สวัสดีเพื่อนชาวพันทิปทุกคน ตามหัวข้อเลยนะคะ เราประสบปัญหาถืกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่พอสมควรสำหรับตัวเราและมันเป็นปัญหาใหญ่มากสำหรับคนเป็นแม่
เข้าเรื่องเลยนะคะ เรามีแฟนคนที่คบมาปัจจุบันมา 2 ปีกว่าแล้ว เรามีอะไรตามประสาคนเป็นแฟนกันทั่วไป ย้อนเวลากลับไปเมื่อเดือนเมษา ปี2559 เราเกิดพลาดมีน้อง ตอนนั้นเราตกใจและไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง แล้วมันก็อยู่ในช่วงกำลังจะขึ้นมหาลัย ครอบครัวของเราก็อยู่ในช่วงประสบปัญหาด้านการเงิน แล้วเราก็มีเรื่องให้คิดอีกมากมายเหมือนกันจนแทบจะไม่มีทางออก ส่วนตัวเราในตอนนั้นเราอยากจะเอาลูกไว้มากเราจึงปรึกษากับแฟนขอเอาลูกไว้ แต่แฟนเราก็บอกว่าถึงมีตอนนี้เราสองคนยังไม่สามารถเลี้ยงลูกได้ รักลูกเขาก็รักแต่ตอนนี้เราทั้งสองยังไม่สามารถดูแลเขาได้ต่อให้เขาเกิดมา ตอนนั้นเราก็ดูแฟนเหมือนแฟนจะเห็นแก่ตัว แต่ก็จะโทษเขาฝ่ายเดียวไม่ได้มันผิดที่เราป้องกันไม่ดีเอง เราเลยตัดสินใจเอาน้องออก ตอนนั้นอายุครรของเราได้เดือนกว่าๆ เราตัดสินใจซื้อยามากิน มันไม่ใช่เรื่องที่น่ายกย่องหรือน่าภูมิใจอันนี้เรารู้ เพราะเราทำร้ายชีวิตทั้งชีวิต จนถึงทุกวันนี้ก็ครบรอบ1ปี เราก็ไม่เคยทำใจได้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะขอเก็บเขาไว้
แล้วอยู่วันหนึ่งสิ่งที่เราไม่อยากให้เกิดขึ้นมันก็ได้เกิดขึ้น แม่เราเป็นที่ชอบดูหมอดูเยอะมากจนเรากว่าว่าสักวันมันต้องมีหมอดูที่ทักเรื่องของเรา แล้วมันเกินมีหมอที่ทักจริงๆ เช้าในวันนั้นเรายังนอนอยู่ แม่ก็เดินเข้ามาหาเรา พร้อมกับพูดว่า "หนูแม่มีอะไรจะถามอย่าโกหกแม่น่ะ" ด้วยความที่เรายังง่วงๆอยู่เราเลยตอบว่า "อืม" แม่ "หมอเขาบอกว่าหนูแทงลูกใช่มั้ย?" พอได้ยินแบบนี้เราตื่นทันที ทั้งตกใจ ทั้งกลัวไม่รู้จะตอบแม่ยังไง เราก็เลยเลือกที่จะเงีบยแล้วก็พยักหน้า พร้อมน้ำตาค่อยๆไหล ความรู้สึกตอนนั้นเรากลัวแม่ผิดหวังในตัวเรามาก เพราะยังไงเราก็ถืกว่าเป็นความหวังของครอบครัว แม่บีบที่มือเราพร้อมพูดว่า "แม่เข้าใจ" ตอนนั้นเราแบบยิ่งโกธรตัวเองมาก เราก็ยังคงเงียบแม่ก็ถามเราอีกว่าทำจริงๆมั้ยเราก็ตอบว่าใช่ ทำกี่ครั้งเราบอกว่าครั้งเดียว เราก็คุยกับแม่ในส่วนรายละเอียดต่างๆ พอคุยเสร็จเราก็ทักไลน์ไปบอกแฟน แฟนเราเลยเอ้ยขึ้นว่าทำไมแม่ถึงรู้ เราเลยบอกเขาไปว่ามีคนบอก เขาเลยตอบกลับมาว่า ทำไมถึงไม่โกหกแม่ เราเลยบอกเขาว่าแม่กุไม่ได้โง่นะ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้จะว่าต่อยังไงเหมือนกัน เราเลยบอกเขาไปว่าต้องมาขอขมาแม่เรานะ แล้วมาคุยกัน ที่แรกเราจะให้แม่เรากะเขาคุยกันผ่านมือถือแต่ตอนนั้นเขาบอกเราว่าเขาจะเขามาคุยเอง เย็นของวันที่เกิดเรื่องเขาก็มาหาเราที่บ้าน แม่เรากับตัวเขาก็เริ่มคุยกันในเรื่องที่เกิดขึ้น ตัวแม่เราก็ไม่ได้อยากเรื่องร้องอะไรมากขอแค่ให้ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นและผู้ใหญ่ฝ่ายแฟนเราก็ต้องรู้ ก็คุยกันได้พักใหญ่ตัวเขาก็ไม่พูดกับแม่เราว่า เขาจะกลับไปรีบเรียนให้จบแล้วจะมาขอเรา แต่พอเราได้ยินประโยคนั้นเราไม่รู้ว่าเราดีใจรึอะไรก็ไม่รู้ที่แน่ๆ ตัวเรานิ"เบ๋ปาก"รุนแรงไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ก็คืออย่างว่าในช่วงที่คบกันเราก็มีปากเสียงกันบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องผู้หญิง เป็นเรื่องที่เขาเที่ยวบ่อยและไม่ค่อยมีเวลาให้เรามากกว่า ต่อค่ะ พอคุยกับเขาเสร็จแม่เราก็ให้เขากลับไปคุยกับที่บ้าน พอเขาถึงบ้านเขาก็ไลน์มาบอกเราว่าถึงบ้านแล้ว เราถามว่าคุยกับแม่รึยัง เขาบอกว่ากำลังคุย ต่อจากนั้นเขาก็บอกว่าคุยกับแม่เสร็จแล้ว เราก็ถามว่าแม่ว่าไง แม่เขาบอกว่า เรื่องที่ผ่านมาก็ให้เป็นบทเรียน เรื่องหมั่นเราต้องรอให้เขาเรียนจบ เราก็เลยพูดให้แม่เราฟังแม่เราก็บอกว่าอย่างน้อยๆก็ควรรับขวัญกันหน่อย อย่างน้อยเราก็เสียไม่หมดสักทุกอย่างแล้ว เราจะหมั่นใจได้ยังไงว่า 4 ปีต่อจากนี้มันจะไม่เปลี่ยนไป เราก็คิดว่าอย่างน้อยก็ช่วยรับผิดชอบในสิ่งที่เราเสียไปหน่อยก็ยังดี จะให้แม่ปล่อยผ่านไปแบบนี้นะหรอ พอคุยกับแม่เสร็จเราก็ทักไปบอกเขาว่าแม่เราไม่ปล่อยไปง่ายๆเดะ เราบอกให้เขาไปบอกแม่เขามาคุยกับแม่เรา เขาก็เลยบอกว่าสิ่งที่แม่ของเรต้องการมันก็ไม่ต่างจากจับแต่งงาน เราเลยบอกเขาว่าถ้าแม่เราจะจับเขาจริงๆปานนี้ถึงบ้านเขาเเล้ว เราก็บอกเขาไปอีกว่ายังไงแม่เราก็จะคุยกับแม่เขา แต่ตัวแม่ของเขาก็เลือกที่จะโทรมาคุยกับเราก่อน
บทสนทนาระหว่างเรากับแม่เขา
แม่- ฮัลโลลูก
เรา-ค่ะแม่
แม่-เป็นยังไงบ้าง
เรา-หนูก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงเหมือนกันค่ะ
แม่-แม่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ก็ยังว่ามันพลาดกันไปแล้วเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว
เรา-ค่ะ ผ่านมานานแล้ว แต่คึแม่หนูท่านรู้แล้ว หนูถึงอย่างให้แม่ได้คุยกับแม่หนู
แม่-แม่ไม่มีอะไรจะคุยกับท่าน แม่คุยผ่านหนูนี้แหละ เพราะอะไรมันก็ขึ้นอยู่กับหนู
เรา-เงียบ
แม่-แม่ก็รู้ว่าเราคบกัน แต่เรื่องที่มันเสียหายพวกหนูก็ไปทำกันสองคน (กุจุกตรงนี้เบาๆจ้า)
เรา-เงียบ
แม่-ลูกแม่ก็ยังเรียนไม่จบอนาคตก็ยังไม่เห็นจะให้อยู่ด้วยกันเลยมันก็ยังคงไม่ได้ หนูก็รู้ว่าลูกแม่นิสัยยังไง
เรา-แม่หนูก็ไม่ได่ว่าจะให้ บ- เลิกเรียน ยังไงหนูก็อยากให้แม่คุยกับแม่หนูก่อน
แม่-แม่ก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับแม่หนูเหมือนกัน หนูก็ลองคิดดูนะลูกว่าจะให้มันเป็นไง
เรา-เงียบ
แม่- มันดึกแล้วไปนอนได้แล้วยังไงหนูก็คิดดู
เรา-ค่ะแม่ (ตัดบทกุขนานนี้แล้วกุควรพูดไง)
เราก็นั้งคิดว่าแล้วกุจะบอกแม่กุยังไงเนี่ย เราก็เลยเลือกที่จะไม่พูดกับแม่เรื่องที่คุยกับแม่แฟน เราเลยคุยกับแฟนว่าแม่แกพูดแบบนี้ เค้าไม่กล้าบอกแม่หรอกนะ ยังไงเค้าก็จะให้แม่แกคุยกะแม่เค้า เขาก็บอกเราว่าแล้วแต่เลย คืนนั้นเราก็เลยนอน
เช้าวันต่อมาแม่เราก็ถามว่าแฟนเราว่าไง เราก็เลยบอกแม่ว่าแม่โทไปคุยเองเลย เราเลยเอาเบอแม่ของแฟนเราให้แม่เรา แม่เราก็คุยกับแม่เขา เราจับใจความได้ว่า แม่ของเขาก็พูดประมาณว่าอยากให้แม่เราเห็นใจเขาแล้วก็แฟนของเรา ซึ่งแม่เราก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรยังก็รับขวัญผูกข้อไม้ข้อมือรับขวัญก็ยังดี แต่แม่เขาก็ปฏิเสธบอกว่าเรื่องนั้นก็ให้ดูกันไปอีกก่อน แม่เราก็แทบจะไม่ได้เรียกร้องเงินแม่แต่บาทเดียว แม่เราแค่อยากให้แม่เขาแสดงความรับผิดชอบก็แค่นั้น พอจบบทสนทนานานั้นแม่เราก็บอกว่าทำไมถึงดูเหมือนปัดความรับผิดชอบแบบนี้ เราก็เลยไม่พูดเพราะเราก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน เรารู้สึกแค่ว่าเราทำให้แม่เจ็บปวดและผิดหวัง ตัวเราก็ยอมรับผิดในส่วนของเรา เราก็ไม่ได้โทษแต่ตัวเขาฝ่ายเดียว
เราก็บอกแฟนว่าแม่เราคุยกับแม่ของเขาแล้วนะ ผลมันก็เหมือนที่แม่เขาคุยกับเรา พอคุยกันได้สักพักตัวเขาก็เอ่ยขึ้นว่า"ห่างกันสักพักดีมั้ย" เราพอเห็นเขาส่งมาแบบนี้รู้สึกจุกมาก เราเลยถามเขาว่าทำไมต้องห่าง เขาบอกเราว่า"พักเรื่องที่เกิดขึ้น" เราเลยบอกเขาว่า "เมื่อวานยังบอกรักกุอยู่เลยแล้วอยู่ๆก็มาบอกแบบนี้แล้วกุต้องโอเคหรอ" เขาเลยตอบเรากลับมาว่าเขาโอเค (กุควรคิดไงกับประโยคนี้) เราเลยบอกเขาว่า "แต่กุไม่โอเค" เขาเลยตอบกลับมาว่า"ไม่ห่างก็ได้" เราเลยตอบไปว่า "แม่ไม่อยากให้หมั่นให้แต่งแม่กุก็ไม่ได้บังคับ แต่ช่วยแสดงความรับผิดชอบให้แม่กุเห็นเหมือนที่พูด แสดงความเป็นลูกผู้ชายหน่อย" เขาก็บอกว่า"ได้" เราจบบทสนทนาด้วยการว่าจะไปทำบุญให้ลูก คุยกันไปคุยกันมาเราก็รู้สึกเหมือนเราบังคับให้เขาอยู่รึเปล่า
แต่สุดท้ายแล้วมีอีกอย่างที่โคตรจะพีค คืออยู่ดีแฟนเราก็มาขอห่าง แล้วก็ไม่อ่านไลน์เรา จนเราทนไม่ไหวเลยโทรไปหา เราถามเขาว่าทำไมไม่อ่านไลน์แล้วทำไมต้องขอห่าง เราเลยถามเขาไปตรงๆเลยว่าเพราะแม่แกไช่มั้ย แล้ว
พีคไปอีก คือเข้าตอบว่า"ไช่"เว้ย เราจุกจนพูดไม่ออกเลยจังหวะนั้น และสุดท้ายนี้แฟนเราก็ขอเลิก อี
นอกจากจะไม่คิดจะรับผิดชอบแล้วยังมาขอกุเลิกอีกจิตไต้สำนึกไม่มีไม่พอ แบบนี้ทำกับกุก็ได้หรอ
ก็สรุปเราก็ยังแคร์ตัวเขาเหมือนเดิม สรุปว่าทุกคนว่า เราควรจะยื้อให้มันต่อไปรึเราควรจบกันแบบเป็นจริงเป็นจังรึป่าว แล้วที่แม่เขาพูดกับเรากับแม่เราแบบนั้นมันถูกแล้วหรอ???
เมื่อแฟนเราและครอบครัวแฟนเราปัดความรับผิดชอบ เราควรแก้ปัญหายังไงหรือควรทำจดีค่ะ??
เข้าเรื่องเลยนะคะ เรามีแฟนคนที่คบมาปัจจุบันมา 2 ปีกว่าแล้ว เรามีอะไรตามประสาคนเป็นแฟนกันทั่วไป ย้อนเวลากลับไปเมื่อเดือนเมษา ปี2559 เราเกิดพลาดมีน้อง ตอนนั้นเราตกใจและไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง แล้วมันก็อยู่ในช่วงกำลังจะขึ้นมหาลัย ครอบครัวของเราก็อยู่ในช่วงประสบปัญหาด้านการเงิน แล้วเราก็มีเรื่องให้คิดอีกมากมายเหมือนกันจนแทบจะไม่มีทางออก ส่วนตัวเราในตอนนั้นเราอยากจะเอาลูกไว้มากเราจึงปรึกษากับแฟนขอเอาลูกไว้ แต่แฟนเราก็บอกว่าถึงมีตอนนี้เราสองคนยังไม่สามารถเลี้ยงลูกได้ รักลูกเขาก็รักแต่ตอนนี้เราทั้งสองยังไม่สามารถดูแลเขาได้ต่อให้เขาเกิดมา ตอนนั้นเราก็ดูแฟนเหมือนแฟนจะเห็นแก่ตัว แต่ก็จะโทษเขาฝ่ายเดียวไม่ได้มันผิดที่เราป้องกันไม่ดีเอง เราเลยตัดสินใจเอาน้องออก ตอนนั้นอายุครรของเราได้เดือนกว่าๆ เราตัดสินใจซื้อยามากิน มันไม่ใช่เรื่องที่น่ายกย่องหรือน่าภูมิใจอันนี้เรารู้ เพราะเราทำร้ายชีวิตทั้งชีวิต จนถึงทุกวันนี้ก็ครบรอบ1ปี เราก็ไม่เคยทำใจได้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะขอเก็บเขาไว้
แล้วอยู่วันหนึ่งสิ่งที่เราไม่อยากให้เกิดขึ้นมันก็ได้เกิดขึ้น แม่เราเป็นที่ชอบดูหมอดูเยอะมากจนเรากว่าว่าสักวันมันต้องมีหมอดูที่ทักเรื่องของเรา แล้วมันเกินมีหมอที่ทักจริงๆ เช้าในวันนั้นเรายังนอนอยู่ แม่ก็เดินเข้ามาหาเรา พร้อมกับพูดว่า "หนูแม่มีอะไรจะถามอย่าโกหกแม่น่ะ" ด้วยความที่เรายังง่วงๆอยู่เราเลยตอบว่า "อืม" แม่ "หมอเขาบอกว่าหนูแทงลูกใช่มั้ย?" พอได้ยินแบบนี้เราตื่นทันที ทั้งตกใจ ทั้งกลัวไม่รู้จะตอบแม่ยังไง เราก็เลยเลือกที่จะเงีบยแล้วก็พยักหน้า พร้อมน้ำตาค่อยๆไหล ความรู้สึกตอนนั้นเรากลัวแม่ผิดหวังในตัวเรามาก เพราะยังไงเราก็ถืกว่าเป็นความหวังของครอบครัว แม่บีบที่มือเราพร้อมพูดว่า "แม่เข้าใจ" ตอนนั้นเราแบบยิ่งโกธรตัวเองมาก เราก็ยังคงเงียบแม่ก็ถามเราอีกว่าทำจริงๆมั้ยเราก็ตอบว่าใช่ ทำกี่ครั้งเราบอกว่าครั้งเดียว เราก็คุยกับแม่ในส่วนรายละเอียดต่างๆ พอคุยเสร็จเราก็ทักไลน์ไปบอกแฟน แฟนเราเลยเอ้ยขึ้นว่าทำไมแม่ถึงรู้ เราเลยบอกเขาไปว่ามีคนบอก เขาเลยตอบกลับมาว่า ทำไมถึงไม่โกหกแม่ เราเลยบอกเขาว่าแม่กุไม่ได้โง่นะ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้จะว่าต่อยังไงเหมือนกัน เราเลยบอกเขาไปว่าต้องมาขอขมาแม่เรานะ แล้วมาคุยกัน ที่แรกเราจะให้แม่เรากะเขาคุยกันผ่านมือถือแต่ตอนนั้นเขาบอกเราว่าเขาจะเขามาคุยเอง เย็นของวันที่เกิดเรื่องเขาก็มาหาเราที่บ้าน แม่เรากับตัวเขาก็เริ่มคุยกันในเรื่องที่เกิดขึ้น ตัวแม่เราก็ไม่ได้อยากเรื่องร้องอะไรมากขอแค่ให้ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นและผู้ใหญ่ฝ่ายแฟนเราก็ต้องรู้ ก็คุยกันได้พักใหญ่ตัวเขาก็ไม่พูดกับแม่เราว่า เขาจะกลับไปรีบเรียนให้จบแล้วจะมาขอเรา แต่พอเราได้ยินประโยคนั้นเราไม่รู้ว่าเราดีใจรึอะไรก็ไม่รู้ที่แน่ๆ ตัวเรานิ"เบ๋ปาก"รุนแรงไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ก็คืออย่างว่าในช่วงที่คบกันเราก็มีปากเสียงกันบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องผู้หญิง เป็นเรื่องที่เขาเที่ยวบ่อยและไม่ค่อยมีเวลาให้เรามากกว่า ต่อค่ะ พอคุยกับเขาเสร็จแม่เราก็ให้เขากลับไปคุยกับที่บ้าน พอเขาถึงบ้านเขาก็ไลน์มาบอกเราว่าถึงบ้านแล้ว เราถามว่าคุยกับแม่รึยัง เขาบอกว่ากำลังคุย ต่อจากนั้นเขาก็บอกว่าคุยกับแม่เสร็จแล้ว เราก็ถามว่าแม่ว่าไง แม่เขาบอกว่า เรื่องที่ผ่านมาก็ให้เป็นบทเรียน เรื่องหมั่นเราต้องรอให้เขาเรียนจบ เราก็เลยพูดให้แม่เราฟังแม่เราก็บอกว่าอย่างน้อยๆก็ควรรับขวัญกันหน่อย อย่างน้อยเราก็เสียไม่หมดสักทุกอย่างแล้ว เราจะหมั่นใจได้ยังไงว่า 4 ปีต่อจากนี้มันจะไม่เปลี่ยนไป เราก็คิดว่าอย่างน้อยก็ช่วยรับผิดชอบในสิ่งที่เราเสียไปหน่อยก็ยังดี จะให้แม่ปล่อยผ่านไปแบบนี้นะหรอ พอคุยกับแม่เสร็จเราก็ทักไปบอกเขาว่าแม่เราไม่ปล่อยไปง่ายๆเดะ เราบอกให้เขาไปบอกแม่เขามาคุยกับแม่เรา เขาก็เลยบอกว่าสิ่งที่แม่ของเรต้องการมันก็ไม่ต่างจากจับแต่งงาน เราเลยบอกเขาว่าถ้าแม่เราจะจับเขาจริงๆปานนี้ถึงบ้านเขาเเล้ว เราก็บอกเขาไปอีกว่ายังไงแม่เราก็จะคุยกับแม่เขา แต่ตัวแม่ของเขาก็เลือกที่จะโทรมาคุยกับเราก่อน
บทสนทนาระหว่างเรากับแม่เขา
แม่- ฮัลโลลูก
เรา-ค่ะแม่
แม่-เป็นยังไงบ้าง
เรา-หนูก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงเหมือนกันค่ะ
แม่-แม่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ก็ยังว่ามันพลาดกันไปแล้วเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว
เรา-ค่ะ ผ่านมานานแล้ว แต่คึแม่หนูท่านรู้แล้ว หนูถึงอย่างให้แม่ได้คุยกับแม่หนู
แม่-แม่ไม่มีอะไรจะคุยกับท่าน แม่คุยผ่านหนูนี้แหละ เพราะอะไรมันก็ขึ้นอยู่กับหนู
เรา-เงียบ
แม่-แม่ก็รู้ว่าเราคบกัน แต่เรื่องที่มันเสียหายพวกหนูก็ไปทำกันสองคน (กุจุกตรงนี้เบาๆจ้า)
เรา-เงียบ
แม่-ลูกแม่ก็ยังเรียนไม่จบอนาคตก็ยังไม่เห็นจะให้อยู่ด้วยกันเลยมันก็ยังคงไม่ได้ หนูก็รู้ว่าลูกแม่นิสัยยังไง
เรา-แม่หนูก็ไม่ได่ว่าจะให้ บ- เลิกเรียน ยังไงหนูก็อยากให้แม่คุยกับแม่หนูก่อน
แม่-แม่ก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับแม่หนูเหมือนกัน หนูก็ลองคิดดูนะลูกว่าจะให้มันเป็นไง
เรา-เงียบ
แม่- มันดึกแล้วไปนอนได้แล้วยังไงหนูก็คิดดู
เรา-ค่ะแม่ (ตัดบทกุขนานนี้แล้วกุควรพูดไง)
เราก็นั้งคิดว่าแล้วกุจะบอกแม่กุยังไงเนี่ย เราก็เลยเลือกที่จะไม่พูดกับแม่เรื่องที่คุยกับแม่แฟน เราเลยคุยกับแฟนว่าแม่แกพูดแบบนี้ เค้าไม่กล้าบอกแม่หรอกนะ ยังไงเค้าก็จะให้แม่แกคุยกะแม่เค้า เขาก็บอกเราว่าแล้วแต่เลย คืนนั้นเราก็เลยนอน
เช้าวันต่อมาแม่เราก็ถามว่าแฟนเราว่าไง เราก็เลยบอกแม่ว่าแม่โทไปคุยเองเลย เราเลยเอาเบอแม่ของแฟนเราให้แม่เรา แม่เราก็คุยกับแม่เขา เราจับใจความได้ว่า แม่ของเขาก็พูดประมาณว่าอยากให้แม่เราเห็นใจเขาแล้วก็แฟนของเรา ซึ่งแม่เราก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรยังก็รับขวัญผูกข้อไม้ข้อมือรับขวัญก็ยังดี แต่แม่เขาก็ปฏิเสธบอกว่าเรื่องนั้นก็ให้ดูกันไปอีกก่อน แม่เราก็แทบจะไม่ได้เรียกร้องเงินแม่แต่บาทเดียว แม่เราแค่อยากให้แม่เขาแสดงความรับผิดชอบก็แค่นั้น พอจบบทสนทนานานั้นแม่เราก็บอกว่าทำไมถึงดูเหมือนปัดความรับผิดชอบแบบนี้ เราก็เลยไม่พูดเพราะเราก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน เรารู้สึกแค่ว่าเราทำให้แม่เจ็บปวดและผิดหวัง ตัวเราก็ยอมรับผิดในส่วนของเรา เราก็ไม่ได้โทษแต่ตัวเขาฝ่ายเดียว
เราก็บอกแฟนว่าแม่เราคุยกับแม่ของเขาแล้วนะ ผลมันก็เหมือนที่แม่เขาคุยกับเรา พอคุยกันได้สักพักตัวเขาก็เอ่ยขึ้นว่า"ห่างกันสักพักดีมั้ย" เราพอเห็นเขาส่งมาแบบนี้รู้สึกจุกมาก เราเลยถามเขาว่าทำไมต้องห่าง เขาบอกเราว่า"พักเรื่องที่เกิดขึ้น" เราเลยบอกเขาว่า "เมื่อวานยังบอกรักกุอยู่เลยแล้วอยู่ๆก็มาบอกแบบนี้แล้วกุต้องโอเคหรอ" เขาเลยตอบเรากลับมาว่าเขาโอเค (กุควรคิดไงกับประโยคนี้) เราเลยบอกเขาว่า "แต่กุไม่โอเค" เขาเลยตอบกลับมาว่า"ไม่ห่างก็ได้" เราเลยตอบไปว่า "แม่ไม่อยากให้หมั่นให้แต่งแม่กุก็ไม่ได้บังคับ แต่ช่วยแสดงความรับผิดชอบให้แม่กุเห็นเหมือนที่พูด แสดงความเป็นลูกผู้ชายหน่อย" เขาก็บอกว่า"ได้" เราจบบทสนทนาด้วยการว่าจะไปทำบุญให้ลูก คุยกันไปคุยกันมาเราก็รู้สึกเหมือนเราบังคับให้เขาอยู่รึเปล่า
แต่สุดท้ายแล้วมีอีกอย่างที่โคตรจะพีค คืออยู่ดีแฟนเราก็มาขอห่าง แล้วก็ไม่อ่านไลน์เรา จนเราทนไม่ไหวเลยโทรไปหา เราถามเขาว่าทำไมไม่อ่านไลน์แล้วทำไมต้องขอห่าง เราเลยถามเขาไปตรงๆเลยว่าเพราะแม่แกไช่มั้ย แล้ว
ก็สรุปเราก็ยังแคร์ตัวเขาเหมือนเดิม สรุปว่าทุกคนว่า เราควรจะยื้อให้มันต่อไปรึเราควรจบกันแบบเป็นจริงเป็นจังรึป่าว แล้วที่แม่เขาพูดกับเรากับแม่เราแบบนั้นมันถูกแล้วหรอ???