เธอเขา เรา 4 คน

...สวัสดีค่ะ คือมีเรื่องอึดอัดใจมาก อยากจะถามเพื่อนๆ คือเราได้เจอกับผู้ชายคนนึงในไลฟ์สด บังเอิญวันนั้นมีผู้ชายคนนึงเข้ามาทักเรา ถามว่ามีแฟนรึยัง เราก็ตอบว่ามีแล้ว ก็เลยถามกลับไปเค้าก็บอกมีแล้วตอนนี้อยู่บ้านแฟน หลังจากนั้นเวลาเราไลฟ์เค้าก็จะเข้ามาทักตลอด เราก็คุยกันปกติ ไม่ได้คิดอะไรเพราะต่างคนต่างมีแฟนแล้ว (ถึงจุดๆนี้หลายคนอาจจะเดาออกว่าเราจะถามอะไร แต่ขอเล่าเรื่องให้จบเผื่อจะมีความคิดเห็นที่ต่างออกไป) พอช่วงสงกรานต์เค้าขอไลน์เรา เราไม่ให้เพราะปกติเราไม่ให้ไลน์ใคร เราเลยบอกเค้าว่างั้นเอาไลน์เค้ามาจะแอดไป เค้าก็ให้มา ผ่านมาวันนึงเราแอดเค้าไป เราก็คุยกันปกติ ถามเรื่องแฟนของกันและกัน เรื่อยๆมาเริ่มคอลคุยกัน เริ่มจ้องตากันนานๆ เรารู้สึกว่าเราเริ่มหวั่นไหว เราเริ่มโทรคุย คอลคุยกันทางไลน์บ่อยขึน (แต่เราไม่เคยโทรคุยกันโดยตรงและไม่เคยเจอกันเลย) หลังจากนั้นมันก็เริ่มถลำลึกเข้าไปเรื่อยๆทุกครั้งเค้าก็จะโทรมาถี่ขึ้น เริ่มพูดว่าคิดถึงบ่อยขึ้น ส่วนตัวเราก็รู้สึกดี จนเรารู้สึกว่ามันเริ่มจะไม่โอเค เราเลยบอกกับเค้าว่าเราควรเลิกคุยกัน เพราะเรากลัวอนาคตข้างหน้า เกรงใจแฟนเค้า ไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นมือที่ 3 ของใคร (ส่วนแฟนเราเราบอกเค้าตลอดทุกเรื่อง แต่หลังๆมาไม่ได้บอกเลย กลัวเค้าคิดมาก) แต่เค้าบอกกับเราว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ถ้าวันนึงแฟนเค้ารู้เค้าจะบอกกับแฟนเค้าว่าเค้าผิดเองที่นอกใจ เราเลยถามเค้าว่าไม่สงสารแฟนหรอ เค้าบอกสงสาร แต่เค้าก็อยากคุยกับเราด้วย ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลย เวลาเราเห็นหน้ากันผ่านโทรศัพท์ เรามองหน้ากัน ต่างคนต่างรู้ว่าเราคิดอะไร เราบอกเค้าตลอดว่าเราอึดอัดใจมาก เราบอกกับเค้าว่าเราไม่ต้องคุยกันแล้ว เราบอกแบบนี้หลายรอบมาก สุดท้ายเค้าก็บอกว่าเค้าพยายามหาทางที่จะคุยกับเรา แต่เรากลับพยายามที่จะเดินหนีเค้า ทุกครั้งที่เค้าพูดเรารู้ถึงความรู้สึกเค้าที่เค้าสื่อ สุดท้ายก็เหมือนเดิมเรากลับมาคุยกัน บางครั้งมีบอกรักกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยลืมที่จะพูดถึงแฟนของกันและกัน ลืมบอกไปทุกครั้งที่โทรคุยกับเราเค้าจะหาเวลาที่แฟนไม่อยู่ หรือเค้าจะหาเวลาแยกตัวออกมาเพื่อทักมาหาเรา บางทีเรางอลบ้างเวลาเค้าไม่โทรมา แต่ทุกอย่างเราเข้าใจดี ส่วนแฟนเรา แรกๆเค้าอยู่เราก็จะคุยให้ได้ยินตลอด แต่ตอนนี้มันมีอะไรมากกว่าที่จะเปิดเผยให้รู้ เราก็จะแอบคุยเวลาเค้าไม่อยู่ เรากับเค้าคุยกันตลอดว่าเราโคตรเลวเลย ที่ทำแบบนี้ คุยกันตลอดว่าเราสองคนโคตรเห็นแก่ตัว แต่ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้จริงๆ มันทรมานมากกับการที่เราต้องจากกันทั้งๆที่ยังรู้สึกดีหรือเรียกว่ารัก แต่ทุกครั้งเค้าจะบอกเราว่าเราไม่ผิดเค้าผิดที่หวั่นไหวไปเอง เราพยายามบอกเลิกเค้าบ่อยมากแต่ทุกครั้งที่เราพูดไปเราเสียใจมาก แต่ความจริงก็คือความจริง เราแก้มันไม่ได้ ต่อให้แก้ได้ มันก็เป็นสิ่งที่ผิด เราคอยแต่โทษตัวเองว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ ทำไมต้องทำร้ายคนที่เค้าไม่รู้เรื่องทั้งสองคน เกลียดในสิ่งที่เป็น เกลียดเวลาที่ทำให้เรามาเจอคนที่ใช่ในเวลาที่ไม่ใช่ และตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะจบยังไง แต่ที่รู้ๆมันคงไม่จบแบบแฮปปี้แน่ ถ้าถอยกันคนละก้าวเพื่อความถูกต้อง เราต้องเสียใจท้งคู่ แต่ถ้าเรายังฝืนทนต่อไปซักวันความลับต้องเปิดเผย คนข้างหลังก็ต้องเจ็บ สุดท้ายเราต้องเลือกว่าเราจะเจ็บเองหรือให้คนของเราเจ็บ ผิดชอบชั่วดี รู้ดี แต่มันทรมานมากกับการที่รักกันผิดเวลา เราเลยอยากรู้ว่าเราควรทำอย่างไงให้มันจบแบบเจ็บน้อยที่สุด...