ก่อนผมจะพิมพ์ทุกครั้งโปรดใช้ความคิดพิจารณา ไม่ว่าเรื่องที่เกิดที่มันเกี่ยวกับผมเรื่องร้ายดีๆนั้นเป็นเรื่องจริง ผมจะเล่าแบบวิธีของผม
คือผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งนี้แหละอายุ16-18(สภาพร่างกายอ้วน)ความคิดในสมองไร้เป้าหมาย ประมาณนี้ผมเป็นคน2อารมณ์บางวันก็ร้ายบางวันก็ดีสมาธิสั้นอีกผมมีน้องสาวที่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ เวลาผมเจอหน้ามันรู้สึกยังไงไม่รู้
เกิดมาพอจำความได้ แม่ผมเคยพาผมไปหาหมอเพื่อบำบัดสมาธิสั้น ได้ยาอะไรมาไม่รู้
ซิปกางเกงเคยหนีบจู๋ผมตอนนั้นเป็นตอนเด็กมา
อายุน่าจะ4-6ปี(ถ้าย้อนเวลาไปได้คงดี)เย็บกี่เข็มก็ไม่รู้ตอนเด็ก ตอนได้เข้าเรียน ป.1 มีเพื่อนเยอะ เพื่อนผู้หญิงในห้องบางคนเรียกพี่ เพื่อนเกเรแกล้งบ่อย
เคยขี้แตก จนมาถึง ป.4 นี้แหละ
ตอนนั้นผมอยู่ที่ทำงานแม่ตัวเอง ผมเห็นเงิน 20 วางไว้บนโต๊ะเคาเตอผมก็หยิบไปหลายครั้ง จนมาวันหนึ่งเพื่อนที่ทำงานแม่จับได้
ว่าผมเอาเงินไปโดยเขารู้จากกล้องวงจอนปิดไม่ได้มีแค่เขาที่รู้น้องที่เคยเล่นกันตอนเด็กก็รู้ เขาก็บอกแม่ผมพอมาถึงบ้าน แม่ผมร้องไห้บอกผมทำไมทำอย่างงี้(พอแค่นี้แหละคับผมไม่อยากเล่าต่อ)มาคุยกันเสร็จพ่อผมเขามองหน้าด้วยสายตาที่ผิดหวังในตัวผมและในใจผมเริ่มจมกับความคิดที่ผิดหวังไร้จุดหมาย
และไม่นานพ่อผมเขาซื้อคอมมาให้ผมก็ดีใจ ติดเน็ตให้อีกสบายเลย หลังจากนั้นผมก็เริ่มเล่นจนติดเกมส์ออนไลกับคอมทุกวัน การบ้านที่ ร.ร ก็ไม่ทำได้แต่บางวันนี้เล่นนานมากโดยเฉพาะตอนปิดเทอมผมห่างคอมไม่ได้เลย ตื่นขึ้นมาเปิดคอมเล่นเกมน้ำก็ไม่อาบบางวันนี้ไม่อาบเลยจนเป็นขี้กลากบนหนังศรีษะ
เกรด 1 ผมเริ่มเป็นอย่างงี้อารมณ์ผมเลยแปลกขึ้นอย่างถ้าคอมช้าค้าง ผมจะตบตีกราบขอร้องให้มันทำงานลื่น(พอละ)เอาเป็นว่าที่พ่อผมซื้อคอมมาให้เป็นเวลา4ปีที่ผมเล่นเกมส์ ไม่สนอะไรเลย ตอนแม่บอกไปกินข้าวผมก็ไม่ไป ทำการบ้านเหมือนกัน ไม่ทำ พอมา ป.5 ผมห่างจากสังคมเพื่อน ญาติพี่น้องและชีวิตคล้ายตอนป.4 จนมาปีสุดท้ายของประถม ป.6 ช่วงนั้นคอมพัง หัวเสียมาผมอะไรก็ไม่ถูกพ่อผมแกส่งคอมไปให้คนรู้จักกันซ่อม พอมาถึงวันปัจฉิมเอาวันก่อนวันปัจฉิมก่อน
วันนั้นเป็นวันฝึกรับใบ ร.บ เขาก็เรียนมาฝึกรับพอมาถึงตาผมเดินไปรับผมดันไปทำถ้าไหนไม่รู้โดนอาจารใหญ่ตบกระโหลกแรงมาก (พอละพอแค่นี้ชีวิตวัยเด็ก)
สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี มาไปสมัครเรียนม.1 ผมก็เล่นคอมอาการเหมือนเดิมหลังที่คอมซ่อมเสร็จ ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นพ่อแม่พาไปสมัครเรียนเขาให้สอบแต่ผมสอบไม่ได้แต่ผมจับใบได้เลยได้เข้าเรียน มาเรียนม.1วันแรกเรียนชั้น6ต้องเดินไปบ่นไป พอได้เจอหน้าเพื่อนใหม่บอกเลยผมไม่คุยกับเขา(หยิง)
ผ่านมาเทอม2เริ่มรู้จักเพื่อนมา แต่อยู่ๆดีผมเริ่มมีอาการ อาย กลัว ขึ้นเวลาเพื่อนพูดอะไรผมอยากพูดด้วยแต่ก็ไม่รู้เรื่องอย่างเขาพูดแต่เรื่องรถแต่งแต่อย่างปมละจะพูดอะไรผมเริ่มเป็นอาการนี่ ขนาดเพื่อนผู้หญิงในห้องทั้งหมดมี5คน ตลอด3ปี ผมพูดกับเขาไม่เกิน100คำ
แล้วทำไมเพื่อนทุกอื่นเขาคุยกันได้ทุกวันทั้งแกล้งกัน แต่ผมได้แต่มอง เป็นเพราะผมน่าจะเข้าสังคมกับเพื่อนไม่ได้
ม.2 เพื่อนผู้หญิงคนแรกที่คุยกันเขาเรียกชื่อผม ผมก็บอกว่าอะไร ความรุ้สึกมันเหมือนอึดอัด ไม่อยากคุยอะไรประมารเนี้ยสักพักผมก็บอกว่า กลับบ้านละ
และผมจะเลิกคุยกับเขาไป พอมาวันหนึ่งอยุ่บ้านคอมพังอีกละ
พอละวันนี้พอแค่นี้ก่อน เดียวมีให้เล่าต่อ
คุณคิดว่าชีวิตผมตอนนี้เป็นยังไง
คือผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งนี้แหละอายุ16-18(สภาพร่างกายอ้วน)ความคิดในสมองไร้เป้าหมาย ประมาณนี้ผมเป็นคน2อารมณ์บางวันก็ร้ายบางวันก็ดีสมาธิสั้นอีกผมมีน้องสาวที่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ เวลาผมเจอหน้ามันรู้สึกยังไงไม่รู้
เกิดมาพอจำความได้ แม่ผมเคยพาผมไปหาหมอเพื่อบำบัดสมาธิสั้น ได้ยาอะไรมาไม่รู้
ซิปกางเกงเคยหนีบจู๋ผมตอนนั้นเป็นตอนเด็กมา
อายุน่าจะ4-6ปี(ถ้าย้อนเวลาไปได้คงดี)เย็บกี่เข็มก็ไม่รู้ตอนเด็ก ตอนได้เข้าเรียน ป.1 มีเพื่อนเยอะ เพื่อนผู้หญิงในห้องบางคนเรียกพี่ เพื่อนเกเรแกล้งบ่อย
เคยขี้แตก จนมาถึง ป.4 นี้แหละ
ตอนนั้นผมอยู่ที่ทำงานแม่ตัวเอง ผมเห็นเงิน 20 วางไว้บนโต๊ะเคาเตอผมก็หยิบไปหลายครั้ง จนมาวันหนึ่งเพื่อนที่ทำงานแม่จับได้
ว่าผมเอาเงินไปโดยเขารู้จากกล้องวงจอนปิดไม่ได้มีแค่เขาที่รู้น้องที่เคยเล่นกันตอนเด็กก็รู้ เขาก็บอกแม่ผมพอมาถึงบ้าน แม่ผมร้องไห้บอกผมทำไมทำอย่างงี้(พอแค่นี้แหละคับผมไม่อยากเล่าต่อ)มาคุยกันเสร็จพ่อผมเขามองหน้าด้วยสายตาที่ผิดหวังในตัวผมและในใจผมเริ่มจมกับความคิดที่ผิดหวังไร้จุดหมาย
และไม่นานพ่อผมเขาซื้อคอมมาให้ผมก็ดีใจ ติดเน็ตให้อีกสบายเลย หลังจากนั้นผมก็เริ่มเล่นจนติดเกมส์ออนไลกับคอมทุกวัน การบ้านที่ ร.ร ก็ไม่ทำได้แต่บางวันนี้เล่นนานมากโดยเฉพาะตอนปิดเทอมผมห่างคอมไม่ได้เลย ตื่นขึ้นมาเปิดคอมเล่นเกมน้ำก็ไม่อาบบางวันนี้ไม่อาบเลยจนเป็นขี้กลากบนหนังศรีษะ
เกรด 1 ผมเริ่มเป็นอย่างงี้อารมณ์ผมเลยแปลกขึ้นอย่างถ้าคอมช้าค้าง ผมจะตบตีกราบขอร้องให้มันทำงานลื่น(พอละ)เอาเป็นว่าที่พ่อผมซื้อคอมมาให้เป็นเวลา4ปีที่ผมเล่นเกมส์ ไม่สนอะไรเลย ตอนแม่บอกไปกินข้าวผมก็ไม่ไป ทำการบ้านเหมือนกัน ไม่ทำ พอมา ป.5 ผมห่างจากสังคมเพื่อน ญาติพี่น้องและชีวิตคล้ายตอนป.4 จนมาปีสุดท้ายของประถม ป.6 ช่วงนั้นคอมพัง หัวเสียมาผมอะไรก็ไม่ถูกพ่อผมแกส่งคอมไปให้คนรู้จักกันซ่อม พอมาถึงวันปัจฉิมเอาวันก่อนวันปัจฉิมก่อน
วันนั้นเป็นวันฝึกรับใบ ร.บ เขาก็เรียนมาฝึกรับพอมาถึงตาผมเดินไปรับผมดันไปทำถ้าไหนไม่รู้โดนอาจารใหญ่ตบกระโหลกแรงมาก (พอละพอแค่นี้ชีวิตวัยเด็ก)
สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี มาไปสมัครเรียนม.1 ผมก็เล่นคอมอาการเหมือนเดิมหลังที่คอมซ่อมเสร็จ ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นพ่อแม่พาไปสมัครเรียนเขาให้สอบแต่ผมสอบไม่ได้แต่ผมจับใบได้เลยได้เข้าเรียน มาเรียนม.1วันแรกเรียนชั้น6ต้องเดินไปบ่นไป พอได้เจอหน้าเพื่อนใหม่บอกเลยผมไม่คุยกับเขา(หยิง)
ผ่านมาเทอม2เริ่มรู้จักเพื่อนมา แต่อยู่ๆดีผมเริ่มมีอาการ อาย กลัว ขึ้นเวลาเพื่อนพูดอะไรผมอยากพูดด้วยแต่ก็ไม่รู้เรื่องอย่างเขาพูดแต่เรื่องรถแต่งแต่อย่างปมละจะพูดอะไรผมเริ่มเป็นอาการนี่ ขนาดเพื่อนผู้หญิงในห้องทั้งหมดมี5คน ตลอด3ปี ผมพูดกับเขาไม่เกิน100คำ
แล้วทำไมเพื่อนทุกอื่นเขาคุยกันได้ทุกวันทั้งแกล้งกัน แต่ผมได้แต่มอง เป็นเพราะผมน่าจะเข้าสังคมกับเพื่อนไม่ได้
ม.2 เพื่อนผู้หญิงคนแรกที่คุยกันเขาเรียกชื่อผม ผมก็บอกว่าอะไร ความรุ้สึกมันเหมือนอึดอัด ไม่อยากคุยอะไรประมารเนี้ยสักพักผมก็บอกว่า กลับบ้านละ
และผมจะเลิกคุยกับเขาไป พอมาวันหนึ่งอยุ่บ้านคอมพังอีกละ
พอละวันนี้พอแค่นี้ก่อน เดียวมีให้เล่าต่อ