"หมาบำบัด " อ่านไม่ผิดนะคะเพื่อนๆๆ
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของ จขกท. เขียนและพิมพ์ออกมาผิดบางถูกบางคงไม่ว่ากันนะคะ
ทำไมถึงตั้งชื่อกระทู้แบบนี้ เพราะเหตุผลของชื่อกระทู้ลงตัว ลองอ่านดูนะคะ
จขกท. เคยเครียดจนต้องกินยาฆ่าตัวตาย แต่ไม่ตาย เพื่อหนีปัญหาที่ยุ่งเหยิงพอสมควร
ช่วงนั้นเข้าโรงพยาบาลรักษาอาการเฉียดตายได้ แต่อาการทางใจยากเกินรักษา หมอจิตแพทย์ให้ยาลดความเครียดมากันและนัดพบ
จขกท. ไม่คิดจะไปพบเลย เพราะเหมือนหมดอาลัยตายอยาก ชีวิตเปรียบเสมือนซอมบี้ วันๆๆ นอนมองแต่เพดานห้องนอนให้ผ่านไปวันๆๆ บางทีก้อร้องไห้บางทีก้อนึกถึงความสุขก็ยิ้มคนเดียว และบางครั้งก็โทษตัวเองตลอดเวลา และอยากทำร้ายตัวอีก เอาแต่พูดในใจ(ไม่ออกเสียง) ข้าวปลาไม่กิน จิตใจซึมเศร้า อาการอยากพูดแต่ปากไม่ขยับ พูดออกในใจแต่ไม่มีเสียง มีคนถาม จขกท. ตอบในใจแทน แต่ไม่พูดออกมาเป็นคำพูด...
ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ออกเสียงเอาเสีย'เลย แต่ในใจตอบเป็นประโยค.... อาการของเจ้าหน้าที่เป็นแบบนี้อยู่พักนึง... และเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง ไม่พบปะใครๆๆ จนมีวันหนึ่งเราได้เดินออกมาจากห้องนอน น้องหมาที่บ้าน(พันธุ์ชิสุ) ดีใจที่เห็นเรามากระโดดโลดเต้น แบบเหมือนกับว่าเราได้จากเค้ามานานเสียเหลือเกิน มาเล่นด้วย มานอน มาซบเหมือนกับมาปลอบใจเรา เดินตามเราไม่ห่าง วินาทีนั้นคิดแวปแรกว่า "เออนะ ชีวิตเราไม่เดียวดาย" ขนาดแค่หมายังห่วงเราเลย พ่อแม่ พี่น้องเรา และลูกๆๆคงต้องห่วงเรามากมายด้วย ร้องไห้... เหมือนคนบ้าเหมือนระเบิดเวลาระเบิดออกมา น้ำตาไหลมากมายกอดหมา ร้องไห้....มันนิ่งเหมือนให้เราได้รับไออุ่นของมัน เรามีสติขึ้นอาการพูดในใจก้อมีบ้าง แต่เปลี่ยนไปพูดกับหมาน้อยแทน เป็นการได้ระบายสิ่งในใจบางอย่างออกมาบ้าง ถ้าเราไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย มันคงทำให้เราคงยังเป็นเหมือนเดิม อาการ จขกท. เริ่มดีขึ้น เริ่มยิ้ม หัวเราะกับหมาน้อย เพื่อนๆบางคนคงคิดว่า เป็นเรื่องตลก แต่ จขกท. คิดว่าจากอาการซึมเศร้านั้นมันทรมานเหลือเกิน มันทำให้เราหม่นหมองทั้งกายและใจ
ปวดหัวตลอดเวลา คิดซ้ำซากโทษตัวเองตลอดเวลา ผ่านมาสักพักเริ่มปลงในชีวิตมากขึ้น คิดถึง พ่อแม่ พี่น้องและลูกๆๆ และหมาน้อย ว่าทุกคนรักเรามากมาย ยิ่งน้องหมาไม่ว่าเราจะไปไหนจะตามไปทุกที่... แม้กระทั้งเข้าห้องน้ำยังนั่งเฝ้าไม่ห่าง เวลาไปข้างนอกกลับดึกแค่ไหน จะรอวิ่งมารอรับ (ลูกๆๆ หลับสนิทคะ 555 ) เพียงแค่ให้เรามาลูบหัวและให้เราบอกว่ารู้แล้วว่ารัก หมามีแค่นี้จริงๆๆ ใครๆๆก้อว่าเรารักหมามาก จริงคะ เพราะหมาไม่เคยเรียกร้อง ขอให้เราแค่รักเค้า ตลอดชีวิต .....โหยหาความรักที่แท้จริง อันนี้หรือป่าวที่ เรียกว่า " รักคือรัก" หมาแค่รักเจ้าของ ไม่เลือกนายไม่ว่านายจะชั่ว ดี มี จน ดุ โหด ใจดี หมาเลือกไม่ได้ แต่มันแค่หวังว่านายมันรักมัน มันเลยรักไม่เคยเปลี่ยนและไม่เคยเปลี่ยนใจ.... สิ่งมีชีวิตเล็กหนึ่งตัวเรียกสติของเรามาได้ ขอบใจหมาน้อยที่ชื่อ " สติ๊กเกอร์" เทวดาตัวน้อยที่อยู่บนท้องฟ้า คงมองมาทางแม่และให้กำลังใจแม่เสมอและตลอดไปนะ..... ในบางครั้งที่ท้อแท้จะนึกถึงเรื่องนี้เสมอ เป็นเครื่องเตือนใจของ จขกท. เอง หวังว่า บทความนี้คงเป็นกำลังใจให้คนสิ้นหวังอย่าท้อนะคะ... จาก คนที่เกือบบ้า... "ชีวิตที่หมาบำบัด"
หมาบำบัด...
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของ จขกท. เขียนและพิมพ์ออกมาผิดบางถูกบางคงไม่ว่ากันนะคะ
ทำไมถึงตั้งชื่อกระทู้แบบนี้ เพราะเหตุผลของชื่อกระทู้ลงตัว ลองอ่านดูนะคะ
จขกท. เคยเครียดจนต้องกินยาฆ่าตัวตาย แต่ไม่ตาย เพื่อหนีปัญหาที่ยุ่งเหยิงพอสมควร
ช่วงนั้นเข้าโรงพยาบาลรักษาอาการเฉียดตายได้ แต่อาการทางใจยากเกินรักษา หมอจิตแพทย์ให้ยาลดความเครียดมากันและนัดพบ
จขกท. ไม่คิดจะไปพบเลย เพราะเหมือนหมดอาลัยตายอยาก ชีวิตเปรียบเสมือนซอมบี้ วันๆๆ นอนมองแต่เพดานห้องนอนให้ผ่านไปวันๆๆ บางทีก้อร้องไห้บางทีก้อนึกถึงความสุขก็ยิ้มคนเดียว และบางครั้งก็โทษตัวเองตลอดเวลา และอยากทำร้ายตัวอีก เอาแต่พูดในใจ(ไม่ออกเสียง) ข้าวปลาไม่กิน จิตใจซึมเศร้า อาการอยากพูดแต่ปากไม่ขยับ พูดออกในใจแต่ไม่มีเสียง มีคนถาม จขกท. ตอบในใจแทน แต่ไม่พูดออกมาเป็นคำพูด...
ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ออกเสียงเอาเสีย'เลย แต่ในใจตอบเป็นประโยค.... อาการของเจ้าหน้าที่เป็นแบบนี้อยู่พักนึง... และเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง ไม่พบปะใครๆๆ จนมีวันหนึ่งเราได้เดินออกมาจากห้องนอน น้องหมาที่บ้าน(พันธุ์ชิสุ) ดีใจที่เห็นเรามากระโดดโลดเต้น แบบเหมือนกับว่าเราได้จากเค้ามานานเสียเหลือเกิน มาเล่นด้วย มานอน มาซบเหมือนกับมาปลอบใจเรา เดินตามเราไม่ห่าง วินาทีนั้นคิดแวปแรกว่า "เออนะ ชีวิตเราไม่เดียวดาย" ขนาดแค่หมายังห่วงเราเลย พ่อแม่ พี่น้องเรา และลูกๆๆคงต้องห่วงเรามากมายด้วย ร้องไห้... เหมือนคนบ้าเหมือนระเบิดเวลาระเบิดออกมา น้ำตาไหลมากมายกอดหมา ร้องไห้....มันนิ่งเหมือนให้เราได้รับไออุ่นของมัน เรามีสติขึ้นอาการพูดในใจก้อมีบ้าง แต่เปลี่ยนไปพูดกับหมาน้อยแทน เป็นการได้ระบายสิ่งในใจบางอย่างออกมาบ้าง ถ้าเราไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย มันคงทำให้เราคงยังเป็นเหมือนเดิม อาการ จขกท. เริ่มดีขึ้น เริ่มยิ้ม หัวเราะกับหมาน้อย เพื่อนๆบางคนคงคิดว่า เป็นเรื่องตลก แต่ จขกท. คิดว่าจากอาการซึมเศร้านั้นมันทรมานเหลือเกิน มันทำให้เราหม่นหมองทั้งกายและใจ
ปวดหัวตลอดเวลา คิดซ้ำซากโทษตัวเองตลอดเวลา ผ่านมาสักพักเริ่มปลงในชีวิตมากขึ้น คิดถึง พ่อแม่ พี่น้องและลูกๆๆ และหมาน้อย ว่าทุกคนรักเรามากมาย ยิ่งน้องหมาไม่ว่าเราจะไปไหนจะตามไปทุกที่... แม้กระทั้งเข้าห้องน้ำยังนั่งเฝ้าไม่ห่าง เวลาไปข้างนอกกลับดึกแค่ไหน จะรอวิ่งมารอรับ (ลูกๆๆ หลับสนิทคะ 555 ) เพียงแค่ให้เรามาลูบหัวและให้เราบอกว่ารู้แล้วว่ารัก หมามีแค่นี้จริงๆๆ ใครๆๆก้อว่าเรารักหมามาก จริงคะ เพราะหมาไม่เคยเรียกร้อง ขอให้เราแค่รักเค้า ตลอดชีวิต .....โหยหาความรักที่แท้จริง อันนี้หรือป่าวที่ เรียกว่า " รักคือรัก" หมาแค่รักเจ้าของ ไม่เลือกนายไม่ว่านายจะชั่ว ดี มี จน ดุ โหด ใจดี หมาเลือกไม่ได้ แต่มันแค่หวังว่านายมันรักมัน มันเลยรักไม่เคยเปลี่ยนและไม่เคยเปลี่ยนใจ.... สิ่งมีชีวิตเล็กหนึ่งตัวเรียกสติของเรามาได้ ขอบใจหมาน้อยที่ชื่อ " สติ๊กเกอร์" เทวดาตัวน้อยที่อยู่บนท้องฟ้า คงมองมาทางแม่และให้กำลังใจแม่เสมอและตลอดไปนะ..... ในบางครั้งที่ท้อแท้จะนึกถึงเรื่องนี้เสมอ เป็นเครื่องเตือนใจของ จขกท. เอง หวังว่า บทความนี้คงเป็นกำลังใจให้คนสิ้นหวังอย่าท้อนะคะ... จาก คนที่เกือบบ้า... "ชีวิตที่หมาบำบัด"