ใกล้กลับมาอีกครั้งสำหรับเทศกาลกดโควต้าวีซ่าเวิร์คแอนด์ฮอลิเดย์ปีนี้ (น่าจะปลายเดือน พค) วันนี้เลยอยากมาแชร์ประสบการณ์เวิร์คแอนด์ฮอลิเดย์มาตลอด 5 เดือนให้เพื่อนๆ ฟัง (ซึ่งตอนนี้ก็ยังอยูอ่อสเตรเลีย) ว่าชีวิตที่นี่เป็นยังไงบ้าง
ขอเกริ่นก่อน ว่าเราเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ ฐานะปานกลางคนหนึ่งที่ฝันอยากมาหาประสบการณ์ต่างประเทศตั้งแต่เรียนจบ
ตอนอยู่ไทยเราเป็นนักข่าวของทีวีดิจิตัลช่องหนึ่ง แต่ทำงานสักพักก็ตามสไตล์เด็กยุคใหม่....เบื่องาน อยากผจญภัยต่างแดน อยากลองใช้ชีวิตแบบใหม่ๆ ดู วันดีคืนดีไปลองกดโควต้าเวิร์คแอนด์ฮอลิเดย์แล้วเกิดกดได้ขึ้นมา (เพื่อนกดให้ได้ กดเองไม่ได้จ้า 555) เลยชีวิตพลิกผัน บินมาเป็นต่างด้าว ณ ต่างแดน ตั้งแต่วันนั้น ซึ่งก็ได้เผชิญชีวิตแบบครบรสจริงๆ
รสแรก สโลว์ไลฟ์
ตอนแรกที่มาอยู่นี่เราไปอยู่เมืองเล็กๆ ใกล้ซิดนีย์ ชื่อ แบโรว์ เพราะน้าเปิดร้านอาหารไทยอยู่นั้น จำได้ว่าตอนนู้นชีวิตอยู่ท่ามกลางแมกไม้มาก มีภูเขาล้อมรอบ เดินไปสักพักเจอป่า แปบๆ เจอเป็ดเดินข้ามถนน มีนกแก้วน่ารักๆ ออกมาโชว์ตัวแบบไม่กลัวคน บรรยากาศดีมากๆ คนก็น่ารัก มีออสซี่สูงอายุ เยอะแยะ เพราะเมืองนี้ออกแนวเป็นเมืองฝรั่งรวยๆ เกษียณอายุมาอยู่กัน ทุกคนเดินผ่านยิ้มทักทายกัน ถือเป็นชีวิตสโลว์ไลฟ์แบบถ้าไม่โหยหาความเมืองก็อยู่อย่างเป็นสุขได้
จากชีวิตในกรุงเทพฯ แสนวุ่นวาย พอไปอยู่อย่างนั้นก็ต้องปรับตัวอยู่พอควรกับความเบื่อที่ไม่มีห้างสรรพสินค้าเดิน ปรับตัวกับความไม่สะดวกสบายในการเดินทาง เพราะแต่ละที่ไกลกันมาก ต้องติดรถชาวบ้านไปตลอด ที่สำคัญเรายังต้องปรับตัวกับการทำงาน ซึ่งงานแรกที่เราทำก็คืองานเสิร์ฟที่ร้านอาหารไทยของน้านั่นเอง เราต้องเรียนรู้ใหม่หมด ตั้งแต่การเรียกศัพท์ต่างๆ เพราะที่นี่เขาจะเรียกทับศัพท์ แบบแคปซิคั่ม (พริกหยวก) พีนัทซอส (ซอสถั่ว) มันนี่แบ็ก (ถุงทอง) กรีนเคอรี่ (แกงเขียวหวาน) ตอนเราเรียนภาษาอังกฤษที่ไทย ก็ไม่เคยอ่ะนะที่ต้องมาลงลึกศัพท์ในครัวขนาดนี้ ก็ต้องจำๆ เรียนรู้อยู่พอควรเลย
นอกจากนั้นก็มีเรื่องทั่วๆ ไปของเด็กเสิร์ฟ แบบการรับออเดอร์ การเรียกออกอาหาร อยู่ไทยเราสั่งอาหาร ก็กินพร้อมกันหมด แต่อยู่นี่ไม่ใช่นะ ต้องมีอองเทรย์ก่อนแล้วค่อยกินจานหลัก แต่บางคนก็อยากกินพร้อมกันเลย เราก็ต้องถามก่อนเสมอ ซึ่งตอนแรกคิดว่าการเป็นเด็กเสิร์ฟมันไม่ยาก พอมาทำจริง มันก็ต้องฝึกเอาเรื่องอยู่ แต่ถ้าทำได้แล้วเราก็สามารถไปทำร้านอื่นๆ ได้สบายเลยล่ะ
การที่เราไปฝึกร้านน้า ถือเป็นโชคดีของเรามากๆ เพราะได้ฝึกหลายๆ อย่างทั้งรับออเดอร์ เรียกออเดอร์ แพคอาหาร ชงกาแฟ เช็ดแก้ว เช็ดโต๊ะ จัดจาน แต่งหน้าอาหาร ห่ออองเทรย์นิดหน่อย จากคนที่แทบไม่รักความสะอาดเลย พอมาทำตรงนี้ก็ทำให้เรากลายเป็นคนชอบเก็บกวาดเสมอ แล้วยังเป็นการสะสมประสบการณ์ที่เป็นประโยชน์ในงานต่อไปของเรามากๆ
เราอยู่กับน้าสักพักประมาณ สองเดือน ก็รู้สึกเบื่ออยากไปลองอยู่ในซิดนีย์ดู อยากพึ่งพาสยายปีกบินด้วยตนเอง เลยขอน้าออกจากบ้านป่าไปสู่เมืองกรุง ที่ที่เราได้พบกับประสบการณ์ที่แท้จริงและได้รู้ว่าชีวิตต่างประเทศมันก็โหด หิน ต้องสตรองพอควรถึงจะอยู่ได้จริงๆ
กับซิดนีย์ เมืองแห่งมดงานชาวไทย ที่มาของการตั้งคำถามว่า เราโชคดีหรือโชคร้ายที่มาออสเตรเลีย 5555
...
ยังไงเดี๋ยวมาต่อนะจ๊ะ
โชคดีหรือโชคร้าย? มาเวิร์คแอนด์ฮอลิเดย์ที่ออสเตรเลีย (2017)
ขอเกริ่นก่อน ว่าเราเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ ฐานะปานกลางคนหนึ่งที่ฝันอยากมาหาประสบการณ์ต่างประเทศตั้งแต่เรียนจบ
ตอนอยู่ไทยเราเป็นนักข่าวของทีวีดิจิตัลช่องหนึ่ง แต่ทำงานสักพักก็ตามสไตล์เด็กยุคใหม่....เบื่องาน อยากผจญภัยต่างแดน อยากลองใช้ชีวิตแบบใหม่ๆ ดู วันดีคืนดีไปลองกดโควต้าเวิร์คแอนด์ฮอลิเดย์แล้วเกิดกดได้ขึ้นมา (เพื่อนกดให้ได้ กดเองไม่ได้จ้า 555) เลยชีวิตพลิกผัน บินมาเป็นต่างด้าว ณ ต่างแดน ตั้งแต่วันนั้น ซึ่งก็ได้เผชิญชีวิตแบบครบรสจริงๆ
รสแรก สโลว์ไลฟ์
ตอนแรกที่มาอยู่นี่เราไปอยู่เมืองเล็กๆ ใกล้ซิดนีย์ ชื่อ แบโรว์ เพราะน้าเปิดร้านอาหารไทยอยู่นั้น จำได้ว่าตอนนู้นชีวิตอยู่ท่ามกลางแมกไม้มาก มีภูเขาล้อมรอบ เดินไปสักพักเจอป่า แปบๆ เจอเป็ดเดินข้ามถนน มีนกแก้วน่ารักๆ ออกมาโชว์ตัวแบบไม่กลัวคน บรรยากาศดีมากๆ คนก็น่ารัก มีออสซี่สูงอายุ เยอะแยะ เพราะเมืองนี้ออกแนวเป็นเมืองฝรั่งรวยๆ เกษียณอายุมาอยู่กัน ทุกคนเดินผ่านยิ้มทักทายกัน ถือเป็นชีวิตสโลว์ไลฟ์แบบถ้าไม่โหยหาความเมืองก็อยู่อย่างเป็นสุขได้
จากชีวิตในกรุงเทพฯ แสนวุ่นวาย พอไปอยู่อย่างนั้นก็ต้องปรับตัวอยู่พอควรกับความเบื่อที่ไม่มีห้างสรรพสินค้าเดิน ปรับตัวกับความไม่สะดวกสบายในการเดินทาง เพราะแต่ละที่ไกลกันมาก ต้องติดรถชาวบ้านไปตลอด ที่สำคัญเรายังต้องปรับตัวกับการทำงาน ซึ่งงานแรกที่เราทำก็คืองานเสิร์ฟที่ร้านอาหารไทยของน้านั่นเอง เราต้องเรียนรู้ใหม่หมด ตั้งแต่การเรียกศัพท์ต่างๆ เพราะที่นี่เขาจะเรียกทับศัพท์ แบบแคปซิคั่ม (พริกหยวก) พีนัทซอส (ซอสถั่ว) มันนี่แบ็ก (ถุงทอง) กรีนเคอรี่ (แกงเขียวหวาน) ตอนเราเรียนภาษาอังกฤษที่ไทย ก็ไม่เคยอ่ะนะที่ต้องมาลงลึกศัพท์ในครัวขนาดนี้ ก็ต้องจำๆ เรียนรู้อยู่พอควรเลย
นอกจากนั้นก็มีเรื่องทั่วๆ ไปของเด็กเสิร์ฟ แบบการรับออเดอร์ การเรียกออกอาหาร อยู่ไทยเราสั่งอาหาร ก็กินพร้อมกันหมด แต่อยู่นี่ไม่ใช่นะ ต้องมีอองเทรย์ก่อนแล้วค่อยกินจานหลัก แต่บางคนก็อยากกินพร้อมกันเลย เราก็ต้องถามก่อนเสมอ ซึ่งตอนแรกคิดว่าการเป็นเด็กเสิร์ฟมันไม่ยาก พอมาทำจริง มันก็ต้องฝึกเอาเรื่องอยู่ แต่ถ้าทำได้แล้วเราก็สามารถไปทำร้านอื่นๆ ได้สบายเลยล่ะ
การที่เราไปฝึกร้านน้า ถือเป็นโชคดีของเรามากๆ เพราะได้ฝึกหลายๆ อย่างทั้งรับออเดอร์ เรียกออเดอร์ แพคอาหาร ชงกาแฟ เช็ดแก้ว เช็ดโต๊ะ จัดจาน แต่งหน้าอาหาร ห่ออองเทรย์นิดหน่อย จากคนที่แทบไม่รักความสะอาดเลย พอมาทำตรงนี้ก็ทำให้เรากลายเป็นคนชอบเก็บกวาดเสมอ แล้วยังเป็นการสะสมประสบการณ์ที่เป็นประโยชน์ในงานต่อไปของเรามากๆ
เราอยู่กับน้าสักพักประมาณ สองเดือน ก็รู้สึกเบื่ออยากไปลองอยู่ในซิดนีย์ดู อยากพึ่งพาสยายปีกบินด้วยตนเอง เลยขอน้าออกจากบ้านป่าไปสู่เมืองกรุง ที่ที่เราได้พบกับประสบการณ์ที่แท้จริงและได้รู้ว่าชีวิตต่างประเทศมันก็โหด หิน ต้องสตรองพอควรถึงจะอยู่ได้จริงๆ
กับซิดนีย์ เมืองแห่งมดงานชาวไทย ที่มาของการตั้งคำถามว่า เราโชคดีหรือโชคร้ายที่มาออสเตรเลีย 5555
...
ยังไงเดี๋ยวมาต่อนะจ๊ะ