ขอออกตัวขอโทษก่อน ความรู้สึกที่บรรยายออกมา นอนไม่หลับ มา 3 คืน เคยได้ยินว่าใน pantip
เป็นศูนย์รวมคนดีๆรวมตัวกัน และเป็นสังคมในอินเตอร์เนทที่ค่อนข้างดี ไม่มีที่ไป เพื่อนก็ไม่ค่อยเหลือ
เพราะมัวแต่ทำงาน เพื่อนที่รู้จักกันจากทำงานก็เปิดเผยชีวิตให้ไม่ได้ ครอบครัวก็ไม่สนับสนุนแต่แรก
ทั้งหมดปัญหาเกิดจากตัวเราเองดีไม่พอ และ นับวันเธอแสดงในสิ่งที่ทำให้เห็นตัวตนที่ทำให้รับไม่ได้มากยิ่งขึ้น
อดทน ทุ่มเท ใครเตือนก็ไม่ฟัง เจ็บมาหลายครั้ง พังมาหลายครา เจ็บ ตอนไม่มีอะไร ทุกอย่างก็มีปัญหา
พอมีทุกอย่างก็เริ่มเห็นว่าไม่เคยพอ ไม่เคยสนใจ ไม่ให้ความสำคัญ ใจดำ คำพูดทำร้ายจิตใจ
พฤติกรรมทำร้ายความรู้สึก ไม่เคยเห็นมีความหมาย แค่คิด แค่กำลังพิมพ์ข้อความ รู้สึกสะอิดสะเอียน
รู้สึกอยากอาเจียน พะอืดพะอม แค่หน้ายังไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะเจอ อยากให้หายไปจากชีวิต
อยากให้เค้าได้คนที่รวยมีฐานะเติมเต็มชีวิตเค้าได้ อยากให้เค้าได้ไปใช้ชีวิตกับเพื่อนๆที่เค้าบูชา
เหมือนขาดเพื่อนไม่ได้ อยากให้มีชีวิตที่ดีกว่าอยู่กับคนธรรมดาอย่างเรา ยอมทิ้งทุกอย่าง เพียงเพื่อคนคนนี้
แต่เมื่อนิสัย ตัวตน ค่อยๆเปิดเผยออกมา ทำให้เราอย่างห่าง ไม่อยากยุ่งเกี่ยว พฤติกรรมทำให้เราอยากหายไป
ขอหย่าหลายครั้ง อยากให้เค้าไปหาคนที่เหมาะสมกับเค้า ไม่ได้อยู่เพราะความรัก แต่มันเป็นความผูกพันธ์
และความรู้สึกผิดและความรับผิดชอบ อดทน เราน่าจะเชื่อสิ่งที่เค้าบอก เค้าไม่ได้ชอบคนแบบเรา
ไม่เคยรังเกียจ ไม่เคยเชื่อคำตักเตือน คำแนะนำ ของคนรอบตัว ทั้งความแตกต่างทางฐานะ
สังคมรอบตัว ครอบครัวของแต่ละฝ่าย ความคิดความอ่าน เคยเชื่อว่า ความรักจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้ทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่ไม่เป็นจริง คนเราเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ หรือ ไม่เคยเปลี่ยนเลยด้วยซ้ำ ไม่มีอนาคต มีอะไรหลายอย่างที่มักจะพูด
มักจะเกริ่นออกมา ถึงคนรอบตัว ไปเที่ยวต่างประเทศบ้าง บ้านคนอื่นบ้าง รถยนต์คันใหม่บ้าง มือถือบ้าง
ช่วงสร้างเนื้อสร้างตัว เงินไม่ใช่หาไม่ได้ แต่ ควรเก็บสะสมและใช้ตามความจำเป็น อะไรที่ใช้ได้หรือจำเป็นไม่เคยไม่หาให้
หรือซื้อให้ อายุก็เพิ่มกันมากขึ้น ยังอยากไปเที่ยว ไปกิน ไปดื่ม ไปผับ กับเพื่อนๆ กลับบ้านดึกดื่น ตี3 ตี4
หรือคนที่ทำงานจะพาไปกิน ไม่รู้จักปฏิเสธ คนอื่นเค้ารู้จักปฏิเสธ พูดไม่เป็น บางทีแค่บอกว่า เค้าพาไปกินร้านดีๆร้านแพงๆ
คนที่บริษัทไม่มีคิดถึงเผื่อคนอื่น คนที่มีครอบครัว หรือ คนของเราอยากไปเอง เพราะ ไม่รู้จักตอบไม่บ้าง
กินธรรมดากันไม่ได้จริงๆหรือ เรากินอะไรก็ได้ ขอแค่กินกับเค้า กับข้าวที่ไม่ได้อร่อยมาก ที่ไม่ได้ชอบ อาหารซ้ำๆ
ตอนที่ชีวิตไม่มีอะไรกับดีกว่าด้วยซ้ำ งานที่ทำงานเงินเดือนน้อย ใช้งานหนัก กลับดึกเกือบทุกวัน เพื่อนร่วมงานเงินเดือนมากกว่า
ทำงานน้อยกว่า หัวหน้างานก็ไม่ค่อยสนใจ กลับบ้านก็เหมือนต้องทำงานต่อ วันหยุดก็ทำงาน ทะเลาะกันเรื่องหางานใหม่มั้ย
ก็ไม่ยอมสมัครหาที่ทำงานใหม่ เงินเดือนจะได้เพิ่มขึ้นบ้าง ไม่ใช่แทบจะไม่พอกินไม่พอใช้ เจ้านายก็พูดให้รอ รอ รอ
ผ่านมาหลายปีชีวิตทำงานมีแต่แย่ลง คนที่ทำงานต้องเรียกว่า อยู่เป็น ทำงานเป็น ไม่เห็นต้องขยันมาก กลับได้เงินเดือนสูงกว่า
ทั้งพนักงานใหม่ก็ยังได้เงินเดือนเยอะกว่า บ่นตลอดค่าใช้จ่ายไม่พอ แต่ไม่ขวนขวาย ไม่รักอนาคต ไม่รักความกว้าวหน้า
ไม่รู้มีอะไรนักหนากับบริษัทนี้ ทุกวันนี้โดนหลอกหลายเรื่องมาก เรื่องโกหกก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้รับไม่ได้
รู้ความจริงก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ โกหกหลายเรื่องมาก เพราะไม่อยากให้ชีวิตคู่มีปัญหา ไม่ใช่ไม่ร็เรื่องอะไร
มีทั้งคนพาเที่ยว ผ่านอะไรมาเยอะ
ผ่านชีวิตกับผู้หญิงมาจนรู้เรื่องอะไรต่อมิอะไร บางทีแค่การรู้สึกรับผิดชอบในวันนั้น ไม่อยากเป็นคนไม่ดี
กลับเหมือนตกนรกทั้งเป็น จดทะเบียนสมรสเหมือนเห็นแก่ตัวที่ทางเราไม่อยากจดทะเบียน อยากใช้ชีวิตอยู่แบบด้วยความรัก
ไม่ใช่อะไรมาผูกมัด ถ้ารักกันจริง ทะเบียนสมรสก็ไม่เห็นจำเป็น พอจะมีการเหมือนหย่าร้างกัน สถานะมันไปกันไม่ไหว
กลับโดนเรียกร้องต่างๆมากมาย แค่เอ่ยออกมาทั้งค่าเลี้ยงดู คงดูข่าวตามกระแสในอินเตอร์เนทมาเยอะหรือเปล่า
ทรัพย์สินที่มีกันไม่มากก็ต้องแบ่งให้ไป พูดไปแล้วน้ำตาคลอ เสียใจมาก เสียความรู้สึก อะไรหลายอย่างหรือที่ผ่านมา
เป็นเพียงแค่การเล่นละครให้คนโง่อย่างเราหลงเชื่อไปกับภาพลวงตา อาการของตัวเราเองไม่ค่อยดีนัก
โรคภัยเข้ามาเต็มไปหมด เบาหวาน ความดัน หัวใจ อยากหนีไปอยู่ให้ไกลจากโลกเดิม ไปอยู่จังหวัดอื่น
ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ รายได้จากการค้าขายไม่ต้องเดือนละ 1-2 แสน ขอแค่พอมีพอกินเหลือ 4-5 หมื่นก็เพียงพอ
อยากไปเป็นอาจารย์ สอนหนังสือเด้กประถม ไม่มีวุฒิการศึกษาเป็นอาจารย์
เรื่องการมีลูกไม่เคยหวัง เราเองมีแนวโน้มเป็นหมัน มีลูกยาก อยากไปใช้ชีวิตที่ไม่ต้องแข่งขันกัน
การหย่าร้างพอจะมีวิธีอย่างไร? ที่เราไม่ต้องไปเจอตัว เจอหน้า แค่คิดว่าต้องไปเจอตัวก็รู้สึกแย่มากมาก
แล้วการแบ่งเงิน แบ่งบ้าน แบ่งรถ แบ่งทรัพย์สิน ไม่ได้มีเยอะแยะอะไรขนาดนั้น แต่โดนเรียกร้องไว้
พอจะมีคำแนะนำอะไรมั้ย? พ่อแม่อายุจะ 70 ปีแล้ว อยากตัดเรื่องผู้หญิงและเลี้ยงดูท่านทั้ง 2 คนก่อน
ผู้ใหญ่เคยเตือนแล้ว ถึงลักษณะ นิสัย ครอบครัว การศึกษา ฐานะ ไม่เคยเชื่อ เชื่อมั่นในความคิดตัวเอง
เราต้องทำได้ เราไหว แต่ตอนนี้ ท้อมาก รู้สึกแย่มาก ไม่ใช้สมอง ไม่ใช้หัวใจ ใช้แค่เลือกรับผิดชอบ
และมั่นใจตัวเองมากเกินไป
ขอโทษที่ผู้ชายไม่ได้เรื่องมาเขียนเรื่องไร้สาระแบบนี้ ขอบคุณที่มอบพื้นที่ดีดีแห่งนี้ไว้
ช่วงนี้อ่อนแอมาก อ่อนแอกว่าที่คิด ไม่อยากเชื่อว่าเราจะมีวันนี้ วันที่มานั่งพิมพ์เรื่องราวชีวิตจริง
ผ่านเว็บบอร์ดในอินเตอร์เนท
[ขอคำแนะนำ] หย่ากับภรรยา (แฟน) ไม่ต้องเจอตัว เจอหน้า และ ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก
เป็นศูนย์รวมคนดีๆรวมตัวกัน และเป็นสังคมในอินเตอร์เนทที่ค่อนข้างดี ไม่มีที่ไป เพื่อนก็ไม่ค่อยเหลือ
เพราะมัวแต่ทำงาน เพื่อนที่รู้จักกันจากทำงานก็เปิดเผยชีวิตให้ไม่ได้ ครอบครัวก็ไม่สนับสนุนแต่แรก
ทั้งหมดปัญหาเกิดจากตัวเราเองดีไม่พอ และ นับวันเธอแสดงในสิ่งที่ทำให้เห็นตัวตนที่ทำให้รับไม่ได้มากยิ่งขึ้น
อดทน ทุ่มเท ใครเตือนก็ไม่ฟัง เจ็บมาหลายครั้ง พังมาหลายครา เจ็บ ตอนไม่มีอะไร ทุกอย่างก็มีปัญหา
พอมีทุกอย่างก็เริ่มเห็นว่าไม่เคยพอ ไม่เคยสนใจ ไม่ให้ความสำคัญ ใจดำ คำพูดทำร้ายจิตใจ
พฤติกรรมทำร้ายความรู้สึก ไม่เคยเห็นมีความหมาย แค่คิด แค่กำลังพิมพ์ข้อความ รู้สึกสะอิดสะเอียน
รู้สึกอยากอาเจียน พะอืดพะอม แค่หน้ายังไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะเจอ อยากให้หายไปจากชีวิต
อยากให้เค้าได้คนที่รวยมีฐานะเติมเต็มชีวิตเค้าได้ อยากให้เค้าได้ไปใช้ชีวิตกับเพื่อนๆที่เค้าบูชา
เหมือนขาดเพื่อนไม่ได้ อยากให้มีชีวิตที่ดีกว่าอยู่กับคนธรรมดาอย่างเรา ยอมทิ้งทุกอย่าง เพียงเพื่อคนคนนี้
แต่เมื่อนิสัย ตัวตน ค่อยๆเปิดเผยออกมา ทำให้เราอย่างห่าง ไม่อยากยุ่งเกี่ยว พฤติกรรมทำให้เราอยากหายไป
ขอหย่าหลายครั้ง อยากให้เค้าไปหาคนที่เหมาะสมกับเค้า ไม่ได้อยู่เพราะความรัก แต่มันเป็นความผูกพันธ์
และความรู้สึกผิดและความรับผิดชอบ อดทน เราน่าจะเชื่อสิ่งที่เค้าบอก เค้าไม่ได้ชอบคนแบบเรา
ไม่เคยรังเกียจ ไม่เคยเชื่อคำตักเตือน คำแนะนำ ของคนรอบตัว ทั้งความแตกต่างทางฐานะ
สังคมรอบตัว ครอบครัวของแต่ละฝ่าย ความคิดความอ่าน เคยเชื่อว่า ความรักจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้ทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่ไม่เป็นจริง คนเราเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ หรือ ไม่เคยเปลี่ยนเลยด้วยซ้ำ ไม่มีอนาคต มีอะไรหลายอย่างที่มักจะพูด
มักจะเกริ่นออกมา ถึงคนรอบตัว ไปเที่ยวต่างประเทศบ้าง บ้านคนอื่นบ้าง รถยนต์คันใหม่บ้าง มือถือบ้าง
ช่วงสร้างเนื้อสร้างตัว เงินไม่ใช่หาไม่ได้ แต่ ควรเก็บสะสมและใช้ตามความจำเป็น อะไรที่ใช้ได้หรือจำเป็นไม่เคยไม่หาให้
หรือซื้อให้ อายุก็เพิ่มกันมากขึ้น ยังอยากไปเที่ยว ไปกิน ไปดื่ม ไปผับ กับเพื่อนๆ กลับบ้านดึกดื่น ตี3 ตี4
หรือคนที่ทำงานจะพาไปกิน ไม่รู้จักปฏิเสธ คนอื่นเค้ารู้จักปฏิเสธ พูดไม่เป็น บางทีแค่บอกว่า เค้าพาไปกินร้านดีๆร้านแพงๆ
คนที่บริษัทไม่มีคิดถึงเผื่อคนอื่น คนที่มีครอบครัว หรือ คนของเราอยากไปเอง เพราะ ไม่รู้จักตอบไม่บ้าง
กินธรรมดากันไม่ได้จริงๆหรือ เรากินอะไรก็ได้ ขอแค่กินกับเค้า กับข้าวที่ไม่ได้อร่อยมาก ที่ไม่ได้ชอบ อาหารซ้ำๆ
ตอนที่ชีวิตไม่มีอะไรกับดีกว่าด้วยซ้ำ งานที่ทำงานเงินเดือนน้อย ใช้งานหนัก กลับดึกเกือบทุกวัน เพื่อนร่วมงานเงินเดือนมากกว่า
ทำงานน้อยกว่า หัวหน้างานก็ไม่ค่อยสนใจ กลับบ้านก็เหมือนต้องทำงานต่อ วันหยุดก็ทำงาน ทะเลาะกันเรื่องหางานใหม่มั้ย
ก็ไม่ยอมสมัครหาที่ทำงานใหม่ เงินเดือนจะได้เพิ่มขึ้นบ้าง ไม่ใช่แทบจะไม่พอกินไม่พอใช้ เจ้านายก็พูดให้รอ รอ รอ
ผ่านมาหลายปีชีวิตทำงานมีแต่แย่ลง คนที่ทำงานต้องเรียกว่า อยู่เป็น ทำงานเป็น ไม่เห็นต้องขยันมาก กลับได้เงินเดือนสูงกว่า
ทั้งพนักงานใหม่ก็ยังได้เงินเดือนเยอะกว่า บ่นตลอดค่าใช้จ่ายไม่พอ แต่ไม่ขวนขวาย ไม่รักอนาคต ไม่รักความกว้าวหน้า
ไม่รู้มีอะไรนักหนากับบริษัทนี้ ทุกวันนี้โดนหลอกหลายเรื่องมาก เรื่องโกหกก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้รับไม่ได้
รู้ความจริงก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ โกหกหลายเรื่องมาก เพราะไม่อยากให้ชีวิตคู่มีปัญหา ไม่ใช่ไม่ร็เรื่องอะไร
มีทั้งคนพาเที่ยว ผ่านอะไรมาเยอะ
ผ่านชีวิตกับผู้หญิงมาจนรู้เรื่องอะไรต่อมิอะไร บางทีแค่การรู้สึกรับผิดชอบในวันนั้น ไม่อยากเป็นคนไม่ดี
กลับเหมือนตกนรกทั้งเป็น จดทะเบียนสมรสเหมือนเห็นแก่ตัวที่ทางเราไม่อยากจดทะเบียน อยากใช้ชีวิตอยู่แบบด้วยความรัก
ไม่ใช่อะไรมาผูกมัด ถ้ารักกันจริง ทะเบียนสมรสก็ไม่เห็นจำเป็น พอจะมีการเหมือนหย่าร้างกัน สถานะมันไปกันไม่ไหว
กลับโดนเรียกร้องต่างๆมากมาย แค่เอ่ยออกมาทั้งค่าเลี้ยงดู คงดูข่าวตามกระแสในอินเตอร์เนทมาเยอะหรือเปล่า
ทรัพย์สินที่มีกันไม่มากก็ต้องแบ่งให้ไป พูดไปแล้วน้ำตาคลอ เสียใจมาก เสียความรู้สึก อะไรหลายอย่างหรือที่ผ่านมา
เป็นเพียงแค่การเล่นละครให้คนโง่อย่างเราหลงเชื่อไปกับภาพลวงตา อาการของตัวเราเองไม่ค่อยดีนัก
โรคภัยเข้ามาเต็มไปหมด เบาหวาน ความดัน หัวใจ อยากหนีไปอยู่ให้ไกลจากโลกเดิม ไปอยู่จังหวัดอื่น
ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ รายได้จากการค้าขายไม่ต้องเดือนละ 1-2 แสน ขอแค่พอมีพอกินเหลือ 4-5 หมื่นก็เพียงพอ
อยากไปเป็นอาจารย์ สอนหนังสือเด้กประถม ไม่มีวุฒิการศึกษาเป็นอาจารย์
เรื่องการมีลูกไม่เคยหวัง เราเองมีแนวโน้มเป็นหมัน มีลูกยาก อยากไปใช้ชีวิตที่ไม่ต้องแข่งขันกัน
การหย่าร้างพอจะมีวิธีอย่างไร? ที่เราไม่ต้องไปเจอตัว เจอหน้า แค่คิดว่าต้องไปเจอตัวก็รู้สึกแย่มากมาก
แล้วการแบ่งเงิน แบ่งบ้าน แบ่งรถ แบ่งทรัพย์สิน ไม่ได้มีเยอะแยะอะไรขนาดนั้น แต่โดนเรียกร้องไว้
พอจะมีคำแนะนำอะไรมั้ย? พ่อแม่อายุจะ 70 ปีแล้ว อยากตัดเรื่องผู้หญิงและเลี้ยงดูท่านทั้ง 2 คนก่อน
ผู้ใหญ่เคยเตือนแล้ว ถึงลักษณะ นิสัย ครอบครัว การศึกษา ฐานะ ไม่เคยเชื่อ เชื่อมั่นในความคิดตัวเอง
เราต้องทำได้ เราไหว แต่ตอนนี้ ท้อมาก รู้สึกแย่มาก ไม่ใช้สมอง ไม่ใช้หัวใจ ใช้แค่เลือกรับผิดชอบ
และมั่นใจตัวเองมากเกินไป
ขอโทษที่ผู้ชายไม่ได้เรื่องมาเขียนเรื่องไร้สาระแบบนี้ ขอบคุณที่มอบพื้นที่ดีดีแห่งนี้ไว้
ช่วงนี้อ่อนแอมาก อ่อนแอกว่าที่คิด ไม่อยากเชื่อว่าเราจะมีวันนี้ วันที่มานั่งพิมพ์เรื่องราวชีวิตจริง
ผ่านเว็บบอร์ดในอินเตอร์เนท