ทุกข์มันอยู่ที่นี่ อยู่ตรงนี้ แต่...ดันอยากจะไปนิพพานกันอีกในชาติไหนก็ไม่รู้

คือผมเข้าใจว่าเราปฎิบัติไปจนเข้าใจว่าไม่มีตัวเรา มีแต่สภาวะธรรมชาติที่ดำเนินไปตามเหตุผล สภาวะรู้ก็เกิดจากองค์ประกอบทางธรรมชาติ ถ้าเราปฎิบัติจนกำจัดอวิชาได้หมดสิ้น การไปรับรู้สภาวะนิพพาน ก็ต้องอาศัยธรร

ไฟอยู่ที่บ้าน แต่มาดับที่วัด มันดับไม่ได้ เมื่อไฟมันอยู่ที่จิต ก็ต้องดับที่จิต เมื่อไฟมันเกิดที่บ้าน ก็ต้องดับที่บ้าน เมื่อเกิดกลางคืน ก็ดับกลางคืน เกิดกลางวัน ก็ดับกลางวัน ต้องที่นั่นและเดี๋ยวนั้น

จาก วาทะธรรม พุทธทาสอินทปัญโญ นิพพานนั้นต้องอยู่ที่ความทุกข์ ต้องอยู่ในโลก ต้องดับทุกข์ในโลก ขอให้เข้าใจว่า "อยู่ในโลก" กับ "ไปนิพพาน" นั้นแยกกัน แต่เพียงว่า "ทุกข์" และ

พุทธทาสกล่าวว่า นิพพานใช้แค่ใบไม้กำมือเดียวในการตรัสรู้ แต่ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงอยากรู้ทั้งป่า แต่ไม่เข้าถึงแก่นพระธรรมครับ ทำไมคนเราถึงอยากรู้อะไรที่นอกเหนือจากนิพพาน จนหาสาระไม่ได้ครับ แต่พระพุทธเจ้าก็ต

…. “ขอให้เข้าใจไว้ว่า อยู่ในโลก กับ นิพพาน นั้น แยกกันแต่เพียงว่า..ทุกข์ และ ดับทุกข์ เท่านั้น …. คนอยู่ที่ไหน โลกก็อยู่ที่นั่น นิพพานก็อยู่ที่นั่น คืออยู่ที่คน อยู่ที่ในคนนั้นแหล

พระอาฬารดาบส กาลามโคตร และ อุทกดาบส รามบุตร ซึ่งเป็นอาจารย์ของพระสิทธัตถะ ตอนยังแสวงหาธรรม ท่านทั้งสองบรรลุสมาบัติสูงสุด (อรูปฌาน) ได้ความสงบอย่างยิ่ง แต่ไม่ใช่ “ทางพ้นทุกข์โดยสิ้นเชิง”

ทำไม พระบางรูปถึงสอนว่านิพพานคือเมืองแก้ว มีราชรถ ม้าแก้ว นางแก้ว ช้างแก้ว ให้คนยึดติดในสภาวะนั้นๆครับ ทำไมไม่สอนว่าเป็นนิพพานธาตุที่ต้องละต้องวางครับ ทำไมยังยึดติดอะไรแบบนี้กันอยู่ครับ