับใจความไม่ได้ว่าใครเรียกใคร จิตใจในเวลานี้ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว มันง่วงงุนไปหมด
…อยากหลับ จะได้ถึงก้นบึ้งของหุบเหวนี้เสียที หลับแล้วไม่ตื่นอีกเลย
แล้วอยู่ดีๆก็มีแสงไฟวูบวาบเหนือศีรษะ จัดจ้าจนแสบตา ในประสาทรับรู้ที่เลือนราง เงาดำมืดที่เห็นกำลังถูกดึงขึ้นจากเบื้องต่ำ ไม่เพียงเท่านั้น แสงวูบๆวิบวับกำลังขับไล่ความมืด ตามด้วยเสียงเรียกชื่ออีกครั้ง
…พยายามลืมตา แต่ลำบากเหลือหลาย
อะไรบางอย่างครอบลงบนใบหน้า ตามด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบที่แขนซ้าย
เริ่มหายใจได้บ้างแล้วเมื่อได้ยินเสียงห้าวๆบอกเหมือนสั่ง เป็นภาษาที่ฟังรู้เรื่อง แม้จะไม่ใช่ภาษาที่คุ้นเคยก็ตาม
"หายใจยาวๆครับ สูดหายใจยาวๆ"
แล้วเสียงของใครอีกคนดังไกลๆมาให้ได้ยิน
"เปิดหน้าต่างให้หมด แก๊สมาจากเตา"
เห็นก้นเหวอยู่แค่เอื้อมเมื่อครู่นี่เอง อีกนิดเดียวก็พ้นแล้ว น่าเสียดาย ตอนนี้กำลังถูกดึงให้กลับขึ้นมาเบื้องบนอีก ใจอยากขัดขืน แต่ก็ไม่มีแรงพอที่จะทำ อาการแน่นในทรวงอกทุเลาลงไปบ้างแล้ว แต่กลับร้าวระบมไปทั่วร่างแทน
ไม่เพียงเท่านั้น...เงาที่เห็นเมื่อครู่หายไปเสียแล้ว...
ระบำเงา (บทนำ)
เรื่องนี้มีเหตุการณ์ที่สะเทือนใจ ต้นฉบับที่ส่งให้ บก. ก็เลยลดความรุนแรงของบางฉากลง เหตุการณ์บางอย่างปรับเปลี่ยนให้คลุมเครือหน่อยๆ เพื่อไม่ให้ผู้อ่านหดหู่จนเกินไป
ขอมาลงที่นี่อีกรอบนะคะ นี่เป็นต้นฉบับดั้งเดิมที่ไม่ได้แก้เลยค่ะ
กลิ่นฉุนขื่นๆ เริ่มจากบางเบาแล้วรุนแรงขึ้นตามลำดับ หญิงสาวบนเตียงยังคงให้ความสนใจกับหนังสือเล่มบางในมือ ไม่รับรู้ถึงบรรยากาศรอบตัวที่หนาแน่นขึ้นทุกที ไฟดวงเล็กบนโต๊ะข้างๆ ไม่เคยให้ความสว่างเพียงพอที่จะอ่านอะไรได้นาน ปกติเธอจะอ่านหนังสือและทำงานบนโต๊ะในห้องนั่งเล่นเสมอ แต่คืนนี้พิเศษกว่าทุกวัน คืนนี้จำเป็นต้องอ่านหนังสือบนเตียงนอน
เสียงเปิดและปิดประตูในห้องข้างเคียงดังมาให้ได้ยิน ผนังห้องของบ้านเช่าเก่าแก่หลังนี้ช่างบางเสียจริงๆ ทุกครั้งที่เพื่อนร่วมบ้านเปิดปิดประตู หรือใครทำอะไรอยู่ในห้องของตัว ก็จะได้ยินกันหมด ใหม่ๆ ก็น่ารำคาญอยู่หรอก แต่เมื่ออยู่ด้วยกันมานานร่วมปี ตอนนี้จึงชินเสียแล้ว เสียงเหล่านั้นกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันในช่วงเวลาค่ำคืนแบบนี้เสมอ และแม้จะอยู่ในบ้านหลังเดียวกันมานานขนาดนั้น แต่พอเช้า ต่างคนต่างก็ออกจากบ้านไปกันคนละทิศละทาง และจะกลับกันมาก็เมื่อค่ำมืดหรือดึกไปเลย จึงแทบไม่ได้เห็นหน้ากัน และแทบไม่รู้จักกันเลย
ตัวหนังสือที่กำลังอ่านชักจะเลือนขึ้นทุกที พยายามกะพริบตาถี่ๆ ก็แล้ว เพ่งก็แล้ว แต่ดูเหมือนมันจะอ่านยากขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงเท่านั้น ที่อ่านๆ ไปก็จับใจความไม่ค่อยได้เสียอีก หายใจก็ลำบากขึ้นด้วย
จำต้องวางหนังสือไว้บนโต๊ะข้างเตียง เอื้อมมือปิดไฟที่โคม ดึงผ้าห่มขึ้นถึงหน้าอก แล้วหลับตา วางสองมือประสานกัน เงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าเดินไปเดินมาจากห้องข้างเคียง ความคุ้นเคยทำให้รู้ว่าเสียงต่อไปที่จะได้ยินคืออะไร อีกไม่นานก็จะมีเสียงน้ำไหลดังมาตามท่อน้ำที่เชื่อมต่อตลอดถึงกัน
แต่น่าแปลก นอนฟังอยู่นาน ก็ไม่ได้ยินเสียที รอบตัวมีแต่ความมืดและเสียงหึ่งของอะไรบางอย่าง เหมือนเสียงเครื่องทำความร้อน บ้านเก่าก็แบบนี้เอง เครื่องทำความร้อนจะมีเสียงดังให้ได้ยินเสมอ แรกๆ ที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ เสียงนั้นทำให้ไม่มีสมาธิพอที่จะอ่านหนังสือ ร่ำๆ จะหาที่อยู่ใหม่หลายครั้ง แต่พอนานๆ เข้าก็เริ่มชิน แถมห้องเช่าราคาถูกใกล้มหาวิทยาลัยขนาดนี้หายากเสียด้วย จึงจำใจต้องทนอยู่หลายเดือน ดีที่ทุกวันนี้ชินกับมันเสียจนแทบไม่ได้ยินอีก คืนนี้คงเป็นเพราะเงียบผิดปกติ จึงได้ยินชัดเจน
สงสัยขึ้นมาอีกว่าเมื่อไรเพื่อนห้องข้างๆจะอาบน้ำเสียที ใจอยากลืมตาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มึนงงเกินกว่าจะทำอะไรทั้งสิ้น ได้แต่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความมืดเพียงอย่างเดียว แม้ว่ามันจะน่าอึดอัด ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดำดิ่งลงสู่ห้วงเหวลึก และลึกลงเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก็ยังไม่อยากลืมตาอยู่ดี
กลิ่นขื่นๆและความหนาหนักของอากาศผ่านหลอดลมเข้าไปอัดแน่นอยู่ภายในทรวงอก ทุกครั้งที่หายใจเข้า เหมือนสูดเอากรวดทรายร้อนๆผ่านลำคอ ทำให้ปวดหนึบไปตลอดระยะที่มันผ่าน หายใจยากขึ้นทุกที
เงาอะไรบางอย่างวูบวาบให้เห็นเลือนราง แต่จะเห็นเงาได้อย่างไรในเมื่อมันมืดออกอย่างนี้ คงคิดไปเองมากกว่า
แต่จะเป็นความคิดหรือไม่ ตอนนี้ไม่สำคัญเสียแล้ว เพราะอะไรบางอย่างในส่วนลึกบอกว่าต้องวิ่งไล่ตามเงานั้นให้ทัน และตอนนี้ดูเหมือนมันลงต่ำไปเรื่อยๆ
ในความมุ่งมั่นที่จะติดตามเงาที่เห็น แม้เป็นความรู้สึกนึกคิดที่เลื่อนลอย แต่ก็ทำให้ไม่รู้ตัวไปชั่วขณะว่าตอนนี้หายใจแทบไม่ได้เสียแล้ว
ที่จริงก็ไม่อยากหายใจ เพราะทุกครั้งที่พยายามดิ้นรนสูดเอาอากาศเข้าไป จะสำลักจนแสบหน้าอกได้ทุกครั้ง ร่างทั้งร่างเกร็งจนขยับแขนขาไม่ได้อีก ศีรษะหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยหินก้อนใหญ่
เสียงหนักๆของอะไรบางอย่างดังมาให้ได้ยิน ตามด้วยเสียงห้าวๆเรียกชื่อ จับใจความไม่ได้ว่าใครเรียกใคร จิตใจในเวลานี้ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว มันง่วงงุนไปหมด
…อยากหลับ จะได้ถึงก้นบึ้งของหุบเหวนี้เสียที หลับแล้วไม่ตื่นอีกเลย
แล้วอยู่ดีๆก็มีแสงไฟวูบวาบเหนือศีรษะ จัดจ้าจนแสบตา ในประสาทรับรู้ที่เลือนราง เงาดำมืดที่เห็นกำลังถูกดึงขึ้นจากเบื้องต่ำ ไม่เพียงเท่านั้น แสงวูบๆวิบวับกำลังขับไล่ความมืด ตามด้วยเสียงเรียกชื่ออีกครั้ง
…พยายามลืมตา แต่ลำบากเหลือหลาย
อะไรบางอย่างครอบลงบนใบหน้า ตามด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบที่แขนซ้าย
เริ่มหายใจได้บ้างแล้วเมื่อได้ยินเสียงห้าวๆบอกเหมือนสั่ง เป็นภาษาที่ฟังรู้เรื่อง แม้จะไม่ใช่ภาษาที่คุ้นเคยก็ตาม
"หายใจยาวๆครับ สูดหายใจยาวๆ"
แล้วเสียงของใครอีกคนดังไกลๆมาให้ได้ยิน
"เปิดหน้าต่างให้หมด แก๊สมาจากเตา"
เห็นก้นเหวอยู่แค่เอื้อมเมื่อครู่นี่เอง อีกนิดเดียวก็พ้นแล้ว น่าเสียดาย ตอนนี้กำลังถูกดึงให้กลับขึ้นมาเบื้องบนอีก ใจอยากขัดขืน แต่ก็ไม่มีแรงพอที่จะทำ อาการแน่นในทรวงอกทุเลาลงไปบ้างแล้ว แต่กลับร้าวระบมไปทั่วร่างแทน
ไม่เพียงเท่านั้น...เงาที่เห็นเมื่อครู่หายไปเสียแล้ว...