สายฝนรินหลั่งโรยโปรยตอนค่ำ
ส่งลำนำคำกลอนอักษรสาส์น
ถึงพี่น้องมวลมิตรสนิทกานท์
ด้วยคำหวาหว่านรักมาทักทาย

คนขี้เหงายังเพียรแวะเวียนหา
นำรักมาส่งเยือนมิเลือนหาย
สลักกลอนวอนถึงซึ้งมิวาย
สื่อความหมายปลายทางระหว่างรอ

เพลาไหนใจนี้ไม่มีผัน
อักษราผูกพันใช่หวั่นหนอ
เพียงสื่อสารผ่านห้องร้อยกรองพอ
เชื่อมสานต่อตรึงติดมิตรไมตรี

ดอกรักบานกลางใจสยายช่อ
ยามที่ท้อถมทับช่วยขับหนี
ฉุดความหวังคืนหวนชวนเปรมปรีดิ์
เพราะ"ที่นี่มีฝัน"ฉันมีเธอ...


"สุนันท์ยา"