เรื่องเล่านี้ผมได้ฟังจากพี่สาวครับ พี่สาวเล่าว่า ในสมัยที่ เรียนที่ ม.แห่งหนึ่ง ที่ กทม. นั้น เนื่องจาก ตามปกติ แล้ว นศ.ปี 1 จะพักหอในกัน แต่พอขึ้นปี 2 ก็จะพากันออกไปพักที่หอนอก ซึ่งพี่สาวผมเองก็เช่นกัน พี่สาวผมนั้นตัดสินใจเสาะหาหอพักไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งได้เจอหอพักแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจาก ม. ไม่ไกลมากนัก เดินทางค่อนข้างจะสะดวก ถึงหอพักจะสภาพเก่าไปหน่อย คนพักค่อนข้างน้อย แต่พี่สาวผมก็เลือกที่จะพักอยู่ตามลำพัง ไม่ได้คิดมากอะไร แถมยังรู้สึกดีใจอีกต่างหาก เพราะแกเองก็เป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือเงียบ ๆ คนเดียวอยู่แล้ว ถ้ามีเพื่อนมาพักอยู่ด้วย มีหวังไม่ได้อ่านค้นคว้าหนังสือ ตำราได้อย่างเต็มที่แน่ ๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าพี่แกไม่ชอบสังคมหรอกนะครับ แต่พี่แกจะเป็นคนที่จะทำอะไรอย่างเต็มที่ ถ้าจะไปกินเที่ยวกับเพื่อน ก็จะไปกินข้างนอกซะมากกว่า กลับมาเรื่องห้องที่พี่แกพักก็แล้วกันครับ เข้าเรื่องกันเลย
ในวันแรกที่พี่แกเข้าพักนั้น ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่แกก็ อ่านหนังสือถึงตีสองแล้วก็เข้านอนตามปกติ จนมาถึงวันที่สาม แต่ต้องขอบอกก่อนว่า เวลาอ่านหนังสือนั้น พี่แกจะเปิดโคมไฟแค่ตัวเดียว นั่งอ่านที่โต๊ะญี่ปุ่น ที่กลางห้อง หันหน้าไปทางหน้าต่างบานเกล็ด ซึ่งหน้าต่างบานเกล็ดนั้นปกติตอนกลางคืนพี่แกจะปิดล็อกและดึงผ้าม่านปิดลงทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน แกนั่งอ่านหนังสือไปจนถึงเที่ยงคืน แล้วพักสายตาด้วยการเงยหน้าขึ้นไปมองรอบ ๆ เพื่อลดการปวดเมื่อยคอ แล้วในตอนนั้นเอง พี่แกก็ต้องสะดุด เมื่อพบเห็นมือสีขาวซีดปริศนาค่อย ๆ แหวกม่านที่ปิดหน้าต่างบานเกล็ดออกมาอย่างช้า ๆ จนเผยให้เห็นใบหน้าขาวซีดครึ่งหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งผ่านผ้าม่าน จ้องมองมาที่พี่แกด้วยสีหน้าเรียบเฉย พี่แกก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่คนแน่ ๆ เพราะพี่แกนั้นได้ปิดกระจกบานเกล็ดอย่างแน่นหนา คนธรรมดาไม่มีทางเอาใบหน้าทะลุกระจกเข้ามาได้แน่ ๆ อีกทั้งด้านนอกหน้าต่างก็ไม่มีระเบียงให้คนสามารถยืนได้ แต่พี่แกก็บอกผมว่า แกนั้นไม่กลัวหรอก เพราะแกเป็นคนมีสัมผัสแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่อาจจะมากกว่าผมนิดหน่อย ในตอนนั้นแกจึงหลับตาแล้วพูดในใจว่า "หนูมาพักที่ห้องนี้ เพื่อมาเรียน ไม่ได้มารบกวน เดี๋ยวจะทำบุญไปให้" แล้วพี่แกก็ลืมตา แกก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ ดึงมือกลับ ปิดม่าน หายไป หลังจากวันนั้น พี่สาวผมก็ไม่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้อีกเลย จนกระทั่งเรียนจบ รับปริญญา เรื่องก็มีแค่นี้ครับ
หอพักหลอน
ในวันแรกที่พี่แกเข้าพักนั้น ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่แกก็ อ่านหนังสือถึงตีสองแล้วก็เข้านอนตามปกติ จนมาถึงวันที่สาม แต่ต้องขอบอกก่อนว่า เวลาอ่านหนังสือนั้น พี่แกจะเปิดโคมไฟแค่ตัวเดียว นั่งอ่านที่โต๊ะญี่ปุ่น ที่กลางห้อง หันหน้าไปทางหน้าต่างบานเกล็ด ซึ่งหน้าต่างบานเกล็ดนั้นปกติตอนกลางคืนพี่แกจะปิดล็อกและดึงผ้าม่านปิดลงทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน แกนั่งอ่านหนังสือไปจนถึงเที่ยงคืน แล้วพักสายตาด้วยการเงยหน้าขึ้นไปมองรอบ ๆ เพื่อลดการปวดเมื่อยคอ แล้วในตอนนั้นเอง พี่แกก็ต้องสะดุด เมื่อพบเห็นมือสีขาวซีดปริศนาค่อย ๆ แหวกม่านที่ปิดหน้าต่างบานเกล็ดออกมาอย่างช้า ๆ จนเผยให้เห็นใบหน้าขาวซีดครึ่งหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งผ่านผ้าม่าน จ้องมองมาที่พี่แกด้วยสีหน้าเรียบเฉย พี่แกก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่คนแน่ ๆ เพราะพี่แกนั้นได้ปิดกระจกบานเกล็ดอย่างแน่นหนา คนธรรมดาไม่มีทางเอาใบหน้าทะลุกระจกเข้ามาได้แน่ ๆ อีกทั้งด้านนอกหน้าต่างก็ไม่มีระเบียงให้คนสามารถยืนได้ แต่พี่แกก็บอกผมว่า แกนั้นไม่กลัวหรอก เพราะแกเป็นคนมีสัมผัสแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่อาจจะมากกว่าผมนิดหน่อย ในตอนนั้นแกจึงหลับตาแล้วพูดในใจว่า "หนูมาพักที่ห้องนี้ เพื่อมาเรียน ไม่ได้มารบกวน เดี๋ยวจะทำบุญไปให้" แล้วพี่แกก็ลืมตา แกก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ ดึงมือกลับ ปิดม่าน หายไป หลังจากวันนั้น พี่สาวผมก็ไม่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้อีกเลย จนกระทั่งเรียนจบ รับปริญญา เรื่องก็มีแค่นี้ครับ