เพื่อนสนิท

แช้ะ , แช้ะ (เสียงชัตเตอร์กล้อง)

"บอยยยย..ไปได้แล้ว ถ่ายอยู่นั่นแหละ"   ..เสียงของมุกที่ตะโกนมาจากด้านหลังของผม

"ได้ๆ..เดี๋ยวตามไป"   ..ความจริงผมอยากจะอยู่ตรงนี้นานกว่านี้อีกหน่อย แต่ทำไงได้อะนะ

มุก: "แหม..ถ่ายจังเลย ไม่เห็นมีอะไรน่าถ่ายตรงไหน"

ผม: "เห้ย..เห็นอย่างนี้ไว้มาคราวหน้ามันอาจไม่มีอยู่แล้วก็ได้นะเว้ย"

มุก: "บ้า..พูดไปนั่น ของแบบนี้มันไม่มีอะไรหายไปหรอก..ไม่ได้โดนขโมยซักหน่อย"

ผม: "เพ้อเจ้อๆ ไปๆเดินไปได้แล้ว"

.

ผมรู้จักกับมุกมานานแล้วครับ ตั้งแต่สมัยม.ปลายนะถ้าจำไม่ผิด ความจริง..ผมแอบชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะบอกเธอซักที อาจเป็นเพราะ..เป็นเพื่อนกันมันก็ดีอยู่แล้วรึเปล่า

.

(เสียงสายเรียกเข้า)

"ฮัลโหลมุก เออว่าไง"

"บอยยย กินข้าวกันเสาร์นี้ ไปป่าวๆ"

"ไปดิ"  ..ผมตอบตกลงอย่างไม่ลังเลเลย

"โอเค ไว้เจอกันเพื่อน"

.

(วันเสาร์)

มุก: "อ่าวบอยย ทางนี้ๆๆ"

ผม: "ไงๆ  สั่งไรยังอะ"

มุก: "สั่งแล้วว แหมรอตั้งนานก็เลยสั่งก่อนเนี่ย"

ผม: "อย่าทำบ่นเลยโถ่ ฮ่าๆๆ"

มุก: "เห้ยบอย จำพี่เก่งได้ปะ ที่เป็นรุ่นพี่ที่คณะเราอะ"

บอย: "นึกแปปนึง . . . อ๋ออออ..พี่เก่ง จำได้ๆ"

มุก: "นั่นแหละ..พี่เก่งอะเขาชวนเราแล้วก็เพื่อนๆเราไปทริปจันทร์บุรีอะ ไปด้วยกันปะ"

ผม: "ไปดิ" ..เชี่ย ผมตอบแบบไม่ได้คิดอีกแล้ว

มุก: "โอเคตามนี้นะ..งั้นอีก 3 วันเจอกัน เดี๋ยวรายละเอียดส่งให้ในแชทนะ"

.

(3 วันถัดมา..)

มุก: "อ่าวนั่นไงบอย บอยยยยยย ทางนี้ๆ"

ผม: "โหยมุกไม่เรียกก็เห็นแล้ว ยังจะตะโกนอีกอายคนอื่นเขา"

มุก: "แหม..มาก็สายกว่าชาวบ้าน ยังจะมาบ่นอีก"

พี่เก่ง: "มุก..นี่ใช่บอยที่มุกชอบเล่าให้ฟังรึเปล่า"

มุก: "ใช่แล้วพี่เก่ง..บอยนี่พี่เก่งนะ คนที่เล่าให้ฟังวันนั้นไง"

ผม: "อ๋อ..จำได้ๆ พี่เก่งหวัดดีครับ"

พี่เก่ง: "ครับน้องบอย ยินดีที่ได้รู้จักครับ  งั้นก็คนครบแล้วไปกันเลยดีกว่าเนอะ"

.

ระหว่างทางผมก็ไม่ได้นึกสงสัยหรืออยากที่จะถามมุกเลยว่าพี่เก่งนี่มีสถานะยังไงกับมุกกันแน่ แต่ก็คงจะพอเดาออกได้ไม่ค่อยยาก  เอาจริงๆผมควรจะถามตัวเองว่าทำไมยังชอบเธออยู่ แต่ก็นะอย่าเพิ่งไปคิดถึงมันเลย

.

"บอย..ตื่นได้แล้ว  บอย..ตื่น"

ผม: "ห้ะๆ มีไรๆ"

มุก: " จะมีอะไรละเนี่ย ถึงแล้ว"

ผม: " เอ่าหรอ ไปดิๆ ลงรถๆ"

.

จู่ๆผมก็เอ่ยปากขอมุกถ่ายรูปด้วยกันซะงั้น ทั้งที่จริงๆผมไม่ค่อยชอบถ่ายรูปตัวผมเองซักเท่าไหร่

.

"มาดิ ถ่ายรูปกัน"

"1..2..3" แช้ะ

พี่เก่ง: "มุกมาเร็ว พี่ขนของเข้าห้องพักให้หมดแล้วเนี่ย"

มุก: "ได้ค่าาาาพี่เก่ง  ไปก่อนนะบอยไว้เจอกัน รีบไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้วจะได้เล่นน้ำกัน"

ผม: "อ่าๆ ได้ๆ"  ..เอาจริงๆผมอยากมีเวลาได้คุยกับเธอนานกว่านี้จัง

.

นับวันความสัมพันธ์ของเธอกับพี่เก่งดูท่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมนั้นกลับซึมเศร้าอย่างสังเกตได้ชัด

.

หลังจากกลับมาจากทริปจันทร์บุรีแล้วผมก็เอารูปที่ถ่ายทั้งหมดไปล้างแล้วส่งให้มุก แน่นอนผมส่งรูปที่เราถ่ายคู่กันไปให้ด้วย หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับมุกมากนัก แต่หลังจากนั้นประมาณ 7 เดือนมุกก็ได้โทรมาบอกกับผมว่า..

"บอย..มุกจะแต่งงานแล้วนะ"  

คำนั้นมันแล่นอยู่ในหัวผมไม่หยุด แต่ผมก็ไม่ได้แสดงอาการออกมาเท่าไหร่นัก

"บอยช่วยมาถ่ายรูปวานแต่งให้มุกหน่อยได้มั้ย"  ..และแน่นอนผมก็รับปากไปเหมือนอย่างเคย

คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลย ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแท้ๆว่าต้องมีวันนี้

.

ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง วันแต่งงานของมุก

.

มุก: "อ่าวบอยย ทางนี้ๆ"  ..เธอเรียกผมเหมือนทุกที แต่วันนี้ผมกลับใส่ใจเสื้อผ้าหน้าผมของเธอเป็นพิเศษ

ผม: "อ่าวมุก..ว่าไง ไหนพี่เก่งอะ"

มุก: "คงแต่งตัวอยู่แหละ เป็นอะไรปะเนี่ยหน้าเศร้าๆ"

ผม: "เปล่าา..กระบองเพรชที่บ้านมันตายอะ เลยเศร้านิดนึง"

มุก: "แหมม..เซ้นซิทีฟจริ๊งพ่อคุณ"

ผม: "เว่ออ..ฮ่าๆๆๆ อ่าวนี่ไงพี่เก่ง สวัสดีครับพี่"

พี่เก่ง: "อ่าวว่าไงบอย..เห็นมุกเล่าว่าบอยจะมาช่วยถ่ายงานแต่งใช่มั้ย"

ผม: "ใช่ครับพี่"

งานวันนั้นก็เป็นไปอย่างราบรื่นดี

(เสียงโทรเข้า)

"ฮัลโหลบอย..ที่ว่าจะมาอยู่กับแม่นี่เรื่องจริงหรอลูก"

"ใช่แม่ บอยกะว่าจะไปอยู่ที่นั่นเลยอะ"

.

นี่มันวิธีหนีความจริงชัดๆ แต่ก็ดีเหมือนกัน

.

ในคืนนั้นผมเลือกที่จะไม่บอกใครว่าจะไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด แม้แต่..มุก  ผมปลีกตัวเดินออกมาและกำลังกลับห้องเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

.

ในตอนเช้าระหว่างที่ผมกำลังเดินออกจากห้องพักเพื่อไปคืนกุญแจให้หอและไปขึ้นรถทัวร์ ด้านหน้าหอผมเห็นมุกยืนรออยู่ เมื่อมุกเห็นผมเธอจึงเปิดบทสนทนา

มุก: "บอย จะไปไหนอะหิ้วของซะเยอะเลย"

ผม: "จะกลับไปหาแม่ซักหน่อยอะ"

ผม: "มุก..เราขอบอกอะไรอย่างนึงได้ปะ"

มุก: "ได้ว่ามาดิ"

ผม: "เรา..ชอบแกวะ"  ..พูดไรออกไปวะเนี่ย

มุก: "เราก็เคยชอบแกเหมือนกันนะ แต่มันก็นานแล้วหละ ดีเหมือนกันเนอะได้บอกความในใจซักที"

ผม: "อืม..คิดถึงเมื่อไหร่ก็โทรหาได้นะเว้ย ไปอยู่บ้านแม่ ไม่ได้ตาย ฮ่าๆๆ"  ..ผมพยายามพูดติดตลกให้บรรยากาศไม่เครียด

มุก: "อืม โชคดีนะ ขอบคุณที่ส่งรูปนั้นมาให้เรานะ รูปคู่ใบเดียวที่เราถ่ายกับแก"

ผม: "เก็บไว้ดีๆนะเว้ย คราวหน้าเราอาจจะไม่ได้มาถ่ายด้วยกันอีกแล้วก็ได้"

มุก:

"บ้า พูดไปนั่น ฮ่าๆๆ"

.

มันเป็นการจากลาที่น้ำตาไม่มีบทบาท แต่ความรู้สึกของเราสองคนต่างรู้สึกได้ถึงความจริงใจในคำพูด

.

หลังจากนั้น 3 ปีผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับมุกมากเท่าไหร่ ส่วนรูปคู่ของเรานะหรอ..ผมก็เก็บไว้อย่างดีนะ.

.

.

.



ปล.เรื่องในกระทู้นี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลจริงใดๆทุกกรณี