ฉันควรทำอย่างไร กับแม่เลี้ยงที่....?

สวัสดี เรามีความทุกข์ที่อยากระบาย เราอึดอัด เริ่มเลยนะ เราอยู่กับแม่เลี้ยง โดยการซื้อเรามาจากพ่อแม่ของเราด้วยความยินยอม ตั้งแต่เรา 5 ขวบ เราถูกแม่เลี้ยง เลี้ยงดูมา แต่เขากับไม่เคยบอกว่าเราเป็นลูกเลี้ยงเลย พยายามปกปิดเรา เพราะเขาคิดว่าเราจำไม่ได้ แต่ความจริงแล้ว เราจำได้เกือบทุกอย่าง แต่เราโกหกพวกเขาว่าจำไม่ได้ แม่เลี้ยงเรามีฐานะปานกลาง เราถูกเขาเลี้ยงดู ให้เราเรียนหนังสือ เลี้ยงเราอย่างดิบดี แต่สิ่งที่เราจะมาพูดในวันนี้ แม่เลี้ยงคนนี้ที่เรารักเขาเหมือนแม่ เขาเลี้ยงเราเหมือนไม่ใช่ลูก ทั้งที่ปากเขาพยายามโกหกว่าเราคือลูกแท้ เขาทั้งดุ ตี ด่า หลายคนที่มองคงคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่สิ่งที่เราได้รับเกินกว่าเด็กคนนึงควรได้ เวลาเราทำผิดอะไร เขาด่าเราอย่างกับไม่ใช่คน เช่น ตอนดึกๆ เราทำจานแตก ตกใส่ขาตัวเอง เลือดออก เราถูกด่า อี จำไรก็ ตอนตีหนัก หรือความผิดอื่นๆ (ทุกคำหยาบเราฟังมาตั้งแต่เด็ก) เรานู้สึกเราไม่เคยได้ความรักจากเขา เขาส่งเราเรียน แต่เขาไม่เคยโผล่ไปในวันแม่เลยซักครั้ง กราบเก้าอี้ในทุกๆปี เราอิจฉาเพื่อนๆ แต่เราก็ไม่เคยเรียกร้อง เพราะเรารู้ดีว่าเรามันแค่ลูกเลี้ยง เราอยากได้ความรัก การกอด การพูดดีๆ เหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่แค่เงินทองที่เขาให้ เราพยายามเรียนให้เก่งๆ เพื่อต้องการให้เขาชมบ้าง จนเราเรียนสอบได้ที่1 หรือ บางปีที่ 2 แต่เราก็ไม่เคยได้รับการแสดงความยินดีแต่อย่างใด จนเราขึ้นม.1-ม.6 เราเรียนได้เกรดไม่ต่ำกว่า 3.80 เราก็ไม่เคยได้อะไรเลยแม้แต่คำชม วันพบผู้ปกครองไม่เคยมา สิ่งเรานี้เราน้อยใจ แต่คงไม่เท่าคำพูดของเขา เขาด่าเราอย่างกับไม่ใช่คน เหตุการณ์หนึ่งที่เราจำไม่เคยลืมคือ การเกิดอุบัติเหตุตอนม.2 โดนกระเบื้องที่แตก ตกใส่ขาจนทำให้หนังที่ขาฉีก แต่ไม่ขาดนะ ฉีกแบบเห็นเนื้อขาวๆ เราเลือดออกไม่หยุด เราร้องไห้เรียกเขา แต่เขากับไม่พอเราไปหาหมอ เพราะเขาต้องไปทำงานก่อน เขาเอาทิชชู่มาผิดแผลเราเพื่อเป็นการห้ามเลือด แล้วเขาก็ปล่อยให้เราอยู่บ้านคนเดียว เชื่อไหมตอนนั้นเราเสียใจมาก ในวัยของเด็กเราก็ปฐมพยาบาลตัวเองตามที่เราเคยดูทีวี เราน้อยใจว่าทำไมไม่พาเราไปหาหมอ เราเจ็บ เรากลัว และพอแม่เลี้ยงของเรากลับบ้านเขาถึงพาเราไปหาหมอ หลังจากเหตุการณ์นี่มันทำให้เรากลายเป็นคนกลัวเลือด (ปล.ในบ้านมีเรา พ่อเลี้ยง แม่เลี้ยง ซึ่งพ่อเลี้ยงเขาไม่มายุ่งกับเราอยู่แล้ว ไม่สนใจอะไร เราเลยไม่พูดถึง) ตลอดชีวิตที่อยู่กับเขา เราอาจมีโกรธเขาบ้าง แต่เราก็ไม่เคยคิดไปจากเขา เราคืดว่าเราจะอยู่จนตอบแทนคุณของเขา ถึงแม้ว่าเราจะไม่มีความสุข เนื่องจากคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ จนบางคนั้งอยากคิดฆ่าตัวตายบ้างก็เถอะ ทั้ง อีลูก อีลูกทรยศ อี เราจะไม่เสียใจถ้าหากเราทำผิดมาก แต่เราถูกด่าเพียงเพราะ กลับบ้านไม่ตรงเวลา เนื่องเราเรียนพิเศษ เขาชอบคืดว่าเราเถลไถล จนเรามาถึงม.6 เราโดนด่าถึงขั้นต่อหน้าเพื่อน ว่าอีลูกเวร เนื่องจากปีสุดท้ายของการเรียนจบม.ปลายมาวันนัดพบผู้ปกครอง ทางโรงเรียนขอให้มาแม่เลี้ยงของเรามา แต่ด้วยมีความผิดพลาดเกิดขึ้น ทำให้เสียเวลา แม่เลี้ยงของเราหงุดหงิด และด่าเราว่า อีลูกเวร ไหนบอกแปปเดียว เสียเวลา!!!  เราเสียใจมาก มากๆ จนมาถึงบ้านเราอึดอัดเลยพูดความรู้สึกของเราไปทั้งหมด จนทำให้สุดท้ายเขารู้ว่าเรารู้แต่แรกว่าเราไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่เชื่อไหม เราคิดผิดมาก เราโกรธตัวเอง หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เขากับย่ำและซ้ำเติมเรา อย่างเช่นเวลานั้งกินข้าวด้วยกัน เขาชอบพูดว่าถ้าวันนั้นกูไม่เก็บมาป่านนี้ไม่มีไรจะกิน ไม่ได้เรียนหนังสืออยุ่อย่างทุกวันนี้ (เขามักพูดต่อหน้าน้า อา ที่เวลาเขามาบ้าน) จนวันนี้เราอายุ22 อยู่ปี3 เขามาบอกให้เราเตรียมตัวแต่งงานกับคนอายุ42 เนื่องจากแม่เลี้ยงเราติดหนี้เขา ตอนนี้ความรู้สึกเราแย่มาก เราเอาแต่ปลอบตัวเองว่าเราต้องทดแทนบุญคุณ ที่เขาให้ข้าวให้ปลา เลี้ยงดุเรา ให้เราเรียนหนังสือ เราไม่รุ้ว่าเราจะเลี่ยงได้อย่างไร