จขกท.อยากบ่นมากกว่าครับ ไม่ได้ log in เข้า pantip มานานมาก
ชีวิตรักของผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันเอง มันค่อนข้างยากเสมอเลย จะมีซักกี่คู่ที่ไปกันรอดจริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนเขียนกระทู้นี้ ก็คิดถึงคนที่เคยเจอกันจากพันทิปคนนึงมากๆ เขาเองก็เป็น 1 ในเคสที่ จขกท. เสียใจไม่น้อยเลย
วัฏจักรเดิมๆ เจอกันตามในแอพฯ ทักกัน ทำความรู้จักกัน ส่วนใหญ่นัดไปทำไรกันก็พอเดาออกเนอะ (ไปเดินห้าง ดูหนังไง จะอะไรเล่าาา)
จะว่าเป็นเรื่องธรรมดาของสมัยนี้ก็คงพูดได้ แต่ทุกคนก็ไม่ได้อยากหาแต่เรื่องพวกนั้นหรอก ใครๆก็คงอยากมีแฟน อยากมีความรัก มีใครซักคนไว้นอนกอด (กอดจับมือเฉยๆ อิอิ)
แล้วจะให้หาจากไหนดีล่ะ... ก็แอพฯเดิมๆนั่นแหละ
แอดไลน์ แอดเฟสบุค คุยกันผ่านทางแป้นพิมพ์เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความหวัง ว่าคนนี้จะใช่
วันแรกก็คุยกันยาวว เป็นช่วงทำความรู้จักกัน ช่วงเวลาโปรโมชันสั้นยิ่งกว่าช่วงที่ไฟลุกที่หัวไม้ขีด พอวันถัดไปๆ ยิ่งนานวันก็ยิ่งคุยกันลดลง
การจะทักไปหรือการที่เค้าจะทักมา ก็เริ่มรู้สึกว่า ถามแต่เรื่องเดิมๆ ตอบแต่เรื่องเดิมๆ หมดความน่าค้นหาซึ่งกันและกัน สุดท้ายก็จบที่ความเงียบ มีแค่ list รายชื่อเพื่อนกัน ไม่ได้คุยกันอีกต่อไป
หลายๆคนก็คงจบลงแบบนี้ จขกท.ก็เพิ่งเจอมาสดๆร้อนๆ
เลยลองมานั่งคิดดูแล้วว่ามันเกิดจากอะไร ก็พอจะสรุปได้ประมาณนี้
1. โดยปกติ ชีวิตประจำวันของฉันไม่เคยมีเธอ และชีวิตประจำวันของเธอไม่เคยมีฉัน
ขยายความซักเล็กน้อยก็คือ ก็ในเมื่อเราต่างก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เราก็ใช้ชีวิตของเรา นายก็ใช้ชีวิตของนาย ในแต่ละวันเลยสามารถดำเนินไปได้อย่างปกติ โดยไม่ต้องมีกันและกัน การทักไประหว่างวัน เป็นแค่ส่วนที่เพิ่มเติมมา หากไม่มี เราก็ต่างอยู่ได้ เลยทำให้การพูดคุยหรือแชทกันระหว่างวันไม่มี พอเลิกงาน ก็ต่างคนต่างมีภาระประจำวัน กว่าจะรู้ตัวก็หมดเวลา ง่วงแล้ว นอน จบ
2. จะให้คุยอะไรอ่ะ
ก็นั่นอ่ะดิ จะให้คุยอะไร ก็คุยไปหมดแล้วตั้งแต่สามวันแรกไง ทุกวันก็มีแต่บทสนทนาเดิมๆ กู๊ดมอร์นิ่ง ทำไร กินข้าว ทำไร ทำงาน ทำไร กลับบ้าน ทำไร จะนอนแล้ว อืมมมมม นี่แหละ ทำให้ไม่รู้สึกว่าอยากคุยต่อ เพราะมันก็มีแต่เรื่องเดิมๆ ชีวิตประจำวันอ่ะ มันก็วนๆอยู่แค่นั้น
3. ทำไมถึงรู้สึกว่าเป็นหน้าที่นะ
ที่เราทักเขาไป หรือเขาทักเรามา มันเริ่มรู้สึกเหมือนเป็นหน้าที่ขึ้นเรื่อยๆ เช้าแล้วทักไปกู๊ดมอร์นิ่งหน่อย เที่ยงแล้วทักไปบอกว่า "ทานข้าวว" หน่อย ก่อนนอนทักไปบอกฝันดีหน่อย สุดท้ายก็เบื่อ ไม่นานก็จบลง
4. รู้จักกันผ่านหน้าจอมือถือ ก็ไม่สู้ตัวจริง
เพราะไม่ได้เจอตัวจริงๆ ไม่ได้สัมผัสว่าแต่ละวันเขาทำอะไร เขามีนิสัยยังไง เจอกันผ่านแค่หน้าจอมือถือ ก็จะรู้แค่ที่เค้าพิมพ์มา มีอีกร้อยพันเรื่องที่เป็นสิ่งที่เราไม่รู้เกี่ยวกับเขา แล้วเขาก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรา ทั้งสองคนก็รับรู้แต่ด้านที่แต่ละคนอยากให้อีกฝ่ายรู้ ซึ่งมันก็มีแต่เรื่องสวยหรูดีงาม ไม่น่าตื่นเต้นอะไร สมมติทำงานอยู่ที่เดียวกัน เรายังได้เห็น ได้รับรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง บางทีเราอาจจะไม่ชอบคนๆนั้นเลยก็ได้ หรือเราอาจชอบเขามากกกก ทั้งๆที่เค้าหน้าตาธรรมดาก็ได้
5. ไม่เคยผ่านเรื่องราวต่างๆด้วยกันมา
ก็แหงล่ะ เพิ่งคุยกันได้สามสี่วัน จะให้ผ่านอะไรด้วยกันมา เมื่อไม่มีสายสัมพันธ์อะไรต่อกัน ก็ตัดเยื่อใยกันง่าย อยากคุยก็คุย ไม่อยากก็แล้วแต่เว้ยย ไม่แคร์ๆ 555
6. ต่อจากข้อ 5 ก็คือ ไม่แคร์เว้ย
เราจะแคร์นายทำไม นายไม่คุยกะเรา เราก็ไม่คุยก็ได้ เราเปิดแอพฯแป๊บเดียวคนก็ทักมาเพียบแล้ว หาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้เฟ้ย
ก็นั่นแหละ แล้วมันจะเจอคนที่ใช่เหร๊ออ คุยกันได้สามสี่วัน ลืมปณิธานที่ตั้งไว้ก่อนคุยหมดแล้ว ว่าผมอยากเจอรักแท้ ผมอยากมีแฟน 555 ลืมง่ายเนอะะ
7. ก็เพราะเริ่มจากหน้าตา
เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ในแอพฯต่างๆ แต่ละคนก็จะจั่วหัวว่า "ไม่มีหน้าไม่ตอบครับ" "เอาหัวมาด้วยครับ" "โชว์รูปด้วยครับ" ก็ใช่ไง จขกท.ก็เป็นคนนึงที่จะตอบเฉพาะคนที่มีรูปหรือส่งรูปมาให้ดู (ใครๆก็เป็นเนอะ 555) แต่จะบอกให้ เคยมีเหมือนกันที่ไม่โชว์รูป เพราะหน้าที่การงานของเขา ตัวจริงน่ารักมาก ขาวแน่น กัดไม่ลงเลยล่ะ 5555 เออ ลืมไปว่าจะขยายความข้อ 7 ก็คือว่าา จขกท. เคยเริ่มชอบคนจากนิสัยและหน้าตาไปพร้อมๆกัน มันดีกว่าการดูรูปแล้วชอบเยอะเลยล่ะ ก็เพราะการแชทกันผ่านแอพฯต่างๆ มันเกิดจากรูปเขาถูกใจเราอย่างเดียว มันไม่มีสิ่งอื่นมาทำให้เราชอบเขาหรือเขาชอบเราอีกแล้ว มันก็เลยจบลงง่ายๆ เมื่อไหร่ก็ได้
สุดท้ายก็ทำใจ เจอบ่อยๆก็เจ็บและชินไปเอง วิธีแก้ปัญหาก็คงจะเป็นการหาเวลาได้เจอกันบ่อยๆ เริ่มเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน (ตื่นครับตื่น 555) ถ้าทำได้เมื่อไหร่ ก็จะไม่รู้สึกว่าแต่ละคนเป็นคนอื่นอีกต่อไป แล้วทุกคนก็จะมีแฟนซะที เย้ จบดีกว่า 555
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้(ก็ จขกท. ก็ยังโสดนะ ทำงานแถวๆมหาลัยชื่อดังย่านบางเขน กลับบ้านโดยการไปต่อรถหน้าห้างขนาดใหญ่ ก่อนถึงพันทิปงามวงศ์วานทุกวัน ก็บอกไว้เฉยๆ 55555) 
สาเหตุที่คุยๆ แล้วก็ค่อยๆหายไป ช-ช
ชีวิตรักของผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันเอง มันค่อนข้างยากเสมอเลย จะมีซักกี่คู่ที่ไปกันรอดจริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
วัฏจักรเดิมๆ เจอกันตามในแอพฯ ทักกัน ทำความรู้จักกัน ส่วนใหญ่นัดไปทำไรกันก็พอเดาออกเนอะ (ไปเดินห้าง ดูหนังไง จะอะไรเล่าาา)
จะว่าเป็นเรื่องธรรมดาของสมัยนี้ก็คงพูดได้ แต่ทุกคนก็ไม่ได้อยากหาแต่เรื่องพวกนั้นหรอก ใครๆก็คงอยากมีแฟน อยากมีความรัก มีใครซักคนไว้นอนกอด (กอดจับมือเฉยๆ อิอิ)
แล้วจะให้หาจากไหนดีล่ะ... ก็แอพฯเดิมๆนั่นแหละ
แอดไลน์ แอดเฟสบุค คุยกันผ่านทางแป้นพิมพ์เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความหวัง ว่าคนนี้จะใช่
วันแรกก็คุยกันยาวว เป็นช่วงทำความรู้จักกัน ช่วงเวลาโปรโมชันสั้นยิ่งกว่าช่วงที่ไฟลุกที่หัวไม้ขีด พอวันถัดไปๆ ยิ่งนานวันก็ยิ่งคุยกันลดลง
การจะทักไปหรือการที่เค้าจะทักมา ก็เริ่มรู้สึกว่า ถามแต่เรื่องเดิมๆ ตอบแต่เรื่องเดิมๆ หมดความน่าค้นหาซึ่งกันและกัน สุดท้ายก็จบที่ความเงียบ มีแค่ list รายชื่อเพื่อนกัน ไม่ได้คุยกันอีกต่อไป
หลายๆคนก็คงจบลงแบบนี้ จขกท.ก็เพิ่งเจอมาสดๆร้อนๆ
เลยลองมานั่งคิดดูแล้วว่ามันเกิดจากอะไร ก็พอจะสรุปได้ประมาณนี้
1. โดยปกติ ชีวิตประจำวันของฉันไม่เคยมีเธอ และชีวิตประจำวันของเธอไม่เคยมีฉัน
ขยายความซักเล็กน้อยก็คือ ก็ในเมื่อเราต่างก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เราก็ใช้ชีวิตของเรา นายก็ใช้ชีวิตของนาย ในแต่ละวันเลยสามารถดำเนินไปได้อย่างปกติ โดยไม่ต้องมีกันและกัน การทักไประหว่างวัน เป็นแค่ส่วนที่เพิ่มเติมมา หากไม่มี เราก็ต่างอยู่ได้ เลยทำให้การพูดคุยหรือแชทกันระหว่างวันไม่มี พอเลิกงาน ก็ต่างคนต่างมีภาระประจำวัน กว่าจะรู้ตัวก็หมดเวลา ง่วงแล้ว นอน จบ
2. จะให้คุยอะไรอ่ะ
ก็นั่นอ่ะดิ จะให้คุยอะไร ก็คุยไปหมดแล้วตั้งแต่สามวันแรกไง ทุกวันก็มีแต่บทสนทนาเดิมๆ กู๊ดมอร์นิ่ง ทำไร กินข้าว ทำไร ทำงาน ทำไร กลับบ้าน ทำไร จะนอนแล้ว อืมมมมม นี่แหละ ทำให้ไม่รู้สึกว่าอยากคุยต่อ เพราะมันก็มีแต่เรื่องเดิมๆ ชีวิตประจำวันอ่ะ มันก็วนๆอยู่แค่นั้น
3. ทำไมถึงรู้สึกว่าเป็นหน้าที่นะ
ที่เราทักเขาไป หรือเขาทักเรามา มันเริ่มรู้สึกเหมือนเป็นหน้าที่ขึ้นเรื่อยๆ เช้าแล้วทักไปกู๊ดมอร์นิ่งหน่อย เที่ยงแล้วทักไปบอกว่า "ทานข้าวว" หน่อย ก่อนนอนทักไปบอกฝันดีหน่อย สุดท้ายก็เบื่อ ไม่นานก็จบลง
4. รู้จักกันผ่านหน้าจอมือถือ ก็ไม่สู้ตัวจริง
เพราะไม่ได้เจอตัวจริงๆ ไม่ได้สัมผัสว่าแต่ละวันเขาทำอะไร เขามีนิสัยยังไง เจอกันผ่านแค่หน้าจอมือถือ ก็จะรู้แค่ที่เค้าพิมพ์มา มีอีกร้อยพันเรื่องที่เป็นสิ่งที่เราไม่รู้เกี่ยวกับเขา แล้วเขาก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรา ทั้งสองคนก็รับรู้แต่ด้านที่แต่ละคนอยากให้อีกฝ่ายรู้ ซึ่งมันก็มีแต่เรื่องสวยหรูดีงาม ไม่น่าตื่นเต้นอะไร สมมติทำงานอยู่ที่เดียวกัน เรายังได้เห็น ได้รับรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง บางทีเราอาจจะไม่ชอบคนๆนั้นเลยก็ได้ หรือเราอาจชอบเขามากกกก ทั้งๆที่เค้าหน้าตาธรรมดาก็ได้
5. ไม่เคยผ่านเรื่องราวต่างๆด้วยกันมา
ก็แหงล่ะ เพิ่งคุยกันได้สามสี่วัน จะให้ผ่านอะไรด้วยกันมา เมื่อไม่มีสายสัมพันธ์อะไรต่อกัน ก็ตัดเยื่อใยกันง่าย อยากคุยก็คุย ไม่อยากก็แล้วแต่เว้ยย ไม่แคร์ๆ 555
6. ต่อจากข้อ 5 ก็คือ ไม่แคร์เว้ย
เราจะแคร์นายทำไม นายไม่คุยกะเรา เราก็ไม่คุยก็ได้ เราเปิดแอพฯแป๊บเดียวคนก็ทักมาเพียบแล้ว หาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้เฟ้ย
ก็นั่นแหละ แล้วมันจะเจอคนที่ใช่เหร๊ออ คุยกันได้สามสี่วัน ลืมปณิธานที่ตั้งไว้ก่อนคุยหมดแล้ว ว่าผมอยากเจอรักแท้ ผมอยากมีแฟน 555 ลืมง่ายเนอะะ
7. ก็เพราะเริ่มจากหน้าตา
เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ในแอพฯต่างๆ แต่ละคนก็จะจั่วหัวว่า "ไม่มีหน้าไม่ตอบครับ" "เอาหัวมาด้วยครับ" "โชว์รูปด้วยครับ" ก็ใช่ไง จขกท.ก็เป็นคนนึงที่จะตอบเฉพาะคนที่มีรูปหรือส่งรูปมาให้ดู (ใครๆก็เป็นเนอะ 555) แต่จะบอกให้ เคยมีเหมือนกันที่ไม่โชว์รูป เพราะหน้าที่การงานของเขา ตัวจริงน่ารักมาก ขาวแน่น กัดไม่ลงเลยล่ะ 5555 เออ ลืมไปว่าจะขยายความข้อ 7 ก็คือว่าา จขกท. เคยเริ่มชอบคนจากนิสัยและหน้าตาไปพร้อมๆกัน มันดีกว่าการดูรูปแล้วชอบเยอะเลยล่ะ ก็เพราะการแชทกันผ่านแอพฯต่างๆ มันเกิดจากรูปเขาถูกใจเราอย่างเดียว มันไม่มีสิ่งอื่นมาทำให้เราชอบเขาหรือเขาชอบเราอีกแล้ว มันก็เลยจบลงง่ายๆ เมื่อไหร่ก็ได้
สุดท้ายก็ทำใจ เจอบ่อยๆก็เจ็บและชินไปเอง วิธีแก้ปัญหาก็คงจะเป็นการหาเวลาได้เจอกันบ่อยๆ เริ่มเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน (ตื่นครับตื่น 555) ถ้าทำได้เมื่อไหร่ ก็จะไม่รู้สึกว่าแต่ละคนเป็นคนอื่นอีกต่อไป แล้วทุกคนก็จะมีแฟนซะที เย้ จบดีกว่า 555
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้