แวะมากันก๊อนนน!

สวัสดีคะ.. คือเรามีเรื่องหนักใจอยู่เรื่องนึง ในช่วงวัยรุ่นคงจะมีบางแหละเนอะ เรื่องความรักน่ะ ซึ่งเรื่องของเรามันก็ยังใช้คำว่ารักไม่ได้เต็มปากเต็มคำ แต่คิดว่าคงเป็นเพราะเราหวั่นไหวมากกว่า เราเป็นคนฉะเชิงเทราเเต่ตอนนี้มาอยู่กระบี่ มาเยี่ยมยายที่ทำงานอยู่ที่นี่ ยายอยู่ที่บ้านนายของยาย นายยายเขามีโรงแรมยายก็ต้องการให้เรามาเรียนรู้งานด้วย ซึ่งแน่นอนว่าเราก็ต้องมาอยู่ด้วยเเละทำความรู้จักกับทุกคนในบ้าน ซึ่งบ้านนี้ก็มีเด็กผู้ชายอยู่คนนึงนั้นแหละรุ่นเดี่ยวกันกับเรา ที่บ้านนี้ก็ดีค่ะ ทุกคนดูอบอุ่น ดูแลเราดีมาก คอยซับพอร์ตถามนู้นนี่ เราก็สนิทกับพ่อของเด็กผู้ชายที่เรากล่าวไว้ข้างต้นนะ พ่อเขาก็แนะให้เรากับลูกชายเขารู้จักกันบ้าง ให้ไปดูหนังกันนู้นนี่ คงเพราะต้องการให้ทำความรู้จักกัน สนิทกันเหมือนเด็กรุ่นๆเดียวกันทั่วไป แต่ตลอดเวลาที่ได้ไปเที่ยว ไปดูหนังกับคนๆ นั้น เราก็รู้สึกดีนะ เขาก็ดูเป็นคนน่ารักดี ถึงจะเป็นคนไม่ค่อยพูด ดูขรึมๆ อยู่บ้างก็เถอะ เอาตรงๆ ตอนนี้ก็เหมือนกับว่าชอบเขาอยู่ แต่เราคิดว่าเป็นเพราะเราหวั่นไหวเอง ที่ไปไหนมาไหนกับเขาบ่อยๆ จนคิดล้ำเส้นคำว่าเพื่อนไป เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองฝ่ายเดียวรึป่าว แต่เราก็เคยถามคนรอบข้างเรา เขาก็บอกว่ามีบ้างที่เขาเห็นคนนั้นเขาก็มองๆ เรา เพราะคือปกติเวลาเขามาที่โรงแรมที่เรามาอยู่มาเล่นอะไรอย่างนี้ เราก็มองเขาอยู่ห่างๆ เหมือนกัน555 แต่มันผ่านมาจนถึงวันนี้แล้ว เราอึดอัด ยิ่งแต่ละวันที่ต้องเจอหน้า มันรู้สึกอยากจะหลบอยากแทรกแผ่นดินหนียังไงไม่รู้แปลก ที่เราคิดว่าเรามีหวังในการที่จะเป็นไปได้เพราะมีครั้งนึงไปเชงเม้งที่ตรัง ทั้งบ้านไปหมดรวมถึงเราด้วย เรานั่งเบาะหลังสุดในรถตู้อยู่ข้างเขาซึ่งระยะก็ห่างกันพอสมควร ตอนขากลับเขาหลับแต่อิงมาซบเราได้ เราก็ได้แต่ตัวเกร็ง555 ความคิดนึงก็คือเขาหลับอ่ะ เรื่องอิงซบคนข้างๆ มันธรรมดาแหละ แต่เรารู้สึกดีแล้วเก็บกลับมาคิดเฉย ตอนนี้รู้สึกอึดอัดมากค่ะ เลยอยากจะถามเพื่อนๆ ว่า.. ถ้าเป็นเพื่อนจะทำยังไงต่อกัน เห้อออ^^