ไม่รู้จะเรียกว่าความสุขได้รึป่าว

ชีวิตคู่มันเป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนมากจริงๆค่ะืเราใช้ชีวิตคู่มา12ปี ดูแลตัวเองมาตลอด สามีเป็นผู้ชายที่อ่อนแอมาก ทำอะไรนิดนึงก็เหนื่อย งานบ้านก็ไม่เคยช่วยทำ จะให้อะไรทีนึงก็พูดย้ำๆไปค่ะ เป็นผู้ชายที่คิดอะไรลบมาก นานๆทีจะช่วยแบ่งเบาภาระ ที่สำคัญเขาเข้ากับพ่อกับที่บ้านเราไม่ได้ เพราะสาเหตุบ้านเราจน เราต้องรับผิดชอบดูแลครอบครัว แต่เขาเติบโตมาในครอบครัวที่มีพ่อให้และคอยสปอยเขาเกือบทุกอย่าง พ่อกับแม่สามีเลิกกันค่ะ เขาเลยเหมือนชีวิตมีปม ตอนนี้อายุ32ละคะยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ทุกวันนี้ที่เราอยู่เรากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ขนาดลูกยังไม่ค่อยสนใจเท่าไรจะติดแต่เกมส์เป็นส่วนมาก แต่ก็ดีตรงที่เขาไม่เจ้าชู้และไม่ดื่มนี่แหละ ไม่รู้จริงๆว่าควรไปต่อหรือพอแค่นี้